Zijperspace

’t Is nu te laat. Sterker: véééééél te laat.
& Dat is laat.

Ik had nl wel een zusje willen hebben.
Moest m’n moeder wel om lachen, toendertijd. Dat was waarschijnlijk in de tijd dat ze zwanger was van m’n jongste broertje. Of misschien was-ie net geboren, want dat zou nl een reden zijn geweest om minzaam te lachen. & Er grapjes over te maken tegenover de tantes.

Ik kan me ook helemaal niet herinneren dat m’n moeder zwanger was. Kan me geen dikke buik herinneren. Misschien retoucheert je geheugen dat beeld wel. Want je moeder blijft toch lange tijd als ideaalbeeld overeindstaan. ’t Kan toch niet zo zijn dat een vreemde dikke buik dat beeld zomaar kan misvormen?
Ik bleef jarenlang de wens behouden later met m’n moeder te kunnen trouwen. (Weer giechelende tantes op de achtergrond; maar nu ook grommende ooms met licht commentaar & grijnzende understatements op hun gezicht).

Ik vond dat ’t gezin niet kompleet was, meen ik me te herinneren. Ik had blijkbaar net kennis gemaakt met de 1e vrouwen van mijn leeftijd, of misschien iets jonger. Meisjes werden die xemplaren genoemd. Ze reageerden anders & waren bovendien veel interessanter, waarschijnlijk doordat ze anders reageerden.
& Ze wáren ook anders. Dat is: anders dan m’n broers. Of anders dan de buurjongens. Want er was maar 1 buurmeisje & dat was ’t zusje van Jan-Pieter (die was een beetje gek) & veel te klein. ’t Was kortom een mannenwereld waarin ik opgroeide; ik was maar liefst 5 broers rijk & had bovendien een vader van ’t zelfde geslacht.
De enige vrouwen anders dan m’n moeder die ik echt kende waren m’n tantes & die wilden alleen maar zoenen als ze me zagen. Die tantes hadden echter ook kinderen, & onder die kinderen bevonden zich die van ’t vrouwelijk geslacht, moet ik op gegeven moment ondervonden hebben. Toen ik aldus merkte dat er ook een mogelijkheid bestond zusjes te krijgen, heb ik dat ook onmiddelijk voor Sinterklaas gevraagd. & Verdomd: Sint was zo gevat een chocolade meisje in m’n schoen te stoppen. Die had ik wel erg snel op.

Ik wil nog steeds wel dat zusje.

We zijn weer veel te laat in Zijperspace met ’t indienen van ons verlanglijstje.

Overigens ben ik wel tevreden over mijn robot in mij. (Lekker verantwoord, want zeer Kubrickiaans/Spielbergiaans). Hoewel jullie wel je best moeten doen zo min mogelijk om mij te huilen. Helaas lukt ’t me niet, zoals Bob & Els & nog wat anderen, ’t bij de potsjes te plaatsen, daarom moet ik van mezelf ‘m 1 dezer dagen weer weghalen. Maar ben in ieder geval erg tevreden dat ik voor ’t 1st een plaatje op m’n blog heb gekregen.

Er komt wat meer leven in Zijperspace.

Het huis naast me wordt opgeknapt. Dat duurt nu alweer 8 maanden, denk ik. De buurman op de 1e bleef bij ’t begin van de werkzaamheden gewoon zitten waar hij zat, terwijl de rest van ’t huis verlaten leek. De puin & afval van de div etages werden in de tuin gedumpt (levensgevaarlijk overigens: ’t vloog me om de oren af & toe). Daar stopten ze mee toen m’n buurman daadwerkelijk m’n naaste werd, door naar begaans te verhuizen.
Dus daarom was er zoveel aandacht aan de immense hoeveelheid tegels besteed; de man was moeilijk ter been & met zijn stok zou hij bijv niet over mijn 1-tegel-brede-paadje kunnen voortbewegen. Er was zodoende niet veel ruimte overgebleven voor groen. Slechts aan de zijkanten was er plek vrijgemaakt daarvoor & al ettelijke kilo’s kunstmest waren daar gedeponeerd. Vervolgens liet hij een hovenier langskomen. (Dit is een voorbeeld van een hovenier met een website; ook wel leuk ihkv de broodnodige afwisseling, voor de rest niet van belang voor mijn schrijven).
Oude waardes leken te zijn hersteld, want de donkere man liet zich dirigeren door de wandelstok van mijn buur, die zich liet ondersteunen door onverstaanbare bevelen (ook onderdeel van de handicap van de heer; z’n spraak beperkte zich tot gorchelen & brouwen). We leken enkele eeuwen terug in de geschiedenis van onderlinge verhoudingen gestapt te zijn. Maar de hovenier plaatste desalniettemin gedienstig de meest truttige plantjes & snoeide alles wat mooi & overbodig leek tbv dit concept.
Vervolgens heb ik de buurman nog 1 keer enkele stappen, tot ong 2 meter, z’n tuin in zien gaan. Meestal nam ik ‘m waar door een dun gordijntje starend naar wat ik toch allemaal wel niet uithaalde met mijn tuin. ’t Was een eenzame man.

