Maand: december 2001

Die impulsiviteit ook altijd. Ik heb net gereageerd bij Walter, echter niet op ‘tgeen hij schreef. ‘t Was meer een reaktie op wat Claver bij hem had achtergelaten. Maar ik moest ‘t plaatsen, ik kon mezelf niet meer tegenhouden.

‘t Intrigeerde me nl dat zij opgevoed is met ‘t zinnetje: ‘van korstjes krijg je borstjes’. Terwijl we bij mij thuis de mededeling kregen dat we vooral de korstjes moesten opeten, zodat we sneller zouden leren fluiten. Dat rijmde niet, maar sprak evengoed tot de verbeelding, want we wilden net zo stoer zijn als de buurjongen een paar deuren verder.

Ik vermoed dat dit opvoedkundig pressie-middel verschilde, doordat mijn moeder slechts zonen om zich heen had. Heb ‘r meteen gebeld om te vragen of ze ook de korstjes-borstjes-variant kende. Nee, hoor. Je gaat slechts beter fluiten van korstjes.

Aan de andere kant: zelden hoor ik vrouwen fluiten. De versterkende kracht van de korstjes zal dus wel ergens anders in gestoken worden.

Vrolijk fluiten we passerende borstjes na in Zijperspace.

Mag men ook een dankwoord uitspreken, Luuk, als men een award van jou heeft mogen ontvangen? Daar had ik vanmiddag nl geen tijd voor; ik stond op ‘t punt om naar m’n werk te gaan. Ik was de 1e om m’n vereerd gevoel te mogen uiten, maar liefst was ik ‘t podium opgeklommen om wat meer tijd te nemen met te verklaren hoe vereerd ‘vereerd voelen’ wel niet kan zijn.

Wacht, ik doe ‘t gewoon & dan merk ik later wel of ‘t de goedkeuring van de organisatie weg kan dragen.

Dames & Heren,

U zult ‘t waarschijnlijk niet weten, maar ik heb 1maal Luuk een meeltje gestuurd. Dat was nodig dacht ik, omdat hij, concludeerde ik uit een reactie van hem, niet helemaal begreep hoeveel waardering ik voor hem had. ‘t Meeltje bestaat niet meer in Zijperspace, doordat de archieven slechts opgeslagen op de harde schijf, tezamen met diezelfde schijf m’n comp hebben moeten verlaten. De laatste vanwege disfunctioneren. De archieven waren slechts onschuldig slachtoffer van dit gedrag.

Wat ik me nog voor de geest kan halen van deze meel is dat ik in ieder geval de vraag heb gesteld of hij ‘t kon hebben een compliment te ontvangen. & Vervolgens stak ik van wal, zonder z’n weerwoord af te wachten (dit begint onderhand een gewoonte van me te worden).

De strekking van de complimenten wil ik u echter onthouden. Ik ben van mening dat als u regelmatig dan wel vaak (wat mijn advies natuurlijk luidt) geenheld leest, benevens z’n uitlatingen op div blogs, u vanzelf zich de inhoud van m’n meel eigen wordt. Ik wil u daar niet in beïnvloeden, omdat ik er van overtuigd ben dat Luuk dat in z’n 1tje kan.

De award dus, die mij door hem is toegekend, waarbij ik naast Puck (!) als beste nieuwkomer wordt gehuldigd, wordt, door ‘t feit dat ik zo’n bewondering voor z’n uitlatingen heb, in een wel zeer gulden schijnend daglicht geplaatst, waarbij woorden me tekort schieten (etcetera……..als ik niet uitkijk kan dit zeker nog een ½ uur doorgaan).

Waarvoor dank, Luuk.

Applaus weerklonk bij de lichte buiging & ‘t dolletjes & met zekere frivoliteit Zijperspace inwerpen van de award.

If I were a Dead Russian Composer, I would be Igor Stravinsky. Known as a true son of the new 20th Century, my music started out melodic and folky but slowly got more dissonant and bizzare as I aged. I am a traveler and a neat freak, and very much hated those rotten eggs thrown at me after the premiere of “The Rite of Spring.” Met dank aan Arnoud.

We wisten niet dat we die balken aan mochten raken in Zijperspace.

Met dank aan Rob, die mij er toe heeft gezet deze Ton Bier te gaan zoeken.

We denken echter voorlopig niet aan een naamswisseling van Zijperspace.

Ik heb uiteindelijk ook ‘t muziekstokje gekregen dat geïnitieerd is door Tripleee. Mijn dank hiervoor gaat uit naar Ramon, de liefste van ons allen.

Goed; zaak is de 3 laatstgedraaide cd’s te vermelden. Daar moet je natuurlijk wel een tijdstip als uitgangspunt voor nemen, want tijdens ‘t schrijven van ‘t stukje, wordt er ook lustig op los gedraaid. Voor ‘t gemak heb ik dus ‘t moment genomen dat Ramon’s meeltje me onder de neus kwam.

Ik heb onderstaande plaatjes helaas niet kunnen linken aan de muziek zelve, daar deze truuk nog niet in m’n toverdoos zit (jammer eigenlijk, want sinds een uur heb ik weer geluid op m’n comp). Ik heb er echter wel m’n best op gedaan er een visueel aantrekkelijk geheel van te maken.

