Ik wil een schrijver zijn zoals de schrijvers die boeken schrijven. Zo simpel ligt dat. Alleen ben ik niet geboren voor dat stramien. Ik ben geboren voor ‘t stramien van een weblog. Laat ik ‘t maar zo noemen. Ik zou meer willen, maar ik weet niet of ik meer kan. In mijn pogingen meer te willen, probeer ik dat in ieder geval hard. U heeft daar last van, lezer. Ik schrijf nl veel. Zodat er zo af & toe wat goeds uit m’n toetsenbord tevoorschijn komt. Maar veel vaker vooral veel.

Ik schrijf, dat staat vast. Ik schrijf geen boek; ik schrijf stukjes, die hooguit ‘t predikaat column in de betekenis van vandaag de dag zouden kunnen wegdragen. Ik schrijf ook niet voor iemand; ik heb niet een speciaal iemand op ‘t oog. Ja, ik heb m’n moeder als meetlat genomen. In die zin dat ik niet wil dat zij aanstoot neemt aan wat ik schrijf. Ik wil dat zij kan begrijpen wat ik schrijf. Ik wil dat ‘t haar iets doet. De rest zou me eigenlijk een zorg moeten zijn. Als ik daar toe in staat was.

‘t Liefst zou ik helemaal onafhankelijk willen funktioneren van ‘t publiek. Ik zou niet konstant de tellers in de gaten willen houden, geen complimentjes willen verwachten, geen reakties. De bezoekcijfers zou ik willen laten zijn voor wat ‘t was. Maar ik sta nou 1maal niet stevig genoeg daarvoor in m’n schoenen. Als dat een afdoende verklaring is voor m’n afhankelijkheid van de statistieken. Goed, ik ben altijd gek geweest van cijfertjes & bijbehorende tabelletjes & curves, maar m’n eigen kijkcijfers duidend, roept dat een xtra sensatie op.

Weblogs hebben de belangstelling van de media op dit moment. & Dan vooral enkele daarvan. Ik merk dat ik zelf momenteel continu moet uitleggen wat ik met m’n weblog doe, dat ik moet uitleggen wat ik ermee wil bereiken & waarom ik met m’n eigen stukjes in die belangstelling wil staan. In de belangstelling van 80 bezoekers per dag. Waarom ik steeds meer wil dan de bezoekers die ik op een bepaald moment trek. Waarom ik anders ben dan al die andere weblogs. & Waarom ik twijfel aan de kwaliteit van m’n schrijfsels als ik merk dat ik minder bezoekers trek dan andere blogs, die absoluut niet voldoen aan de criteria die ik mezelf stel; mijn kwaliteitscriteria.

Ik twijfel. Ik twijfel altijd. Ik twijfel over m’n zijn, over m’n persoon, & ik ben onzeker over de kwaliteit van ‘tgeen ik produceer. Uren achter elkaar speelt dat door m’n hoofd. Als ik niet over m’n weblog zou twijfelen, als ik bijv geen weblog had, zou ik wel om iets anders onzeker zijn. Niets is normaal, niets is vanzelfsprekend. Alles moet zich bewijzen, alles moet bevestigd. & Indien iets bevestigd is dmv een compliment, begint ‘t moment daarop de zoektocht naar ‘t volgende compliment, want alles moet geconsolideerd.
Ik vind mezelf minstens zo vermoeiend als ‘t scherpste oordeel.

‘t Zorgt er wel voor dat ik uren, soms wel dagen achter elkaar m’n eigen teksten bekritiseer. Steeds weer moeten er kleine wijzigingen plaatsvinden. Steeds vloeiender dienen de teksten, steeds beter omschreven ‘tgeen ik bedoel.

Ik heb een weblog. Of misschien moet ik zeggen dat ‘t weblog mij heeft. Ik ben degene die ‘t vult, met heel m’n persoonlijkheid. & Niet zonder trots kan ik zeggen dat er wat meer persoonlijkheid in lijkt te zitten dan in de meeste andere weblogs. Misschien moet ik zeggen dat ik wat meer intiem ben dan persoonlijk. Zonder daarbij af te willen keuren wat anderen doen. Ik kan nou 1maal niet anders dan sterk m’n persoon achter laten in ‘tgeen ik schrijf. Sterk m’n hele zijn aanwezig laten zijn in ‘t weblog. Daarom heb ik ‘t gevoel dat ‘t sterk gelijkt op een boek. Men mag ‘t daarom wat mij betreft een dagboek noemen. Hoewel ik meer ‘t gevoel heb dat ik schrijf over dingen die zich laten voegen in een verhaal. Ook al is ‘t een verhaal op de vierkante cm. Dat heeft een dagboek niet. Dagboeken verhalen dagen die lijken op meters, misschien wel 10-tallen meters, in de lengte.

Ooit heb ik besloten dat ik romans wil schrijven. Ooit bedacht ik dat ik daar niet toe in staat was. Ooit kwam ik ‘t medium weblog tegen. Ik zag dat dat mij gegoten zat. Alleen wil ik meer dan gewoon een weblog zijn. Ik wil schrijven zoals schrijvers een boek schrijven.

& Dan de handtekening van Zijperspace achterlaten.