Er zijn niet zoveel steden die aan 3 kanten omsloten zijn door water. Zeewater. Dat wisten ik & m’n broers al vrij vroeg in onze jeugd. Er waren niet zoveel vissershavens, marine-havens, wisten we ook, zo belangrijk als die van de stad Den Helder. & Er was maar 1 weg naar Texel: via datzelfde Den Helder, de plek waar wij opgroeiden. Goh, wat waren we daar trots op.

‘t Liefst waren we zo snel mogelijk weg uit die benauwende stad. De sfeer werd vooral bepaald door de officieren van de marine, die 1 keer per jaar hun kinderen vertelden dat ze hun vader moesten eren & gehoorzamen. Dan waren ze net terug van een ½ jaar varen. & Xtra streng. ‘t Kind moest voelen wie de vader was.

We hadden alleen geen weg om te vluchten. Geloof maar niet dat verlangend naar de toekomst kijken de weg over zee als vluchtweg schiep. De zee was eerder een doodlopend spoor. Na de zee was er niks.
Ok, tuurlijk zagen we Texel liggen als we op de dijk stonden, met daarnaast de Razende Bol. Maar ‘t verlangen naar die 2 plekken was nog meer ‘t zoeken naar een doodlopende steeg, dan ‘t leven in Den Helder reeds behelste. We keken slechts naar de overkant, omdat de Razende Bol een fascinerende woestenij op veraf was, & Texel een zelfgekozen gevangenis voor toeristen, waar ook in Den Helder geld aan verdiend werd.

De zeelucht was steeds slechts de bevestiging, de herinnering aan ‘t besluit ooit de stad te zullen verlaten. Later, als niets ons meer vast hield. Als niets ons meer wurgend omklemde, een angstige omhelzing van een stad in paniek, omdat ze wist dat ook wij ooit met de zeelucht ‘t land in zouden waaien. & Daarmee de reuk zouden meenemen van de zee. Een geur die anderen nog steeds deed associëren met een leven van vrijheid.
Wij wisten wel beter.

Slechts een nacht in ontij kon ‘t gevoel van gevangenis doen bekoelen. Slechts dan voelden we gemorrel aan de celdeuren. Slechts dan beseften we ten volle, wandelend, schuin overhellend tegen de stormende wind, dat we ons ooit zouden laten wegblazen, weg met diezelfde zeelucht, die ons in verre steden zou doen blijven herinneren waar we vandaan kwamen.

Maar dat ‘t dan net zoveel moeite zou gaan kosten terug te komen als ‘t geploeter over de dijk tijdens de felle krachtige najaarsstorm.

In Zijperspace heerst altijd de najaarsstorm, op helderse sterkte.

Dit ihkv geleverde suggesties nav ‘t stukje wachten, waar overigens nog altijd meer aan toegevoegd mag worden. Dit schrijven is tot stand gekomen dankzij de suggestie van Xindigo. Wordt vervolgd zolang de voorraad strekt.