Ik hoef helemaal niet te weten wie de persoon is geweest. Ik vind ‘t gewoon een mooi gegeven bij m’n teller te zien dat op 12:04 iemand van de Rijksarchiefdienst te Den Haag bij mij is langsgeweest.
Zodat later de kinders in Zijperspace….
Beste Klant,
In de nacht van zondag 17 op maandag 18 februari
zullen wij onderhoud aan ons netwerk plegen.
Uiteraard zullen wij proberen om de downtijd tot
een minimum te beperken.
Ok, ik geef toe: ik ben ook nog maar net wakker, dus bij mij duurde de nacht ook tot laat in de ochtend.
Dit was de 1e keer & misschien wel heel toevallig dat ‘t moest plaatsvinden zo kort na mijn start bij Protagonist.
Zijperspace is in ieder geval niet meer down.
Plots geeft m’n comp ‘ding’ ipv ‘dingdong’ (dat heet officieel ‘notify’) bij ‘t binnenkomen van meel. Alle geluiden van windows 98, dat m’n comp voert, blijken in de war te zijn. Slechts ‘chord’ lijkt naast ‘ding’ oproepbaar, maar als je normaliter ‘chord’ hoort, duidt dat meestal op een foute handeling. Van dat geluid wil ik natuurlijk zo snel mogelijk af, want ondertussen zijn we al dermate gepavloviseerd, dat negatieve gevoelens vanzelfsprekend opkomen bij ‘t aanhoren ervan. Ik zal wel weer wat stoms uitgehaald hebben, bedenk ik me daardoor schuldbewust.
& Dan ook nog: elke keer als ik een nieuwe window wil openen, verschijnt ‘t precies in ‘t formaat dat ik niet wil. Laat ‘t maar meteen ‘t volledige scherm vullen, dan heb ik tenminste overzicht, is mijn uitgangspunt. & Als ‘t dan perse in een kleiner formaat moet, laat ‘t dan in ieder geval steeds op de te verwachten, dus steeds dezelfde, plek verschijnen.
Nee, alles moet zo onverwacht mogelijk, zoveel mogelijk muisarm-bevorderend. Dus elke keer weer verschijnend op een plek waar ik ‘t niet verwacht.
Ik heb de comp opnieuw moeten opstarten. De ‘ding’ is daarna weer vervangen door de geluiden die ik gewend was. Maar die stomme windows doen nog steeds hun eigen ding.
Tot zover over de dingen zoal gaande in Zijperspace
M’n collega heeft me behoed voor een kennismaking met een zekere Otto. Volgens m’n collega is dat de grootste ouwehoer die hij ooit heeft meegemaakt. & Hij kon zich niet voorstellen dat ik daar lang tegen opgewassen zou zijn, als ik ze zou helpen bij ‘t opknappen van hun eigen studio. Dus heeft m’n collega me uiteindelijk toch maar niet gebeld voor ‘t inroepen van hulp. Waarschijnlijk heeft-ie daar wijs aan gedaan.
Ik was verliefd op Wemmeke, die zich regelmatig met haar beste vriendin rond ‘t zelfde tijdstip in de coffeeshop bevond. Ik blowde vrij veel, had altijd wel wat stuff bij me & maakte ‘t zodoende nog wat aangenamer vertoeven. Niet alleen voor mezelf, Wemmeke & haar vriendin namen ook altijd wel 1 of 2 haaltjes. Waardoor we totaal op dezelfde golflengte leken afgestemd & m’n verliefdheid volledig terecht leek.
De vriendin hadden we nodig als xcuus elkaar te ontmoeten: Wemmeke moest wel een geldige reden hebben om de stad in te gaan. Bovendien leek ze ‘t smeulend vuurtje alleen maar te willen aanwakkeren. Ze kwebbelde als ‘t ijs gebroken moest worden & trok zich terug als Wemmeke & ik meer aandacht voor elkaar nodig hadden. Dan maakte ze wel een gesprek met iemand die toevallig ook in de buurt zat.
Alleen dat jochie wilde niet alleen maar met de vriendin van Wemmeke praten, die wilde dat iedereen naar hem zat te luisteren. Hij trok alle aandacht naar zich toe, ging uit zichzelf bij je zitten. In z’n stonede gedrag had-ie waarschijnlijk niet door dat andere mensen niet gestoord wilden worden. Verhalen volgden over hoe goed de stuff wel niet was die hij net in handen had gekregen, hoe stoned hij was tijdens de lessen op school vanochtend, de hoeveelheid geld die hij dagelijks aan hash uitgaf, dat de stuff die hij op dit moment aan ‘t blowen was toch écht fantastisch was, want zo stoned was-ie nog nooit geweest, & of we wilden weten waar in Amsterdam hij dat had weggehaald.
Allemaal verhalen ter meerdere glorie van zichzelf, ten doel zijn kennis ten toon te spreiden van ‘t goedje waar iedereen in de zaak onder invloed van stond. Hij kon daar niet over ophouden. Z’n mond stond dan ook niet stil. & De aandacht die Wemmeke & ik voor elkaar bestemd hadden, werd afgeleid door z’n urendurende spraakwaterval.
