Zijperspace

Ik heb tijdelijk m’n naam bij W.I.E. veranderd. Vond ik grappig toen ik zag dat 1 van de bezoekers van de Loglijst zichzelf ‘bloggers_zuigen’ had genoemd.

Dus tijdelijk is ‘t ‘zuigen_lolly’s’ van kracht in Zijperspace.

Uiteindelijk moesten al die briefjes van 100 gestort worden op m’n rekening. Ik wilde ‘t al veel eerder, maar al die stampvolle banken schrokken me af; geen zin om 3 kwartier in een rij te staan, zoals anderen me hadden weten te vertellen. ‘t Was op zich wel handig al dat geld op zak te hebben, maar ‘t betekende in de loop van de dagen steeds meer scheve gezichten op plekken waar ik een briefje van 100 wilde gebruiken; & bovendien hield ‘t ‘t risico in dat bepaalde rekeningen niet bijtijds betaald zouden worden.

De beste optie was de bank te nemen op de Sarphatistraat, dan had ik tenminste nog enigszins speling mbt ‘t op tijd op werk verschijnen. Een totaal andere bank als op de Ceintuurbaan, waar m’n rekening loopt. Niet alleen ‘t publiek was veel blanker & minder allochtoon dan aldaar, ook ‘t personeel leek een totaal andere uitstraling na te streven, die van hogere allure blijkbaar moest zijn. Vol verbazing m’n ogen uitgekeken naar de strakke mantelpakjes die ik slechts kende van de advocaten-series & Hollywood upperclass-films. (Deze verbazing bereikte een hoogtepunt toen 1 van de dames achter een buro ging zitten met haar strakke rok & ik bijna rechtstreeks in oogkontakt stond met ‘t ondergoed dat ze droeg).

Ik was in financieel mekka terecht gekomen zo leek ‘t uit de zorgvuldige service die de receptioniste verleende aan een oudere dame die haar nieuwe pas kwam aktiveren & de eindeloze tijd die gegeven werd aan de dame die haar verzameld kleingeld in euro’s op haar rekening kwam storten.

1 balie was vrijgemaakt voor transacties met euro’s, de ander, de mijne, bestemd voor de guldentoevoer. De langste rij, de traagste bovendien. Gaf me in ieder de gelegenheid bovenstaande observaties te doen. & Me dood te vervelen, met angst vervuld te staan toch niet op tijd dit pand te kunnen verlaten.

Een sjieke dame van in de 60 voegde zich als laatste toe aan m’n rij.
‘Moet ik geen nummertje trekken?’ vroeg ze aan de mensheid in ‘t algemeen.
De man voor haar in ‘t bijzonder wilde de situatie wel even uitleggen: ‘Er zijn 2 balies: links kunt u uw guldens kwijt & rechts vinden alle transacties in euro’s plaats.’
‘Wat zegt u?’
‘U moet in deze rij staan voor guldens & in die voor euro’s,’ vatte hij kort samen voor de slechte verstaander.
‘Hoe bedoelt u?’
De heer wees nu slechts, met een enkel woord eraan toegevoegd: ‘Guldens (wijzende vinger), euro’s (wijzende vinger).’
‘Oh, maar daar heb ik helemaal geen verstand van.’

Net op ‘t moment dat ik besefte in een leuke rij te staan, was ‘t mijn beurt aan de balie.

‘t Gulden tijdperk is afgesloten in Zijperspace.

Er staan 3 stukjes van mij opgenomen in Zinderend, een initiatief van Arnoud om div geschreven moois onder 1 dak te brengen. Waarbij dat geschrevene in 1e instantie op internet gepubliceerd moet zijn. Affijn, dat kan Arnoud veel beter uitleggen op z’n introduktie-pagina.

Tot nu toe had ik er nog niet naar gelinkt, omdat ik ‘t iets te veel van ijdeltuiterigheid vind getuigen om een link naar jezelf te plaatsen. Naast mij waren slechts werk van Marion Kahane & Arnoud zelf de 1e weken opgenomen. Dat vervulde me overigens zowiezo al met trots; ‘t feit dat ik naast zoveel kwaliteit mocht staan, nog wel met de 2 stukjes over m’n vader (die heb ik natuurlijk wel zelf geselecteerd).

Nu hebben ook Tussen haakjes & Puck zich laten verleiden enkele stukjes daar te plaatsen. Waardoor m’n stukjes nog meer in waarde lijken gestegen.

& Ik denk slechts: als m’n vader zich daar eens bewust van was!

