Categorie: zijperpost

Elke maandagmiddag belde Machteld me. Dan wilde ze weten of we nog wat nodig hadden van de grote brouwerij waarvoor ze werkte.
& Elke keer klonk er een spontane lach door in haar stem, waardoor ik me als vanzelf op m’n gemak voelde. ‘t Was een genot om haar ff via de telefoon te spreken, ook al duurde ‘t gesprek vaak niet al te lang, omdat er tegelijkertijd een aantal klanten op m’n hulp wachtte.
Ze had een stem om verliefd op te worden. Automatisch ontstond er een beeld van een mooie spontane dame.

‘Hoi, Machteld.’ (nr-herkenning op ‘t telefoontoestel)
‘Hoi, Ton. Hoe gaat ‘t met je?’
‘Goed hoor. Ik heb ‘t alleen een beetje druk, maar ik heb wel al kunnen kijken wat we nodig hebben.’
‘Ach, dan praten we volgende keer toch ff. Wat wordt ‘t?’
‘(…de bestelling…) Heb je een leuk weekend gehad?’
‘Ja, hoor. Hardstikke leuk. Maar ik spreek je volgende week wel weer. Dooooeeeeg, Ton.’

1 keer was ik in de gelegenheid om haar in levende lijve te kunnen aanschouwen. Maar doordat m’n werkgever geen tijd had om de nieuwjaarsreceptie te bezoeken, was ik, bij gebrek aan vervoer, ook niet in de gelegenheid.

Het had me evengoed al genoeg kopzorgen bezorgd. Bang als ik was dat ‘t beeld dat ik om haar stem had geschapen in duigen zou vallen.

Eind 2001 is ze bij de brouwerij gestopt, omdat ze een betrekking als vertegenwoordiger bij een biergroothandel had aangeboden gekregen. Ze had ‘t zo geregeld dat ze tijdens haar inwerkperiode in ieder geval 1 keer bij mij langs zou moeten. Die ontmoeting had ze op afgelopen donderdag gepland.
Ik wist dat ze zou komen, want dat was telefonisch afgesproken. Ik zag er tegenop & was nieuwsgierig tegelijk. M’n baas had me enigszins gerustgesteld door te vertellen (hij had haar wel eerder gezien) dat ze er leuk uit zag, zodat m’n beeld niet van te voren al gefrustreerd was.

Plots stonden er 2 mensen voor de zaak. ‘Leuke dame,’ dacht ik, vluchtig kijkend, zoals ik wel vaker naar voorbijgaande dames kijk. ‘Hé, die man daarnaast: is dat niet die vertegenwoordiger?’

Zo kwam geluid gelukkig gelijk te staan aan verschijning in Zijperspace.

Ik heb ‘t zolang mogelijk proberen uit te stellen. Ik voelde me zo lekker behaaglijk genoegzaam. Ook al schijnt de zon misschien wat minder in deze contreien.
Ik wilde er zolang mogelijk van profiteren & heb gepoogd er zoveel mogelijk uit te halen, deze 1e dag.

Maar ook in Zijperspace.nl zal op een gegeven moment de boterham verdiend moeten worden.

Kom ik er bij 12358 er achter dat ik m’n 12345e bezoeker ongemerkt heb voorbij laten gaan. Nou, z’n ip-nr was in ieder geval 212.153.190.4. Niet dat iemand er iets aan heeft, maar dat soort feitjes horen nou 1maal niet onopgemerkt te blijven. Vindt men in Weblogland.

& Zo denkt men in Zijperspace er ook over.

Zo noem je toch zo’n ding dat je krijgt via de brievenbus, bezorgd door de postbode (die Harry heet in mijn geval & zeer tevreden over me is, omdat ik in 2 jaar tijd slechts 1 kerstkaart heb mogen ontvangen)? Zo’n ding dus, brief bedoel ik, viel vanochtend bij mij op de mat. Van ‘t bedrijf Protagonist.nl.

Beste Klant,

U kunt sinds kort gebruik maken van uw Protagonist account. In dit schrijven vindt u alle informatie die u nodig heeft om het account te gebruiken. Tevens hebben wij de factuur bijgevoegd. (…)

Alleraardigst & zonder door mij te ontdekken spelfouten. Alleraardigst vooral, omdat ik gister dus ‘t gelijkluidende meeltje heb mogen ontvangen.

Dit is een bedrijf naar mijn hart: snel, voorkomend, openhartig, efficiënt, netjes, no-nonsense-verkopend, probleem-ontwijkend, & in ‘t bezit van ‘tgeen ik verlangde.

Ik heb er goed aan gedaan Zijperspace alhier te vestigen.

Er wacht u een zware taak. Een taak die niet iedereen zal welgevallen. Wellicht vooral omdat ‘t reeds voor de 3e keer moet gaan plaatsvinden. Wellicht ook omdat ik zo vaak m’n oude url heb achtergelaten bij eenieder.
Maar ‘t zou mooi zijn als dit, dit & dit verandert in http://www.zijperspace.nl, indien ‘t al niet in uw gegevens, bestanden, lijsten, reeds is aangepast.

& Ik weet ‘t: ik schrijf te veel. & Ik weet ‘t: ik corrigeer te veel. & Ik weet ‘t: ik verlang alleen nog maar meer aandacht.

Ik was ‘t mannetje dat voor de hele familie een dansje maakte op 3-jarige leeftijd, terwijl m’n 1-jaar-oudere broer aan de kant stond, rustig & bedeesd.
Er is weinig veranderd, behalve dan dat ik me er bewust van ben, bij tijd & wijle.

