Zeer nauwkeurig meten vergt ‘t. & Waarschijnlijk even veel tijd als dat je ‘m elke keer helemaal weghaalt, want ‘t heeft verzorging nodig. Een 10-tal maal naar ‘t toilet lopen om de spiegel te raadplegen. Alle hoeken controleren, sprieterige uitsteeksels verwijderen. Staren naar de rode schijn.(Verzuchting volgt op ijdeltuiterig gedrag). Jeuken, voelen, kriebelen, woelen, plukken, wrijven.
Vooral veel geduld hebben.
‘t Is niet iets dat woekert in Zijperspace.
Mirjam had me net doen laten geloven dat we iets hadden, de liefde niet alleen van mij uitging, maar toch verloor ik haar aan de vakantie. Iedereen, behalve ik, ging dat jaar in dezelfde periode ‘t land uit, zodat ik ‘t huis voor mij alleen had. Niet tot volle tevredenheid overigens, want vakantie vieren in Den Helder zonder vrienden & kennissen was in die tijd geen pretje. De enige leuke bruine kroeg was Galerie 33, dat vooral bevolkt werd door oudere mannen, nog stammend uit ‘t hippie-tijdperk. Gelegen ver buiten ‘t centrum. Zo voelde ik me ook, dus toch wel enigszins op m’n gemak maakte ik voor ‘t 1st kennis met enkele vreemde biertjes.
Mirjam keerde weer uit Berlijn met Midnight Summer Dream & de mededeling dat ze mij niet langer in onzekerheid wilde laten leven. Na 2 weken wachten kon ik me dan eindelijk terecht onderdompelen in treurnis, elke keer versterkt door ‘t draaien van ‘t nr dat de mededeling begeleidde.
Zoals wel vaker hoorde ik de tekst niet; ik zag slechts een man voor me die een verhaal vertelde, in een land van ver weg. Alsof de man me verhalen vertelde van troost & ik slechts beelden zag. Deprimerende beelden, die tegelijkertijd beelden van hoop opriepen, beelden van intens voelen, waar ik in ging zwelgen: ik begon verslaafd te raken. Door ‘t beluisteren van ‘t nr kon ik ‘t liefdesverdriet oproepen, ook al wist ik op gegeven moment allang niet meer wat liefdesverdriet was.
‘t Heeft jaren geduurd voordat ik ontwaakte in Zijperspace.
‘Je zet ons ook elke keer weer op ‘t verkeerde been,’ zei de cd-boer.
Hij zal ‘t over ‘t plastic tasje hebben gehad dat ik ditmaal wél wilde gebruiken voor vervoer richting Zijperspace.
Nederlanders waren al zo slecht in fooien geven. Driftig hoofdrekenen, 10 procentsommetjes maken (…), maar sinds de euro is het in de kroeg bar. Tot afgrijzen van het personeel staan klanten al een maand te stuntelen met muntjes, als schoolkinderen in een snoepwinkel.
(…)’Niemand gaf een fooi. Alsof klanten bang waren per ongeluk te veel te geven. Ze stonden te wachten op twee cent wisselgeld.’
(…)’Klanten vonden ‘t kennelijk te beschamend om muntjes te gaan tellen bij het afrekenen. Ze gaven nog liever niets.’
(…)’De eurofooi stond in geen verhouding tot wat daarvoor werd getipt. Klanten deden alsof ze in het buitenland waren, daar doen ze ook zo moeilijk met fooien. De portemonnee zit vol muntjes, en je weet niet wat ze waard zijn. Dus wordt er maar naar boven afgerond. Dan krijg je een fooi van drie eurocent.’
(…)’Maar het draaide de afgelopen week inderdaad iets bij. Op twee biertjes krijgen we nu weleens een hele euro fooi.’ (Dag in dag uit, Volkskrant 2-2-2002)
Ik heb uitgerekend dat ‘t mij zeker 75,- minder heeft opgeleverd de afgelopen maand (of hoor ik dat dan in guldens uit te drukken?)
