Zijperspace

Lieve Pam,

Ik heb de prullemand bekeken en zo te zien heb je m’n verkreukelde brief gevonden. Ik baal van die brief: melodramatiese aandachttrekkerij. Vanavond schrijf ik dus gewoon opnieuw, zodat ik het wat meer kan relativeren.

Ik kwam Mirjam tegen.

En prompt val ik dicht. Tenminste, na het schrijven van die zin. Ik was de hele avond al van plan om opnieuw aan jou te schrijven, maar toen ik Mirjam was tegengekomen, wist ik gewoon zeker dat díe zin erin zou komen. Ik zou daarna proberen te omschrijven hoe belangrijk het voor me is haar weer te zien en te spreken, maar daarna zou ik toch het eigenlijk bedoelde verhaal beginnen.

In ieder geval:
Ik kwam terug uit Den Helder, haalde m’n fiets op en wilde nog wat gaan doen. Ging dus naar capt. Zeppos, hoewel ik bang was jou daar te ontmoeten. Maar ik ging er van uit dat ik waarschijnlijk Jelle, waar ik al een maand naar op zoek ben, dan wel Roald zou ontmoeten.

Terwijl ik m’n fiets neerzette, kwam Mirjam naar buiten. Ik kon haar nog net herkennen. We hebben toen een uurtje met elkaar zitten praten. ‘t Is ongelovelijk, dat ik weer met haar heb gesproken. het meisje wat me al 10 jaar dwars zit. Ze vroeg me waarom ik haar zo graag wilde ontmoeten. Ik zei dat de relatie die we hadden de toon gezet heeft voor de manier waarop ik met meisjes en de liefde omga. Daarmee bedoel ik niet de manier waarop ik met vrouwen omga, maar de manier waarop ik mezelf afhankelijk maak van hun liefde, van hun aanwezigheid. Verder zei ze me dat ik, in plaats van naar het RIAGG te gaan, net als haar, maar eens in dagbehandeling moest gaan, zodat ik voor eens en altijd genezen zou zijn van de behoefte om in therapie te gaan.

Ik vroeg me nog af of ik haar adres, waar ze de komende drie weken zit, op moest schrijven, maar ik besloot dat het beter zou zijn als ik haar over drie jaar weer per ongeluk tegen het lijf zou lopen.

Voor de rest heb ik haar over m’n broers verteld, en over alle mensen die we vroeger allemaal kenden. Ik bleek verschrikkelijk veel over iedereen te weten, dus zei ze me dat ik een boek moest schrijven over al de vrienden van Ton. Ik zei nee, en bedacht ondertussen dat het boek wat ik nog steeds in m’n hoofd heb grotendeels gekoncentreerd is rond de liefde die ik vroeger voor haar had. Zij zou dus de enige persoon uit het verleden zijn die in dat boek mocht voorkomen.

(…)

Er vinden geen veranderingen plaats in Zijperspace.

Mijn lijst heeft nr 55 & hij is opengesteld voor ‘t grote publiek. Zodat men kan kijken of men is opgenomen in de waslijst van blogs die ik probeer bij te houden. Mindere cruciaal van belang dan een linklijst, want een linklijst vind ik veel meer een ‘must-visit’ voor mezelf. De blogs die deel uitmaken van Zijperspace’s favs houd ik in de gaten, voor zover mogelijk.

Op deze manier vind ik ‘t heerlijk, doet terugdenken aan die good old sidebar van Tom. Zo kan ik m’n verslaving over geplaveide paden laten lopen. Meer overzicht, minder doelloos gezoek naar mogelijk nieuws, minder frustratie dat er niets te vinden is.

Ieder kan dus z’n eigen lijst openbaar stellen, zoals ik heb gedaan. Daar heb ik meteen van geprofiteerd door alle omliggende nrs ff af te tasten. & Tot de verschrikkelijke constatering moeten komen dat ik in geen van de andere fav-lijstjes ben opgenomen.

Hé! Mensen! Ik heb nogal wat moeite gehad met registreren, waardoor ik niet meteen werd opgenomen in de lijst.
Hé! Mensen! Wilt U uw favlijst ff aanpassen! Ik wil nl dat u mij leest.

& Zijperspace niet vergeet.

