Maand: februari 2002

Martinus van der Hamstraat, Marsdiepstraat, Marnixkade, Stadhouderskade, Uilenstede, ergens in de k-wijk in Zuid-Oost, ergens in Duivendrecht, Utrechsedwarsstraat, Marsdiepstraat, van Hoogendorpstraat, centrum Den Helder, Marsdiepstraat, Krügerstraat, Marsdiepstraat, Boerhaveplein, 2e Jan Steenstraat, Marsdiepstraat, Ferdinand Bolstraat, Albert Cuypstraat, Quellijnstraat, van Bossestraat, 1e Atjehstraat, Gilles van Ledenberchstraat. De laatste mag de lezer zelf raden.

Ik had van de week m’n 2-jarig verblijf alhier moeten vieren, maar was ‘t glad vergeten. Ik werd er aan herinnerd toen een historisch tijdschrift vanochtend in m’n brievenbus viel: mijn straat was frontpage-artikel.
Spijt ‘t niet gevierd te hebben.

De onrust zit in m’n kop, maar niet in de wens een vaste stek. Een eigen plek heb ik juist nodig om die onrust te kunnen beteugelen. ‘t Feit dat ik gedurende m’n 1e periode in Adam 10 verblijfplaatsen heb gehad (niet alle tijdelijke onderkomens staan hierboven vermeld), heeft waarschijnlijk een belangrijke bijdrage aan m’n gekte geleverd. Juist met al die onrust is een rustige omgeving vereist.

2 Jaar geleden heb ik er een maand over gedaan m’n huis aan te kleden, te kleuren volgens m’n persoonlijke voorkeuren. ‘t Moest er uitzien zoals ik zelf voelde dat ik was. Zoals ik al jaren droomde dat m’n huis er uit moest zien.
Dat had reden te meer moeten zijn er in ieder geval ff bij stil te staan.

Maar eigenlijk vier ik ‘t nu dubbel & dwars, nu Zijperspace een punt ennel is.

Een Zijperspace die klopt met ‘t werkelijke leven.

& Nu word ik pas echt zenuwachtig.

Ssssssssssssst in Zijperspace.
Update: De ritten heb ik voor de helft van de tijd op de wc doorgebracht. Gelukkig kon ik ‘t grootste gedeelte van de nederlandse rechtstreeks, & niet van om de hoek, meemaken.

Reeds na de 1e rit heb ik besloten: ik mag niet gestoord worden zolang ‘t duurt. Geen msn; geen i-meel; ik doe de deur niet open; ik neem noch m’n vaste noch m’n mobiele telefoon op. & Hoewel ik er nog nooit 1tje heb mogen ontvangen, ben ik blij dat telegrams zijn afgeschaft.

Later in Zijperspace.

Tijd om mij te laven aan div eenheden vocht op deze vrije middag. Al veel te lang gehangen, gelegen, te vroeg ontwaakt, te lang de slaap ingehaald daaropvolgend.

Als ik er een kleine kroegentocht van maak, moet ‘t mogelijk zijn er een gratis middagje van te maken. Niet dat de middag er zodoende enerverender op wordt, dus laat ik er maar naar gaan streven zoveel mogelijk m’n bier zelf te betalen.

& Bijtijds weer thuis, want ‘t wordt een drukke hangavond, vanavond. Als ik niet gedwongen word op te springen als de spanning te groot wordt.

‘t Zou nog wel wat kunnen worden, vandaag in Zijperspace.

Covers mochten niet in die tijd, waren ‘not done’. Totdat Robert Wyatt met een lp slechts gevuld ermee op de proppen kwam.
Ik had bijna willekeurig welk nr ten gehore kunnen brengen, zo gekenmerkt worden ze allen door een breekbaarheid, die slechts Wyatt teweeg kan brengen. Een breekbaarheid van ongekend charmante zachte voering, een minimum aan instrumentarium, waarbij je bijna niet merkt dat ze daadwerkelijk op je gemoed spelen & een helder hoge stem.

