Hoe vaak heb ik afgelopen jaar al niet gedacht dat ik niet meer zou kunnen schrijven? Bij gebrek aan een onderwerp. Ik denk dat ‘t me minstens 1 maal per dag parten heeft gespeeld. Elke keer wist ik ‘t pas op ‘t laatste moment ten goede te keren.
Alsof een leven ervan afhangt. ‘t Moet geschreven worden, ‘t ongeschreven verhaal. Alles moet er uit.

Ik zit op ‘t randje van m’n stoel, te wachten tot ‘t verhaal zich aandient. ‘t Ligt soms op ‘t randje van m’n tong. ‘t Kan elk moment omhoog borrelen, ik hoef niet bang te zijn; ‘t komt vanzelf.
Maar ik wil zo graag. M’n 2 handen staan al paraat om over ‘t toetsenbord hun dansje op te voeren.

Terwijl ik vanavond aan ‘t schoonmaken was, ik was met een mop de vloer van de kelder van sporen van klanten aan ‘t ontdoen, schoot me een groots onderwerp te binnen. Niet getreurd meer, geen paniek meer nodig voor de rest van de avond, de combinatie van div onderwerpen kon samengevoegd worden tot 1 groot geheel. Zijnde een stukje van gemiddelde omvang (mijn gemiddelde omvang weliswaar, maar toch gemiddeld). Zijnde een stukje van groots belang, met verwijzingen naar alles & beginnend in ‘t grote niets. Dat zijn de mooiste stukjes, vooral als ze eindigen waar ‘t begin begonnen is.

‘t Is weg. ‘t Was plots verdwenen. Verdwenen in een poel van hersensluimers, die elke heldere herinnering aan spitsvondigheden mbt ‘t onderwerp angstvallig omsluiert. Ik mag niet meer in de buurt van ‘t onderwerp, van de reeds gevormde zinnen komen. Ik kom op verboden terrein van m’n geheugen.

Ik popel. Ik wil eruit. Ik wil achter m’n beeldscherm de zinnen zien verschijnen, m’n handen ‘t beeld zien dirigeren. Een orkest van tikkende vingers zien te manoeuvreren tot ‘t bewerkstelligen van een meesterwerk. Hoe bescheiden ook.

M’n onderwerp is weg. ‘t Heeft zich aangediend. Ik ben moedeloos lang op zoek geweest naar waar ‘t zou kunnen zijn gebleven. ‘t Heeft zich verstopt. Met ‘t uitwringen van de mop, ‘t wegspoelen van ‘t sop, heeft ‘t zich laten weglopen via ‘t afvoerputje. Ik moet geduldig wachten tot ‘t zich als gezuiverd drinkwater opnieuw aanbiedt.

& Hopen dat ‘t collectief geheugen van Zijperspace dan nog werkt.

Nawoord: Geachte lezers, doet er iets aan. Gij kunt een stilstand alhier doen voorkomen. ‘t Is slechts ‘t noemen van een simpel onderwerp waardoor m’n fantasie, m’n geheugen, m’n associatie-vermogen als vanzelf op hol slaat. ‘t Is dan nog slechts een kwestie van ‘t in de juiste banen leiden.
Ik wil u dus vragen een suggestie te leveren, in de vorm van een eenvoudig zelfstandig naamwoord, of ‘t voorleggen van een thema (ik moet er overigens nog steeds 1 terugkrijgen van Marti, nav ‘t aan haar voorgesteld thema voor ‘t schrijven over ‘t ‘boek der boeken’), zodat ik mij ongehinderd, ongemoeid door ‘t zoeken naar, zal kunnen concentreren op bloeiende, woekerende, ontboezemende, & verzoekende, sorry: vergezochte resultaten.
Ik bedoel: ik eis ‘t recht op geholpen te worden in mijn zoektocht naar schrijfstof.