‘t Jeukt, ‘t kriebelt; ik krijg zin om m’n broek te openen & ‘t goedje ‘ns strak te trekken. Hoewel ‘t niet gepast is om ‘t op een willekeurig welk moment te doen. Stel dat mensen zien dat je een beetje zit te sjorren? Dat geeft geen pas, vind ik gelukkig zelf.
Nee, men hoort keurig te blijven staan. Zeker in openbare funkties. Geen aandacht geven aan ‘tgeen zich onder de gordel afspeelt. Negeren. Ook al is de jeuk, de kriebel, ‘t ongemak, ondraaglijk.

Ik loop altijd in een t-shirt rond. Vroeger waren ‘t blousjes, tegenwoordig t-shirts. M’n handelsmerk tegenwoordig, zogezegd. Altijd een biergerelateerd t-shirt, elke dag een ander. Mensen kennen me niet anders.
& Ergens in m’n puberteit heb ik besloten dat ik m’n t-shirts in m’n broek hoor te dragen. Niet erbuiten. Dat stond te slonzig, vond ik toentertijd. Bovendien hoorde ‘t niet bij de new wave-scene van die tijd.
Nu weet ik inmiddels niet anders meer, of durf mezelf in ieder geval niet tot anders dragen te zetten. T-shirt gaat altijd in de broek. Hooguit thuis, een wereld op mezelf, maak ik daar een uitzondering op. Naarmate mensen ouder worden beginnen ze steeds meer op zichzelf te lijken. Ik ben daarin geen uitzondering.

Je moet er echter wel de tijd voor nemen. Daarbij doel ik op ‘t stoppen van de t-shirt in de broek. Niet veel tijd, maar wel genoeg. Zodat je zeker weet dat-ie goed zit. Zodat je weet dat-ie niet verdraaien zal zogauw de riem aangetrokken wordt, of er voorovergebogen dient te worden. Gewoon een klein beetje aandacht voor ‘t aankleed-ritueel.

Vanmiddag had ik blijkbaar net ff te weinig tijd. Of ik was naar de wc geweest & had onderweg naar boven te nonchalant m’n shirt teruggestopt in m’n broek. Of ik had m’n riem al aangetrokken & besloot ‘t shirt nog wat verder weg te stoppen.
Ik bedoel: ik weet niet meer wat de reden voor ‘t gevoel van onbehagen kan zijn geweest. ‘t T-shirt zat scheef, er zat ergens een kreukel, juist op de plek waar-ie m’n broek inging, dat was duidelijk, maar hoe dat zo gekomen was? ‘t Was totaal langs me heen gegaan.

‘t Vervelende is dat ‘t vervolgens een uur, of misschien wel langer kan duren voordat ‘t model zich weer heeft gevoegd naar de wensen van de drager. Zijnde mij. ‘t Kost sjorren, trekken, krabben, stiekum naar achteren lopen (publiek mag me niet zien, collega’s eigenlijk ook niet), broek open, herschikken.
Je komt terug, na je fatsoenlijk buiten beeld te hebben teruggetrokken, & bij de 1e beweging bemerk je dat ‘t nog steeds fout zit. Nu aan de rechter- ipv de linkerkant. Probeer dan maar ‘ns onopvallend ‘t t-shirt, de broek, op de juiste manier naar je lichaam te zetten. ‘t Ene model (t-shirt) moet vloeiend vallen over ‘t andere model (lichaam). Meer vraag ik niet. Een grotere, zwaarder wegende funktie heeft ‘t t-shirt eigenlijk ook niet.

Ik ben nog 1 keer naar achteren gelopen (we hebben achter de bar een hok, waar de noodzakelijke spullen voor ‘t funktioneren van de bar opgeslagen staan, & waar niemand je kan zien), m’n broek wagenwijd opengegooid, m’n t-shirt eruit, m’n onderbroek in ‘t plan van herschikking meegenomen, & omstebeurt heb ik de verschillende kanten van broek & shirt op elkaar in laten werken. Daarbij af & toe voelend of ‘t aantrekken van de riem hierin geen verstoring zou kunnen veroorzaken. Zachtjes heb ik enkele plukjes shirt er vervolgens weer uitgetrokken, niet helemaal, subtiele bollingen vlak boven m’n broek veroorzakend. Een klein stukje de broek weer opgetild, niet meer dan een ½e cm, een ¼ cm weer omlaag door aan m’n broekzakken te trekken. Een stukje naar rechts, stukje naar links. Pulkje aan m’n schouder. Pulkje aan m’n zij.
Alles recht?
Alles recht.
Jeuk?
Geen jeuk.
Ik deed de klapdeuren open & betrad de bar opnieuw.

Een goede voorbereiding is de ½e film van Zijperspace.