Zijperspace

Bovenaan de roltrap gekomen staat ‘t meisje voor me plotseling stil. Ik ontwijk ‘r nog maar net. Behalve m’n rugzak dan, die schampt haar schouder.
‘Je mag er best langs, hoor,’ gilt ze onmiddelijk.
Ik besef niet meteen dat ze zich richt tot mij & keer m’n hoofd half om. Bij ‘t ontmoeten van elkaars blik, klink ik sarcastisch: ‘Dank je wel.’

Ik loop door richting een geschikte coupé. Ik hoor haar tieren, maar wil ‘t niet horen, dus versta ik niets. Alleen ‘klootzak’ kan ik ontwaren.
Ik realiseer me dat ze in ‘t gezelschap van een groep vriendinnen van gelijke leeftijd was. Begin me voor te stellen dat ze achter me aangaan. & M’n voorstellingsvermogen werkt sterker dan de realiteit: ik voel me niet veilig & stap de trein in via dezelfde deur als waar de conducteurs staan te overleggen.

Als ik uiteindelijk comfortabel met boek & discman klaar zit voor genot tijdens reis blijk ik me nog steeds op te winden. Waarom laat ik me afbekken door zo’n aggressief pubertje? Had ‘r eigenlijk moeten afstraffen. Meteen terug moeten lopen toen de 1e verschijnselen van aggressie zich voordeden.
De hele situatie wordt herbeleefd, maar nu ben ik de coole man, die de jongedame een lesje leert. Waarbij de vriendinnen op hun beurt ingrijpen & mij toe takelen.
Correctie: Ik pak de dame bij de arm & sleur haar mee. Leer haar verbaal een lesje, waarop zij zich toch nog brutaal verweerd. Een tik volgt, conducteurs grijpen in. Spoorwegpolitie erbij & ik kom niet in Alkmaar terecht.
Ook niet goed, dus: Ik geef slechts 1 kort zinnetje als antwoord op haar getier, waardoor vriendinnen haar uitlachen.

Nee, dat zal waarschijnlijk ook nooit gebeuren. De trein begint te rijden & ik bedenk dat des te meer ik aan de situatie blijf denken, des te gefrustreerder ik raak.
Misschien beter m’n boek te lezen. ‘t Was slechts een gillend meisje, dat aandacht van haar vriendinnen wilde hebben. Ik heb geen aandacht nodig; slechts wat rust om die 100-en bladzijden nou eindelijk eens tot me te kunnen nemen.

Er is veel gebeurd in een enkele seconde in Zijperspace.

Gran is van oorsprong engels, woont al een aantal jaren in Amsterdam, maar verafschuwt om 1 of andere reden z’n vaderland. Dus weigert-ie engels te spreken. Alle gesprekken met hem vinden in ‘t nederlands plaats.
Dat nederlands gaat redelijk vloeiend, met behoorlijk wat subtiliteiten verwerkt in z’n woordgebruik. ‘t Nadeel is alleen dat ‘redelijk’, want tijdens ‘t praten klinken er vaak hmmm-s tussen de woorden in, alsof ‘t een fraktie van een sekonde duurt voor-ie ‘t juiste woord gevonden heeft.
‘Hmmm-mag ik nog een hmmmm Natte?’ klinkt ‘t dan.

‘t Maakt ‘t niet aantrekkelijker met ‘m een gesprek aan te gaan, vooral omdat ‘t gepaard gaat met slechts een beperkt scala aan onderwerpen die hij aan kan dragen. Maar op een gegeven moment lukt wegduiken niet meer als je in je vrije tijd op je werkplek een biertje staat te drinken.

‘Hoe gaat ‘t ermee, Ton?’ (ik laat de hmmm’s weg, die moet men er zelf maar bijdenken).
‘Lekker, maar rustig.’ Een juist antwoord voor iemand die op dezelfde plek anders 1 & al beweeglijkheid is.
‘Haha; je kan ook zeggen: lekker & rustig. Of: lekker, dus rustig.’

Van die subtiliteitjes, dat ik ‘t bijna leuk ga vinden met ‘m te praten. Daar hoef ik me vanaf dat moment niet meer ongerust over te maken, want Gran is degene die ‘t woord voert.

‘Ik ben blij dat je niet zegt dat ‘t uitstekend met je gaat. Ik vroeg een tijd geleden ook aan Ronald hoe ‘t met ‘m ging. Hij keek ijzig & zei: “Uitstekend.”‘
Gran kijkt schuin naar boven & laat z’n blik in overpeinzing op de rouwkaart vallen, die ik op de deurpost heb geplakt.

Ik hoor ‘t niet, maar voel ‘m denken: ‘Hmmmm.’

Zoekend naar woorden in Zijperspace.

