Ik ben druk bezig. De F5-knop gebruik ik regelmatig daarbij. Als er iets nieuws is aangeklikt open ik die pagina.

& Dan kost ‘t tijd. M’n eigen stukken herlezen. Ellenlang zei ze, zei Zandstrand zo’n 18 jaar geleden. Ik heb er nu zelf ook onder te lijden. Hoewel teruggevoerd worden in die euforie van toen, ‘t lezen van m’n schrijven, ‘t zover als mogelijk me proberen voor te stellen hoe ik me voelde ten tijde van ‘t continu denken hoe de volgende zin moest gaan lopen (of juist niet, dat ‘t er vanzelf uit stroomde als een vloedgolf die over me heen kwam): ‘t is geen straf.

De verbazing, de verwondering, dat degene die hier zit dezelfde is als die persoon die toen schreef. Steeds weer is ‘t een vreemde gewaarwording dat ik in zo’n toestand in die tijd kon zijn die dergelijke gedachten had & die op zo’n manier kon vastleggen. Met de wetenschap dat wat er afgelopen maanden is bijgeplaatst me over 10 jaar ‘tzelfde gevoel kan bezorgen.

Ik besef me ondertussen dat ‘t een wel zeer goede ingeving was om m’n bezoekers te vragen ‘t Archief (Verstoft materiaal) in te duiken. Willekeurig, verzocht ik hen, een maand kiezen. Daar aanklikken op posts die bijzonder genoeg werden bevonden om mogelijk opgenomen te worden in een IRL-boek, een tastbaar boek, een drukinktboek.
Na ‘t aanklikken komen ze in m’n kijkcijfers terecht, had ik uitgelegd, & zijn ze daardoor geselecteerd om mijn onder mijn aandacht te komen.

Ik maak niet zo vaak contact met m’n publiek, niet via de teksten zelf die ik op de voorpagina plaats. Weliswaar probeer ik zo vaak mogelijk te reageren als een bezoeker iets achterlaat in ‘t reactieding. Maar ik weet inmiddels al een tijdje dat m’n teksten niet makkelijk uitnodigen te reageren. Jarenlang heb ik me enigszins gefrustreerd afgevraagd waar dat aan zou liggen.
Tot iemand me eens vertelde dat ‘t wellicht kwam doordat m’n posts op zich al een afgesloten geheel waren. Ze stonden op zichzelf. Ze riepen wel vragen op, maar dat waren geen vragen die per se een conversatie nodig hadden. Zoals hierboven geschreven: de teksten maakten geen contact met ‘t publiek: raakten ze slechts aan, zonder iets soortgelijks terug te verwachten.
Geen kwalitatieve diskwalificatie van mezelf overigens. Meer een vaststelling van hoe de communicatie functioneert in deze.

Overigens ligt de oorzaak van deze ‘communicatie’ ingebakken in wie & hoe ik ben, weet ik inmiddels. Ik zit niet voor niets al meer dan een jaar in de ziektewet, onder ‘t mom van een zogeheten burn-out. Onderliggende oorzaak is gewoon een afwijking waar best een groot deel van de bevolking mee te maken heeft, waardoor ‘t niet altijd makkelijk is te doen, te denken & op omgeving & gebeurtenissen te reageren zoals de ‘normale’ mens doet.
Daar ga ik hier niet over uitweiden; als men tussen de regels door leest van wat hier reeds geschreven is (of wat nog komt), kan men met niet al te veel moeite zelf achterhalen wat daar achter steekt.

Mijn archief, waar ik Evernote voor gebruik, zodat ik ‘t onder alle omstandigheden bij me draag, vult zich gestaag. 1st Zien wat gesuggereerd wordt, (her)lezen, goed- dan wel afkeuren & opslaan onder de juiste categorie.
Ik kan ze ook ‘taggen’ natuurlijk, Evernote biedt die mogelijkheid, maar ik weet dat dat niet voor mij werkt. Ik heb plaatjes toegevoegd zodat men kan zien hoe dat er voor mij uitziet. & Tevens om te laten zien hoe ‘t zich langzaam vult: tussen haakjes staan achter de categorieën ‘t aantal teksten die ik onder die noemer heb gezet. Sommige bestonden al, dankzij eerdere pogingen zelf te selecteren. Dat bleek een te grote opgave, door de grote hoeveelheid die ik dan door moest nemen.

Vandaar dat ik hier even verantwoording af wil leggen tegenover degenen (mij totaal onbekend wie ‘t zijn, want dat wordt bij de kijkcijfers niet zichtbaar gemaakt) over wat ik tot nu toe (3 dagen) heb gedaan met hun selectiewerk.

Dus stap ik straks naar een uitgeverij (post van gister was alvast spelen met dat idee) om duidelijk proberen te maken dat ‘t me een goed idee lijkt om de bij elkaar verzamelde stukken over toilet- & wc-papiergebruik, over Canta-karretjes (incl foto’s), m’n Instagramfoto’s met teksten, over m’n vader plus rest van familie, over hoe ‘t lichaam functioneert alhier & verdere onzin die ik hier achtergelaten heb, een Verzameld Werk in 10 delen te publiceren onder de titel ‘De Kronieken van Zijperspace’ (tenzij men een betere suggestie weet).