Zodoende was er vanmiddag geen mogelijkheid tot pinnen in Zijperspace.
Na afloop van een verveelde rondtocht door ‘t centrum besluit ik een biertje op m’n werk te drinken. Ik weet geen andere plek om heen te gaan om uit te rusten van een middag geen lol in ‘t jolig oranje-gevoel.
Terwijl ik de krant aan ‘t doorbladeren ben, Chiel komt vlak langs me binnenvallen. Bijna letterlijk, want hij verliest onmiddelijk na sluiting van de deur z’n evenwicht, maar wordt opgevangen door de rug van een dame die aan de bar zit.
Beter even een praatje met ‘m maken.
‘Gaat ‘t wel een beetje, Chiel?’
”t Gaat klote.’
‘Wat doe je dan hier?’
Glazige 24-uurs-alcohol-ogen proberen me aan te kijken.
‘Zou je ‘t wel doen als ‘t klote met je gaat? Je loopt bijna die vrouw omver.’
‘t Alcoholische antwoord: ‘Doe me nog 1 biertje.’
‘Dat kan ik zowiezo niet doen. Ik werk niet.’
‘Je werkt niet?’ & ‘t Leven van ontnuchterende opluchting springt in z’n ogen.
‘Je hebt er toch niks aan als ‘t toch al klote met je gaat? Die vrouw heeft er niks aan, jij hebt er niks aan & wij hebben er al helemaal niks aan.’
De hoop is alweer van z’n gezicht verdwenen.
‘Ga nou lekker naar huis.’
Chiel kijkt nog even glazig verder & keert zich dan naar de deur. Hij doet 2 stappen in de richting van de uitgang, maar z’n ondeugende blik verschijnt & weerhouden ‘m van de deur openen. De ondeugendheid lijkt een grotere verslaving dan z’n behoefte aan drank.
Hij kijkt me aan.
‘Kan je me er niet uittrappen?’
Lachend pak ik ‘m licht bij z’n schouder & doe de deur voor ‘m open. Bij ‘Hop’ is Chiel de deur uit.
Ik heb ‘m nogeneens iets dat ook maar leek op een zet gegeven.
& Schuld blijft altijd te voelen in Zijperspace.
Er doet zich al enkele dagen, misschien al enkele weken, een probleem voor mbt ‘t lezen van de reakties. Die blijken, heb ik zelf reeds meerdere keren moeten ondervinden, niet oproepbaar te zijn. Ikzelf heb ‘t geluk dat reakties alhier achtergelaten, mij automatisch als i-meel worden toegezonden, waardoor ik toch adequaat kan reageren. De lezer heeft die mogelijkheid echter niet & is aangewezen op ‘t reaktie-ding, dat dus niet werkt.
Er bestaat wel een mogelijkheid de reakties te lezen, heb ik ondertussen proefondervindelijk geconcludeerd. Niet dat ik meer reakties wil (‘t is nou 1maal de enige oplossing), maar men dient zelf ook te reageren om de reeds geplaatste commentaren voor ogen te krijgen.
Mocht men dus behoefte hebben de discussie, zo af & toe gevoerd alhier, te volgen, dient men slechts ‘Oeh’ of ‘Aha’ in te vullen.
Als donderslag bij heldere hemel in Zijperspace wordt vervolgens geen geheim meer verhuld.
Voor ‘t 1st dit jaar zit ik in de tuin te ontbijten, vol in de zon, zodat de bladzijden van ‘t boek niet ontcijferd kunnen worden. Ook de baseballpet helpt niet.