‘t Is makkelijk, maar o zo belangrijk er bewust van te zijn, te citeren:

‘t Is een schone dag geweest

Laten we ‘t daarbij laten in Zijperspace.

Wat is een held nog heden ten dage? Slechts oude berouwvolle helden hebben ‘t overleefd. Vol afschuw over hun eigen overlevering.

Deze tijd is niet gemaakt voor helden; dit hoort een tijd te zijn van ‘t persoon, ‘t individu. Geen pesterij is nodig om jezelf te onderscheiden, geen vechtpartij, geen moord. Op te vallen door te zijn wie je bent dient ‘t motto te zijn. Puur, eerlijk, nonchalant, aanwezig, 19 jaar, enerverend, onschuldig, ervaren, waardevol; om enkele eigenschappen te noemen waardoor een persoon in deze tijd met kop & schouder boven de rest kan uitsteken.

Gefeliciteerd Luuk, met ‘t voldoen aan deze omschrijving. Dat je nog lang zo moge blijven (maar op een gegeven moment natuurlijk wel een beetje ouder).

& Dat wij je nog lang mogen blijven volgen vanuit Zijperspace.

De volgende tekst begeleidde mijn nominatie:

Ik had ook http://www.zijperspace.tk of http://www.zijperspace.blogspot.com kunnen opgeven, want daar komt u uiteindelijk ‘tzelfde tegen.

Motivatie:
Als men toch zo godvergeten negatief over internet moet doen, meteen maar een uitverkiezing beginnen als een soort grap.
Verkondig ‘t woord & beschimp ‘tgeen waar je over schrijft.

Dus als ik dan gevraagd word daar een bijdrage in te leveren door te stemmen, zal ik net zo belachelijk doen & mezelf verkiesbaar stellen. Want men dient ‘t toch te beschouwen als een ‘soort grap’?

Inderdaad, er zijn enkele webloggers gestopt de laatste tijd, maar ondertussen is er een hele nieuwe generatie op z’n eigen manier bezig ‘t medium op een eigen manier te benutten. Tuurlijk strookt dat niet met de visie van de oude garde. ‘t Kan echter niet ontkent worden dat er een ontwikkeling in zit, waarbij eenieder z’n best doet er wat van te maken, z’n eigen identiteit probeert achter te laten tussen die tig andere mogelijkheden.
Maar wellicht dat de verkiezing wel stof tot nadenken geeft
Mag ik ‘t zo stellen: wellicht dat m’n eigen nominatie tot nadenken stemt.
Onder andere over ‘t feit dat er mensen zijn die alles negatief willen benaderen, anderen voor lul willen zetten, iemand tot ‘t zwarte schaap willen maken. Van dat soort negativiteit word ik niet goed, ook niet van die negativiteit die Francisco van Jole aan de dag legt, laat staan van ‘t beschimpend gedrag van enkele gestopte webloggers. Daar haal je ‘t positivisme van ‘t individu vervuld van initiatieven mee onderuit, waardoor ‘t inventieve verloren gaat.
& Internet inderdaad uiteindelijk ten dode opgeschreven zal staan.
Dank voor uw stimulerende bijdrage daar aan.

Men heeft ‘t wellicht ondertussen begrepen: ik heb mezelf genomineerd bij de verkiezing van de website die moet stoppen & wil hierbij eenieder oproepen op mij te stemmen bij Smallzine. Niet dat ik dan daadwerkelijk zal gaan stoppen, maar om de heren duidelijk te maken hoe afkeurenswaardig ‘t is negatieve verkiezingen uit te schrijven. Affijn, men kan m’n motivatie hierboven lezen.

Stemt op mij & lever zodoende een positieve bijdrage aan internet & z’n beleving ervan.

In Zijperspace schijnt altijd een zon.

Ha!
Ik kan sneller een url intikken dan internet explorer kan herkennen.

Daar hebben ze niet van terug in Zijperspace.

Maakt u zich niet ongerust; ik duik er zo weer in. Ja, wellicht is ‘t u opgevallen dat ik vannacht tot zeer laat achter ‘t scherm gezeten heb. Ook m’n rechter-bovenarm is dat niet ontgaan, tevens mijn behoefte aan slaap & m’n bonkend hoofd leveren een bijdrage aan terugverlangen naar dat heerlijk bed.
Ik ben even inbetween 2 sleeps, zal ik maar zeggen. Ik heb tijd zat vandaag, dus kan ‘t ervan nemen. ‘t Grootste deel van de boodschappen is al in huis, geen werk wat me wacht & kan me niet herinneren verplichtingen in de vorm van visite te zijn aangegaan.

