Zijperspace

Ik voelde mij zeer vereerd met uw bezoek, want dat betekende dat u in ieder geval op zoek was naar betere manieren van spellen, schrijven, articuleren. Maar aangezien u met uw reet praat, zal ‘t waarschijnlijk nooit iets woorden (ja, goed gespeld).

Gluiperig, getild over ‘t paard, genegen tot laf gedrag, gedreven tot minachting, gedoemd tot zielig, goor stinkend bovenal, zijn enkele woorden die mij te binnen geschoten waren, maar die ik niet zal bezigen indien ik mij wil richten tot uw persoon.

Nee, mocht u hier nogmaals willen verschijnen (fier worden):

Ik mag u niet.

& Daar willen we ‘t graag bij laten in Zijperspace.
(Met zeer veel dank aan Nakedself)

Soms is ‘t moeilijk te omschrijven hoe iemand is. Vooral als je jezelf voorgenomen hebt de beschrijving te laten verlopen dmv de conversatie die heeft plaatsgevonden. Een kleine toelichting mag op z’n plaats zijn, heb ik ooit besloten, maar mag de situatie niet te veel kleuren.

& Dan vindt er opeens bijna geen conversatie plaats. Is de man al te ver weggezakt & wil ik ook geen pogingen doen dichterbij te komen bij z’n puinhoop in kop. Help ik de man als ik wel toenadering tot ‘m zoek, als-ie zelf geen mogelijkheid ziet normaal te antwoorden op m’n vragen? Wat valt er dan nog weer te geven van zo’n ontmoeting?

Trouble wil een blik bier, maar onderneemt niet de poging de ijskast te openen.
‘Wat kost een blik 8.6?’, komt er uit.
‘Moet ik even opzoeken,’ want de €-prijzen zitten er nog lang niet in.
Trouble legt geld op de toonbank, waarbij er 1 munt me vreemd voorkomt. Bij nadere bestudering concludeer ik dat ‘t de franse afkomst is die me in verwarring bracht, maar de onrust is al toegeslagen bij Trouble.
Hij wil een andere gelijkwaardige munt zien, maar blijft staren naar degene die hij heeft neergelegd. Neemt ‘t in de hand; bestudeert alle zijden ervan.
‘Wil je dat blik nog kopen?’, maar ik krijg geen antwoord.
‘t Is z’n laatste geld, dat had ik allang al gezien. Hij zou een paar cent aan z’n aankoop over houden, maar dat lijkt niet de reden waarom hij ‘t muntje blijft aanstaren. Geen emotie in z’n gezicht. Twijfel slechts, achter een ijzeren kop; de ijzeren kop die hij altijd al had. Plots vervuld, lijkt ‘t, van zelfmedelijden, maar ook even snel weer weg.
‘Wil je je blik nog hebben?’
Trouble loopt weg. Met z’n munten.

Ik heb nog wel gecontroleerd of-ie schoenen aan had, want daar had Joe me al eens over verteld.

Sommige mensen blijven waarschijnlijk niet lang deel uitmaken van Zijperspace.

De new wave zorgde ervoor dat iets zeer traditioneels wederom sterk gewaardeerd werd: poëzie. & Hoe tegenstrijdig dat juist ik daar een voorkeur voor had. Voorkeur die zich uitsprak voor Richard Jobson, John Cooper Clarke, Joolz & Anne Clarke, maar door de combinatie met muziek was voor mij de tekst niet te volgen.
Muziek, dat was sfeer die in m’n hoofd opgeroepen werd, waarbij de stem slechts een onderdeel vormde zoals een muziekinstrument. Er vond in m’n hoofd slechts met moeite betekenisvorming plaats (nog steeds overigens), mbt tekst. Ik ben een intuïtieve muziekliefhebber, heb ik vaak gedacht.
& Toch die voorliefde voor dichters. Misschien omdat juist zij ‘t metrum juist wisten te plaatsen, ‘t woordspel tot instrument wisten te verheffen, de herhaling ten volle wisten te benutten.

