Ik vond ‘t afschuwelijk. Ik wist toch dat ‘t niet zou gaan lukken. Maar ja, m’n moeder was veel te druk in de keuken bezig, of had net ‘t breiwerk voor m’n nieuwe trui in haar handen, waardoor ik wel in de gangkast moest gaan zoeken naar de spullen die zij op dat moment nodig had.
Buiten ‘t feit dat ik geboren ben met 2 linkerhanden, waarmee te leven viel, want een veel voorkomende kwaal in de familie, ben ik ongelukkigerwijs behept met ogen die dezelfde neiging hebben. Logisch dat mijn moeder bij familie-bezoek niet onder stoelen of banken stak dat ik een zeldzaam exemplaar was: maar liefst 2 linker ogen!
Ik kon nooit iets vinden. Hele dozen met pakken melk stonden opgestapeld in de gangkast, maar als ik er op uitgestuurd werd, hadden zij zich en masse verstopt .Totdat m’n moeder, na hopeloze beschrijvingen waar ik m’n blik naar moest richten, uiteindelijk zelf opstond & m’n neus op ‘t te vinden object drukte. (Ze heeft ooit wel ‘ns gedreigd dat letterlijk te zullen doen, maar ik kan me niet herinneren dat dat dreigement is waargemaakt).
Op gegeven moment begon de verzuchting al voordat ik weggestuurd werd voor de zoekopdracht: ik zou ‘t waarschijnlijk toch niet vinden. Ze kon beter zelf gaan zoeken & de boel laten aanbranden, luidde die zucht, dan mij laten speuren op de verkeerde plaatsen, waarna haar hulp toch nodig zou blijken & de boel alsnog zou aanbranden.
De zucht werd een selffullfilling prophecy: ik kon niets meer vinden. Niet in laatjes van ‘t dressoir, in ‘t vriesvak, tussen de spullen van m’n broers, ‘t gereedschap van m’n vader of de jassen aan de kapstok. & Altijd bleek terstond ‘t gezochte goed in een handbeweging tevoorschijn getoverd als anderen mij hulp moesten bieden.
‘t Was alsof men een goocheltruc toepaste op de situatie, maar toch bleef ik m’n moeder geloven dat er iets mis was met mij & m’n ogen.
Volgt nu een zoektocht naar Zijperspace.