Nú ben ik me er van bewust. Ik wil uw aandacht. Ik wil dat men mij leest op de juiste plek, met de juiste updates, met de juiste intentie.
Niet meer vanaf dat groepje atolletjes ergens in verweggistan.
Nee, vanaf hier, weliswaar vanuit een ooitnogisdan.

Want hoelang doen mijn mededelingen er over om vanuit Zijperspace.nl tot uw universum door te dringen?
(Ook al lijkt .nl nog zo dichtbij)

All clear!

Een betere versiertruc heb ik in m’n leven niet kunnen verzinnen.
Hoewel, versiertruc? We wisten dat we ‘t beiden tot dan toe wel spannend vonden, maar we hadden nog niet onze gevoelens tegenover elkaar erover geuit. Er moest dus iets gebeuren om de omgang met elkaar ietwat te bestendigen.

Op een stille maandagavond (bijna alle kroegen zien er in Den Helder ‘s maandags nog steeds uitgestorven uit) ben ik naar café Pimpandoer getogen, haar stamcafé. Ze kenden mijn gezicht ondertussen wel, dus ‘t verzoek werd zonder smeken ingewilligd. Ik heb plechtig beloofd ‘t diezelfde avond te retourneren.

Ik vermoed dat Pamela bij ‘t horen van ‘I want you’ nog steeds onmiddelijk aan mij denkt. Ze kreeg die avond van mij een cassette van 60 minuten, gevuld met slechts dit nr, steeds opnieuw beginnend. Bij ‘t aannemen van ‘t kadootje had ik ‘r laten beloven dat ze de hele cassette zou draaien voordat ze zou reageren.

Een uur kan evengoed lang duren in Zijperspace.

‘t Beste nieuws sinds tijden. Zeer binnenkort kunnen we verhuizen.

Zijperspace.nl is aangemaakt

M’n notitieboekje is een uitkomst, maar ondertussen alweer bijna vol. Gelukkig heb ik vorige maand in 1 keer 5 xemplaren gekocht, dus dat betekent dat ik nog wel 3 maanden voort kan.
Mag ik natuurlijk niet vergeten bij ‘t verlaten van ‘t pand ‘t boekje bij me te steken. Kleine nachtmerries zijn al bezig te ontstaan: ik stel me voor dat ik m’n aantekeningen per ongeluk achterlaat op m’n werk, zodat m’n werkgever ‘t onder ogen krijgt; of dat de belangrijkste gebeurtenis in weken zojuist heeft plaatsgevonden, maar ‘t kleinood ligt nog naast m’n toetsenbord thuis (mijn geheugen is een zeef wat betreft conversaties, dus aantekeningen noodzaak).

Andere vereiste: een goed schrijvende pen. Daar ontbrak ‘t gister aan, op de terugweg in de trein. (Tegen beter weten in bleef ik krassen met ‘t disfunctionerend xemplaar: ‘Vreemd: waarom krijg ik blauwe vingers & komt er toch niets uit de punt zelf.’) Ik was aangewezen op m’n medepassagiers.
Door de uiterste nood was ik dermate gedreven dat ik er onderweg maar liefst 2 durfde lastig vallen. Bij teruggave aan de laatste heb ik m’n xcuses aangeboden, in geval de pen ondertussen leeggeschreven mocht zijn.
‘Ach, ‘t was toch maar een goedkope.’
‘Waarom laat je ‘m dan niet achter bij deze behoeftige schrijver,’ dacht ik ondankbaar, waarbij ik afgunstig naar ‘t rijtje pennen keek dat de man in z’n borstzakje had gestoken.

Oppassen voor junkengedrag in Zijperspace.

M’n moeder zit al in De Kamer, ‘t eetcafé van m’n broer.
‘Hoe was ‘t wandelen?’

Ik houd de hele weg de voeten van m’n vader in de gaten. Kijken of-ie ze wel bijtijds optilt bij stoepen; of z’n benen nog soepel genoeg zijn om ze over ‘t ½e meter hoge hekje te bewegen; of ze niet de neiging tot struikelen zullen vertonen bij de afbakening wegens werkzaamheden. De lichaams-coördinatie is nl niet meer in orde. Terwijl-ie al pratend kijkt naar een boot, verliest-ie die coördinatie bijv & wijkt-ie plots een meter van z’n route af.
‘Ik moet wel op blijven letten. De wind waait me zo weg.’

M’n vader is een flapuit tegenwoordig; ik lijk ‘t niet van een vreemde te hebben.
‘We struikelden over dezelfde trede.’

We moesten 1st de trap op om bovenaan de dijk te komen. M’n moeder was al weggereden. Nu was ik verantwoordelijk voor ‘t welslagen van ‘t uitje.
‘Kan-ie nog wel zoveel tredes beklimmen,’ denk ik nog. Waarop ik struikel, omdat ik niet kijk waar ik loop. Ik kan nog net m’n evenwicht bewaren door de trapleuning te pakken. Pa valt echter tegelijkertijd voorover, met z’n handen op de ruwe stenen.

‘Was ‘t een ongelijke tree?’ vraagt Quint.
‘Denk ‘t. We struikelden precies tegelijkertijd.’

Voordat we de steigers van de Texelse boot bereiken dalen we de steile dijk af over ‘t gras. Dat is korter.
‘Gaat ‘t wel, Pa?’
‘Ach, als ik ‘t maar rustig aan doe.’
Hij loopt net zo snel als ik.

Een mooie dag in Zijperspace, voor wie weinig eist.