Ik weet nog dat we later in een bootje hebben gezeten. Met z’n 3-en. Over de waters van Julianadorp. Onder bruggetjes door. Dat we naar plaatsen zijn gevaren waar de meisjes wel vaker kwamen, waar ze vriendinnen tegenkwamen. Op heuveltjes met speeltoestellen. Afgeschermd van volwassenen door enkele bosschages. & Ik herinner me vooral dat ik in de wolken was, zenuwachtig tegelijk. & Uiteindelijk teleurgesteld, omdat de tijd evengoed langzaam bleek te gaan.

Aan de vijver van de school waren we dichter bij elkaar gekomen. We moesten een plots vrij uur zien door te komen. Leraar ziek. & Waren in elkaars gezelschap terechtgekomen.
Peter hoorde in die tijd bij mij. Of ik hoorde bij Peter. Ik had ’t gevoel dat wij beiden niet veel durfden, & daarom tijdens school samen optrokken. We kochten samen pennywafels, jodenkoeken & thee voor tijdens de pauzes. Op de blokken in de aula aten we onze boterhammen, gezeten tegenover elkaar. We struinden gezamenlijk door de school & scholen voor de ouderejaars. We zaten desnoods tijdens de lessen naast elkaar, als ’t alfabetisch zitten eens niet hoefde.
Maar Peter droeg z’n tas zo raar. ’t Was al een tas die nog veel dikker was dan die van mij. Waardoor-ie voorovergebogen ’t mee zeulde leunend op z’n onderrug. & Hij kreeg een rode kop als iemand hem iets vroeg. Niet alleen bij vrouwen. Dan stak-ie z’n vinger bijna in z’n mond. Net tegen z’n lippen aan. & Alsof-ie iets fouts had gedaan boog-ie z’n hoofd.
Peter was ’t vriendje voor slechts ‘t 1e jaar, besefte ik toen al.

We waren eigenlijk per ongeluk in ’t gezelschap van meisjes gekomen. In dat plotse vrije uur wilden we bij ’t water zitten, op ’t gras. Dat wilden de meisjes ook. We namen daardoor al snel gezamenlijk ’t lesrooster door. Nog lang niet aan gewend. & We peilden elkaar mbt de mening over de verschillende docenten.
’t Was spannend om te merken dat meisjes andere criteria hanteerden. & Dat dat verschil toch zo makkelijk te begrijpen was.
1 Voor 1 passeerden de docenten de revue. Omstebeurt gaven we onze mening. Dan weer leuk. Dan weer afschuwelijk. Maar nooit in heftige bewoordingen. Daarvoor waren we elkaar nog te veel aan ’t aftasten. Maar als iemand omstreden was, dan kon 1 van de meisjes plots omhoog komen, om haar woorden meer kracht te geven. Dan vertelde ze iets vanuit de hoogte, tegen de 3 kinderen die op ’t gras lagen aan.
Dat laatste deed vooral Ingeborg. Die had net wat meer leven in zich dan Astrid. Ze had ook een lach die makkelijker kwam. Waarbij de kuiltjes nog in de wangen zaten. & Een twinkeling in de ogen verscheen. Bij Astrid gingen slechts de sproeten kleuren als ’t leuk werd.
Astrid moest ’t niet van haar uitstraling hebben in de 1e klas. Haar haren liepen recht naar beneden, met een pony die scherp verticaal was weggesneden. Terwijl Ingeborg zwarte krullen had, die vrolijk naar beneden dansten als ze zich door school bewoog.

De leraren waren op; we hadden onze favorieten op elkaar afgestemd. Maar ’t uur was nog niet voorbij, terwijl we de nodige informatie over huiswerk & lesrooster ook allang al gehad hadden.
‘Wie vind jij dan ’t mooiste meisje?’ vroeg er plots iemand.
1 Van 4-en moet ’t zijn geweest. Peter & Astrid zullen waarschijnlijk niet die vraag hebben gesteld, daar waren ze te onzeker over hun uiterlijk voor. & Ingeborg mocht ’t aan de andere kant vast ook niet. Dat was iets dat niet hoorde, volgens haar moeder. Maar ’t staat me ook niet bij dat ik zo dapper durfde zijn. & Toch werd die vraag gesteld.
We namen de hele klas door, Peter & ik. De helft van de klas. De meisjes. Traag, moeizaam in ’t begin. Maar toen er systeem in kwam, we ze van lelijk naar knap gingen noemen, toen kregen we de smaak te pakken. Spannender onderwerpen kon je niet met meisjes verzinnen.
Als 1 na laatste noemde we Astrid. Ook al waren Marjan, Christien & Elleke stukken knapper. & Wisten we dat allebei. Maar dat kan je niet maken, gezeten aan de vijver, als je voor ‘t 1st in je leven een uur enerverend met 2 meisjes hebt gepraat.
Dus Astrid werd 2e. De op 1 na knapste van de klas. & Ingeborg nr 1. Ze illustreerde ’t meteen, door een verlegen tevreden lach, met haar handen in haar schoot.

& De jongens?
Volgens mij kwamen ze er zelf mee. Ze moesten er iets tegenover zetten. Dus werden alle jongens afgekraakt. In bedekte termen. Tot ze bij de knapste kwamen. De mooiste.
Ik keek opzij naar Peter toen hij als 1 van de laatste genoemd werd. Z’n rode wangen gloeiden van ongeloof.
& ’t Werd al spannender, want ze waren nog steeds niet bij mij aangeland.
Maar uiteindelijk kreeg ook ik de meeste waardering.
‘Ja, je bent gewoon de knapste,’ werd er bekend.

Ik weet dat ik zeer tevreden die middag naar huis ben gekeerd. Trots. Zoiets had ik nog nooit over mezelf gehoord. Maar ik vertelde er niets over tegen m’n moeder. Niets bijzonders gebeurd op school vandaag. Wel toen ik uitgenodigd was om eens bij de meisjes langs te komen in Julianadorp. Toen vertelde ik dat ik met een vriendje ging spelen. Meer niet.
Als ik maar om 5 uur weer thuis was, zei m’n moeder. & Voorzichtig over dat lange fietspad tussen Den Helder & Julianadorp.
Verlegen kreeg ik thee aangeboden, nadat de moeder van Ingeborg daar op aangedrongen had. Anders zaten we daar maar te zitten op de bank.
We konden de boot uit de schuur halen, werd voorgesteld, nadat we een ½ uur aan een leeg kopje hadden zitten lurken.
We hebben rondgevaren. Met z’n 2-en, terwijl er 1tje steeds langs de waterkant meeliep. De boot was voor 3 te klein. We hebben ’t nog ‘ns over dat ene vrije uur op school gehad. Maar telkens als ’t weer in de buurt van die spanning van toen kwam, dan wilde degene die aan de kant stond wisselen met iemand in de boot.
Nog even, nog heel even was ’t er. Op dat pleintje achter een school. We hadden de boot aan wal getrokken. Ze lieten zien waar ze stonden als ze ’s avonds na ’t eten nog even de deur uit mochten. Waar ze over school praatten. Over jongens. Maar toen was ’t al bijna tijd om naar huis te gaan. Toen moest ik me al bijna haasten.
’t Was vooral saai geweest. Te saai eigenlijk, doordat ik een jongen alleen was, in een wereld die veel te vertrouwd was voor de meisjes zelf.

Dat was men nog niet gewend in Zijperspace.