Nick Lowe kan bij mij niet meer stuk, vooral dankzij z’n laatste 2 cd’s, maar ook door nrs die hij voor Johnny Cash, eens z’n schoonvader, heeft geschreven. Deze cd valt uiteindelijk een beetje tegen, omdat je niet de liefde voelt van de uitvoerders voor Nick, die er toch wel degelijk moet zijn.

‘Sing a song for you; Tribute to Tim Buckley’ is eigenlijk wel een heel laat eerbetoon aan 1 van de grootsten. Beter van kwaliteit dan ‘t eerbetoon aan Nick Lowe, maar die is dan ook nog niet dood. Moest ‘Song to the Siren’ ook even draaien vlak voor & vlak na de herdenkingsbijeenkomst voor Ronald.

‘Levez voz skinny fists comme antennas to heaven’ van ‘Godspeed you black emperor’ is ‘t lekkerst te beluisteren in de trein, als je niet gestoord wil worden door omzittende oma’s of scholieren die klieren. Voor dat doel dient volumenivo op 10 gezet te worden.

& We zwiepen de stokker uit Zijperspace richting Micheline.

De reus van Albert Heijn komt met z’n gewoonlijke bombarie binnenvallen: ‘Moet je nou toch horen!’
‘Ik sta nog met deze mevrouw te praten,’ probeerde ik ‘m tegen te houden. Zogauw-ie z’n mond open doet weet-ie nl niet dat er ook nog andere mensen aanwezig zijn. Hij begint altijd gewoon te praten & stopt pas als z’n verhaal ten einde is.
‘Ach joh, dit verhaal vindt mevrouw ook leuk om te horen.’
Gezamenlijk houden mevrouw & ik dus onze mond & wachten op ‘t relaas dat hoe dan ook komen gaat. Je kan ‘m beter z’n gang laten gaan in deze, want dan voelt-ie zich op z’n gemak & is-ie sneller weg. Bovendien is ‘t de meest gewelddadige gek die voor Albert Heijn stek houdt. Dat hoef je niet te weten, dat voel je als je ‘m ziet. Dat voel je ondanks de eeuwige glimlach die z’n gezicht plooit als-ie je aanspreekt, ondanks de amicale manier waarop-ie met iedereen probeert kontakt te maken. Hij walst over je heen, beseft niet dat je kan bezwijken onder z’n aanwezigheid.
‘Kijk, deze pink hier,’ hij houdt z’n door alcohol opgezwollen handen naar voren, ‘is aan ‘t afsterven. Die moet er afgezet worden. & M’n poten zijn ook naar de klote.’ Aan z’n pink zie ik, behalve de alcoholisten-kenmerken, niks, maar de laatste tijd is-ie inderdaad druk bezig moeilijk te lopen, bedenk ik.
‘Nou zegt de politie dat ik ze bedreigd heb. Met deze pink! & Met deze benen!
‘Ik heb een vriend die rechter is, & een andere vriend is psychiater. Die zeggen dat de politie moet ophouden, omdat ik anders gekke dingen zou kunnen gaan doen.
‘Ik krijg een boete van de politie als ik met een lege bierfles sta & ik krijg een boete als er nog een dop op zit.
‘Maar nu heb ik m’n wapens uit de kluis gehaald. Ik ga ze nu terugpakken.
‘Kijk, ik vind dat je een man bent als je een hond als Caesar,’ hij kijkt ff of z’n hond buiten nog op z’n plek zit, ‘ als je een hond als Caesar in je hand kan laten bijten & dan toch geen kick geeft. & Ik klaag ook niet omdat-ie in m’n poten heeft gebeten.
‘Ja, ik heb nog steeds een zekere waardigheid.
‘Nou; op naar de volgende boete.’
Hij loopt naar buiten & we horen ‘m nog ff keihard roepen: ‘CAESAR, CAESAR. KOM HIER.’
‘Hij begint af te takelen,’ zeg ik.
‘Is toch leuk als je zoiets hoort,’ zegt de dame tegenover me.
We houden normaliter wel van leuk in Zijperspace.

Kees liep gelijk met mij, maar dan gehaast, naar buiten. Hij keek wat verontrust, zoals een verstrooide kamergeleerde hoort te kijken als hij geen controle over de situatie lijkt te hebben. ‘t Bleek slechts om de geparkeerde auto te gaan.
‘De parkeerautomaat hier doet ‘t niet, maar die om de hoek geeft ook geen sjoege. Dus ik heb geen kaartje,’ verklaarde hij.
‘Wat gebeurt er als parkeerbeheer langs komt & de apparaten doen ‘t niet?’ vroeg ik aan Geert, de programma-beheerder van ‘tzelfde bedrijf, die op dat moment buiten wat aan ‘t roken was.
‘Oh, dan moet je een taxi nemen naar ‘t kantoor van parkeerbeheer, een taxi terug, alle bonnen bewaren & een bezwaarschrift indienen. Als binnen een cirkel van 500 meter de automaten ‘t niet doen, dan is er niks aan de hand. Die daar aan de overkant valt in een ander administratie-gebied, dus die telt niet mee. Dus dan krijg je gewoon al je geld terug.’