Ik had ook voor ‘t origineel van Billie Holliday kunnen kiezen, met haar traan in stem, haar sleep die achter haar noten aan komt rollen. Zeker zo mooi, zeker net zo verdiend om gehoord te worden.
Maar als Robert Wyatt er niet was geweest, had ‘t waarschijnlijk vele jaren geduurd eer ik div andere muzieksoorten had leren waarderen.

Vanavond op Radio 4 tussen 23.00-1.00 uur.

Helaas doet de radio ‘t niet in Zijperspace.

Wat Midas aanraakte veranderde in goud.
Pas ik niet op, het wordt al poëzie
waar ik van ademen en leven moet,
en ik sterf van gebrek.
(Hans Warren)

Voor de rest heeft-ie niet te klagen, want ‘t klinkt over ‘t algemeen wel. Dat aura van poëzie siert ‘m waarschijnlijk beter dan de aanpassing van z’n oren.

Nee, dan de situatie, de volgende ochtend, in Zijperspace.

Uiteindelijk ben ik alleen. Zoals immer alleen.
Zoals ik me vroeger ein Einzelgänger noemde in de kroegen van mij alleen & de rest. Makkelijker om kontakt te krijgen: avonturen beleven.

Uiteindelijk alleen. Want verkozen door niet lang genoeg te kunnen luisteren. & ‘t Verwijt niet aan te willen horen.

Nu ben ik alleen. Kontakten verlaten & te fit voor slapen. Niemand meer om in, niemand meer om bij te schenken.

Laat mij maar alleen, voor ‘t blaten, zwijgen, praten, met mij, met mij & mezelf, alleen.

& Dan:

Wat is alleen, als je ‘t geheel van Zijperspace voor jou alleen….

Het dakraam is voor mij een soort poort naar een andere wereld. Ik bekijk de mensen van bovenaf; ze kunnen mij niet zien, dus lijk ik vanuit mijn positie een soort god.
Ik kan oordelen of wát ze doen goed of fout is; of ik kan gaan beredeneren waarom ze iets doen.

Dus ben ik géén god. Want ik kijk naar ze (niet in ze). En ik kan ze niet veroordelen, doorgronden, herzien, enz.
(dagboek, rond 1986)

Dit is eigenlijk de sterkste herinnering aan die periode tussen m’n 20e & 25e: mezelf opgesloten op m’n zolderkamer, uitkijkend over de rest van de wereld, die niet meer inhield dan ‘t verkeer van de Marsdiepstraat, als ik uit ‘t dakraam keek. M’n ellebogen gesteund op de rand, m’n voeten in sokken op ‘t randje van ‘t bed, kon ik deze houding niet langer volhouden dan 5 minuten. Lang genoeg om een shaggie te roken. Liefst aan ‘t randje van ‘t raam, zodat zomin mogelijk van de rook de kamer binnendrong. Om konflikten met m’n moeder te voorkomen.

Een saai uitzicht. Maar de sterkste herinnering buiten de speciale gebeurtenissen, de grote angsten, van rond die tijd.

Maar men kon niet zeggen dat Zijperspace saai was in die tijd.

Zou ‘t aan de fabrikant van dopjes liggen? Dat bij ‘t ontdoppen er een bepaalde vouw ontstaat die ervoor zorgt dat ‘t praktisch onmogelijk wordt er een normaal reagerend dopje aan over te houden. Dat zij xpres ervoor hebben gezorgd dat de hoek die de dop vanaf dat moment in zijn figuur vertoont zorg draagt voor onmogelijk te verwachten wendingen & krommingen in z’n baan vanaf de werparm. Waardoor ‘t slechts valse hoop blijkt ooit kampioen druiprekje-in-de-hoek-van-de-wasbak-werpen te worden.

Mocht die wedstrijd ooit uitgeschreven worden in Zijperspace.

Is er onder de lezers niet iemand die kan uitzoeken waarom er wordt doorgelinkt vanaf:

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx(zelfcensuur, wegens overlast)

Volgens de link-gegevens bij mijn Nedstat-telmachine zou men via die link alhier zijn terecht gekomen. Maar men moet wel bij Planet terecht kunnen komen.

Men is zo godvergeten nieuwsgierig hier in Zijperspace.
(Altijd al, dus dat zal voorlopig ook wel zo blijven).