Div keren heb ik vandaag verlangd naar een lekkere periode van ziek zijn. Een week of 2 leek me daarvoor al toereikend. Weg van die druk te moeten. Weg van die mensen die je niet zelf uitgekozen hebt, & waarbij de ontmoeting slechts een gesprek van een minuut betekent. & Ook weg van op tijd opstaan & elke dag fit, je hoofd op orde & de concentratie daar.

Tuurlijk besefte ik me dat ik op deze werkplek al 3 weken geen normale werkdag had gehad door alle kerst/nieuwjaarsdrukte; dat ik vandaag opeens weer ondergedompeld werd in een ordinaire standaard werkdag. De somberheid sloeg echter wel vernietigend toe over hoe nou verder met deze baan door de hervonden oude sleur. Hoe lang nog verder op deze wijze? Met deze mensen, met deze waardering.

M’n werkgever kreeg visite van 2 mensen uit ‘t dorp, waar hij een vakantiehuisje heeft staan. Die moest-ie toch even de zaak laten zien & bij ‘m thuis daarna nog ‘ns fêteren op bier waar ze nog nooit van gehoord hadden.
‘Ton, weet jij nog een goed biertje?’
‘Dat zal je zelf zeker niet weten,’ dacht ik, ‘je weet nogeneens wat je verkoopt.’
& Toch wees ik ‘m een overheerlijk kerstbier aan.
‘Kerstbier? Moet je er vanaf ofzo?’ vroeg-ie quasie-leuk.
‘Nee, jij moet er vanaf. Maar ‘t is echt 1 van de mooiste kerstbiertjes van afgelopen jaar.’ Dat moest ik er wel bij vertellen, want ik wist dat-ie van de kerstbiertjes hooguit een enkeling had geproefd. Deze zeker niet.
‘Daar heeft Ton wel gelijk in,’ probeerde hij z’n gezicht te redden tegenover z’n gasten, ‘dit is 1 van de betere bieren die we momenteel hebben. We verkopen die kerstbieren evengoed nog wel; dat verkoopt zich vanzelf, maar ‘t is beter om van een lekker biertje te genieten bij mij thuis.’

Ik kom thuis. Pak m’n spullen van m’n fiets & bemerk opeens dat ik een literfles Schumacher Alt bij me heb gestoken. Dat was ik alweer vergeten.
& Bedenk me in verblijd gemoed dat ik me dat toch niet wil laten ontnemen. De enige plek in Nederland waar je dat bier kan krijgen & ik neem ‘t doodleuk mee van m’n werk naar huis om vanavond in m’n 1tje te consumeren. & Besef me dat 99,9 % van de bevolking nogeneens weet Schumacher Alt is, laat staan hoe ‘t smaakt.

We blijven zitten waar we zitten in Zijperspace, & drinken.

De hoedenman van de Westermarkt zit aan een lange tafel met enkele engelse vrienden. Van de groep is-ie degene die ‘t meest vloeiend nederlands spreekt. Z’n brede glimlach die bijna altijd z’n gezicht siert, maakt ‘m als vanzelf een sympathiek persoon.

Elke keer dat ik ‘m deze middag passeer, wenst-ie me, met zichtbare lol, een gelukkig nieuwjaar. Ik pak ‘m bij de schouder op ‘t moment dat-ie me even niet opgemerkt heeft & ik dus geen nieuwjaarswens heb gehad. Hij kijkt om, polsend wat er aan de hand zou kunnen zijn. Ik kijk ‘m enkele seconden enigszins gefronsd in alle stilte aan & wens ‘m een gelukkig nieuwjaar.
Vanaf dat moment heeft-ie nog meer lol in ‘t nieuwjaar wensen; ‘t wordt steeds moeilijker onopgemerkt voorbij de tafel te gaan.

Op een gegeven pakt-ie mij vast.
‘Voor ‘t nieuwe jaar, voor ‘t komend jaar, wens ik je de mooiste vrouw toe.’
Ik lach & vraag me ondertussen af hoe mensen altijd schijnen te kunnen zien dat ik vrijgezel ben.
‘Da’s toch een mooie wens?’ informeert-ie er achter aan.
‘Da’s de mooiste wens.’
1 van z’n vrienden gaat zich ermee bemoeien: ‘Dat je moet niet wensen. Dat je ook de mooiste vrouw gaat doen.’
Gelach. ‘Dat is een mooie wens.’ Hoedenman kijkt me lachend vragend aan.
‘Dat is een nog veel mooiere wens.’

