Elk jaar hoop ik dat de wilde hyacint bloeit op m´n verjaardag. Tegen beter weten in. ´t Plantje haalt ´t elke keer net niet. Zelfs niet ´t 1e vroege klokje.
Dus moet ik de visite omschrijven hoe de tuin er uit zal zien.
´Met blauwe & roze klokjes,’ vertel ik ze. ‘Helemaal vol.’

Meer komt er niet uit. ’t Feërieke aspect wil niet over m’n lippen komen.
Maar ’t is al heel wat als ik op de 10e april met de gasten in de tuin mag zitten van Moeder Natuur. Zo warm dat een kortmouwig shirtje genoeg is.

Ik doe ’t evenzogoed niet meer. Ik heb er niet zo’n zin meer in.
‘Ik vierde altijd m’n verjaardag,’ vertelde ik laatst iemand, ‘maar sinds m’n broer is overleden wil ik dat niet meer.’

Vorig jaar opnieuw een keertje geprobeerd. ’t Was best gezellig hoor, de bloemen stonden weer op ’t punt van doorbreken & ’t vroege lentezonnetje zorgde ervoor dat we ‘t bier in de tuin konden drinken, maar toch haalde ik er geen voldoening uit.
Zijn daar ook andere woorden voor?

‘Ik weet niet of ’t aan m’n broer ligt,’ probeerde ik een andere keer uit te leggen. ‘’t Kan ook zijn dat ik zelf ben veranderd. Er is nogal wat gebeurd, sinds toen.’
& Dan probeer ik te bedenken wat er dan gebeurd is.
Alsof er revolutietjes hebben plaatsgevonden, zo klonk ’t uit m’n mond. Maar geen enkele werkelijke revolutie komt me voor de geest als ik m’n herinneringen probeer af te speuren.

‘Je noemt je broer wel als je ’t over je verjaardag hebt,’ reageerde iemand op m’n uitleg. ‘Dan zal ’t vast wel belangrijk zijn geweest.’
Ja, dan zal ’t vast wel belangrijk zijn geweest.

Ik wil ‘m echter die eer eigenlijk niet geven.
Ik herinner me steeds vaker dat ik vlak voor z’n dood vooral kwaad op ‘m was. Ik hoefde ‘m niet zo nodig nog te zien.
Maar dat zeg je niet over een dode broer.

Ik heb in m’n tuin een dode kat liggen. M’n buren van 2-hoog wilden ‘m niet op een anonieme plek begraven.
Ik heb ze gezegd dat mijn tuin hun tuin was. Ze moesten er toch zeker elke dag naar kijken…
In z’n eigen dekentje is de kat toen in een kuil aan de rand van m’n tuin gelegd. De berg zand er weer bovenop.
1st Is de deken vergaan, stel ik me voor, vervolgens zijn de kleine beestjes in de grond begonnen met ’t verorberen van ’t lichaam.

M’n broer is verbrand. Z’n lichaam is echter bij mij net zo langzaam verteerd als de kat van de bovenburen. Ik vind nog restjes.

Als ik ’t over m’n jeugd heb, schrijf of praat ik vaak in ‘ons’ & ‘wij’. We scheelden slechts een jaar.
Maar op de dag van zijn verjaardag waren de knoppen van de wilde hyacint, zelfs de stelen waarop ze later te voorschijn zouden moeten komen, nog niet zichtbaar.

Ook die verjaardag wordt niet gevierd in Zijperspace.