Hij zou vervuld van trots zijn de oorsprong te zijn van Zijperspace.

‘t Is alweer ½ 4. Ik begin nu eindelijk slaap te krijgen. Tot nu toe zit ik op de kussens tv te kijken, maar ik heb nu de radio aangezet. Ik denk nu aan het feit dat ik moeite heb met wachten. Ik heb er een hekel aan. Als ik dat doe, wil ik dat niet; ik wil het liefst slapen, maar weet dat ik desnoods de hele nacht wakker blijf, totdat hetgeen waar ik op wacht gebeurt.
Dus als je dit leest, moet je het me maar niet kwalijk nemen. Ik kan gewoon niet anders, omdat ik gewoon wakkeer blijf met warrelende gedachten. Een normale avond had ik om 12 uur al slaap gehad, en was ik voor 1 uur in slaap gevallen, maar nu krijg ik automaties pas rond deze tijd slaap.
En dan is het nog de vraag hoe laat ik dat daadwerkelijk in slaap weet om te zetten.

Ik heb op dit moment nog een half flesje Leeuw voor me staan. En onder het genot van een heel mooi nummer van Neil Young zal ik dat leegdrinken en me daarna te bed leggen.
Tegen die tijd zullen er wel vier andere nummers voorbij zijn gegaan.

Maar ik ben Mirjam tegengekomen, alsof ik contact heb gehad met het buitenaardse. Ik kan het niet geloven. Ik beschouw haar eigenlijk als de oorzaak van hoe het tot nu toe met mij gegaan is. Van de slechte dagen, periodes, de slechte liefdes, m’n frustraties. Maar dat is niet eerlijk.
Ik ben Ton, gevormd door vele anderen, ooit eens gelukkig.

Ton.
Zoals je wel begrijpt, was dit dus een belangrijke avond voor mij, en ik begrijp dat niet.

Ik geloof dat ze bij ‘t ochtendgloren kwam, samen met een vriendin die zou logeren. & Ik werd terstond wakker.
De relatie met Pam heeft nog enkele weken geduurd.
Mirjam heb ik nog 2 keer gezien, waarvan de laatste keer ong 8 jaar geleden.

We houden inmiddels niet meer van veranderingen in Zijperspace.

‘Verdomme. ‘t Blijft gewoon bloeden.’
Westmalle komt binnen met dikke vegen bloed over z’n handen & gezicht.
‘Ik smeer ‘t helemaal uit over m’n gezicht,’ schijnt-ie m’n waarneming te willen bevestigen.

Vanochtend was-ie al binnengekomen met een jaap in z’n vinger omringd door geronnen bloed.
‘Wil je dat niet even schoonmaken?’ had ik ‘m aangeboden.
‘Ah, nee joh. ‘t Is maar een klein sneetje. Da’s zo weer weg.’

& Wederom neemt Westmalle m’n aanbod niet aan.
‘Man, spoel ‘t bloed er in ieder geval even af.’
‘Zal ik je wat pleisters geven?’
‘Ik haal wel wat wc-papier voor je.’

Dat laatste accepteert-ie uiteindelijk; van de rest wil-ie niks weten. Ik reik ‘m ‘t toilet-papier aan, waarbij ik een veeg van z’n bloed op een nagel krijg.

‘Kijk nou, ‘t is maar een klein sneetje! Maar elke keer als ik m’n hand in m’n zak stop, scheurt-ie open. Nee, ik hoef niks, ‘t is nu toch donker. Niemand ziet iets. Ik ben zo thuis.’

Ik spoel in ieder geval wel m’n nagel.

We gebruiken tenslotte niks in Zijperspace.

Soms, als je heel goed luistert, aandachtig opgaat in ‘t geluid, meewaait met de adem, je eigen wezen even opzijschuift, plat gaat voor de beleving, tijdens dat ene moment van ieders onoplettendheid; ja, dan, soms:

Dan kan je aan de zucht van een vrouw horen dat nederlands niet haar moedertaal is.

& Wil je de echo daarvan horen in Zijperspace.

‘Wat een rotmandjes; de flesjes kunnen nogeneens blijven staan.’
‘Dat moet u ook niet proberen; ‘t is beter de flesjes neer te leggen.’
‘Dat doe ik zowiezo niet, dan komt al ‘t gist door ‘t bier.’
‘Oh, dat kan helemaal geen kwaad. Gist is gezond. ‘t Is een natuurlijk produkt.’
‘Dat kan wel kwaad. Dan kan ik ook hout gaan eten, want dat is ook een natuurlijk produkt. Je wordt van gist alleen maar veel dronkener.’