Terug van vakantie bleek-ie te zijn overleden. Ondanks z’n onverstaanbaarheid had-ie ’t ziekenhuispersoneel duidelijk weten te maken dat-ie z’n rottend been wilde behouden. De dag na ’t verzoek te amputeren is de man er aan bezweken. Hij heeft 2 maanden op de begane grond gewoond.

Gister werd ’t puin vanaf de 3e etage in z’n tuin gegooid.

De buren maken niet zoveel lawaai in Zijperspace.

Ik kwam vanavond laat thuis. Er moest snel eten uit de vriezer gehaald worden & in de magnetron gezet. Ondertussen kon ik kijken of er bezoek was geweest. Klikkend op Nedstat kreeg ik geen respons; blijkbaar was de site niet bereikbaar vanwege werkzaamheden. Maar toen ik m’n blog vernieuwde om te kijken of ik reakties had, bleek zelfs ’t pictogrammetje van de nedstatteller verdwenen te zijn.

Snel ff gekeken bij andere bloggers. Nee, ’t lag niet aan mij: nergens was dat tekentje te bekennen. Maar niemand die ’t er over had.

Al surfend naar andere sites begon ik ook steeds meer te bemerken dat de sites wel erg langzaam binnenkwamen. & Nog steeds niemand die ’t daar over had. Terwijl alle sites er minstens 2 keer zo lang erover deden om binnen te komen.

Kwam er ook achter dat de weblogs-balk aan de zijkant (waarvoor dank, Tom) al meer dan 5 uur niet meer geupdate was. & Bij Tonie gaf de lijst helemaal geen sjoege; kwam zelfs niet in beeld.

& Niemand die er iets over gezegd heeft. ’t Internet is al een paar dagen uitermate langzaam, maar vandaag slaat ’t alles. Dacht dat ’t aan de oorlog lag, maar ’t wordt alleen maar erger. Of ben ik de enige die ’t merkt & ligt ’t dus gewoon aan mijn verbinding/comp?

Blijkt bovendien dat Blogger weer ‘ns bezig is met werkzaamheden. Dus deze pots zal nog wel langer op publikatie moeten wachten. & Voorlopig komt niemand dan te weten dat “onder m’n huid ik eigenlijk David ben; ’t jochie uit ‘A.I.’ dat jullie aan ’t huilen maakte.”

Is Zijperspace dan een stukje verder weg geschoven van de rest van ’t heelal?

Eigenlijk was laatste pots een verlanglijstje voor de 1e vermaanddag van m’n blog. Want die bestaat nu dus alweer een maand. Ik heb ‘m ff in m’n handen genomen, hoewel-ie wel wat zwaar begint te worden, & een mooi liedje voor ’t slapen gaan gezongen. In de morgen kijken of we ‘m nog meer tevreden kunnen stellen.

Lijkt wat snel om dat te vieren, maar als je de gemiddelde levens van blogs naast die van mensen legt, is ’t eigenlijk hoog tijd voor een klein feestje voor deze blog. Voordat ’t te laat is.

Zijperspace is natuurlijk zeer blij met verrassingen.

Veel amerikaanse brouwerijen hebben besloten, ieder op z’n eigen manier, om geld in te zamelen voor de slachtoffers van 11 September. Anheuser-Busch doneerde bijv 1 miljoen $ aan ’t amerikaanse Rode Kruis. Anheuser Busch is de grootste brouwerij ter wereld & brouwt het bier Budweiser, tot voor kort ’t meest gedronken bier van de VS. Ook de brouwer van de huidige nr 1: Bud Light.

Een perfecte planning van zo’n groot bedrijf voor een dergelijke donatie. Ondertussen hebben ze nl ook aangekondigd de prijzen te zullen verhogen. Dan kunnen ze ’t potje ‘giften aan goede doelen’ tenminste weer vullen, want dat zou anders de komende 10 jaar leeg staan.

De publiciteits-afdeling van Zijperspace wordt gelukkig door 1 persoon bemand.

Even een lijstje van dingen die ik allemaal nog gerealiseerd wil hebben mbt m’n blog (dus geen onderdeel van m’n lijstje)

1. Net als Lars en Gien wil ik een pictogrammetje bij m’n url.

2. Net zoals Luuk bij een reaktie gedaan heeft op z’n stukje onder de titel ‘dakloos’, wil ik de mogelijkheid hebben die reakties desnoods te editen & zodoende personen als een Roel weg te redigeren uit m’n huis.