We hebben ‘t komend jaar dus wat te doen in Zijperspace.

Ik ben stil; stil als maar zijn kan.
Stil als mier, zelfs z’n snurk hoor je niet in wintermaanden.
Ook stil als beeld, midden op plein, alles overziend, maar o zo zwijgzaam gaat-ie aan z’n eeuwigdurend verval ten onder.

Ik heb mooi gelezen, zoals mooi & oprecht slechts zijn kan. & Dat zelfs 2 keer, alsof mooi op zichzelf niet genoeg is.
Teder & aftastend, zijn de woorden die in me worden gevormd. Hoe schrijf je dat ook alweer?

De telefoon gaat, terwijl ik net besloten had nogmaals te lezen.
‘Met Ton,’ aggressief, als ‘Wat nou, mot je?’, neem ik ‘m op. ‘t Volgend moment berouwvol besef ik dat ‘t om de verloren handschoen gaat.

Hoe nou reageren naar mooi, & naar iets diep meegeleefd, naar 1 uur lang beelden die niet in woorden bestaan?
Reactie door lach, gierend van ‘t scherm, maar remmend vóór gearriveerd.

Weg scherm.

Ik moet ‘t schrijven, poging wagen, nooit geprobeerd is niks waard.
Ik neem een aanloop, diep dalen de zuchten, sta stram, loop achter, loop voor.
Hop, hop, hop. Trippelende vingers vloeien, proberen te vloeiend voelen.
Proberen voelend te vloeien.

Ach, ‘t is niks. Mooi zal nooit meer zijn, niks dan 0, of + & -.

‘t Is puur wat slaat in Zijperspace.

De dame die me gisteren begeleidde naar ‘t optreden in IJmuiden is een dame van ‘t klassieke soort. Je ziet ze eigenlijk bijna niet meer. Ze draagt nl, je ziet ‘t nog maar zelden, altijd een jurk. En doet dat met stijl, met een bepaalde hoeveelheid gratie. Dat laatste mag niet te veel worden, want dan raakt ‘t gewone schone ervan af.

Corrie had pech met haar auto, dus kwam te laat. Daardoor zagen we haar pas na afloop van de Kift. Ik stelde ze aan elkaar voor.
‘Wat heb jij een mooie jurk aan!’ stelde Corrie onmiddelijk vast.
‘Josje ziet er altijd mooi uit,’ ontschoot mij.
Een giechel van Josje.
‘Voelt zeker wel lekker voor een man om in zulk gezelschap te zijn?’ glimlachte Corrie.

Ik voelde m’n rug nog wat rechter worden, terwijl de dames de details over de jurk aan ‘t uitwisselen waren.
& Ik had opeens ook veel bredere schouders.

Hormonen hebben soms vreemde uitwerkingen in Zijperspace.

Eigenlijk is ‘t ‘tzelfde verschijnsel als die van de bierdopjes, in die zin dat ‘t een bepaalde techniek vereist, waarbij sterk rekening gehouden moet worden met de hoek van lancering. Bij deze gewoonte heb ik echter ook te maken met de natuurlijke elementen die ‘t resultaat kunnen beïnvloeden.

Als ik hard fiets, of eigenlijk: als ik fiets ontstaat er een overdaad aan speeksel in m’n mond. Dat dient de mond te verlaten, opdat de ademhaling soepeler kan verlopen, & daarvoor hebben we de aloude methode van kwatten tot onze beschikking.
Overigens zie ik dat tegenwoordig steeds minder gebeuren op straat. Is ‘t ‘not done’ in deze 21e eeuw?

‘t Is mooi als ik een bestemming voor de fluim heb.
‘t Is nog mooier als ‘t doelwit ook geraakt wordt tijdens ‘t in volle vaart passeren ervan.
‘t Toppunt van mooi is ‘t te horen flatsen op ‘t amsterdammertje.

Paaltjes krijgen een extra schoonmaakbeurt in Zijjperspace.