Kees had een glimlach op z’n gezicht, maar de verontrusting was daarmee niet verdwenen: ‘Nou, ik los ‘t liever makkelijker op. Kan jij me niet waarschuwen als parkeerbeheer langskomt?’
‘Parkeerbeheer komt niet langs,’ beweerde Geert, ‘want ze hebben nu een Kerstlunch.’

Wij zouden de taxi genomen hebben in Zijperspace.

Ik hoor zweeds spreken bij ‘t journaal, dus word gedwongen te kijken wat er aan de hand is. & Plots is ‘t land waar nooit iemand van gehoord heeft wereldnieuws. & Plots komt mijn 2-daags verblijf op die eilandengroep me weer voor de geest.

2 Dagen, want langer kon ik ‘t niet volhouden met de vraag in m’n hoofd spokend wat ik daar eigenlijk deed. Ook al had ik er een kleine week over gedaan om al liftend (& met zo’n veerboot die nu in ‘t nieuws is, of eigenlijk: een goedkopere versie ervan) Åland te bereiken. & De vraag waarom ik toch weer een poging had gewaagd alleen op reis te gaan, terwijl ik toch echt wel wist dat ik door heimwee gedwongen zou zijn voortijdig terug te keren.

½ Km² van ‘t hoofdeiland heb ik hooguit gezien. Slechts lopen ijsberen over die oppervlakte. Niet wetend wat te doen. Mezelf tot lafaard verklarend, omdat ik terug wilde. ‘t Leek zelfs een te grote opgave om een fiets te huren om zodoende de ervaring iets uit te breiden, zolang ik gevangen zat tot de volgende veerboot ruimte voor mijn terugreis bood.

Wel tot 2 keer de prachtig opstekende scheren gezien, die de oorzaak zijn van ‘t stilliggen momenteel van die veerboot voor de kust van Åland.

Zijperspace is ver genoeg om heen te gaan in m’n 1tje.

Ojee.

‘t Kerststokje is bij mij binnengevallen. Dankzij Arnoud alhier aangekomen. Ik mag er voor de rest niets over meedelen, behalve misschien aan wie ik ‘m door ga sturen.

1st Echter mijn bijdrage aan ‘t kerstverhaal leveren. & Voordat ik daaraan begin zal ik ‘t verhaal tot nu toe ook nog moeten lezen.

Vervolgens zullen zeker zwappende zwiepers vanuit Zijperspace zoeven.
Update:*zucht*, hel. Hij is onderweg naar Puck.

De man van 5 uur werkt in de bieb van de universiteit. Hij komt bijna elke dag op genoemd tijdstip & daarom heet-ie al jaren zo. Hij loopt schuin voorover met een stevige linnen tas in z’n hand, waarin hij meerdere volgepropte plastic tassen heeft gefrommeld. Hij is breekbaar; je ziet dat hij bang is beroofd te worden, maar dat-ie er alles aan gedaan heeft weinig bij zo’n voorval te verliezen. Duidelijk af te lezen aan z’n uiterlijk valt verder dat-ie vrijgezel is & z’n moeder een 10-tal jaren geleden overleden, waardoor-ie ‘t rijk voor zich heeft. Daar maakt-ie geen gebruik van.
Hij is verlegen; slechts zelden durft-ie iets spontaan mede te delen. Pas na 3 jaar wilde dat tegenover mij wel ‘ns voorkomen. Z’n favoriete onderwerp is dan z’n chipknip, ‘t enige betaalmiddel wat-ie lijkt te vertrouwen. Maar dan heb ik ‘t niet over z’n vertrouwen in ‘t apparaat dat-ie daarvoor moet gebruiken.
Hij duikt door z’n bijziendheid tot vlak boven ‘t toetsenbordje van ‘t machientje. Speurt zeer aandachtig al de gegevens af die er op worden vermeld, om uiteindelijk de akkoord-knop voorzichtig te betasten. Blijft dan rustig wachten tot z’n bon te voorschijn komt, neus op afstand van 10 cm, zodat-ie ‘m tevoorschijn ziet komen.
Hij was verontrust of de guldens op z’n chipknip wel na 1 januari gebruikt konden worden. Dat vuurtje had ik aangewakkerd door 2 weken geleden op te merken niet te weten hoe de overgang in z’n werking zou gaan met chipknips (zelf had-ie er tot dat moment nog niet over nagedacht). Vandaag was er eindelijk iemand aanwezig die wist te melden dat dat allemaal vanzelf zou gaan; men zou er niks van merken.
De man van 5 uur heeft altijd moeite om ‘t samenzijn op een vloeiende wijze af te sluiten, weet er geen punt achter te zetten. Hij wil weg, maar weet door z’n verlegenheid er geen eind aan te breien. Waardoor-ie nog een keer achterom kijkt in de hoop dat iemand gedag zegt. Maar loopt gewoon door de deur, want naar buiten is de 1e prioriteit.

We hebben een soortgelijk probleem in Zijperspace bij ‘t eind van z’n beschrijving.