’t Kapot slaan van een mug, dat is waar ’t om gaat.
Hoe ik op de wc zit, een boek opengeslagen op de wasmand voor me, in gedachten verzonken over hoe groot m’n hekel eigenlijk is aan de manier waarop de schrijver schrijft, afgeleid daarin word door een rondzwervende mug, eindelijk tot leven gewekt door ’t plotse licht dat ik in ’t toilet ontstoken heb, & dat terwijl ik er vanuit ga dat een insect doden voor blote mensenhanden nagenoeg onmogelijk is & ik desondanks toch ga slaan, met 2 handen op elkaar, applaudisserend met een enkele klap, bedankt voor de voorstelling, maar ’t gevaar dat jij, mug, met je meebrengt, ook al is ’t voor jou geen voortplantingsseizoen meer & is de kans dat jij een vrouwtje bent redelijk klein, is voor mij een reden om te proberen je bij deze te vermorzelen tot proporties waarbij ik niet meer hoef te denken aan hoe jij me zou kunnen opzadelen met rijzend vel, & ik vervolgens vergenoegd kan kijken naar iets dat in z’n bestaan een dimensie achteruit is gegaan.
Daar gaat ’t om. Dat men beseft dat ’t een klein mugje is dat opgehouden is met te leven, dat ik er stil bij heb gestaan.

Of, zo men wil, met een arm in de nek, of eigenlijk achterovergeslagen om de nek heen, langs ’t hoofd, bungelend over de leuning van de bank, dat zogauw die houding is ontstaan, de kussen daarbij, eigenlijk 1 van de 3 kussens, is gaan rusten op m’n borst, & de andere arm, rusteloos bij gebrek aan gezelschap van z’n evenbeeld, ook wel spiegelbeeld genoemd, zich daarop drapeert, zogauw dat gebeurt, in die houding mijn lichaam zich bevindt, languit op de bank, boek opzij geschoven ditmaal, om niet geplet, pagina’s verfomfaaid gevouwen, te worden door mijn gewicht, & ik me begin af te vragen waartoe, waarom, hoe dat zo, & is deze houding dan zo genoeglijk?
Dat ik me dat dus afvraag. & Dat kenbaar wil maken. Hoe leg je dat dan uit? & Krijg ik ’t voor elkaar dat mensen ’t begrijpen, misschien wel verder willen lezen?

Ik kan ook vertellen over ’t t-shirt. In kortere zinnen. Omdat ’t mogelijk beter past. ’t T-shirt dat droog moest zijn. Die ochtend gewassen. Dezelfde middag gedragen willen worden..
Dat elk woord op ritme is geselecteerd. Maar toch dienstbaar aan ’t verhaal. Van dat t-shirt. Heel onnozel. Toch van groot belang.
Want dat t-shirt, daar gaat ’t om. Wil men mij begrijpen. Doorgronden.
Net gekregen, dat shirt. Nieuw. Die middag kan ik ’t dragen, zodat iedereen kan zeggen: hé, nieuw t-shirt. & Ik zeg: ja, nieuw shirt.
Niets bijzonders. Dat verhaal over dat shirt. Iedereen kan dat vertellen. Vooral ook omdat men niet weet welk t-shirt ’t is, behalve nieuw. Houdt een man tegen op straat & vraag ‘m te vertellen over z’n t-shirt. Dat hij dan zegt: ja, die is nieuw.
Misschien had-ie ’t ook wel vanochtend gewassen, snel laten drogen. Zodat-ie aan de toevallige voorbijganger, die perse wilde weten over ’t shirt, kon vertellen dat ’t net nieuw was. Gewassen, gedroogd.
Dan had u dit niet hoeven lezen. Was dit niet geschreven.
Of misschien ook wel.

Nog 1 maal dan. Over de spin.
Hij kwam van boven, zoals spinnen wel vaker doen. Ze laten zich afdalen, met hun draad, om een tastbaar punt te vinden, houvast, voor een volgende draad.
Dus van boven, terwijl ik de keukendeur open deed.
Ik was binnen, spin was buiten.
Kwam-ie daar pardoes boven op m’n mat. In een gaatje van m’n mat. De mat waarop ik altijd m’n voeten veeg als ik in de tuin ben geweest. Midden in een gat van die mat.
Ik vond die mat er toch al groezelig uitzien, van al dat vegen. Zeker met die spin er midden in was dat geen gezicht.
Dus ik sla die mat uit, tegen de muur. Weg stof, weg vuil, weg spin.

Dat is alles. Maar dat moet ik dan wel 1st verteld hebben. Voordat men kan beseffen dat dit Zijperspace is. Dat ‘t 4 jaar bestaat, vandaag. Gevuld met niets meer dan dat. Dat ’t geen voorkant & geen achterkant heeft. Gewoon een vulling. Van een voor de rest leeg geheel. ’t Geval is dus dat ik dat lege geheel zichtbaar moet maken.

Gelukkig heb ik daar genoeg ruimte voor in Zijperspace.