Waarom al die films in de kast staan. 8 Rijen. Boven op elkaar. Of onder elkaar. ‘t Is net hoe je ‘t bekijkt. Waarom ze op volgorde staan. Waarom ik al die moeite heb betracht ze te voorzien van titel & regisseur. Waarom?
Vraagt ze. Omstebeurt. In korte zinnetjes. Onmerkbaar korte zinnetjes.
Ik kijk haar aan. Ik wil serieus antwoord geven. Maar ’t zwijgt van binnen. Ik wil wel, maar ’t gaat niet.
Ze heeft een lief gezicht. Roze wangen. Rozig haar. Net niet rood. Ogen stralen. Ogen stralen groen, wazig blauw.
Maar ik wil niet. Ik wil geen antwoord geven. Liever druk ik m’n woorden door, dwars door ’t hartje, ’t zielig hartje, ’t toeluisterend vermogen, vervuld van doodgemoedereerd vertrouwen.
‘Ach, ik verzamelde,’ antwoord ik, zuchtend zacht.
‘Oh,’ zegt ze.
Maar ze luistert niet. Ze fluistert slechts. Ze kan niet horen. Ze ziet ‘t voor zich. & Luistert naar wat ze ziet. Haar hoofdje dwars, om de titels te lezen.
‘Hoelang?’
‘Hmmpff.’
Daar moet ze ’t maar mee doen. Zolang ze niet verder vraagt. Zolang ze de bodem niet wil zien. Zolang zij grijpt naar wat ze denkt te kunnen bereiken. Een verhaal moet verdiend worden.
‘Ach, ben al een tijdje ermee gestopt.’
‘Leuk.’
Dat was reactie op de vorige.
‘Hmmpff.’
Maar nu zachter. Schouders omhoog. Die ziet ze toch niet.
Ze heeft haar armen gekruist. Ik bewonder ’t gewone ervan. Word gestoord als ze anders wil.
‘Mag ik ‘ns wat van je lenen?’
‘Is goed.’

Toen is ze naar huis gegaan. Ik heb ‘r nog tot de deur begeleid.
Een uur later ben ik in slaap gevallen. Vanuit m’n bed had ik nog een laatste blik op m’n kast geworpen. Trots. Maar lusteloos. Hopeloos. Slaap was beter.

Een dag duurt soms lang in Zijperspace.