Ze kwamen vaak met z’n 3-en & we noemden ze al snel de Bush-brothers. Ze dronken in die tijd, juist vanwege de beroerde toestand waaruit ze probeerden op te krabbelen, alleen maar bush-bier van 12%. Snel beneveld voor relatief weinig geld. & In die hoedanigheid hielden ze ‘t wel een tijdje uit bij ‘t verkopen van de daklozenkrant.
Eigenlijk waren ze niet dakloos. Ze woonden met z’n 3-en, weliswaar in zeer onzekere omstandigheden, in een appartement dicht in de buurt. ‘t Zal vast geen luxe zijn geweest, want ze hadden toendertijd werkelijk niks: ‘t enige geld wat binnenkwam was dankzij verkoop van ‘t krantje.
Richie was de enige die vloeiend nederlands kon spreken, maar, ondanks z’n continue dronkenschap, ook in ‘t engels prima uit de voeten kon. Hoewel je dat af & toe niet zou verwachten als je zag in wat voor toestand hij de winkel binnentrad. ‘t Leek wel half strompelen, vooral als-ie bij ‘t overhandigen van de munten weer wat door z’n vingers liet glippen. Dat geld kon-ie niet missen, dus onder gekreun & gesteun werd gepoogd ‘t muntje weer boven water te krijgen. Op ‘t moment dat je dan dacht dat-ie erbij zou neerstorten, volgde een geestige opmerking die je nooit van een dronkelap zou verwachten.
Joe & Mike kropen langzaam maar zeker uit hun dal, maar Richie bleef er een beetje in hangen. Terwijl de 1e 2 overgestapt waren op ‘t drinken van 8.6, met gelijkwaardig alcohol-percentage, bleef Richie lang hangen in de veel stevigere Bush. Tenzij hij weer ‘ns een ziekte onder de leden kreeg & met spoed in ‘t ziekenhuis opgenomen moest worden.
2-3 weken later verscheen hij helemaal opgekalefaterd & volledig nuchter om z’n 1e bierflesje te halen alvorens weer aan de verkoop te beginnen. Waarna hij al snel weer begon te strompelen & met z’n schouder naar rechts ging hangen.
Plots verscheen Richie helemaal opgeknapt, geknipt & gestreken, vroeg in de winkel. Weliswaar om z’n 1e bush van de dag te kopen, maar ‘t was blijkbaar de bedoeling om op z’n paasbest de dag tegemoet te treden.
Enkele uren later verscheen-ie nogmaals, ditmaal in gezelschap van een kopie van ‘m: z’n broer uit de VS was ‘m komen opzoeken.
Die had een goede invloed op ‘m. Richie begon weer recht te lopen, besteedde wat meer aandacht aan kleren, stotterde & kreunde steeds minder & we kregen ‘m ook steeds minder te zien.
Op een gegeven moment zelfs helemaal niet. Hij was op vakantie naar Portugal gestuurd door z’n broer, wisten Joe & Mike ons te vertellen.
Toen-ie daarvan terugkwam merkten we op dat-ie er stukken beter uitzag. Dat lag volgens hem vooral aan ‘t feit dat-ie ‘t grootste gedeelte van z’n tijd aldaar wegens een infektie in ‘t ziekenhuis had gelegen. Hij had niet al te veel kunnen genieten van ‘t mooie klimaat dat Portugal rijk is.
Spoedig begon Richie weer krom te lopen. Van ‘t geld dat z’n broer ‘m had gegeven kocht-ie z’n bier. De daklozenkrant was voor alle 3 de heren verleden tijd. Joe & Mike hadden beiden een baan; Richie was volgens de organisatie te vaak te dronken. Dat was ook de reden waarom-ie op een gegeven moment niet meer bij Joe & Mike kon blijven. De huisbazin begon te klagen over overlast: alleen de 2 aan wie ze ‘t officieel verhuurde, mochten er blijven wonen. Richie moest opnieuw zwerven.
Hij scheen nog een keer bij Joe aan de deur geweest te zijn met de vraag of-ie ff mocht douchen. Joe gaf ‘m de sleutel van de douche, maar toen-ie een uur later daar langskwam om naar z’n werk te gaan, stond Richie nog steeds tegen de deur geleund. Totaal versuft stond-ie volledig voorovergebogen, veroorzaakt door problemen met z’n heup, met de sleutel ergens bij de drempel. ‘Richie, ga rechtop staan; ‘t sleutelgat zit niet zo laag.’ ‘Oh, vandaar dat ik ‘m niet kon vinden.’
Hij moest daar weg & zo snel mogelijk naar ‘t ziekenhuis gaan, zei Joe ‘m. Dat zou Richie doen.
Een week later belde de broer van Richie vanuit de VS Joe op om te melden dat Richie een paar dagen geleden in ‘t ziekenhuis was overleden & de dag ervoor begraven.
We houden niet meer zo van Bush in Zijperspace.