Maand: oktober 2001

Ik kwam vanavond laat thuis. Er moest snel eten uit de vriezer gehaald worden & in de magnetron gezet. Ondertussen kon ik kijken of er bezoek was geweest. Klikkend op Nedstat kreeg ik geen respons; blijkbaar was de site niet bereikbaar vanwege werkzaamheden. Maar toen ik m’n blog vernieuwde om te kijken of ik reakties had, bleek zelfs ‘t pictogrammetje van de nedstatteller verdwenen te zijn.

Snel ff gekeken bij andere bloggers. Nee, ‘t lag niet aan mij: nergens was dat tekentje te bekennen. Maar niemand die ‘t er over had.

Al surfend naar andere sites begon ik ook steeds meer te bemerken dat de sites wel erg langzaam binnenkwamen. & Nog steeds niemand die ‘t daar over had. Terwijl alle sites er minstens 2 keer zo lang erover deden om binnen te komen.

Kwam er ook achter dat de weblogs-balk aan de zijkant (waarvoor dank, Tom) al meer dan 5 uur niet meer geupdate was. & Bij Tonie gaf de lijst helemaal geen sjoege; kwam zelfs niet in beeld.

& Niemand die er iets over gezegd heeft. ‘t Internet is al een paar dagen uitermate langzaam, maar vandaag slaat ‘t alles. Dacht dat ‘t aan de oorlog lag, maar ‘t wordt alleen maar erger. Of ben ik de enige die ‘t merkt & ligt ‘t dus gewoon aan mijn verbinding/comp?

Blijkt bovendien dat Blogger weer ‘ns bezig is met werkzaamheden. Dus deze pots zal nog wel langer op publikatie moeten wachten. & Voorlopig komt niemand dan te weten dat “onder m’n huid ik eigenlijk David ben; ‘t jochie uit ‘A.I.’ dat jullie aan ‘t huilen maakte.”

Is Zijperspace dan een stukje verder weg geschoven van de rest van ‘t heelal?

Eigenlijk was laatste pots een verlanglijstje voor de 1e vermaanddag van m’n blog. Want die bestaat nu dus alweer een maand. Ik heb ‘m ff in m’n handen genomen, hoewel-ie wel wat zwaar begint te worden, & een mooi liedje voor ‘t slapen gaan gezongen. In de morgen kijken of we ‘m nog meer tevreden kunnen stellen.

Lijkt wat snel om dat te vieren, maar als je de gemiddelde levens van blogs naast die van mensen legt, is ‘t eigenlijk hoog tijd voor een klein feestje voor deze blog. Voordat ‘t te laat is.

Zijperspace is natuurlijk zeer blij met verrassingen.

Veel amerikaanse brouwerijen hebben besloten, ieder op z’n eigen manier, om geld in te zamelen voor de slachtoffers van 11 September. Anheuser-Busch doneerde bijv 1 miljoen $ aan ‘t amerikaanse Rode Kruis. Anheuser Busch is de grootste brouwerij ter wereld & brouwt het bier Budweiser, tot voor kort ‘t meest gedronken bier van de VS. Ook de brouwer van de huidige nr 1: Bud Light.

Een perfecte planning van zo’n groot bedrijf voor een dergelijke donatie. Ondertussen hebben ze nl ook aangekondigd de prijzen te zullen verhogen. Dan kunnen ze ‘t potje ‘giften aan goede doelen’ tenminste weer vullen, want dat zou anders de komende 10 jaar leeg staan.

De publiciteits-afdeling van Zijperspace wordt gelukkig door 1 persoon bemand.

Even een lijstje van dingen die ik allemaal nog gerealiseerd wil hebben mbt m’n blog (dus geen onderdeel van m’n lijstje)

1. Net als Lars en Gien wil ik een pictogrammetje bij m’n url.

2. Net zoals Luuk bij een reaktie gedaan heeft op z’n stukje onder de titel ‘dakloos’, wil ik de mogelijkheid hebben die reakties desnoods te editen & zodoende personen als een Roel weg te redigeren uit m’n huis.

3. Net als bijna elke andere blogger, maar een goede illustratie heeft Mijnkopthee, omdat ‘t daar sfeerbepalend is, wil ik de mogelijkheid hebben een plaatje op de achtergrond of als ‘head’ te kunnen gebruiken. Een fraai voorbeeld van zo’n achtergrond zou dit kunnen zijn.

4. & Als ik zo’n link plaats, wil ik natuurlijk dat zo’n plaatje niet ‘t hele scherm vult, maar lekker subtiel als Puck doet met de plaatjes van mobiele telefoons op 16 Okt om 17:55 uur.

5. En een lekker linklijstje, wat uitgebreider als dit, zoals Tom heeft, zodat ik, zonder dat ‘t onoverzichtelijk wordt, hem er ook bij kan zetten.