John Cooper Clarke was 1 van de 1e poëten, viel zeer vroeg binnen de punkgolf. Ik was onmiddelijk verkocht bij ‘t aanhoren van Evidently Chickentown, vooral omdat ik ‘t niet in de gekuisde versie ‘bloody’ te horen kreeg, maar in de oorspronkelijke fucking versie. Enigszins teleurgesteld hoorde ik vervolgens ‘t openingsnr van de lp ‘Snap, Crackle & Bop’.

& Toch ramt ‘t je kop in, de continue stroom van ‘bloody’, oa door de simpele dreun op de achtergrond van de ritmebox.

Dat fucking ramt fucking goed in bloody Zijperspace.

De Boekenman heeft afgelopen weekend weer een klusje geklaard & hij wil er duidelijk iets over kwijt.
‘Was ‘t zaterdag hier nog druk?’
‘Ik weet ‘t niet. Ik was hier niet.’
‘Nou, ik had ‘t wel druk, want ik heb na afloop geholpen.’
Alsof-ie ‘t paleis na afloop van ‘t huwelijk aan kant heeft gemaakt, zo gewichtig doet-ie er over: ‘& Ik kreeg er een kleinigheidje voor. Da’s leuk als mensen er van houden.’
Ik word geen wijs uit die paar zinnen, maar Boekenman laat een stukje stof zien, dat lijkt op jute, waar een klein vlaggetje op zit genaaid. Ik kan me niet voorstellen dat-ie daar trots op is, maar blijkbaar doet ‘t ‘m wat.
‘Wat heb je ervoor gedaan dan?’
‘Ik help daar wel vaker, aan de Singel. Aan ‘t eind van de dag heb ik geholpen de bloemenstal op te ruimen.’
Hij laat de vlag nog eens zien & terwijl-ie ‘m vervolgens opruimt, praat-ie verder.
‘Misschien heb ik ‘m gestolen; daar kan ik me niet over uitlaten. Aan ‘t eind van ‘t opruimen hing dit vlaggetje er nog als laatste. Toen heb ik ‘m bij me gestoken. Misschien misten ze dit vlaggetje toen ze vandaag weer moesten opbouwen. Dan heb ik ‘t gestolen. Maar misschien ook niet.’

Hier zullen we waarschijnlijk nooit zekerheid over krijgen in Zijperspace.

Waarom heeft-ie de mens niet perfekter gecreëerd? Zodat die specifieke beweging, tot doel ‘t doen bereiken van propjes & dopjes in ‘t uitlekbakje in de hoek van de wasbak, in een 100 % welslagen resulteert.
Zelfs na maandenlang oefenen op een afstand van ong een ½e meter leidt dit slechts tot een incidenteel (‘t mag een wonder genoemd worden) treffen bij de worp vanaf ‘t gasfornuis (da’s dan 2½ meter).

Of wist de here dat ‘the Embassy’ dan als zeer saai beoordeeld zouden worden in Zijperspace?

Men kan ‘t dwangmatig gedrag noemen. Daar kan ik niet mee zitten: ik ben blij dat ik tijdens die voor de rest nutteloze tijd tenminste nog iets tot me neem, dat anders aan verveling verloren was gegaan. & Velen zullen bovendien van mening zijn dat ‘t op zo’n manier toch niet opschiet: hooguit 2 keer per dag enkele bladzijden, waardoor ‘de ontdekking van de hemel’ inderdaad een eeuwigheid kan duren; elke keer opnieuw moet je ‘t verhaal je weer eigen maken.
Maar ook daar haal ik m’n schouders voor op: bij ‘t lezen van een enkel zinnetje zit ik er juist weer geheel in, heb ik de sfeer opnieuw te pakken. Desnoods doe ik dat met 5 boeken tegelijk; ‘t kost me geen moeite om de draad van ‘t verhaal op te pakken van willekeurig welk van de 5 (‘t is een gave, ik weet ‘t, maar een afwijking bovendien).