3. Net als bijna elke andere blogger, maar een goede illustratie heeft Mijnkopthee, omdat ’t daar sfeerbepalend is, wil ik de mogelijkheid hebben een plaatje op de achtergrond of als ‘head’ te kunnen gebruiken. Een fraai voorbeeld van zo’n achtergrond zou dit kunnen zijn.

4. & Als ik zo’n link plaats, wil ik natuurlijk dat zo’n plaatje niet ’t hele scherm vult, maar lekker subtiel als Puck doet met de plaatjes van mobiele telefoons op 16 Okt om 17:55 uur.

5. En een lekker linklijstje, wat uitgebreider als dit, zoals Tom heeft, zodat ik, zonder dat ’t onoverzichtelijk wordt, hem er ook bij kan zetten.

6. Een archief wat gewoon volledig blijft staan, zoals …. gewoon: zoals iedereen.

7. Ik wil ook net zoveel lezers als bijv Reet, maar dan met behoud van m’n eigen eigen.

8. Net als Els wil ik veel reakties op m’n schrijven, zodat ik, net als zij op 7/10 deed, prijzen kan gaan uitreiken voor reageurs (’t is een nieuw woord, ik weet ’t, komt van genoemde bron; men zal er nog ff aan moeten wennen) in div categorieën.

Begint ’t leven dan zin te hebben in Zijperspace?

Een gat in je hoofd, zo werd dat genoemd. Nu ben ik niet meer zo jong als toen & heb ik geen kinderen die onstuimige dingen doen. Misschien heet ’t nog steeds wel zo. Oudere mensen hebben nu eenmaal niet zo snel zo’n hoofdwond, dus hoeven ze dat soort vocabulaire niet te gebruiken. Woorden die alles zeggen, zonder iets aan de fantasie over te laten. Gewoon: je hebt een gat in je hoofd, dus daarom loopt-ie leeg. Oudere mensen hebben preciezere aanwijzingen nodig, want dan weten ze tenminste wat ’t letsel is, hoelang ze stil moeten blijven liggen, welke pillen ze moeten slikken & hoeveel op een dag.

Kinderen hebben een simpeler omschrijving ervoor. Dan weten ze meteen wat ’t vriendje voor letsel heeft & hoe ’t eruit zag. Dan is ’t een aansteller of juist niet.

Mijn buurjongen toendertijd was een beetje een rare. Altijd op zichzelf, was zowiezo al enig kind, & spelen met anderen deed-ie ook bijna nooit. & Als-ie dat met 1 van ons deed, dan deed-ie dat ietwat onstuimig. Hij hield er bijv geen rekening mee dat-ie 2 jaar ouder was dan ik. Ik kon dus nooit winnen als-ie bovenop me ging liggen, laat staan dat ik nog kon ademhalen; veel lol was ’t niet om met ‘m te vechten. Hij snapte niks van de spelregels die m’n broers & ik van nature dankzij ’t meerkindergezin waar wij uit kwamen, hadden meegekregen.

Ik kwam er ook achter dat je geen oorlogje met de stenen van de bouw met ‘m moest spelen. Wederom begreep-ie de vanzelfsprekende regels niet. Hij wilde niet gaan liggen voor 20 seconden als-ie neergeschoten was. Of schoot als-ie al dood was. Of bleef verborgen achter de muur van de burcht terwijl de strijd in volle gang was. Op ’t moment dat ik ‘m beslopen had, kwam-ie met een steen vanachter de muur tevoorschijn om die bovenop de besluiper te laten vallen.

Dat was ’t 2e gat in m’n hoofd. De oorlog was afgelopen.

Oorlog met stenen is nooit meer weergekeerd in Zijperspace.

Soms brandt ’t geld in m’n broekzak. Dan wil ’t er zo snel mogelijk uit. Heeft ’t alweer behoefte aan een andere omgeving. Ik weet ’t dan vaak een veilige bestemming te geven door zo snel mogelijk bij de bank langs te gaan. Daar heb ik niet altijd de tijd voor, want dat geld zegt zich aangetrokken te voelen tot m’n favoriete winkels. Blijkbaar zijn ’t lekkere kassa’s.

Ik had mijn portemonnee aardig in de hand toen ik een week geleden Scheltema, Holkema & Vermeulen (die moeten toch ‘ns een andere naam aanschaffen, want ik gooi die 3 vaak door de war & daar ben ik vast niet de enige in) binnenliep. Zag gelukkig geen interessant boek, ondanks ’t 1000+ bedrag dat zichzelf de rol van transportable micro-wave op broekzakformaat had toebedeeld. Tot ik in m’n ooghoek een grote stapel zag uitgestald van 1 & ’t zelfde produkt. Bovendien bleek diezelfde ooghoek ook nog te kunnen lezen, in zoverre dat ’t MYST III: Exile gewaar werd.

