Zijperspace

Mijn broer heeft een bos. Midden in Zijperspace. Een bos om eenden in te verzamelen in ‘t watertje in ‘t centrum van ‘t bos. M’n broer is nl eendenkooiker.

‘t Is geen groot bos, maar ‘t geeft je toch de mogelijkheid tot een wandeling van ong 15 minuten als je de hele ronde maakt om ‘t water heen. Dat water zie je gedurende die ronde niet, want de eenden moeten in alle rust daar kunnen verblijven. Anders zijn ze binnen de kortste keren verdwenen; bij de minste stemverheffing is dan ook een hele vlucht gevlogen.

Als ik er ben moet ik altijd even die wandeling door ‘t bos maken. Liefst in m’n 1tje, weg van de drukte die altijd heerst als een gelegenheid mij tot visite noodt. Een wandeling in tweestrijd, omdat ik de behoefte aan vlucht niet snap, terwijl ik er normaliter van houd op te gaan in de massa.
& Juist die wandeling bezorgt me melancholie, vooral als de hemel donker wolkt van sneeuw & hagel. Vervlogen jaren van krantenwijken in ijzig kou & totaal tot sneeuw verworde kleding komen in herinnering bij de minste vlaag in ‘t gezicht. Wil dan slechts alleen zijn & niks van de rest weten, vervloek de heldere lucht die in de verte alweer aankomt. De hond is de enige die m’n aandacht af mag leiden, in ‘t stiekeme verraden van de weg die z’n baas normaal aflegt, in z’n enthousiasme voor ‘t 1st in z’n leven door zo iets wonderlijks wits te mogen rennen. Of in ‘t rennen richting voorheen verborgen vogels, terwijl ik slechts plukken pollen zie op de mogelijke begraafplaatsen van gestorven huisdieren van m’n ouders & m’n broer.

De laatste keer dat ik wit zag overheersen in dit bos was ik met m’n vader de eenden aan ‘t voeren, omdat m’n broer op dat moment afwezig was. ‘t Had gemist & diep gevroren. De rijp stond klaar om als volgroeide vruchten de bomen te verlaten. M’n vader & ik namen omstebeurt een aanloop om met een harde trap ‘t sneeuwfeest te laten plaatsvinden.

Mooiere sneeuwstormen kan men niet heugen in Zijperspace.

Zijperspace heeft een blogBuddy gevonden.

M’n moeder zei dat ze niet wist dat ik bij dames sliep. & Ik begon me meteen te verontschuldigen. & Uit te leggen dat ik toch slechts geschreven had dat ik bij haar geslapen had.

Haar gezicht veranderde in een plagerige lach. Ze vond ‘t juist leuk om ‘t te lezen, zei ze, maar om ‘t nou op ‘t internet te plaatsen?
Wederom dezelfde lach, voordat ik kon reageren dit keer.

Lang geleden had er een dame geen fiets om de hele weg naar Julianadorp af te leggen, dus bood ik haar aan om bij mij thuis te slapen. Hetgeen indertijd bij mijn ouders thuis betekende. Dat was een uitstekende oplossing, want we hadden reeds ondervonden dat onze monden zich wel zeer goed voegden deze nacht. Bij m’n moeders bed de situatie vereenvoudigd uitgelegd, waarop goedkeuring van een slaperig hoofd volgde.

Mijn moeder beschouwde ‘t toendertijd nog haar plicht me bijtijds te wekken, of te komen vertellen dat de spullen gereed stonden om ontbijt optimaal te kunnen nuttigen. Ditmaal kon ze haar boodschap niet verder uiten dan: ‘Nou, Ton!’ toen ze bemerkte dat de dame toch zeker topless naast me lag in ‘t 1-persoonsbed.
Dat was toch niet de bedoeling van logeerpartijtjes, heeft ze me achteraf omstandig uitgelegd.

Als genoegdoening hebben dame & ik de relatie zeker een ½ jaar in stand gehouden.

Moeders & zonen groeien met elkaar op in Zijperspace.

Ik vind ‘t in ieder geval prachtig. & Ik weet inmiddels ook dat-ie werkt. We hebben ‘t nl uitgeprobeerd. & Met ons Corné;. Maar die van Corné heeft Puck op mijn verzoek weer weggehaald & daarmee ook nog een 5-tal andere reakties van onszelf. ‘t Werd nl een zeer technisch reaktie-blok. (Ik zit te zoeken naar een ander woord ervoor; voorheen werd ‘t verzorgd door Reblogger & Snor-Comments; dan had je meteen een naam. Maar ik kan ‘t toch moeilijk ‘reaktie-pucks’ of iets dergelijks noemen. Suggesties zijn dus welkom.). & Dat technische was eigenlijk wel een beetje zonde voor ‘t postje waar ik, van degene die ik de afgelopen dagen geplaatst heb, ‘t meest trots op was (& ‘t meest onzeker in 1e instantie).