Zou ik überhaupt een woord gelezen hebben, steeds starend over de tuin van ‘t vergane jaar? Met kale rechtstaande of enigszins scheefhangende stokjes gespietst in de grond, verbazende overlevenden van een lange periode van waai. Diverse malen afgeleid door bloempjes van de week ontloken, of sprietjes van een bolgewas die als kolonisten de wijde wereld ontdekken. & ‘t Zoeken naar namen is weer begonnen; net als m’n vader aan ‘t begin van ‘t nieuwe groeiseizoen zit ik te mijmeren over welke plant op welke plaats tevoorschijn zal komen. Geschokt over ‘t veel te vroeg ontwaken van enkele insekten, die verdwaasd hun zoektocht naar oriëntatie-punten aan ‘t maken zijn. & Daardoor opgesloten raken in ‘t doolhof van ramen in m’n keuken.
De 1e maal van vele keren kijk ik vergenoegd naar de tuin, die de mooiste tuin is, in al z’n kale dorheid, vergane glorie & z’n 1e gloren van de volgende generatie, want in al z’n wanorde wordt ‘t mijn verlengde woonkamer, mijn naamplaatje aan de achterkant van ‘t huis.
Er bevindt zich een nimmer falend uitzicht in Zijperspace.
In de tijd dat zij de afstand van de Beurs van Berlage naar de Nieuwe Kerk hebben afgelegd, heb ik boodschappen voor de hele komende week gedaan.
Afstanden in Zijperspace zijn zeker niet werelds onoverbrugbaar.
tijd voor verouderen,
laten begaan van de tijd
& haren die grijs waarnemen
genoegzaam uitbuiken,
veronachtzaamd twijfelen,
weifelend lijden.
levens spoelen
door aderen
verstommen stijf
tot stevig stokstilstand.
nooit meer.
‘t Verre station van Zijperspace.
Ik heb respect voor een ieder die een log heeft en (…) werkelijk van zijn log houdt; hoe goed of slecht het ook is, en hoeveel lezers hij ook heeft. (Puck)
& Of ik van m’n blog houd. Dat ‘t pijn in m’n hart doet te bemerken dat ‘t zeker 7 uur niet oproepbaar was. Dat ‘t me geen barst interesseert of ‘t me geld gaat kosten om ‘t professioneel te laten hosten. Dat ik ‘t bijna als een verplichting ga zien tegenover de mensen die me dagelijks lezen: eindelijk iets substantieels evenwichtigs. Die stukjes zelf tonen al zo weinig evenwicht, zijn zo aan grillen onderhevig, laat ‘t instrument dat ‘t draagt dan in ieder geval enig continuïteit vertonen.
Dat ik ‘t ook m’n familie, & specifieker: m’n moeder, niet aan wil doen, te stoppen met m’n schrijfsels. Schrijfsels die niet zomaar schrijfsels zijn, maar een belangrijke vorm van afscheid nemen van m’n vader betekenen. Afscheid dat al jaren aan de gang is; bij elk stapje die hij minder kan zetten, zwaai ik van een grotere afstand m’n vader gedag.
Schrijfsels die me daarentegen ook doen beseffen dat mijn vader nog lang niet weg is, dat ik zoveel mogelijk moet genieten van de man die nog steeds ‘Pa’ genoemd wil worden.
Misschien dan wel een afscheid, maar een afscheid van een man die ooit daadkrachtig was & sterk & welluidend, maar tegenwoordig niet anders kan dan zichzelf te presenteren als een man die de aandacht & kracht & welluidendheid van z’n kinderen nodig heeft, ipv andersom.
Ik moet verdergaan & buitengewoon goed vertellen wie hij is, wie hij was, hoe ik me voel & in welke mate hij onderdeel is van mij. Net als dat de rest van de familie onderdeel van me is. & De rest van de rest.
Geen moment verloren laten gaan, geen poging tot schrijven veronachtzamen. Dat lijkt momenteel mijn motief. Mijn vader speelt daarbij vaak een belangrijke rol, ook al merkt de lezer dat niet al te vaak. Ook al merkt mijn vader dat niet al te vaak.
Mijn moeder. Mijn moeder leest me. Ik hoop dat men beseft hoe apetrots ik af & toe kan zijn als ik dat zie.
Daarom moet ik dichterbij komen. Niet meer van zover vandaan.
Binnenkort wordt ‘t Zijperspace.nl.