6. Een archief wat gewoon volledig blijft staan, zoals …. gewoon: zoals iedereen.

7. Ik wil ook net zoveel lezers als bijv Reet, maar dan met behoud van m’n eigen eigen.

8. Net als Els wil ik veel reakties op m’n schrijven, zodat ik, net als zij op 7/10 deed, prijzen kan gaan uitreiken voor reageurs (‘t is een nieuw woord, ik weet ‘t, komt van genoemde bron; men zal er nog ff aan moeten wennen) in div categorieën.

Begint ‘t leven dan zin te hebben in Zijperspace?

Een gat in je hoofd, zo werd dat genoemd. Nu ben ik niet meer zo jong als toen & heb ik geen kinderen die onstuimige dingen doen. Misschien heet ‘t nog steeds wel zo. Oudere mensen hebben nu eenmaal niet zo snel zo’n hoofdwond, dus hoeven ze dat soort vocabulaire niet te gebruiken. Woorden die alles zeggen, zonder iets aan de fantasie over te laten. Gewoon: je hebt een gat in je hoofd, dus daarom loopt-ie leeg. Oudere mensen hebben preciezere aanwijzingen nodig, want dan weten ze tenminste wat ‘t letsel is, hoelang ze stil moeten blijven liggen, welke pillen ze moeten slikken & hoeveel op een dag.

Kinderen hebben een simpeler omschrijving ervoor. Dan weten ze meteen wat ‘t vriendje voor letsel heeft & hoe ‘t eruit zag. Dan is ‘t een aansteller of juist niet.

Mijn buurjongen toendertijd was een beetje een rare. Altijd op zichzelf, was zowiezo al enig kind, & spelen met anderen deed-ie ook bijna nooit. & Als-ie dat met 1 van ons deed, dan deed-ie dat ietwat onstuimig. Hij hield er bijv geen rekening mee dat-ie 2 jaar ouder was dan ik. Ik kon dus nooit winnen als-ie bovenop me ging liggen, laat staan dat ik nog kon ademhalen; veel lol was ‘t niet om met ‘m te vechten. Hij snapte niks van de spelregels die m’n broers & ik van nature dankzij ‘t meerkindergezin waar wij uit kwamen, hadden meegekregen.

Ik kwam er ook achter dat je geen oorlogje met de stenen van de bouw met ‘m moest spelen. Wederom begreep-ie de vanzelfsprekende regels niet. Hij wilde niet gaan liggen voor 20 seconden als-ie neergeschoten was. Of schoot als-ie al dood was. Of bleef verborgen achter de muur van de burcht terwijl de strijd in volle gang was. Op ‘t moment dat ik ‘m beslopen had, kwam-ie met een steen vanachter de muur tevoorschijn om die bovenop de besluiper te laten vallen.

Dat was ‘t 2e gat in m’n hoofd. De oorlog was afgelopen.

Oorlog met stenen is nooit meer weergekeerd in Zijperspace.

Soms brandt ‘t geld in m’n broekzak. Dan wil ‘t er zo snel mogelijk uit. Heeft ‘t alweer behoefte aan een andere omgeving. Ik weet ‘t dan vaak een veilige bestemming te geven door zo snel mogelijk bij de bank langs te gaan. Daar heb ik niet altijd de tijd voor, want dat geld zegt zich aangetrokken te voelen tot m’n favoriete winkels. Blijkbaar zijn ‘t lekkere kassa’s.

Ik had mijn portemonnee aardig in de hand toen ik een week geleden Scheltema, Holkema & Vermeulen (die moeten toch ‘ns een andere naam aanschaffen, want ik gooi die 3 vaak door de war & daar ben ik vast niet de enige in) binnenliep. Zag gelukkig geen interessant boek, ondanks ‘t 1000+ bedrag dat zichzelf de rol van transportable micro-wave op broekzakformaat had toebedeeld. Tot ik in m’n ooghoek een grote stapel zag uitgestald van 1 & ‘t zelfde produkt. Bovendien bleek diezelfde ooghoek ook nog te kunnen lezen, in zoverre dat ‘t MYST III: Exile gewaar werd.

Heb ‘t een paar dagen kunnen uitstellen (‘t bedrag is die dag toch nog redelijk volledig op de bank gearriveerd). Ik heb 1st wat info ingewonnen of m’n comp ‘t gebruik van zo’n nieuw spel zou toestaan, maar heb ‘t verkregen advies zo min mogelijk tot me laten doordringen. Zodat ik niet belast zou zijn met teveel bezwarende kennis bij de aankoop van ‘t 3e deel van dit voor mij meest verslavende spel ooit. Pas na installatie ervan & een poging ‘t spel te starten drongen die adviezen weer tot me door. ‘t Zou toch echt noodzaak zijn een nieuwe videokaart voor m’n comp aan te schaffen, wilde ik werkelijk vloeiende bewegingen voorgeschoteld krijgen. Of: wilde ik in staat zijn ‘t überhaupt te spelen.

Wat betekent (na wederom deskundig advies) dat ik bij MyCom langs moet & tussen de 230,- & 350,- xtra heb uit te geven.

M’n ongeduld is te groot, m’n verjaardag te ver weg om dit lang als deel van de verlanglijst te laten voortbestaan.

We zullen binnenkort een beter zicht hebben op werelden buiten Zijperspace.

Zo’n ongeluk als gistermiddag zet me aan ‘t denken. Waarom doet m’n lichaam pijn; waar doet ‘t pijn; ik heb eigenlijk wel geluk gehad, want zoveel pijn heb ik toch niet; wat had ik de vorige keer; & hoe werden vorige ongelukken veroorzaakt? ‘t Verleden komt tot leven door de opnieuw opgewekte angst/pijn-ervaringen. Daar moeten we van profiteren, want nu liggen ze ‘t dichtst tegen de oppervlakte van ‘t herinnering.

1 Van de 1ste ongelukken die ik me kan herinneren is de golfstick tegen m’n hoofd. Als ik ‘t me wel daadwerkelijk weet te herinneren, want er is een soortemet verslag van uitgebracht voor de familie-archieven, wat m’n beeldvorming in m’n geheugen beïnvloed kan hebben. Mijn vader was nl op dat moment aan ‘t filmen & kon ‘t niet laten z’n eigen zoontje jankend & met bloedend hoofd vast te leggen.

We waren aan ‘t kamperen met de hele familie, waarschijnlijk in Luxemburg. Elk jaar diende er tijdens de vakantie midgetgolf gespeeld te worden, want dan heb je alle kinderen voor geruime tijd zoet & onderhouden. Mijn ouders hadden echter geen rekening gehouden met mijn broer Theo, die waarschijnlijk de 1e verslagen Golf (met grote letter) aan zich voorbij had zien gaan op tv. Dus hij dacht dat er gezwiept moest worden met de stick. De veel kleinere broer Ton zag een toekomstig sportadviseur in zichzelf & maakte duidelijk dat ‘t beter was de stick dicht bij de bal te houden alvorens te slaan. Zodat er een grotere kans was de bal te raken, & de bal niet te veel vaart zou hebben, want dat was nl geen noodzakelijkheid op zulke kleine baantjes, was de achterliggende theorie van de sportanalyticus in spe. Totaal nog niet op de hoogte over ‘t feit dat zulke personen beter gepaste afstand kunnen bewaren tot ‘t object van hun commentaar, probeerde deze ambitieuze jongeling ‘t met raad & richtlijnen z’n oudere broer te verduidelijken, waarna de laatste geïrriteerd ver boven de schouder z’n stick begon in te zetten: dit zou de ultieme poging worden z’n broertje tot zwijgen te dwingen.

‘t Is maar hoe je ‘t bekijkt: je kan z’n poging als geslaagd dan wel mislukt beschouwen. De stomme film vertoont een ogenschijnlijk krijsende jongen die absoluut geen aandacht heeft voor de ballen op de baan, daar ‘t vloeiende bloed & de zoute tranen hem ‘t zicht ontnemen. Mijn vader had geen beschikking over geluid bij de opnames, dus we zijn verschoond gebleven van m’n aanroepen voor moeders.

De pijn kan ik me niet herinneren & zoals ik al zei, de rest misschien ook wel niet rechtstreeks.
Dit was de 1e keer dat ik een ‘gat in m’n hoofd’ had. (Zo werd dat vroeger genoemd; bestaat die uitdrukking nog steeds? Of is dat iets van vroeger tijden?)

Er zijn nog vele gaten ontstaan in de loop van de tijd in Zijperspace.

Op dit moment staat mijn glas gevuld met Imperial Extra Double Stout van Harveys & Son. Dat zegt de meeste mensen niets. Geeft ook niets. ‘t Is wel te hopen daarentegen dat Sas begrijpt wat ik bedoel. Of in ieder geval haar oren gaan spitsen zogauw ze dit leest.

Ik kan wel een hele verhandeling gaan geven over wat een stout is, of specifieker: een imperial russian stout (IRS); hoe dat bier is ontstaan, waar ‘t tegenwoordig wordt gemaakt, & wat ‘t alcoholpercentage is. Daar heb ik echter deze blog niet voor. Ik kan in m’n dagelijks leven genoeg bier proeven, erover praten, bier-advies geven etcetera, om niet perse hier ook nog wat over te moeten vermelden. Tuurlijk zal ik er vaak genoeg wat over te zeggen hebben (‘t is nou eenmaal m’n dagelijks leven, dus ontkennen dat er iets met me gebeurd is, waar bier mee gemoeid is, zou als de paus zijn die ontkent dat god bestaat), maar ‘t moet geen thema an sich worden.

