M’n mobiel gaat over. Rachel, meldt de display.
‘Hoi,’ zeg ik.
‘Hoi,’ zegt Rachel, ‘waar ben je?’
‘In de supermarkt. Ik sta net m’n boodschappen in te pakken.’
Ik zucht & steun een beetje.
‘Wat kreun je.’
‘Ja, ’t is best zwaar, ’t leven van een vrijgezel.’
‘Hoezo?’
‘Nou, al die boodschappen die je moet dragen.’
‘Met een vriendin moet je nog meer boodschappen doen.’
‘Ja, maar dan heb je een vriendin om ze te dragen.’

We hebben besloten te gaan wandelen over de ‘eilanden’. ’s Middags lopen we daarom over ’t KNSM-eiland. Rachel ziet onderweg meermaals katten zitten.
‘Ach, kijk nou!’ zegt ze dan. Waarbij haar stem melodisch zingt van blijde verwondering.
Ik kijk stug voor me uit. Katten! Moet ik niks van hebben. Ik zal wel een man zijn, dat ik er geen emoties bij voel. Ik probeer voorzichtig door te lopen, terwijl Rachel niet kan laten de kat aan te halen.
‘Kijk,’ zegt ze, ‘bij deze hebben ze de staart ingekort.’
‘Die zal wel in een deur hebben klemgezeten,’ zeg ik nuchter. Dat doen katten immers altijd. Deze krult zelfs met z’n ½e staart omhoog van genot onder de aanhalige handen van Rachel.

Aan de overkant loopt een hond. Gelijnd aan de baas.
‘Da’s volgens mij een kooikerhondje,’ zeg ik, de hond van een afstand bestuderend.
‘Een kooike rondje?’ vraagt Rachel. ‘Wat is dat?’
‘Nee, een kooikerhondje. Een hond voor een eendenkooiker,’ verduidelijk ik.
‘O.’
‘M’n broer is eendenkooiker. Die heeft er zo 1tje. Vroeger hadden m’n ouders er ook 2.’
‘Ik dacht dat jij helemaal niets van honden wist. Ik dacht dat jij niet van honden hield.’
‘Jawel. Ik zou best een hond willen hebben. Leuker dan een kat.’
‘Waarom neem je dan geen hond?’
‘’t Is niet zo handig als ik ‘tzelfde werk blijf doen als nu. Geen tijd om ‘m uit te laten. Dan zou ik eigenlijk een vriendin erbij moeten hebben.’
’t Lukt me vervolgens niet om de laatste opmerking uit te leggen.

De rol van de vrouw is reeds bepaald in Zijperspace.