Ondertussen zie ik op tv Fortuna Sittard in de kleuren van m’n reaktie-blok rondrennen in ‘t voetbalveld. Als ‘t nog slechter met ze gaat, moet ik ze maar gaan sponsoren.

Zogauw iemand een reaktie plaatst, krijg ik ‘t automatisch als meeltje binnen. Da’s ook wel zo prettig, want nu hoef ik niet de hele tijd te kijken of er nog iets toegevoegd is.

Maar ja, dan moet er wel iemand reageren. Gewoon, omdat men ‘t tonen van mijn dankbaarheid jegens Puck wil ondersteunen door er intensief gebruik van te maken.

Of omdat men wil genieten van de kleuren van Zijperspace in volle glorie.

Ik denk dat Johannes al grijs haar kreeg toen ik nog een klein jochie was & in de veronderstelling leefde dat slechts opa’s dit kon gebeuren. Hij zal ong 20 jaar zijn geweest toen hij z’n hoofd al geheel bedekt zag met de grijze kleur. ‘t Stond ‘m prachtig, vooral omdat-ie z’n jeugdige uitstraling erbij bleef behouden. Dat wilde ik later ook als ik groter zou zijn.

Op m’n 20e volgde inderdaad de 1e opmerking dat ik begon te grijzen, waarop de vriendin zo ‘vriendelijk’ was ‘t levend bewijs ervan m’n hoofd te ontrukken. Zo schoot ‘t natuurlijk niet op de vroegtijdige ouderdomslook te veroveren. Vooral niet omdat ‘t elk jaar slechts een klein aantal meer werd.

Johannes liet ‘t er echter niet bij zitten & wist z’n grijze gloed om te toveren in een spierwitte bedekking. Waarbij hij nog steeds die jeugdige uitstraling bleef genieten.
‘t Moet een wonderlijk gezicht zijn m’n neef met z’n witte bedekking te aanschouwen, bleek ook weer vandaag. Ondanks dat ik ‘m hooguit gemiddeld 2 keer per jaar zie (hoewel de frequentie oploopt doordat hij & z’n vriend steeds meer hun werk in Europa xposeren), valt mij ‘t bijzondere van z’n verschijning niet meer zo op. Maar ‘t werd geïllustreerd doordat bij betreding van een druk etablissement hem recht op de man gevraagd werd waar hij die prachtige kleur haarverf vandaan had.

Zo willen we later ook worden als we nog ouder worden in Zijperspace.

Vandaag is ‘t familie-bezoekdag. Waarschijnlijk de laatste keer dit jaar dat ik een groot deel van ze zie.

Natuurlijk doe ik ‘t ook voor mezelf, maar wat zeker meespeelt is dat ‘t m’n schuldgevoel verkleint over m’n niet gezellig willen zijn met kerst. & Geeft wat compensatie voor m’n wegblijven dan.

Een verantwoordelijke taak wacht Zijperspace.

Op m’n werk registreerde ik ‘t woord ‘Pivot’. Ik was er al een paar keer voorbijgelopen & ving telkens de glimp op als een vertrouwd sjabloon. De ‘v’ was weliswaar voorgegaan door een ‘f’, maar ‘t was toch duidelijk dat men de ‘v’ corrigerend eroverheeen had aangebracht. Ja, want zo spel je ‘Pivot’ nou eenmaal, moet ik enkele malen in alle vluchtigheid bedacht hebben, met in m’n achterhoofd de bezigheden van Bob van Mijnkopthee.

Tot ik me plots realiseerde dat ‘t bovenop een doos stond gekrabbeld. De doos waar de zakken pinda’s inlagen. & Het was op m’n werk, waar ‘t toch niks te maken heeft met wat ik zoal thuis achter ‘t scherm voorbij zie vliegen. Laat staan dat pinda’s daar iets mee te maken hebben. Want pinda’s hebben slechts m’n belangstelling als ik m’n verjaardag vier (& dan nog kom ik er de volgende dag achter dat ik ze weer ‘ns ben vergeten rond te delen).

Is er een complot aan de gang, was de daaropvolgende veronderstelling. Wil men perse dat ik werkelijk ga pivotteren? & Wil men door listige bewustzijnsbeïnvloeding mij sneller dichterbij de definitieve beslissing brengen? Maar dan moet ik al vaker dit soort onbewuste flashes irl hebben voorbij zien gaan. Als men wil dat deze methode werkt, zal men ‘t onderbewustzijn wat vaker moeten triggeren.
& Ik kon me geen beeld herinneren waarbij ‘Pivot’ bewust onbewust in een bepaald kader was geplaatst.

