Zijperspace

M’n broer & ik op de fiets door de stad.
We waren zowiezo al een aparte verschijning voor de helderse bevolking, maar met de cassetterecorder achterop of in de hand van degene die geen fiets tot z’n beschikking had, kon niemand om ons heen. Big Youth weerklonk luid uit onze eigen mini-uitvoering van de ghettoblaster. Een ongelooflijke volume kon uit dat kleine amateuristisch apparaatje gehaald worden. Waardoor Big Youth zichzelf liet weergalmen tegen de flats van de Marsdiepstraat, opging in de weidsheid aan ‘t begin van de Middenweg, ons angst bezorgde bij voorbijgaan van ‘t huis van Oma & zich liet nastaren tussen de winkels van de Koningstraat, Beatrixstraat & Spoorstraat.
& De cassetterecorder werd uiteindelijk tot zwijgen gedwongen door Lange Ton. Want Lange Ton wilde geen aandacht van blikken in de rug. & Lange Ton moesten we wel gehoorzamen, want die leverde ons de vulling van onze cassettebandjes.

De echo van Big Youth weerklinkt nog steeds in Zijperspace.

‘Where do you come from?’ vraagt de engelse toerist.
‘Well, actually from Den Helder,’ antwoord ik snugger, ervan uitgaand dat-ie die plaats toch niet kent.
Ik ben ondertussen druk bezig te noteren wat ik aan voorraad heb toegevoegd, dus kan me niet volledig op de conversatie concentreren. Even later lijkt een iets sympathiekere reaktie toch wel op z’n plaats.
‘I’m just dutch, if that’s what you mean.’
Complimentjes volgen over m’n uitspraak.
‘I’ve always hated the way the dutch people talk english,’ opper ik een suggestie als xcuus ervoor.

& Tuurlijk is dat deels waar. Maar ‘t zou meer van waarheidsgetrouwheid getuigen als ik had bekend dat ik de inhoud van dat psychologie-boek niet meester werd.
Dat ik weken bezig was hoofdstukken door te worstelen, woordenboek als noodzakelijke kameraad aan m’n rechterzij. Alle onduidbare woorden werden daarin opgezocht. Ik noteerde ze vervolgens in een schrift, waarbij ik de betekenis ernaast vermeldde. Bleef ‘t beter in m’n hoofd hangen.
& Zelfs dat hielp mij niet de strekking van de teksten tot me door te laten dringen.
Ik was niet geschikt voor een universitaire opleiding, weerklonk opnieuw m’n angstige vermoeden. Universiteit was te hoog gegrepen voor een verlaatte HAVO-leerling.

De enige lol die ik op een gegeven moment nog uit ‘t engelstalige psychologie-boek haalde, was ‘t mezelf hardop voorlezen. Waarbij ik de div accenten probeerde te imiteren die via tv de revue hadden gepasseerd. ‘t Ultieme doel was om ‘t in zo perfekt mogelijk engels te doen, net zoals ik bij de zweedse boeken ‘t stockholmsvenska probeerde te benaderen. Lekker ietwat gedistingeerd de taal laten vloeien door m’n mond.

‘t Boek van Atkinson & Atkinson had 1000-en bladzijden, zo leek ‘t. Maar aan ‘t eind snapte ik dankzij ‘t luidop declameren de materie geheel & struikelde ik niet meer over de uitspraak van de engelse taal.

& Toch ook: die engelse leraar van de middelbare school, die z’n engels op een ethiopisch-engelse manier uitsprak, & na de les uitgelachen werd om die reden. Die kort daarna overleed. & Iedereen schuldbewust terugdacht aan ‘t lachen om zijn rare manier van engels. Toch moet dat ook invloed gehad hebben.

Vele invloeden hebben zich ooit gelden op Zijperspace.