Even een bakkie thee, voor de dorst; een spuit in m’n neus om vrijuit te kunnen ademhalen; lichtelijk afkoelen, zodat ‘t straks waarlijk opwarmend zwelgen wordt in halfslaap, ik & mezelf onder ‘t dekbed, met een boek waar ik niet aan toekom.

& Beginnen we aan morgen als ‘t vandaag is in Zijperspace

zal ik vaag,
zonder schimmige schijnsels
strakke lijnen vormen van wat bedoeld,
nooit traag ineen
gaan bukken onder wat komt
zoals verwacht.

dus nooit afscheid,
altijd berouw.

Inderdaad tot Zijperspace.

Ik werd er aan herinnerd door een stukje van Merel: ‘t is bijna weer tijd voor ‘t International Film Festival Rotterdam (IFFR). Daar bedoel ik niet mee te zeggen dat ik die kant op ga; die verslaving heb ik grootdeels achter me gelaten. Maar ‘t roept wel degelijk herinneringen op aan vervlogen tijden.

Tijden van kramp in benen door te weinig ruimte.
Van diep in de nacht naar bed & zo vroeg mogelijk op om bijtijds de daglijst weer door te nemen, zodat we opnieuw kaarten konden bemachtigen voor ‘t perfekte filmrooster.
Van diplomatiek op tijd in de rij voor de zaal te staan om de meest ideale zitplek te bemachtigen, waarvan slechts Bas & ik wisten dat ‘t optimaal comfort bood.
Van poging tot versieren door Howard Feinstein, de interviewer aan ‘t eind van de avond, die me uitnodigde voor lunch, wat voor mij ontbijt betekende, & vervolgens m’n piemel wilde zien.
Van 6 films minstens op een dag.
Van 10 dagen logeren met z’n 2-en bij Otto (als ‘t moest met z’n 3-en), die voor die gelegenheid in z’n eigen logeerkamer verbleef.
Van m’n 1e perskaart, waar ik juist dat jaar niet van kon profiteren doordat ik geld moest verdienen wegens algehele blut.
Van m’n 2e perskaart, maar zonder Bas, m’n eeuwige maat, eenzaam slenterend van film naar film, persvoorstelling naar persborrel, alwaar niemand geloofde dat ik er bij hoorde, ikzelf incluis.
Van languit liggen in zoveel mogelijk stoelen, zolang mogelijk ogen open, maar toch nog slaap inhalend halverwege de film.
Van verliefd, aan ‘t eind van de nacht in ‘t Hilton Hotel, op zoveel mogelijk vrouwen met film & tv-achtergrond, want dronken & samen met Bas op zoek naar avontuur.
Van filmposters jatten.
Van filmrecensenten die we verafschuwden, want veel te oud om normaal naar een film te kunnen beschouwen.
Van aanvallen van migraine; negerend, want elke film moest deels gezien worden; dan maar 5 minuten de ogen dicht.
Van storm, sneeuw, regen, rijen, wind, kou, te weinig kleren & warme zalen.
Van armoe & te veel geld uitgeven.
Van Bas de ruimte geven om de vrouw van z’n leven te veroveren.
Van gesprekken met Bas over de vrouw die niet de vrouw van z’n leven was.
Van dansen, vooral veel dansen, als de laatste films waren afgelopen & Film & Tv zich verzamelde op & rond de dansvloer in ‘t Hilton.
Van bestellingen bij bardames die me nog kenden van vorig jaar.
Van spijt niet nog een keer er voor te kunnen gaan.

Vervlogen tijden met Bas, dag in, dag uit, dansen, struinen, hangen, wachten, slenteren, drinken, kijken, verliefd worden op willekeurige vrouw met Bas.

& Praten, vooral veel woorden als er geen beelden waren in Zijperspace.

We zijn er niet uitgekomen. De vraag was of degene die bij Appelsientje gewerkt zou hebben, wel te vertrouwen was.
Maar, zo zei de collega die met ‘t verhaal aankwam, een ander persoon had ‘t verhaal bevestigd & die was niet zo vaag.

Ik vertrouwde ‘t verhaal meteen, maar ik heet dan ook goedgelovig te zijn. Ik geloofde ‘t totdat m’n andere collega met ‘t vaagheid-argument over de bron van ‘t verhaal kwam. Ik hechtte meteen geen waarde meer aan de anekdote. Waarop tegen-argument volgde in de vorm van ‘t berichten waar ‘t verhaal vandaan kwam & hoe ‘t werd bevestigd. & Ik bevond me weer aan de andere kant van ‘t gelijk.

Jus d’orange met vruchtvlees uit een pak bestaat niet. Voor dat zogenaamde vruchtvlees wordt crêpe-papier gebruikt.

Slechts op feesten & partijen is vruchtvlees verkrijgbaar in Zijperspace, al of niet van crêpe.