zakje

Ik heb gemerkt dat er slechts 1 methode is. Als je ’t anders doet dan gaat ’t niet. Gaat ‘t niet zoals ’t hoort. Dan blijft er een hoekje van een boterham aan de zijkant steken, waardoor enkele zaden afvallen. Die zaden zijn essentieel voor ’t waldkornbrood. Ik verzamel de zaden die vallen bij ’t smeren van de boterham altijd aan m’n licht bevochtigde vinger & steek ze in m’n mond. Dat is ook essentieel. Ik geniet alvast een beetje vooruit van wat er strak tot mij zal komen.
Als je ’t niet doet zoals ’t hoort, niet volgens de beste methode, dan blijft ’t dus steken. Dan moet je wurmen & persen, opnieuw ’t plastic zakje in de lucht wapperen & herbeginnen. Kost alleen maar extra tijd. & ’t Verhoogt bovendien de irritatie. Niets zo erg als irritatie in de morgen. Rond dat tijdstip moet ik me altijd ergens anders mee bezighouden dan met irritatie.
Eigenlijk zou je ook niet meer dan 4 boterhammen in 1 zakje moeten stoppen. ’t Kan onoverkomelijke problemen veroorzaken, die gemakkelijk vermeden hadden kunnen worden door te kiezen voor een 2e zakje. Hoewel ik maar al te goed begrijp, ik heb ’t tenslotte zelf al vaak genoeg aan de hand gehad, dat de nederlandse zuinigheid een mens ertoe kan dwingen 5 boterhammen in 1 zakje te proppen. Niet doen!
Dit maakt de boterhammen onnodig plat. Ze ademen niet meer, verliezen hun luchtigheid. Zeker als ze pas enkele uren later worden genuttigd. Een platte fabrieksboterham wordt ’t dan. Kan je net zo goed naar de supermarkt.
Nu moet men niet met de suggestie komen dat een boterhamtrommel daarvoor de oplossing is. Want een boterhamtrommel laat juist weer veel te veel lucht toe. Daarnaast worden de boterhammen tijdens vervoer te veel door elkaar geschud, waardoor ’t ene beleg vermengd wordt met ’t andere beleg. Ik zou er niet aan moeten denken dat de torino-salami besmeerd wordt met roquefort-paté. Een doodzonde, waarvoor de vierendeling mij als straf te min lijkt. Ik hecht me zeer aan m’n diverse soorten beleg. ’t Heeft me laat in mijn levenswandel, te laat, doen beseffen dat ’t ontbijt ook heus wel de moeite waard is. Zo ook de lunch.
Een boterhamtrommel is geschikt voor de grootverbruiker. De stratenmaker, de tegelzetter, de gewichtheffer. Mannen die hun brede spieren moeten voeden met veel & groot.
Met ’t boterhamzakje, in de juiste maat vanzelfsprekend, niet ’t prullenbakformaat waaruit men ’t hele gezin een week lang kan voorzien van eten, creëer je de juiste ruimte die een boterham behoeft, met de nodige bewegingsvrijheid, maar net niet te veel, zodat de plakjes salami niet uit de dubbelgeslagen sandwichformule kunnen kruipen & uiteindelijk, aan ’t eind van de werkdag over ’t hoofd gezien, met de gebruikte boterhamzak de vuilnis in wordt gebonjourd. Dat is zonde.
Voor de juiste methode, de meest efficiënte, alles passende manier ’t pakket van standaard 4 dubbelgeslagen boterhammen weg te bergen in ’t plastic zakje, dient men 2 punten met beide duimen & wijsvingers te pakken, ’t zakje aldus een dm omhoog te brengen, & snel weer omlaag, zodat er een wapperend effect ontstaat & lucht geheel natuurlijk ’t zakje ingeblazen wordt. Mocht ’t zakje op dat moment aan de binnenkant nog een beetje plakken, dan kan men ertoe overgaan de wind er kunstmatig in te brengen door de met de mond te blazen. Gewoon subtiel zachtjes, geweld is hier niet van toepassing.
Men heeft vervolgens genoeg ruimte om de boterhammen op zijlingse wijze op de plaats van bestemming te brengen. Zorgvuldig dient men de wanden van de plastieken behuizing te mijden, vanwege eerder hierboven genoemd effect, de boterhammen langzaam in te brengen, &, als ze uiteindelijk de bodem van ’t zakje bereikt hebben, een ietwat te schuiven, zodat de hoeken aan weerszijden van ’t lunchpakket evenredig verwijderd staan van ’t middenstuk van de onderkant van ’t plastic zakje. Dit laatste zorgt ervoor dat de boterham zich niet in rare bochten & krommingen wringt gedurende ’t vervoer richting werk.
Als laatste dient men een platte knoop te maken van de uiteinden aan de bovenkant. Men steekt hiertoe de duimen diep weg in ’t zakje, tot vlak boven de boterhammen. Aan de buitenkant klemt men door de gecreëerde plastic wand de wijsvingers tegen de duimen, duwt ’t plastic daarbij zó dat de boterhammen niet kunnen ontvluchten, & gooit ’t pakket om. ’t Maakt een hele draai om z’n eigen as richting ’t lichaam, waarna men genoeg ruimte heeft bij de uiteinden om de platte knoop toe te passen.
Hierna kan men ’t pakketje brood & beleg toevoegen aan de andere werkbenodigdheden.

Een genoeglijke werkdag toegewenst vanuit Zijperspace, of als u vandaag ‘ns een lange wandeling wilt maken: veel plezier.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *