Ze waren verdwenen. & Plots waren ze weer terug. Nog wel in de supermarkt die mij als 1e wist te melden dat ze ’t uit ’t assortiment hadden gehaald.
‘’t Liep niet,’ klonk ’t uit de mond van een tenger vakkenvulstertje.
Ik kon me ook niet voorstellen dat deze magere mormel ook maar enige bijdrage had geleverd in ’t welslagen van dit product. Geen grammetje vet van een hamburger dik belegd met saus was van haar lichaam af te lezen. Haar uitpuilende ogen leken mij verwijtend aan te kijken & schichtig schoten deze dan ook in de korte momenten van onze communicatie enkele keren naar de afdeling waar zij zich waarschijnlijk beter thuis voelde, de groenteafdeling, met voorverpakte salades & vetarme dressings.
Niet dat mijn zondigheid aan mijn verschijning af te leiden viel, of nog steeds valt, aan enige zwaarlijvige verschijnselen of vooraankondigingen van een uitdijend heelal, maar er bestaat nu 1maal een slag mensen die vindt dat personen die geneigd zijn hamburgers in te slaan daar ook op afgerekend moeten worden. Deze vertegenwoordigster van ’s lands bekendste grootgrutter was er zo 1.
Maar goed, ik zie haar gezicht al enkele jaren niet meer in dit filiaal, mijn rondgang & tegelijkertijd zoektocht langs andere hadden in de tussentijd niets opgeleverd & zo was ik weer bij ’t uitgangspunt terug gekomen & wat schetst mijn verbazing enkele weken geleden: de unox-hamburgers waren weer aanwezig.

Ik heb mij er gelijk 1 verpakking aangeschaft & meegenomen op m’n korte vakantie naar Duitsland. Dat leek mij voldoende, ervan uitgaand dat Fret de vegetariër er geen hap van zou nemen & we voor de rest waarschijnlijk buitentents zouden dineren. Een noodrantsoen, zogezegd, meer niet.
& Noodrantsoen bleef ‘t.
‘Moet je die hamburgers niet weggooien?’ vroeg Fret bij ’t voor mijn huis uitladen van m’n spullen. ‘Die hebben de hele terugweg in de zon gelegen.’
Zoals gezegd is Fret een vegetariër & heeft bovenal & als zodanig tegelijkertijd geen verstand van Unoxvleesverpakkingen. Zeker niet van de hamburgeruitvoering daarvan.
& Hoewel ikzelf reeds bemerkt had dat de verpakking enigszins gewijzigd was, kon ik toch met enige stelligheid als volgt reageren: ‘Nee, welnee, joh.’
Zo, daar had Fret even niet van terug.

Vroeger zaten ze in kartonnen doosjes. Daar was een haakje in gestanst. Een uitsparing, bedoel ik, waar een haakje doorheen zou kunnen. & Dan hingen de hamburgerverpakkingen gebroederlijk achter elkaar in een rekje. Op zodanige wijze tentoongespreid dat ’t me moeite kostte ’t bewuste schap zonder last van kooplustige gevoelens & plots opkomende trek in lekker vet te passeren. In die doosjes zaten de aluminium/plastic/carbon/weetikveelwatvoor verpakking, die de hamburgers in staat stelden een ongemeen lange houdbaarheid te kunnen garanderen. Of nee, dat konden de fabrikanten garanderen, maar de hamburgers waren ’t inherente bewijs van hun gelijk.
In de huidige uitvoering is de kartonnen doos weggelaten, zit ’t gewoon in de lange-houdbaarheids-vacuümomgeving, ontbreekt ’t haakje & ligt ’t allemaal over elkaar heen gedonderd in een hoekschapje onderaan de kasten van de calvé-sauzen. Schier onvindbaar, maar aangezien ik ook de sausafdeling met moeite zonder graaien kan passeren, was ’t voor mij, met mijn bovendien getraind oog voor de fraaie vormgeving van een prachtig plaatje van een bruine plak vlees geplet tussen 2 zijdes kadet, kostte ’t mij geen moeite m’n arm eens wat verder te laten reiken dan de flesjes calvé. & Bij ’t opnieuw ter hand nemen voelde ’t aan als een ontkrachte heimwee: ik was weer thuis.

Mijn enige probleem momenteel is dat ik nog niet weet hoe ze op te dienen. De calvé-mosterdsaus is eigenlijk uit de gratie, de hot samba is nieuw in ’t aanbod & de knoflook (inmiddels de pittige knoflook) variëteit smaakt niet al te best bij ’t gebodene.
– 2 Boterhammen zijn noodzakelijk. Al is ’t voor ’t met de mond fijnknijpen van de in 3 lagen geserveerde maaltijd tijdens ‘t happen. Zodat de saus ertussenuit gulpt & je vingers onmogelijk nog iets anders aan kunnen raken dan je tong alvorens tot andere activiteiten over te gaan.
– De hot sambasaus onvermijdelijk. Al is-ie dan niet hot.
– Hete mango-pickle, van engelse bodem, daardoor haast vanzelfsprekend.
Maar moet ik die uitsmeren over de boterhammen, of net als de saus als een toefje op de hamburger laten vallen? Of kan ik beter de olie van de pickle laten druppelen op ’t brood, daarbij de groffe stukken ontwijkend?

Kijk, in die fase zit ik nu. Was ’t mezelf voorschotelen van de unox-hamburger een paar jaar geleden niet meer dan een routineklus, tegenwoordig moet ik me die gewoonte weer helemaal opnieuw eigen maken, door wederom daarin mijn smaak te bepalen.
Komt er nog bij dat de mensen van onderhavige supermarkt ’t enthousiasme van de consument heeft ontdekt & gelijk de cheeseburger- alsook de dubbeldekkerverpakking ter koop heeft aangeboden. Ook daarin zal ik mijn standpunt moeten innemen mbt hoe dezen ’t beste te consumeren.

We zijn nog lang niet klaar in Zijperspace.