Vanaf heden is reizen naar & van IJmuiden (vooral in die volgorde) in de avonduren niet mijn favoriete bezigheid. ‘t Gezelschap kan veel goed maken, & daar was ik dan ook behoorlijk tevreden over, maar zij zelf beëindigde ons samenzijn met de verzuchting dat ze wel een verschrikkelijke zeur was geweest (met zo’n vrouw wil ik later, als ik de huwbare leeftijd heb bereikt, in de echt treden).

We hebben veel gereisd; of anders gezegd: we hebben veel tijd aan de reis moeten besteden. Om u niet al te veel te vervelen een korte & bondige samenvatting:
-bus 82 naar IJmuiden deed er 3 kwartier over.
-laatste bus 82 naar A’dam passeerde de bushalte 2 minuten te vroeg.
-bus naar Haarlem liet 20 minuten op zich wachten.
-aansluitende trein misten we dankzij deze verbinding op 2 minuten.
Dit was ‘t oninteressante gedeelte, volgt nu de rest.

We passeerden Station Sloterdijk met de bus. Ze begon te vertellen over een afspraak met een vriend, die een ziekenauto bestuurde. Die middag kreeg ze een telefoontje dat hij plots nog een psychiatrische patiënt moest vervoeren: of ze bij Sloterdijk klaar wilde staan. ‘t Probleem met deze patiënt was dermate groot, dat ze echter niet konden stoppen, dus moest ze bij een bepaald stoplicht klaarstaan om in de rijdende ziekenwagen te springen. Onderweg naar Rotterdam waren er bovendien wegwerkzaamheden, waardoor ze niet via de vluchtstrook, maar tussen 2 rijen auto’s in moesten rijden. Ze zag de auto’s als de golven voor Mozes uiteenwijken.

Waarna ik met een mager verhaaltje kwam, over hoe ik ooit, op weg naar een feest op Ruigoord, met een vriendin besloten had om vanaf Sloterdijk te gaan liften. De auto die uiteindelijk stopte bleek bestuurd te worden door 1 van de organisatoren van ‘t feest te zijn. (De anti-climax was stuitender op ‘t moment dat ik ‘t haar gedurende de busreis vertelde).

Maar daardoor schoten haar wel haar lift-avonturen te binnen. Van jaren her, richting Groningen met een vriendin, & terug in haar 1tje. Op de heenweg had ze een lekke band gekregen, waardoor de fiets, ‘t oorspronkelijke vervoermiddel, achtergelaten moest worden. Die moest ze natuurlijk wel op de terugweg weer ophalen, maar dat betekende in haar 1tje liften.
5 Maal werd ze in no time opgepikt, elke keer door vrouwen die haar zeiden dat ‘t toch behoorlijk riskant was als meisje alleen te gaan liften, ‘maar weet je wat, ik zet je wel daar af, dan ben je er sneller.’

‘Ik maak altijd wel wat mee,’ zei ze ook nog in de loop van de avond.

‘t Dreigt dat ze Zijperspace willen sluiten bij gebrek aan spanning.

Er is tot nu toe nog geen meeltje de deur uitgegaan met ‘t verzoek mijn blog in de linklijst van geadresseerde te plaatsen. Dat zal ook nooit gebeuren. Ik ga niet bedelen bij mensen om extra aandacht; daar wil ik boven staan.
& Dit ondanks ‘t feit dat ik af & toe zou willen schreeuwen om aandacht. Ik schrijf & publiceer ‘t geschrevene vervolgens niet voor niets op de manier die u nu onder ogen komt. & Met deze wijze is elke link extra minstens een lezer per dag erbij.

Twijfels blijven me m’n hele leven lang begeleiden; ik zal niet meer zonder twijfel kunnen bestaan. Als er een woord voor een ras-twijfelaar verzonnen moet worden, stel ik bij deze m’n naam beschikbaar.
Dus twijfel ik ook als ik zie hoeveel hits ik per dag heb, hoeveel unieke bezoekers. Waarom lezen zo weinig mensen me in vergelijking met andere bloggers? Ben ik inderdaad niet zo’n goede schrijver als dat ik mezelf in m’n stoutste dromen voorspiegel? & Wat is ‘t dat men bij mij bijna niet durft te reageren? Dat kan niet alleen aan ‘t feit liggen dat ik niet van ‘t vrouwelijke geslacht ben.
Terwijl men wel degelijk op de hoogte moet zijn van ‘t bestaan van m’n blog in Weblogland. De start van zijperspace.tk genereerde op 1 dag plots 227 hits, 150 meer dan ik gewoon was.
Dat was echter slechts aandacht voor 1 dag. Ik heb er misschien een klein aantal extra vaste lezers aan over gehouden, maar dat kunnen er zeker niet veel zijn, want ik zit ondertussen weer op een gemiddelde van ong 80 per dag.