Er ontstond echter een probleem toen ik van de week de ‘Dagkalender van de Nederlandse en Vlaamse poëzie 2002’ in de ramsj (nou maar hopen dat er lezers zijn die weten wat dit betekent & hoe je ‘t schrijft) gekocht had. Vooral aangezien er een onverwachte ijver in mij ontstond, waardoor de scheurkalender binnen 2 dagen reeds, met gebruikmaking van de daarvoor bestemde gaatjes, was opgehangen aan een touwtje in m’n toilet.
Dit betekende dat ik tijdens de stoelgang Mulisch kon laten liggen, omdat er toch elke dag een nieuw gedicht voor me klaarhing.
& Dat terwijl ik nog maar kort geleden had uitgerekend hoelang ik nog over ‘t boek zou doen als ik in bovengenoemd tempo ‘t boek tot mij zou blijven nemen. Met de aantekening dat ik reeds over de helft was.

Nee, ik kon niet nog een boek halfgelezen links laten liggen, was mijn besluit. De ‘Hemel’ had al zoveel tijd van me gevergd; zovele malen was ‘t al door me opgepakt, meegezeuld naar toilet of bed; had ‘t naast m’n hoofd gelegen, omdat ik te moe was m’n ogen open te houden voor ‘t tot me nemen van letters. Dit doorzettingsvermogen kon ik niet omzetten in verspilde energie.

Hoewel ik een maand gedichten nog had in te halen, door de late aanschaf van de kalender (we zitten reeds in februari), heb ik me kunnen zetten tot ‘t dappere besluit die paar minuten van waarlijke rust niet te gebruiken voor ‘t lezen van dichtsels, maar met Harry door te gaan.

Nu sta ik dus m’n tanden te poetsen onder ‘t genot van:
Alles gebeurt van binnen. Van de wereld
ken ik alleen nog maar geluiden, woorden
die toegang zoeken tot mijn open oren
in mijn gestolde baard, en anders niets. (…) (Anton van Wilderode)
Of met ietwat schuingebogen hoofd staande (welk een genot een heer te zijn) te plassen, terwijl onderwijl
De dag is helder, de buizerd bidt boven zijn prooi.
Een grote doos met stilte
wordt uitgepakt. (…) (Cees Nooteboom)
deel van me wordt.

Er is een tijd voor alles in Zijperspace, ook al is er te weinig.

& Toch voel ik me schuldig over ‘t feit dat ik de deuren wijd open heb gehouden voor enkele uren. Tuurlijk was ‘t zeer genoegzaam weer & moest daarvan geprofiteerd worden door ‘t huis een nieuwe, minder bedompte geur te geven. & Tevens was ik me bewust van de vliegen & andere brommers met vleugels, die veel te vroeg uit de winterslaap eropuit waren gestuurd door een vroeg ontwaken.

Ik heb pogingen ondernomen de bromvlieg de keuken uit te manoeuvreren, vooral op ‘t moment dat ik bezig was de maaltijd te bereiden, maar ‘t was buiten reeds te donker & binnen scheen de gezellige tl-lamp: geen enkel insekt zal dat heilig schijnen kunnen weerstaan.

‘t Schuldgevoel begon te schemeren toen ik de brommer nog steeds de speurtocht naar een uitgang zag maken, toen ik de volgende dag (vanochtend) mijn ontbijt wilde bereiden. Zelfs op dat moment wilde ‘t niet mijn voorbeeld volgen via de keukendeur naar buiten te gaan, maar verkoos ‘t eigenwijs, maar o zo logisch insekt-wijs, pogingen te ondernemen om de keukenramen te rammen.