Daar moest eens een eind aan komen. Ik had alleen niet verwacht dat ‘t zo abrupt zou gebeuren.
We verkeerden net in de roes van de opgestoken joint, toen ‘t jochie wederom ongevraagd tegenover ons kwam zitten. Hij wilde van wal gaan steken met weer een nieuw verhaal over ‘t oude onderwerp op een doordrammende kwetterende toon, maar ik onderbrak ‘m. Meestal drong ‘t niet tot ‘m door dat andere mensen wat zeiden, maar ditmaal bleef ik doordringend op ‘m inpraten.
Ik heb ‘m verteld dat ik genoeg had van z’n monologen, z’n stoere praatjes, z’n desinteresse voor andere mensen, z’n puberaal gedrag, dat zijn verhalen ‘t laatste was waar ik op zat te wachten. Heb ‘m gevraagd of-ie nou nooit doorhad dat we een gruwelijke hekel aan ‘m hadden, dat we elke keer probeerden van ‘m af te komen, dat Wemmeke & ik ‘t liefst de avond met z’n 2en doorbrachten & of-ie niet een verschrikkelijke hekel aan zichzelf zou krijgen nou ik dit allemaal tegen ‘m gezegd had. Maar dat ik ‘t laatste antwoord niet wilde weten; hij moest simpelweg begrijpen dat we niks met ‘m te maken wilden hebben. Of-ie vanavond & de avonden die zouden volgen niet meer bij ons wilde gaan zitten. Gewoon, omdat we ‘m niet konden uitstaan.
Ik heb ‘t jochie daarna nooit meer gezien.
1 van m’n collega’s vroeg of dat jochie misschien Otto heette.
Otto is waarschijnlijk ook niet welkom in Zijperspace.
De tijd van de verjaardagen naakt. Om de zoveel weken, of soms enkele malen per week, dient er de komende tijd familie gevisiteerd te worden. Dan wel de felicitaties telefonisch overgebracht. Volgende week maandag zal de 1e van ‘t nieuwe jaar plaatsvinden.
& Voordat ‘t goed & wel tot me doorgedrongen is (dat is natuurlijk niet waar), moet de organisatie van mijn verjaardag z’n aanvang hebben genomen. Voor die tijd moet ik wel wat te wensen hebben, zoals dat ook voor Sinterklaas noodzakelijk was.
Vandaar: ik wil m’n verzameling noodzakelijke naslagwerken uitbreiden met enkele uit de Van Dale-collectie. Zoals daar zijn: het Groot Synoniemenwoordenboek, het Idioomwoordenboek & het Etymologisch woordenboek.
‘Noodzakelijk?’ vraagt men zich af? Inderdaad: noodzakelijk. Ik heb nl sinds kort een 2e stoel naast m’n comp geplaatst & behalve de laatst verschenen daklozenkrant, ligt daar nog niets wat op de schijn van een nieuwe berg bedrukte inkt kan duiden.
Er dient weer chaos in de orde van Zijperspace te komen.
In die tijd had ik een niet al te grote krantenwijk, vervoerde ik me over ‘t algemeen op de fiets, zat ik op de lagere school & woonden we op de Marsdiepstraat. Dat betekent dat ik tussen de 10 & 12 jaar oud moet zijn geweest.
Als we op de fiets de deur uitgingen deden we dat altijd via de achterkant van ‘t huis, omdat alle fietsen in de garage stonden. Achter de huizen van ons rijtjeshuis, lag er een stille ruimte, ingesloten door de garages & de achterkanten van wat kleine kantoren & winkels, die slechts door de buurtkinderen gebruikt werd. Daar werd gevoetbald, tikkertje gespeeld, de muren bekladderd & op oudere leeftijd zelfs stiekem gerookt.
Maar voornamelijk diende ‘t als vertrekpunt met de fiets. Achter de garages langs, over ‘t voor jaren braakliggende terrein achter ‘t Shellstation, langs ‘t veldje waar later ‘t bejaardentehuis opgetrokken werd, met aan de andere zijde ‘t Mobilstation.
Gedurende een korte periode was ik gefascineerd door ‘t funktioneren van m’n geheugen. & Dan vooral ‘t visuele gedeelte ervan. Ik vroeg me af hoe ‘t kwam dat bepaalde beelden opgeslagen werden & anderen al snel verdwenen waren. & Of je je best kon doen beelden, hoe onzinnig ook, toch te bewaren in je hoofd, zonder dat ze van belang waren voor herinnering; of je je geheugen kon manipuleren in deze.
Ik fietste dus voorbij Mobil & zag vanuit de verte al dat de dienstdoende pompbediende bezig was de straat voor ‘t benzinestation schoon te spuiten. Gekleed in een blauw werkpak spoot-ie breeduit langs z’n wachthokje. Hij was nog volledig in ‘t bezit van al z’n zwarte haren & de zon scheen mat. Voorbijrijdend besloot ik te kijken hoelang dat beeld in m’n hoofd zou blijven bestaan, & sloeg ‘t zodoende als een soortemet foto op in m’n geheugen.
