Om ‘t in stijl te houden: als vlak voor de overgang naar ‘t nieuwe jaar een vooruitblik wordt gegeven, dient men, die denkbeeldige grens gepasseerd, ook om te kijken naar wat achter ligt.
Toen ik met m’n blog begon, wilde ik niet zo persoonlijk schrijven als dat ik nu doe. Me onbewust bewust van ‘t feit dat ‘t een bepaald risico met zich mee zou brengen, omdat wroeten in, omhooghalen van m’n dieper liggende motivaties & gevoelens een bepaald effekt zou kunnen hebben op m’n welbevinden.
Desalniettemin heb ik al jaren heimwee naar de diepe dalen, hoge toppen die ik betrad 17 tot 12 jaar geleden. De intensieve manier van leven van toen manifesteert zich nog steeds als een verslaving die slechts in herinnering gebracht hoeft te worden om ‘t verlangen ernaar opnieuw te doen beseffen. Intensief leven, van alles bewust zijn, intens voelen, elke prikkel meemaken; je moet ‘t een keer meegemaakt hebben om te weten dat niets slopendere, maar ook existentiëlere effekten op je innerlijke leefwereld kan hebben.
Ik ben er uit gekomen, anders zat ik niet nu deze tekst te typen. Het heeft echter wel z’n sporen achtergelaten. & Er zijn bijv afweermechanismes in m’n systeem gebouwd om niet te makkelijk terug te vallen. Overlevingsmechanismes eigenlijk. Zoals ‘t niet makkelijk terughalen van bepaalde herinneringen mbt die periode.
Bovendien heb ik een, weliswaar dun, pantser om m’n gevoelsleven gebouwd. Zodat ik niet bij elk wissewasje een prikkel voel, er niet elke keer een emotie opgeroepen wordt. Want als er iets is waar ik goed in ben, dan is ‘t wel voelen, aanvoelen, meemaken, ervaren.
Dat pantser zorgt er voor dat ik niet meegesleept word, maar heeft als bijwerking dat ik niet makkelijk m’n standpunt kan bepalen in bewoordingen als mooi, lelijk, aandoenlijk, afstotend. & Ik denk dat ‘t ook de reden is dat ik niet te lang kan stil staan bij andermans leed, zoals ik laatst moest constateren bij de dood van een vaste klant.
‘t Schrijven van m’n stukjes voor m’n blog zorgt ervoor dat ik door m’n pantser heen moet bij tijd & wijle. Dat er een beroep gedaan moet worden op die diep weggestopte gevoelstriggers. Dat ik dus ook intensiever moet gaan leven, weer alles ga voelen.
‘t Vullen van m’n blog geeft zodoende een heerlijk gevoel: ik heb me in jaren niet zo goed gevoeld. Maar daarentegen veroorzaakt ‘t ook een afbrokkeling van dat pantser, waardoor ik steeds sneller geëmotioneerd raak (menig traan is in m’n ooghoek verschenen, de afgelopen maanden, zittend voor m’n beeldscherm).
Dus met enig scepsis kan ik vaststellen dat ik bereikt heb wat ik wilde.
Er zijn bergen in Zijperspace.
).