Treurig werd ik toen ik daarnet de keuken betrad, waar wederom ‘t vrolijke licht van ‘t gastvrije tl-lamp de wanden deed stralen. Waardoor nog steeds dezelfde vlieg ten einde raad me tegemoet kwam vliegen, blijkbaar in de hoop dat een mensachtige ‘t leven zou kunnen redden van zo iets nietigs als een insekt door ‘t te bevrijden van een slopende zoekende vlucht naar de open lucht.

Ik heb slechts een biertje uit de ijskast gepakt in de wetenschap dat de vlieg de suggestie toch niet zou begrijpen dat ‘t buitenlicht dan wel verdwenen was, maar dat ‘t beter was ‘t donker als leidraad te nemen dan ‘t kunstmatig licht als veilig baken te beschouwen.

Lijf vanuit Zijperspace.

Waar waren we ook alweer gebleven? Slagers d’r bie moest ‘m bij de vorige rapportage nog ontvangen, maar heeft zich zeer snel daarna ontfermd over wat vers vet & benevelend bier, beiden genoeg voor een gezellige avond met jezelf, maar waarschijnlijk had-ie meer dan zichzelf als gezelschap.

‘t Stokje bleek aangekomen bij de wat meer alcoholische lieden, want vervolgens wist Olav niets anders te doen dan zichzelf een delerium te drinken Dit met ‘t xcuus dat-ie iets te vieren had, waardoor-ie zou moeten stoppen met tijd besteden aan z’n blog. ‘t Delirium is ‘m niet gelukt, want hij post nog net zo vrolijk als weleer, is de indruk.

Tom van 2Birds wist ‘t meest gevarieerde boodschappenlijstje tot nu toe samen te stellen, door ‘t combineren van reizen, schransen & vastzetten.
Hij stuurde ‘t stokje naar myroots, waar ‘t zich lijkt te wortelen, want reeds enkele dagen niets uit dat oranjeland gehoord, wat ook maar riekt naar een boodschappenstok.

Zou ‘t gestokt zijn, wat ooit glorieus begon in Zijperspace?

Ok, ik had er van die duitse hotdog- aan toegevoegd ipv ah-knakworsten; & de chorizo kwam ditmaal bij de delicatessenwinkel vandaan ipv diezelfde vermaledijde ah. Bovendien stond ‘t al een weekje, waarvan 1 dag buiten & 6 dagen in de vriezer, zodat de smaak van div ingrediënten er inmiddels goed ingetrokken was. & Last but nog wat: ik had er een lik echte franse mosterd (zelfde deli, zelfde ah niet) aan toegevoegd.

Maar God, wat kan er bij tijd & wijle goed gekookt worden in Zijperspace, was de algehele conclusie.
(En niemand die ‘t kan controleren, want nu is alles op).

Ik heb de laatste tijd wel vaker bezoek van mensen die op zoek zijn naar de borsten van Charis. Liefst, zoals op dit moment valt terug te vinden bij m’n teller, dmv foto borsten charis.

Ihkv de week van Charis (Luuk bracht me net op de hoogte, maar hij heeft ‘t zelfs over 2 weken), moest ik dat natuurlijk even vermelden. De tekst spreekt echter niet tot de verbeelding. Dat is: de tekst onder ‘t kopje Zijperspace na invulling bij Google van bovenstaande zoekopdracht. Een week geleden was ik enthousiaster hierover:

… zitten. Ze had 1 arm over haar borsten geslagen & de andere hand bedekte haar … Charis
geeft zich bloot Ter gelegenheid van mijn een jarig bestaan zal ik …

Dan kan ik me voorstellen dat je even een kijkje gaat nemen in Zijperspace.
Update: Ik ben blij dat veel mensen de bovenstaande links hebben uitgeprobeerd terwijl ik aan ‘t werk was. Dat leverde me bij ‘t staatje ‘via welke link‘ totaal acht bezoekers op onder de genoemde kopjes. Bovendien is ondertussen gebleken dat indien men bij Yahoo-google ‘

Gepost door Ton om 00:15 uur

Laat een reactie achter op hoe men mij toch elke keer weer weet te vinden, want nog geen reacties