Pff, lange dag.
Nou ja, dat is eigenlijk een zinnetje dat je normaliter zegt als je moe bent & die dag doelbewust voortijdig af wil kappen.
Zo ver ben ik.
Ik denk aan koekjes. Een heel pak vol verstopt in ’t bos. Met een duisternis die veel groter is dan ik me ooit heb voor kunnen stellen.
Padvinderij was voor mij al spannend, slechtziend zijn moet er minstens dubbel overheen gaan. Voordeel is dat de door jouw slechtzienden gevonden koekjes (als ’t tenminste daar om ging) dan extra lekker gesmaakt hebben.
Ik probeer me een jodenkoek, waar ik vroeger verslaafd aan was, voor te stellen die ik in ’t donker van de nacht uit ’t meubilair (zo heette dat vroeger, de grote kast waar ’t servies & ’t snoep- & koekgoed stond) gejat heb.
Zo donker als de nacht voor mij was, zo onvindbaar moeten de koekjes zijn tijdens de monsterkoekjesspeurtocht van jou.
Maar… ’t Gaat niet om ’t verschil, ’t gaat er om hoe je dat wat je meemaakt ervaart. Verwerkt ook.
Ik heb wel eens gelezen dat je een ongelukkige jeugd moet hebben meegemaakt om goed te kunnen schrijven.
Ik heb daarentegen een redelijke gelukkige jeugd meegemaakt. Alleen m’n puberteit was hel.
Daar zit ik wel een beetje mee. Waar kan je over schrijven als alles wel ok is verlopen?
Ongelukkigen hebben een drive. Gelukkigen missen motivatie.
Ik weet niet waar ergens ik daar tussenin zit.
’t In controle brengen van m’n schildklier heeft er ook sterk mee te maken.
Stel dat ik nog steeds zo zou zijn als voor de ‘slok’ (radio-actieve jodium om m’n schildklier in ’t gareel te krijgen), zou ik dan niet een veel sterker gevoelsleven hebben als nu?
Is ’t ’t waard om dat gevoelsleven verloren te hebben & daardoor m’n mogelijkheid om langer te leven te winnen?
Wat is langer leven kortom. Een goed boek dat je geschreven hebt of een kind dat je achter laat?
Of nee, ná laat.
Dat kind zit er niet meer in, maar als ik kijk naar op wat voor manier jij met een klein hummeltje omgaat, dan denk ik dat ik liever niet goed zou willen schrijven.
Ik heb me nog niet aan de duivel verkocht (zoals bijv Goethe’s Faust, om maar even zware namen te noemen), wat er voor had kunnen zorgen dat ik ooit heel veel boeken zou kunnen slijten, maar ik zou best bepaalde keuzes opnieuw willen maken, dacht ik toen jij daar zat, mij vergat, kirde, niemand miste.
Zo, nou is ’t genoeg geweest. Je hebt wat te lezen. Je kunt daarna gaan slapen.
Ik ben tevreden.
Want Zijperspace bestaat vandaag 9 jaar.