‘t Schoot me te binnen dat de doos oorspronkelijk niet voor de pinda’s bestemd was, maar voor t-shirts. Dat maakte ‘t geheel er niet makkelijker op. ‘t Enige dat ik er meer mee opschoot, was de bedenking dat de aantekening op de doos een aanduiding voor de leveranciers moest zijn waar de t-shirts terecht moesten komen, ter onderscheiding van andere partijen t-shirts. Op mijn werk dus.

Klinkt trouwens best wel als ‘t woord voor een tsjechische brouwerij: ‘pivovar’, bedacht ik me, maar dan met een andere uitgang.

& Plots bracht ik 2 vloeistoffen met elkaar in verband.

‘t Is zo gemakkelijk moeilijk te denken, dat ‘t lijkt of makkelijk niet bestaat in Zijperspace.

Die impulsiviteit ook altijd. Ik heb net gereageerd bij Walter, echter niet op ‘tgeen hij schreef. ‘t Was meer een reaktie op wat Claver bij hem had achtergelaten. Maar ik moest ‘t plaatsen, ik kon mezelf niet meer tegenhouden.

‘t Intrigeerde me nl dat zij opgevoed is met ‘t zinnetje: ‘van korstjes krijg je borstjes’. Terwijl we bij mij thuis de mededeling kregen dat we vooral de korstjes moesten opeten, zodat we sneller zouden leren fluiten. Dat rijmde niet, maar sprak evengoed tot de verbeelding, want we wilden net zo stoer zijn als de buurjongen een paar deuren verder.

Ik vermoed dat dit opvoedkundig pressie-middel verschilde, doordat mijn moeder slechts zonen om zich heen had. Heb ‘r meteen gebeld om te vragen of ze ook de korstjes-borstjes-variant kende. Nee, hoor. Je gaat slechts beter fluiten van korstjes.

Aan de andere kant: zelden hoor ik vrouwen fluiten. De versterkende kracht van de korstjes zal dus wel ergens anders in gestoken worden.

Vrolijk fluiten we passerende borstjes na in Zijperspace.

Mag men ook een dankwoord uitspreken, Luuk, als men een award van jou heeft mogen ontvangen? Daar had ik vanmiddag nl geen tijd voor; ik stond op ‘t punt om naar m’n werk te gaan. Ik was de 1e om m’n vereerd gevoel te mogen uiten, maar liefst was ik ‘t podium opgeklommen om wat meer tijd te nemen met te verklaren hoe vereerd ‘vereerd voelen’ wel niet kan zijn.

Wacht, ik doe ‘t gewoon & dan merk ik later wel of ‘t de goedkeuring van de organisatie weg kan dragen.

Dames & Heren,

U zult ‘t waarschijnlijk niet weten, maar ik heb 1maal Luuk een meeltje gestuurd. Dat was nodig dacht ik, omdat hij, concludeerde ik uit een reactie van hem, niet helemaal begreep hoeveel waardering ik voor hem had. ‘t Meeltje bestaat niet meer in Zijperspace, doordat de archieven slechts opgeslagen op de harde schijf, tezamen met diezelfde schijf m’n comp hebben moeten verlaten. De laatste vanwege disfunctioneren. De archieven waren slechts onschuldig slachtoffer van dit gedrag.

Wat ik me nog voor de geest kan halen van deze meel is dat ik in ieder geval de vraag heb gesteld of hij ‘t kon hebben een compliment te ontvangen. & Vervolgens stak ik van wal, zonder z’n weerwoord af te wachten (dit begint onderhand een gewoonte van me te worden).

De strekking van de complimenten wil ik u echter onthouden. Ik ben van mening dat als u regelmatig dan wel vaak (wat mijn advies natuurlijk luidt) geenheld leest, benevens z’n uitlatingen op div blogs, u vanzelf zich de inhoud van m’n meel eigen wordt. Ik wil u daar niet in beïnvloeden, omdat ik er van overtuigd ben dat Luuk dat in z’n 1tje kan.

De award dus, die mij door hem is toegekend, waarbij ik naast Puck (!) als beste nieuwkomer wordt gehuldigd, wordt, door ‘t feit dat ik zo’n bewondering voor z’n uitlatingen heb, in een wel zeer gulden schijnend daglicht geplaatst, waarbij woorden me tekort schieten (etcetera……..als ik niet uitkijk kan dit zeker nog een ½ uur doorgaan).

Waarvoor dank, Luuk.

Applaus weerklonk bij de lichte buiging & ‘t dolletjes & met zekere frivoliteit Zijperspace inwerpen van de award.

If I were a Dead Russian Composer, I would be Igor Stravinsky. Known as a true son of the new 20th Century, my music started out melodic and folky but slowly got more dissonant and bizzare as I aged. I am a traveler and a neat freak, and very much hated those rotten eggs thrown at me after the premiere of “The Rite of Spring.” Met dank aan Arnoud.

We wisten niet dat we die balken aan mochten raken in Zijperspace.