Om de zoveel tijd controleer ik of ‘t beeld nog bestaat. ‘t Is er nog steeds, hoewel waarschijnlijk vager & lichtelijk aangepast. ‘t Verdwijnt echter nooit geheel.
Die man zou nooit te weten komen dat-ie op dat moment een leven lang opgeslagen werd.
& Zodoende voor altijd deel zal uitmaken van Zijperspace.
Bijna nooit zie je een vogel in de lucht
zich bedenken, zwenken, terug.
(Judith Herzberg)
Ik kwam dit gedicht vandaag na bijna 2 jaar opnieuw tegen bij Actiereactie, nadat ik ‘t toendertijd gebruikt heb om te verkondigen dat ik op ‘t punt stond m’n huis te verlaten voor m’n wandelvakantie in Groningen. Toen sloot ik m’n meeltjes al op een bepaalde wijze af:
Men doet nu verwoede pogingen een vogel te imiteren in Zijperspace.
Bij (natuurlijk wegens heimwee vervroegde) thuiskomst is onmiddelijk onderstaand stukje richting dezelfde mensen gegaan:
Ik heb gerend, m’n armen gespreid, gehoopt dat de winden me op zouden nemen, gefloten, getjilpt & gekoerd, in de verwachting dat mijn broeders zouden antwoorden.
Maar over het algemeen bleef het stil, slechts in de ochtenduren vingen de vogels als een zangkoor aan, terwijl ik mijn nachtrust nog niet beëndigd dacht te hebben.
Mijn volgende pogingen zal ik ‘t zonder rugzak gaan ondernemen, misschien dat ik dan tot grotere hoogtes stijg, doordat er minder aardse gedachten mij aan de grond houden.
Voorlopig staat men weer onder invloed van de zwenkende zwaartekracht in Zijperspace.
Wat heeft ‘t voor zin om vandaag te schrijven als er toch geen hond langskomt. Dan kan ik m’n verhalen net zo goed uitstellen totdat de Loglijst mijn veranderingen weer registreert.
Tot die tijd pogen we stilte in Zijperspace.
Update: Om 12:05 uur heeft Robert-Reijnder de problemen blijkbaar op kunnen lossen. Ik was echter al te ongeduldig, zoals inmiddels hierboven valt te konstateren.
Men moet weten:
mocht men vrezen,
& streven toch
voor al die tijd,
immer zelf,
dezelfde neus
(punt op top,
zalvend slepend,
sluiers wekkend).
Mocht men
beseffen, stuipen
trekken, week
slapen & daags
ontwaken. Dan
is maken niet
van deze tijd.
We zien de halte niet in Zijperspace.
(En morgen haal ik de top weer weg).
De indianen-2-ling waren een begrip in Amsterdam, & dat waren ze dus zeker in de Utrechtsestraat, waar ze om de hoek woonden & werkten in hun eigen winkel. Vast ook al toen ik voor ‘t 1st in de stad kwam wonen. Op de Stadhouderskade, niet ver van de toenmalige Heinekenbrouwerij, waar ik 2 weken kon logeren.
1 Van de indianen vertoefde in die tijd vaak in Café de Huiskamer, op de hoek van de Utrechtsedwarsstraat, dat er toen nog uitzag als een rasechte bruine kroeg. Aan ‘t eind van de avond, na te vroeg afgelopen visite bij vriendin, kwam ik deze indiaan daar dan ook tegen. Zijn broer kwam er nooit; die had meer zin om homo-erotische video’s te bekijken, wist de hetero-uitvoering me te vertellen.
Ofschoon-ie beweerde voorkeur te hebben voor de vrouwenliefde & dat door belangstelling voor ‘t vrouwelijk schoon aldaar ook toonde, bleef-ie aandacht aan mij besteden. Informeerde wat ik studeerde, waar ik woonde & waar ik vandaan kwam, las vervolgens m’n hand & ging raden wat m’n sterrenbeeld was. & Dat had-ie in 1 keer goed. Ik was verbijsterd, vooral toen-ie uitlegde hoe hij in 1 keer kon raden dat ik een ram was. Hij leek m’n ziel bloot te kunnen leggen.
Enkele jaren geleden is de ene helft van de 2-ling heengegaan, ik weet echter niet welk van de 2. ‘t Werd op de lokale tv meegedeeld, maar daar kon ik niet wijs uit: ze leken nou 1maal teveel op elkaar.
Vanmiddag kwam ik voor ‘t 1st in jaren degene tegen die nog in leven was, op de plek waar diezelfde Utrechtsestraat de Prinsengracht overbrugd. Slechts een kort moment keek ik ‘m in de ogen. Hij keek me al langer aan, merkte ik meteen. Hij zei me lachend gedag, onmiskenbaar ten teken dat-ie me had herkend.
‘Hoe was dat mogelijk na 17 jaar?’ vroeg ik me af. Of had-ie gezien dat ik vlak daarvoor tot de ontdekking was gekomen dat m’n gulp wagenwijd openstond?
Blijkbaar vinden veranderingen slechts langzaam plaats in Zijperspace.