Dit gegeven blijft me dus onzeker maken. Zogauw ik meer lezers krijg, zal de grens verlegd worden & de onzekerheid ontstaan bij dit hogere punt. Indien een mede-blogger Zijperspace besluit te gaan linken, zal ik voor een bepaalde periode me gewaardeerd voelen, maar ook dan keert op gegeven moment de twijfel over m’n eigen kunnen terug. Want ik wil dat meer bloggers me linken: ik zal pas tevreden over mezelf zijn als ik bij elke keer dat ik twijfel over de waarde van m’n bestaan te horen krijg dat ik een uniek persoon ben, de moeite van ‘t-luisteren-naar waard. Dat moet dan ook elke keer weer. Verschrikkelijk vermoeiend, ik weet ‘t zelf maar al te goed.

& Toch ga ik niet vragen om die aandacht. Wat heb ik aan aandacht waar om gesmeekt is? Dan verliest ‘t z’n waarde van spontane belangstelling, van echte waardering & heb ik slechts een reden extra erbij tot twijfelen.

Ik laat dus de bloggers met verstokte linklijstjes met rust. Dat willen ze nl graag. Als ik inderdaad kwaliteit mocht (gaan) produceren, zullen ze ooit niet meer om me heen kunnen.

& Zal de waardering des te sterker gevoeld worden in Zijperspace.
(Dit was geen smeekbede, slechts een reactie op een schrijven van iemand anders mbt ‘tzelfde onderwerp)

& Nog heb ik niet alle cd’s uit de vuilniszak, waar ik ze ingestopt heb om ze allemaal in 1 keer naar huis te kunnen vervoeren. Minder dan de helft van m’n collectie zou ik nodig kunnen hebben gedurende de nieuwjaarsdag op m’n werk, had ik van te voren tijdens ‘t selecteren bedacht, wat me die halfgevulde vuilniszak opleverde.

Had echter niet bedacht dat ze bij thuiskomst ook ooit nog ‘ns opgeruimd moesten worden & dat ik daar over ‘t algemeen de meeste moeite mee heb. Weer een stoel bezet met onnodige troep. Weer een objekt in m’n woonkamer geplaatst ten teken dat ik kwa opruimen disfunctioneer.

De irritatie dat ik niet alle cd’s kon draaien dwongen me vanochtend tot ‘t openen van de zak & tenminste 3 stapels er uit te halen. Daar heb ik vervolgens ruimte voor gecreëerd in ‘t geluidsmeubel (een zinniger woord kan ik hier niet voor vinden; de installatie stamt uit prehistorische tijden, men had waarschijnlijk toen nog nooit van meubels dienende dit doel gehoord, stel ik me wel ‘ns voor), zodat daar nu 3 stapels staan te staan, in de weg te staan op een net andere plek dan de stoel, die nog steeds bezet wordt door een vuilniszak, halfgevuld minus 50 cd’s.

Vanavond weer een stapje verder gezet & me gelijk wat voorgenomen, zodat ik steeds een stapje dichter bij een uiteindelijke oplossing van de inbeslagname van ruimte kom. Elke keer als ik een cd wil draaien, moet ik een willekeurige stapel nemen, & binnen die stapel op zoek gaan naar een geschikte cd voor de op dat moment overheersende behoefte. Alle cd’s die ik op de speurtocht tegenkom zal ik 1st in de cd-rekjes moeten plaatsen, alvorens de cd in de discman te stoppen. Zo ruim ik per keer toch minstens 2 cd’s op.

Als beloning voor dit nijver gedrag mag ik de laatstgedraaide laten liggen.

Over een ½ jaar is Zijperspace waarschijnlijk overgeorganiseerd.