Terwijl iedereen voorbij lijkt te gaan aan de enige relevante vraag: stellen weblogs iets voor, hebben ze kwaliteit?
Het antwoord is nee. Weblogs worden meestal geschreven door mensen die maar amper kunnen schrijven en het op zijn best aan het leren zijn. Dat laatste is niet vanzelfsprekend want leren schrijven middels een weblog is net zo effectief als het toneelspel onder de knie krijgen tussen de schuifdeuren. Bij gebrek aan kritische begeleiding en professioneel inzicht blijft het meer vallen dan opstaan.

Waar is die man gebleven, de internet-journalist waarvoor ik vroeger bewondering had vanwege z’n bevlogenheid bij ‘t schrijven over de div aspekten van ‘t internet, & hoe hij de ontwikkelingen erop beschouwde & analyseerde? Die elke keer de rest van journalistiek Nederland op dit gebied voor was & zodoende de verklaring voor ‘t verschijnsel al paraat had voordat ‘t verschijnsel zich moest ontwikkelen.
Wie is dat zeikerig ventje die de laatste maanden mij steeds weer doet beseffen dat dat Smallzine niet de moeite van ‘t lezen waard is?

Ik wil maar niet geloven dat deze beide heren dezelfde persoon vertegenwoordigen, ook al weet ik dat mensen ouder worden, luier, gezapiger, meer teleurgesteld, & niet meer bereid tot uitdagingen.

Maar ik zal ‘t wel moeten geloven, want hij begint met dezelfde anekdote die ik wel ‘ns eerder van ‘m heb gelezen in een interview.

Ik heb nogeneens zin om z’n woorden te weerleggen. Ik heb ‘t gevoel dat ik iemand ben tegengekomen waarvan ik verschrikkelijk moe word, die een loden last van negativiteit met zich meezuilt, waardoor ‘t lijkt alsof-ie zich in een zwarte sluier voortbeweegt, immer rouwend om z’n eigen verloren waardes.
Nu valt-ie mij aan, heb ik ‘t gevoel, & met mij natuurlijk al die andere blogs. & Ik heb geen zin om ‘m van een weerwoord te dienen.

‘t Is dodelijk de aanwezigheid van bepaalde mensen in Zijperspace te gedogen.

Ik begin rechts bovenaan. Gelukkig is dat spiegelbeeldig de zelfde kant, zodat daar geen misverstanden over kunnen ontstaan. Is ook wel zo makkelijk bij ‘t uitvoeren & ondergaan van de handeling.
Ik begin dus rechts bovenaan & ga, zoals ik gewoon ben, met een haal naar beneden. In ‘t begin van die neerwaartse beweging gaat dat zeer soepel; er is geen verweer, zo lijkt ‘t; de hindernissen zijn nog niet noemenswaardig. Dat komt niet enkel doordat ik mezelf ‘t plezier heb gegund van xtra scherp gereedschap.

& Onderaan de haal is er geen weg meer terug. ‘t Besluit is beklonken door de verwijdering van de hoek aan de rechteronderkant. Weliswaar nog niet duidelijk zichtbaar door de witte vlokken die ‘t resultaat verhullen, maar wel bevestigd door ‘t licht knisperend geluid op ‘t moment van ‘t bereiken van dat beoogde doel. Alsof er een ‘tiktiktiktiktik’ in duizendvoud als een fluistering door ‘t woud waait.

Geen weg terug. De sensatie van ‘t weghalen, wegstrepen, ombouwen, vernieuwen, krijgt me te pakken. Geen voorzichtige, aarzelende aanpak meer. Nee, de volgende streep moet direkt door een volle pluk gezet worden. Een licht tintelend gevoel ontstaat door de aarzelende weerstand die nu geboden wordt. Daar mag ik niet bij stilstaan; de 3e streek is aan zet, waardoor al snel de gehele bovenkant verdwenen lijkt. Kontrole volgt later wel, want de linkeronderkant straalt nog te veel glorie uit. Gehandeld moet er worden, later de ravage overzien. Soepel glij ik over de laatste hoek die herinnert aan mijn verschijning op de weblogmeeting.

