M’n moeder haalde me van de trein af. Ik vergat zomaar ‘ns niet me van m’n pet te ontdoen bij ‘t geven van een paar zoenen. Daardoor stootte ‘t niet tegen haar voorhoofd.

Toen m’n vader uit z’n middagdutje was ontwaakt, had ik m’n pet al een tijdje af, vanwege de hitte in huis. De thee was inmiddels afgekoeld tot de temperatuur waarop m’n vader ‘t ‘t liefst dronk. De theetijd hadden m’n moeder & ik allang al achter de rug. Zij repareerde wat kleren van me met de naaimachine. Ik was bezig met nrs programmeren in hun nieuwe telefoon.

M’n vader rommelde wat, terwijl Ma & ik onze dingen deden. Hij las ‘t huis-aan-huis-blad, wierp een blik in de tuin. & Hij liep naar boven. Om terug te komen met ‘t boekje ‘Duin- en Polderpad; LAW 5-3’.
Mocht ik hebben. ‘Ik hoop dat je er wat aan hebt,’ zei hij.
‘Moet ik maar ‘ns gaan lopen als ik ‘t Visserspad van de week bewandeld heb,’ zei ik, ‘dan heb ik ‘t hele Lange Afstand Wandeling-pad langs de kust gehad.’

Eigenlijk stond ik vooral verbaasd dat-ie wist dat ik zou gaan wandelen. & Dat-ie dit boekje tussen z’n spullen op zolder had kunnen vinden. Hij had er blijkbaar over nagedacht, dacht ik, toen m’n moeder verteld had wat ik zou gaan doen.

Een paar uur later was de situatie totaal anders. M’n vader kon ‘t doosje niet vinden dat m’n moeder nodig had. Hij kwam weer naar beneden om te vragen waar hij moest zoeken.
‘Maar kijk dan gewoon in de kast,’ zei m’n moeder ongeduldig. ‘Dat weet je toch? Naast de boeken op de linnenkast.’
M’n moeder keek hopeloos. M’n vader ietwat geschokt. Hij was weer wat vergeten.
‘Laat ook maar zitten,’ zei m’n moeder. Ik kon merken dat ze deze situatie al meermaals had meegemaakt. ‘t Werd haar te veel. ‘Ik zoek ‘t straks zelf wel.’
M’n vader was echter alweer naar boven.
‘Niek,’ riep m’n moeder hem achterna, ‘Niek, ik zoek straks zelf wel.’
M’n moeder gaf ‘t op: ‘Hij kan steeds minder vinden. Hij is ‘t meteen weer vergeten.’

M’n vader kwam weer beneden. In z’n hand een doosje.
M’n moeder zuchtte. Opgelucht. M’n vader lachte. Een gulle lach voor Parkinson.
Hij liep langzaam op m’n moeder toe. Zoals-ie tegenwoordig liep. Hij bukte voorover.
Ik kon ‘t net niet zien, maar ik denk dat-ie een kus op m’n moeder’s voorhoofd gaf. Zoals ik ‘m vroeger vaak heb zien doen.

M’n moeder zette me af bij de trein. Ik had m’n pet niet op toen ik haar gedag zei. Ik stapte uit & deed ‘t achterportier open om ook m’n vader gedag te zoenen. Ik hield m’n pet in de hand.
‘Dag Pa.’
Ik ging naar huis. Zwaaide m’n ouders gedag, die in de auto wegreden.

Maar ik was vergeten m’n vader te bedanken voor ‘t boekje.

Onbekend waar de grenzen van de spijt liggen in Zijperspace.