Ik ben m’n stoel aan ‘t slijten. In ieder geval de leuningen ervan. Uren zit ik daar met een plank liggend op die leuningen om er m’n boek, & ‘t boek erna, & ‘t boek daarna, op te laten steunen. & Tuurlijk moet zo nu & dan van houding veranderd worden. De plank beweegt mee.

Samen met Marlies heb ik m’n bank & de 2 bijhorende stoelen 2 jaar geleden opgespoord in een kringloopwinkel. Precies wat paste in m’n huis, vond ik, maar wel een beetje oud (hoewel in prima konditie) & voor 2ehands misschien wat prijzig. Daarom bleef ik een kwartier lang op ‘t meubilair zitten nadenken, voordat ik besloot ‘t dan toch te nemen.
Dezelfde middag had ik opeens volledig nieuw 2ehands meubilair in m’n huis staan. Dankzij de bus van Marlies natuurlijk.

‘t Komt door m’n vader dat ik met zo’n plank m’n boeken in een stoel zit te lezen. Hij gebruikte een plank die 2 keer zo breed was, of eigenlijk 2 keer zo diep, zodat-ie desnoods een ouderwetse typemachien er op kon plaatsen. Of z’n bakken met genealogische aantekeningen er op kon uitstallen & de administratie daarvan kon bijwerken.
‘t Is een gewoonte die er niet meer uit te slaan valt. Hoewel de plank niet staat bij de stoel. Nou is dat voor mij niet zo’n probleem; ik woon toch op mezelf. M’n vader gebruikte echter een plank die zo absoluut niet paste bij de rest van ‘t meubilair, dat je je ervoor schaamde als er visite langs was. M’n moeder vooral. Dan moest de plank verstopt achter de stoel.
Ik heb mijn plank in ieder geval nog in de kleur groen geverfd die overeenkomt met die van m’n deuren. & De deurposten. & De echte boekenplanken. Zodat ‘t lijkt dat de plank erbij hoort.

De plank op de stoel doet de leuningen slijten; ‘t lak gaat er af. & ‘t Doet me beseffen dat ik ooit een grote jongen moet worden & net als elk ander meubilair bij elkaar moet kopen dat geen allegaartje is. Ook al weet ik dat ook nieuwe aanschaf zal gaan slijten. Dat ik later een huis heb die toch van mezelf is, maar niet oud & versleten in 1e instantie.

Toch zal Zijperspace ooit verleden tijd zijn.