Laat het dan de mededeling blijven dat ik een wel zeer bijzonder biertje in m’n handen heb, door m’n mond laat spoelen, in m’n keel laat glijden, m’n mondholte voel laten tintelen. Dat ik me eigenlijk zit af te vragen of ik dat Saskia moet laten proeven. Want Sas kan een stout op z’n tijd wel waarderen.

Voordat ze reageert, moet ik ‘r wel waarschuwen: IRS is vaak van een hoog alcoholpromillage. Zo ook deze: 9%. Bovendien kan je ‘m enkele jaren tijd gunnen; dat komt de smaak alleen maar ten goede. Op dit moment is-ie vrij jong. ‘t Heeft een sterke koffie-achtige smaak, dropachtig ook, bijna zout.
& Bovendien gaat 1 flesje 9,- kosten.

Sas, zullen we die as vrijdag gaan proeven? Of moet ik er 1tje in m’n kelder zetten, zodat we die tot een geschikter moment kunnen sparen?

‘t Heeft wel ‘ns z’n tijd nodig in Zijperspace.

Ben alweer een paar uur wakker, terwijl ik toch veel te weinig geslapen heb. Een dag als gister is niet goed voor de nachtrust. Div situaties komen terug, spoken door m’n hoofd, worden herbeleefd, maar in die herbeleving gaat ‘t allemaal ff anders. De man die me aanreed krijgt een rekening voor een nieuwe broek gepresenteerd, die hij zonder aarzelen betaalt. De dame die plots midden op de weg staat, wordt door me aangereden, maar nu zit ik in een auto (gelukkig heb ik geen rijbewijs, bedenk ik me er bij). Ik raak ook de autodeur van de pizza-bezorger & smak met m’n fiets tegen een amsterdammertje, waarna ik stil blijf liggen.

Lichamelijk voel ik de resultaten van ‘t amsterdamse zaterdag-verkeer ook. Op m’n zij liggen was vanochtend niet lekker, maar gelukkig gebruik ik m’n linkerzij niet al te vaak daarvoor. M’n linkerarm voelt aan alsof dat de toekomstige muisarm is. & M’n schouder & nek voelen lichtjes stijf aan. De definitieve resultaten hiervan zal ik waarschijnlijk morgen pas voelen.
Bovendien bleef ik gisteravond veel te lang op, waarbij er toch elke keer een laatste pilsje uit de ijskast getrokken moest worden. Dan zou ik tenminste lekker slapen & niet aan de discussie met de pizza-koerier denken. Ook dat wreekt zich deze morgen: de kussen voelt lang niet zo zacht aan als gewoonlijk.

Toch ga ik zodirekt nog een keer ‘t bed proberen. Ditmaal om een boek te lezen. De beste remedie om de gedachten een beetje te verzetten.

Waarna de dag van gister ff niet bestaan heeft in Zijperspace.

Ze zijn weliswaar al een paar jaar oud, maar ik hecht er nog steeds waarde aan. Ondanks ‘t feit dat ik ze niet nogmaals bekijk. (Moet 1 dezer dagen toch weer kontakt opnemen met Josje, want we zouden Die Zweite Heimat samen nog eens gaan bekijken). ‘t Materiaal is gevoelig voor vergankelijkheid, dus lang zullen de videobanden ‘t niet meer uithouden. Hoewel: enkelen hebben een overstroming overleefd; getuigt van bepaalde mate van overlevingsdrang. Erg veel langer dan 10 jaar zullen de films op videotape echter niet voor ‘t nageslacht bewaard blijven.

Tuurlijk zijn al die films ook al ergens anders opgeslagen. Maar datzelfde geldt voor m’n boeken: bibliotheken vol. Kwestie is gewoon dat ‘t een unieke verzameling is, die deel van m’n persoon is. Ik ben degene die ze verzameld heb, ik vond ze de moeite van ‘t tapen waard. Zodoende zeggen ze iets over m’n voorkeuren van toendertijd & zodoende m’n gevoel voor mooi door de jaren heen.

Dat gevoel moet bewaard. Net zoals hetgeen ik schrijf bewaard dient te blijven (behoorlijk sjacherijnig dat 1 week uit m’n archief plots weg is, bdw).
Mooiste zou dus zijn als ik al die films op dvd had. ‘t Zijn er slechts 600.

Bijkomend voordeel is dat ze stukken minder ruimte in beslag zullen nemen. Met die vrijgekomen ruimte kan ik dan weer andere dingen doen.

We verwisselen de vergankelijkheid liefst voor een bepaalde mate van eeuwigheid in Zijperspace.