Ach, voor de rest is ‘t slechts een kwestie van nalopen: alles nog een keer in tegengestelde richting bewerken, zodat ook de korte haartjes er uit zijn & de aftershave-balsem er straks lekker in kan trekken; de vaakvergeten hoekjes xtra grondig bevoelen met ‘t mes; met de vingertoppen ‘t geheel nog een keer zorgvuldig betasten.

Wassen, drogen, insmeren, nagel knippen, stukje intikken.

Da’s lijfloggen pur-sang vanuit Zijperspace.

Milene Flaherty: ‘If we’re gonna meet, it might as well be now.’ Dr. Alex Linden: ‘If we don’t meet, there could always be the possibility that it would have been perfect.’ Uit: Bad Timing: A Sensual Obsession (1980, GB, Rank)
‘How nice to meet you. Usually we must go to a bowling alley to meet a woman of you calibre.’ Uit: Arthur (1981, GB, Warner Bros.)
‘Do you think that we could find a place to meet, not in silence and not in sound?’ Uit: Children of a Lesser God (1986, US, Paramount)

Bergen & dalen ontmoeten elkaar niet, maar mensen wel.
Bergen moetsje (mette) inoar net, mar minsken wol.
Berge en dale ontmoet mekaar nooit, maar mene wel.
Friends may meet, but mountains never greet.
Berg und Tal kommen nicht zusammen, aber die Menschen.
Deux hommes se rencontrent bien, mais jamais deux montagnes point.
Tópanse los hombres y no los montes.
Occurrunt homines, nequeunt occurrere montes.

möta, ontmoeten, tegemoetkomen; komen, present zijn (op afgesproken plaats en tijd); zich voordoen.
mötas, elkaar ontmoeten.
möte, ontmoeting, samenkomst, vergadering, meeting.
mötesplats, plaats van samentreffen.

Een gemiste ontmoeting kan twee levens hechter aaneensmeden dan de mooiste woorden, de duurste beloften. (Pascal Lainé)

2: boet(t)en, groet(t)en, joeten, knoeten, koeten, moeten, Newton*, snoeten, sproeten, stoeten, toeten, voeten, wroet(t)en, zoet(t)en.
3: beboet(t)en, begroet(t)en, beroet(t)en, gemoeten, Jakoeten (volk), verzoet(t)en.
4: Aleoeten, heilig moeten, horrelvoeten, kousevoeten, nodig moeten, weesgegroeten, wintervoeten, zomersproeten.
5: anakoloeten, op vrijersvoeten.
6: grond onder de voeten, met gejuich [enz.] begroeten, op handen en voeten.

& Uiteindelijk:
Een afscheid is de eerste stap tot een weerzien. (Werner Lauber)
Een afscheid is de innigste vorm van menselijk samenzijn. (Hans Kudszus)
Het afscheid is de geboorte van de herinnering. (Salvador Dali)
Het afscheid verlengen is niets waard; je verlengt niet aan aanwezigheid, maar het vertrek. (Elisabeth A. Bibesco)

Een beschrijving van een ontmoeting hoeft niet zo ingewikkeld te zijn in Zijperspace.
(Wat Punkey kan, kan ik ook, bedacht ik me).

Eindelijk: de perfekte site. (met dank aan Onno). Ik mis echter dit truukje, de irritantste van allemaal.
De rest kan erg van pas komen als ‘t over een kleine 3 maanden nationale omkatdag is. Geeft me aardig wat studiemateriaal gedurende die tijd. & Die datum geeft me omgekeerd aardig wat tijd om ‘t studiemateriaal tot me te nemen.
& Geeft me in ieder geval een streefdatum.

In de tussentijd geen grote veranderingen in Zijperspace.

(met dank aan Bart)

Hé Moe, kijk ‘s.
Ik ben omringd door mensen die mooie dingen kunnen. & Ik draag om af te bluffen dat t-shirtje om aan te geven dat ik een arrogante klootzak ben, of in ieder geval om de schijn op te houden, of in ieder geval om een leuk t-shirt aan te hebben, of in ieder geval om niet de indruk te geven dat ik ben wat ‘t t-shirt zegt dat ik ben.

Hé Moe, ben je nou niet trots op me. Dat mensen, die mooie dingen kunnen, mooi naast me staan.
& Ik daar mooi sta staan te zijn.

Alsof er meer is in Zijperspace.

(met dank aan Micheline voor ‘t nemen & plaatsen van de foto, Suffie voor ‘t naast mij willen poseren, zodat ‘t nog wat lijkt, & Punkey voor ‘t mogelijk maken van ‘t maken van de foto)

& Die sik gaat er 1 dezer dagen af. Die heeft me lang genoeg jeuk, kriebel, verzorging, irritatie, onzekerheid, ijdelheid & vieze wasbakken bezorgd. Als men daar zin in heeft, dan wel tijd & genoeg dorst, kan men dat verjongde verjaarde gezicht volgende maand bij mij thuis komen bekijken. Genoeg bier daarvoor aanwezig, als elk jaar, op die speciale gelegenheid.
Nadere details volgen later, want da’s nog wel 39 nachtjes slapen.

Spoedig volgt de 1e van die nachtjes nog te gaan in Zijperspace.

2½ Uur voor aanvang van de Weblogmeeting bevind ik me al in de Suijkerkist. Sfeer proeven. Dorst lessen. Personeel inspekteren. Tevens hun gesprekken afluisteren.

1e Barman: ‘Je was toch jarig van de week? Nog gefeliciteerd.’
‘Ja, dank je.’
‘Heb je ‘t niet gevierd?’
‘Er heeft een klein feestje plaatsgevonden.’
‘Oh? Daar wist ik niks van.’
‘Ja, ik dacht: die heeft ‘t toch druk.’
‘Je was toch de 27e jarig? Da’s 2 dagen geleden. Een woensdag. Ik heb je toch verteld dat ik op woensdag altijd vrij ben?’
Stil.
‘Ja, dan ben ik een lul.’

De barman die de dienst rond 7 uur over moet nemen is sinds 9 februari ‘hartstikke vrijgezel’ & daar geniet-ie ‘fantastisch’ van. Z’n ex voelde zich de laatste tijd vaak misselijk & moest wel eens overgeven; misschien was ze wel zwanger, had ze verteld. Hij grijnst tijdens ‘t vertellen.
‘t Meisje wat z’n verhaal met haar vriendje heeft zitten aanhoren vindt ‘t niet zo kloppen: ‘Je moet niet zo stoer doen over dit soort dingen. Da’s helemaal niet zo leuk voor zo’n meisje.’
‘Maar ze heeft me helemaal niet meer teruggebeld. Bovendien als je Linda kent, zou je ook zo reageren.’
Haar vriendje knikt de barman bevestigend toe.

Hele andere bartypes als in Zijperspace.

‘t Zelfde gebeurt als vorige week in Utrecht. Ondanks dat ik me slechts laat leiden door een enkel bordje dat niet meer tekst biedt dan ‘Grote Markt’, kom ik zonder omweg intuïtief op de plek van bestemming. Ik heb nooit zin om willekeurig welke voorbijganger de weg te vragen, wil me niet als een vreemde voordoen in een vreemde stad. Bovendien ben ik net als die dag in Utrecht er de hele weg ervan overtuigd dat ik er vanzelf wel zal geraken.

Aangeschoten scholieren leuken de boel rond dit etenstijdstip op door slingerend mijn weg te kruisen. De voorste rijdt achter een bromfietser aan, met z’n arm geheven als nazi-groet, onderwijl roepend: ‘Jij vuile buitenlander; je kan beter teruggaan.’ De heren daaropvolgend voeren gierend & brullend een gesprek met elkaar via hun gsm & nog kunnen ze elkaar amper verstaan.
‘t Plein van De Suijkerkist is nog gevuld met groepjes jongeren van ongeveer dezelfde leeftijd, blijkbaar op ‘t punt naar huis te gaan. Ik besluit niet verder te gaan & ‘t bier te gaan voorproeven.

Een bepaald soort verantwoordelijkheidsgevoel waarmee we zijn grootgebracht in Zijperspace.