De pick-up stond tussen onze bureau’s. Op een kastje in de kleine ruimte die tussen ‘t bureau van Carel & die van mij over was. Eigenlijk waren ‘t 2 planken die net als de boekenplanken vastgehaakt zaten aan ‘t rek. Systeempje zoals m’n vader voor alle kasten gebruikte. Lekker goedkoop & te voegen naar de grootte van de boeken.
De pick-up was een Dual. Een echte Dual, durfden we jaren later te zeggen. Aangeschaft met ons beider bollenpelgeld. Redelijk trots waren we er op. Alleen die boxjes waren niet fantastisch. Maar we waren toch de enigen die er gebruik van maakten. Ze maakten in ieder geval genoeg lawaai om moeders kwaad naar boven te laten rennen. Nadat ze al enkele malen ‘Kan ‘t niet wat zachter?’ had geroepen. Dat hoorden we zogenaamd niet.
Ik stond te dansen. Enthousiast & geconcentreerd meespelend op een gitaar, ook al had ik slechts 1 keer eerder er echt 1tje handen in gehad. Op ‘t moment dat de drum begon ging ‘t tokkelen op de onzichtbare snaren over in zwiepende slagen in de lucht. Waarna ik ook nog even toetsenist werd.
Bij ‘t binnenvallen van m’n moeder was ik plotseling druk bezig in m’n haren te wrijven. Onnozel keek ik om me heen, pretenderend dat ik op zoek was naar een boek of kledingstuk.
‘& Nou gaat die muziek zacht of ik gooi ‘t met boxen & al door ‘t raam!’ schreeuwde m’n moeder boven Wire uit. Net tijdens ‘t mooiste nr.
M’n gitaar, m’n drumstel, m’n synthesizer waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik had jeuk aan m’n neus, of m’n haar zat niet goed, zolang m’n moeder maar niet zag dat ik me verschrikkelijk had staan aanstellen op de mooiste lp die ik in m’n bezit had.

& ‘t Werd stil in Zijperspace.