Heb ’t een paar dagen kunnen uitstellen (’t bedrag is die dag toch nog redelijk volledig op de bank gearriveerd). Ik heb 1st wat info ingewonnen of m’n comp ’t gebruik van zo’n nieuw spel zou toestaan, maar heb ’t verkregen advies zo min mogelijk tot me laten doordringen. Zodat ik niet belast zou zijn met teveel bezwarende kennis bij de aankoop van ’t 3e deel van dit voor mij meest verslavende spel ooit. Pas na installatie ervan & een poging ’t spel te starten drongen die adviezen weer tot me door. ’t Zou toch echt noodzaak zijn een nieuwe videokaart voor m’n comp aan te schaffen, wilde ik werkelijk vloeiende bewegingen voorgeschoteld krijgen. Of: wilde ik in staat zijn ’t überhaupt te spelen.

Wat betekent (na wederom deskundig advies) dat ik bij MyCom langs moet & tussen de 230,- & 350,- xtra heb uit te geven.

M’n ongeduld is te groot, m’n verjaardag te ver weg om dit lang als deel van de verlanglijst te laten voortbestaan.

We zullen binnenkort een beter zicht hebben op werelden buiten Zijperspace.

Zo’n ongeluk als gistermiddag zet me aan ’t denken. Waarom doet m’n lichaam pijn; waar doet ’t pijn; ik heb eigenlijk wel geluk gehad, want zoveel pijn heb ik toch niet; wat had ik de vorige keer; & hoe werden vorige ongelukken veroorzaakt? ’t Verleden komt tot leven door de opnieuw opgewekte angst/pijn-ervaringen. Daar moeten we van profiteren, want nu liggen ze ’t dichtst tegen de oppervlakte van ’t herinnering.

1 Van de 1ste ongelukken die ik me kan herinneren is de golfstick tegen m’n hoofd. Als ik ’t me wel daadwerkelijk weet te herinneren, want er is een soortemet verslag van uitgebracht voor de familie-archieven, wat m’n beeldvorming in m’n geheugen beïnvloed kan hebben. Mijn vader was nl op dat moment aan ’t filmen & kon ’t niet laten z’n eigen zoontje jankend & met bloedend hoofd vast te leggen.

We waren aan ’t kamperen met de hele familie, waarschijnlijk in Luxemburg. Elk jaar diende er tijdens de vakantie midgetgolf gespeeld te worden, want dan heb je alle kinderen voor geruime tijd zoet & onderhouden. Mijn ouders hadden echter geen rekening gehouden met mijn broer Theo, die waarschijnlijk de 1e verslagen Golf (met grote letter) aan zich voorbij had zien gaan op tv. Dus hij dacht dat er gezwiept moest worden met de stick. De veel kleinere broer Ton zag een toekomstig sportadviseur in zichzelf & maakte duidelijk dat ’t beter was de stick dicht bij de bal te houden alvorens te slaan. Zodat er een grotere kans was de bal te raken, & de bal niet te veel vaart zou hebben, want dat was nl geen noodzakelijkheid op zulke kleine baantjes, was de achterliggende theorie van de sportanalyticus in spe. Totaal nog niet op de hoogte over ’t feit dat zulke personen beter gepaste afstand kunnen bewaren tot ’t object van hun commentaar, probeerde deze ambitieuze jongeling ’t met raad & richtlijnen z’n oudere broer te verduidelijken, waarna de laatste geïrriteerd ver boven de schouder z’n stick begon in te zetten: dit zou de ultieme poging worden z’n broertje tot zwijgen te dwingen.

’t Is maar hoe je ’t bekijkt: je kan z’n poging als geslaagd dan wel mislukt beschouwen. De stomme film vertoont een ogenschijnlijk krijsende jongen die absoluut geen aandacht heeft voor de ballen op de baan, daar ’t vloeiende bloed & de zoute tranen hem ’t zicht ontnemen. Mijn vader had geen beschikking over geluid bij de opnames, dus we zijn verschoond gebleven van m’n aanroepen voor moeders.

De pijn kan ik me niet herinneren & zoals ik al zei, de rest misschien ook wel niet rechtstreeks.
Dit was de 1e keer dat ik een ‘gat in m’n hoofd’ had. (Zo werd dat vroeger genoemd; bestaat die uitdrukking nog steeds? Of is dat iets van vroeger tijden?)

Er zijn nog vele gaten ontstaan in de loop van de tijd in Zijperspace.