Op ‘t moment dat de man ‘t woordje ‘kwaad’ uitspreekt, hoor ik dat-ie in dezelfde gemoedstoestand verkeert als de betekenis van ‘t woord dat-ie net uitgesproken heeft. Een paar tellen houd ik m’n mond.

Ik beschouw ‘t echter als m’n taak dit soort hardnekkige sprookjes over bier de wereld uit te helpen.
Dus, na de stilte, waarin ik div andere handelingen in dienst van de goede man verricht: ‘Je wordt dronken van alcohol, niet van gist.’
‘Onzin. Dat spul gaat nagisten in je maag.’
‘Nee hoor. Die gistcellen leven niet lang in de maag van een mens, maar laten wel allerlei lichaamsgunstige stoffen achter, zoals bijv vitamine B & ijzer.’
‘Volgens mij niet. Bovendien smaakt ‘t smerig.’
”t Beïnvloedt een heel klein beetje de smaak. Maar u heeft gelijk als u ‘t niet wilt drinken. U moet natuurlijk niets drinken waar u geen trek in heeft.’

De heer verlaat ‘t gebouw. Hij laat de deur naar de ijzige kou open staan.

We proberen niets te weten in Zijperspace.

In navolging van ‘dus’ zijn er plaatjes te bekijken vanuit Zijperspace.

Bij aankomst op m’n werk rijdt een auto met aanhanger voorbij. Geheel in zeilen verpakt valt nog net een koets te herkennen. De achteropvolgende auto trekt de aanhanger voor paarden, waardoor dat beeld in ieder geval bevestigd wordt.
‘Zou dat ‘m zijn? Gaan ze nu al repeteren?’

1½ uur later komt een fotograaf gehaast voorbij lopen. Onze blikken treffen elkaar toevallig, waardoor hij besluit een vraag te stellen & op me toeloopt.
‘Zou ik misschien ff stroom van je kunnen trekken?’
De batterijen van z’n laptop waren bijna leeg, net op ‘t moment dat er een foto van de gouden koets richting ‘t Parool moet.

Ik geef ‘m de ruimte, zodat-ie z’n pasgeschoten foto’s kan bekijken, de beste kan selekteren & kan verzenden richting redaktie.
Terwijl dat laatste bezig is plaats te vinden moeten we de tijd met elkaar zien door te komen.
‘Zijn jullie op die dag eigenlijk open?’ vraagt de fotograaf. ‘We werken die dag met 5 man & 1 persoon is dan de hele tijd bezig met ‘t verspreiden van ‘t materiaal over de hele wereld. Daar hebben we dus een lokatie nodig zo dicht mogelijk bij ‘t paleis.’

‘Ah! Ik heb eigenlijk nog 10 minuten,’ merkt-ie op als ‘t overbrengen van de foto bijna is voltooid. Na afloop ervan sluit-ie de programma’s af, pakt z’n spullen bij elkaar & rent nog
wederom richting de Dam. Bij terugkomst zwaait-ie me nog ff gedag.

Van de buren krijg ik na 6-en de kranten die ze niet verkocht hebben. Ik lees vluchtig ‘t Parool. Er staat niets over de zojuist gearriveerde gouden koets.

Moeten we misschien toch maar zelf kijken in Zijperspace.

‘t Voelde een beetje alsof m’n comp gecrasht was. Al m’n gegevens verloren, m’n verleden op delete. & Ik was nog geen 2 weken bezig met m’n notitieblokje.

Alsof opeens alles verloren was, speurde ik bijna doelloos door m’n huis. ‘t Kon niet op een andere plek liggen dan vlak naast de comp. Als ik ‘t op m’n werk had achtergelaten moest ik zo snel mogelijk de deur uit, want daar had niemand iets met m’n aantekeningen te maken.

Totaal onthand, ontdaan van m’n belevenissen & gedachten, hoewel ik ‘t grootste gedeelte me wel wist te herinneren. Maar wat heb je aan herinneringen als ‘t niet zwart op wit staat, ‘t bovendien de intentie van ‘t ‘nu’ ontbeert.

Rondjes door ‘t huis gelopen, van comp naar tv, van portemonnee naar gsm, van keuken naar fiets. Tot m’n notitieblokje zichzelf tevoorschijn toverde op de tafel, op de plek waar m’n avondmaaltijd had gestaan.

Maar waar is de achterkant van Zijperspace?