Verlatingsdagboek VI

Iedere dag drink ik een laatste biertje.
Waarbij ik me besef dat ‘iedere’ een nieuwe traditie begint te worden. Ik probeer mezelf een nieuw ritme te geven, een nieuwe continuïteit. ‘Iedere’ is waar ik nu wil zijn. Niets is ongewoon aan wat ik nu doe. Iedere is er altijd geweest. ‘t Kan zelfs zonder aanhalingstekens bestaan. Iedere geeft mij ‘t gevoel er nu te zijn zonder problemen.

Waarbij ik toch iedere dag dat laatste biertje drink. Waar eerdere bieren aan vooraf zijn gegaan.
Om mezelf te verexcuseren voor die gewoonte pleeg ik te denken dat ‘t nu 1maal m’n vak is.
Bier.
Ik drink bier. Ik praat bier. Ik denk bier. Ik ben.

Maar dat laatste bier is een kwestie van loslaten. Je bent er geweest, hebt geleefd in de dag, maar op een gegeven moment moet ‘t genoeg zijn.
Alcohol, roes, rust.
Vergeten.

Dat laatste volgt op de beslissing alles achter je te laten & voor de volgende dag te kiezen.

‘t Duurt zo lang voor ik vergeten kan, de laatste tijd. Ik ben op de goede weg, maar toch zijn de ochtenden, die lange ochtenden van ogen oren lichaamsdelen openen, van me schoon geschoren gewassen zelf te voelen & op weg te zijn naar bestemming, langdurig of voor een korte boodschap, langslepend & buiten ademhalend uitgeput, dat ik denk dat ik steeds weer de volgende ochtend, na m’n laatste biertje, opnieuw moet herbeginnen.

Ja, dat is dubbelop. Maar dat heb ik nodig.

Herhaling is oefening in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *