Cd gekocht. Op internet zocht ik naar info over de band. & Ik merk dat Zea nog deze week in Amsterdam speelt. Bijna voor nop. Zea & Solbakken voor slechts € 3,- in Vrankrijk. Benefiet heet dat. Da’s ouderwets, dacht ik. Daar ga ik naartoe.
Dus ik bleef niet treuzelen op m’n werk. Ging snel naar huis. Nam onderweg patat mee. Met een fricadel. Verschoonde me ietwat. Ook m’n tanden. & Oksels. & Sprong weer op m’n fiets.

Die liet ik 15 minuten later achter op m’n andere werkplek. Daar stond-ie veilig. & Om de hoek van Vrankrijk. De laatste 100 meter kon ik lopen.
Om de hoek fietsten 2 heren even gelijk met me op. Ze gingen samen uit, was te merken. Voor de deur van Vrankrijk bleven ook zij staan. Tussen de deur & een groepje punkers in. Ze tuurden naar wat er geschreven stond op de deur.
‘Is dat vandaag?’ vroegen ze aan elkander. ‘5 Juli?’
‘Ja, is vandaag,’ zei ik, want ik had me hier al een paar dagen op verheugd, wist ’t dus zeker. ‘Kijk,’ wees ik naar de naam Zea, ‘is erg leuk. De moeite waard.’
Ik lachte & drukte op de bel.
Een bekend gezicht deed open. Ik zie al die mensen van Vrankrijk regelmatig voorbij lopen als ik werk.
Ik liep langs haar heen. Alsook de heren. & Plots bleken de punkers te verlegen om zelf aan te bellen, want nu pas durfden zij aanstalten te maken om binnen te gaan.

Maar waarom was ’t zo rustig, vroeg ik me ineens af. & Wilde ’t onmiddellijk vragen aan de barmensen.
‘Dat benefiet .’ begon ik, maar viel al snel stil door onthutsing.
’t Is vandaag de 4e, drong ’t tot me door. Ik was een dag te vroeg.
Daarna zei ik allemaal woorden die m’n moeder me niet geleerd heeft. & Omdat ik er toch was, bestelde ik daar tussendoor een biertje.

€ 1,30 Voor een glas Chouffe. Geheel gevuld, nog wel. Daarna een fles Columbus. Voor een prijs waar ze ’t bij de brouwerij zelf niet kunnen verkopen.
’t Was zo goedkoop dat ik geen fooi durfde te geven. In 1e instantie. Daarna juist weer wel, waarschijnlijk te veel, wat een verbaasd gezicht veroorzaakte bij de bardame. Misschien moet je wel helemaal geen fooi geven in de kraaksector.
Dus keek ik beter om me heen. Kijken hoe anderen betaalden. Maar ’t leek net alsof niemand geld had om bier te betalen. Behalve dan dat groepje jongens met letterlijk te grote bekken. Bij 1tje liep de bek helemaal van kaak tot kaak. Als-ie lachte tot dicht bij z’n oren. Die jongens haalden meteen 2 rondjes & wuifden met hun briefjes, in strijd om wie er zou mogen betalen. De jongen met de grootste letterlijke bek won.
Niemand trok zich daar echter wat van aan. Liever zat men voorovergebogen naar ’t blad van de bar dan wel tafel te kijken.
Af & toe bestelde er iemand een flesje. Dat bleek dan een pijpje Gulpener te zijn. € 0,20 Cent duurder dan een tapje. Maar een tapje had je in 1 slok op. Als men betaalde kon je amper zien dat er geld werd overhandigd. Een puntje muntjes verzameld in de top van de vingers.
Nu snapte ik ook waarom ik altijd Vrankrijk kon bellen voor kleingeld. Er kwam alleen maar kleingeld binnen.

De bel ging weer. Opeens weer een grote groep. Terwijl ik wist dat je ook alleen mocht binnenkomen. Want de pot met de pet naast me aan de bar was zo ook gekomen.
In de groep die net binnen was gekomen zat ook een meisje met een duits accent. Dat bleek toen ze vroeg hoe duur ’t bier kostte.
‘Hoe duur is ’t goedkoopste biertje?’
Uit die zin blijkt ’t niet, maar ik ben er achter gekomen dat je die zin wel zo kan uitspreken dat iedereen meteen denkt van: ‘hé, die is duits.’
Maar € 0,90 had ze niet.
‘Hoeveel kost chips?’
De barman wist de hele rits chipsprijzen uit z’n hoofd op te noemen. Dat was nogal wat, want hij bleef wel een minuut lang voor me staan, z’n gericht op ’t meisje gericht. Namen verkondigend waarvan ik niet wist dat ze in chipsvorm bestonden.
‘O, nee,’ zei ’t meisje met ’t duits accent, ‘ik heb maar € 0,40.’
Maar de barman was een filantropische instelling. Hij gaf haar voor dat geld een zakje chips.

Ik voelde me schuldig. Ik had nog maar € 2,80 uitgegeven. Dat zou ik in een andere kroeg kwijt geweest zijn aan ’t Photoplay-apparaat. & Hier moest ik misschien wel besluiten om te stoppen met drinken. Omdat ’t te snel ging. Te gemakkelijk. Terwijl dat meisje niet genoeg geld had om een zakje chips te betalen.
Ik rekende stilletjes voor mezelf uit dat ik genoeg geld op zak had om de hele tent 5 rondjes te geven. Dan had ik dat meisje ook wel wat kunnen geven. Ik wist alleen niet of dat wel kon in de kraakscene.
Dat meisje ging ondertussen voorovergebogen aan een tafel zitten, om naar de tafel & haar zakje chips te kunnen kijken. Af & toe wat uit de laatste plukkend om ’t in haar mond te stoppen. Een hond kwam tegenover haar staan. Die wilde ook delen in haar luxe. Maar een tik op de staart maakte ‘m duidelijk dat z’n baas dat niet goed vond.
Doe er ook nog maar een rondje hondenbrokken bij, dacht ik, voor de hele zaak.

Dat doen we nog een keer in Zijperspace, maar dan gaan we ’t beter plannen.