We hebben ’t over iemand. & Die iemand draagt niet altijd bh’s. Volgens Sas. & Volgens Von, beweert Sas, (Von kan ’t weten, zegt ze, want die kijkt gewoon naar vrouwen) draagt die iemand nóóit bh’s. ’t Is toch geen gezicht.
Nee, ’t is echt geen gezicht. We vinden ’t allemaal. Vooral ook niet omdat ze van zichzelf beweert peertietjes te hebben. Ja, die tepels die zie je door alles heen, als ze stijf staan. Maar dan heb je nog geen peertietjes. Vinden wij.
Ik heb ’t niet gezien, dat ze geen bh’s draagt. Ik let niet op borsten van vrouwen die zo oud zijn, betrap ik mezelf. Maar ik lach wel net zo hard mee.
Ze zou gewoon af & toe een bh moeten dragen, een fatsoenlijke bh.

‘Neem nou die ex-vriendin van me,’ zeg ik, ‘ik vertel ’t net van de week aan Rachel, die had altijd stijve tepels. Die stonden altijd recht vooruit. Rachel vertelde dat ze dat nog nooit van een vrouw had gehoord. Maar ik wist ’t toch echt zeker. Die ex-vriendin had ’t me zelf verteld.’
Ik heb me bij dit verhaal tot Sas gewend. Zij is de enige deskundige onder ons. Mar & Fret gniffelen nog na.
‘Nee,’ zegt Sas, ‘ik heb er ook nog nooit van gehoord.’
& Toch is ’t zo.
‘Maar waarom begon ik nou over m’n ex-vriendin te praten?’ vraag ik vertwijfeld.
‘Oja,’ schiet ’t me meteen te binnen, ‘omdat je ’t bij haar dus nooit kon zien. Zij droeg altijd bh’s, van die bh’s waardoor je niet kon zien dat haar tepels recht vooruit stonden.’
Mar & Fret lachen alweer ergens anders om.
‘Ik heb ’t in ieder geval nooit gezien, die 2 maanden dat ik wat met ‘r had.’

& Als je dan toch van alles & nog wat uit de doeken doet, dan ga je gewoon verder. Omstebeurt, of juist niet. ’t Kringetje rond, van kwaad tot erger, of juist niet. ’t Gesprek voert vanzelf voort. Van onderwerp naar onderwerp. Achteraf kom je niet meer te weten waarom je via een bepaald pad uiteindelijk op een bepaald punt terecht bent gekomen. Maar je weet wel dat ’t die avond allemaal met elkaar te maken had. ‘t 1 Leidde tot ’t ander.

‘Hahaha,’ lach ik even later. ‘& Dan die andere vriendin. Op m’n 1e afspraakje met haar gingen we drinken bij de Groene Olifant. We zouden daarna wat eten gaan halen bij de surinamer om dat bij mij thuis op te eten. Dus ik steek met m’n fiets de straat over, voor de aankomende tram langs, maar zij natuurlijk niet. Zij bleef staan.’
‘Ja,’ zegt Sas, ‘& daarom noemen we haar sleutelbeentje. Dat verhaal kennen we al.’
‘Ja, maar Fret nog niet.’
Nee, dat was waar. Ik mocht verder.
‘Ik kijk dus waar ze nou blijft. Maar die tram blijft de hele tijd voor me staan. Hij trok 1st op & daarna bleef-ie staan. Een ½e minuut of zo. Toen-ie eindelijk opgetrokken was, zag ik haar weer. Een beetje moeilijk stond ze daar. We zijn toen maar lopend verder gegaan. Ze was gevallen. Met haar fiets. Maar dat moest ik haar de hele tijd vertellen. Want als we 100 meter gelopen hadden, dan was ze ’t alweer vergeten. Dan vroeg ze weer: “Wat is er nou gebeurd?” & Na nog eens 100 meter vroeg ze ’t weer. Ik was de hele tijd ‘tzelfde verhaal aan ’t vertellen. ’t Verhaal dat zij oorspronkelijk aan mij verteld had.
Maar goed, we hebben evengoed eten gehaald & bij mij thuis gegeten. Daarna hebben we heerlijke seks gehad. Maar ook diep in de nacht heb ik ‘r moeten vertellen wat er met haar gebeurd was.’
Ik lach een beetje. Fret kende ’t verhaal inderdaad niet. Mar & Sas lachen ook voor de zoveelste keer om m’n belevenissen.
‘Maar waarom vertel ik dit verhaal eigenlijk?’ vraag ik vertwijfeld.
Mar & Fret zitten alweer grappen met elkaar te maken.
‘Oja,’ weet ik ’t weer. ‘De volgende dag is ze toch maar naar de dokter gegaan. Bleek ze door die val haar sleutelbeen gebroken te hebben.’
‘Hersenschudding,’ zegt Mar.
‘Nee,’ zeg ik, ‘volgens haar was ze niet op haar hoofd gevallen. Maar ja, dat wist ze achteraf ook niet meer. ’t Is overigens best wel lekker met vrouwen die hun sleutelbeen gebroken hebben. Wist je dat, Fret?’
Maar Fret lacht alweer met een opmerking van Mar mee.

Want gesprekken voeren vanzelf voort in Zijperspace.