Maand: januari 2003

Er schiet me niet zo snel een voorbeeld vanuit m’n kennissenkring te binnen, maar ik weet bijna zeker dat ze er zijn. Ik ben nu zelf ook tot zo’n persoon verworden, dus zullen er zich wel meer soortgelijke types om mij heen bevinden. Vrienden, familieleden, misschien wel buren met dezelfde gewoontes. Met in dezelfde mate afgedragen pantoffels als ik.
Alleen weten zij hun pantoffels te verstoppen op ‘t moment dat ik langs ben. Zoals ik zelf nog gewoon was in de tijd dat ik de pantoffels nog maar net bezat. Die 1e koude dagen in m’n nieuwe huis. Toen was ik nog sociaal vaardig genoeg om bij plots bezoek bijtijds de sloffen weg te moffelen achter de bank of in een kast. Tegenwoordig ben ik me nogeneens bewust van ‘t feit dat ze open & bloot ergens naast de comp liggen. Of op ‘t tafeltje voor de tv.
Helemaal schandalig, besef ik me inmiddels, nu ze gaten vertonen aan de onderkant, waardoor de rode binnenvoering naar buiten schijnt. Zogauw ze niet worden gebruikt om op te lopen. Van die gaten die horen bij een slobberige broek, hangend over de heupen, de buik kriebelt nog net tevoorschijn, aangemoedigd door de navelharen, broek nog maar net opgehouden door een riem, gedecoreerd met koffievlekken & een vrouw die vanuit de keuken roept dat ze al bezig is thee te zetten & dat je toch vooral nog een tijdje moet blijven. Vader sloft terug op z’n versleten xemplaren.
Van die sloffen. Met gaten. Ik zie ze zo voor me uit lopen. De gaten springen in ‘t oog zogauw de man een moment vergeet z’n kledingstuk tot werkwoord te vervoegen. Als de man te moe is om z’n voeten verder op een minieme wijze op te tillen. Hij puft terug naar z’n favoriete stoel in de kamer & legt in ‘t bijzijn van de visite z’n voeten, incluis de sloffen, op ‘t tafeltje voor z’n stoel. Waardoor je de gaten aan de onderkant kan zien.

Oh, god (als u bestaat), behoed mij voor een dergelijk vooruitzicht. Laat mij niet aftands rondstommelen in een groezelig huis, waar geur zich heeft ontwikkeld tot een gegeven waar de neus ‘t bestaan niet van wil weten & zich wereldvreemd voor afsluit, waar niemand behalve sociaal wel zeer gevoelige mensen een poging waagt zich in te begeven, mezelf voortbewegend op meer gaten dan schoeisel. Help mij derhalve eraan te herinneren morgen een nieuw stel pantoffels bij de Hema te kopen.

(voor ‘t geval u niet mocht bestaan:) Morgen denken we de hele dag aan ½e warme worsten in Zijperspace.

We gingen altijd wat te eten halen, iets te snacken. Myrte kwam rond dat tijdstip net uit school & ik was klaar met m’n 6-urige werkdag. Onze magen konden wel wat xtra vulling gebruiken met al dat bier dat we genoten vanwege ‘t beëindigen van onze bezigheden. Favoriet daarbij was de Hema-worst, maar we waren met een Febo-kroket ook erg tevreden.

‘Ik weet niet of je ‘m wel ‘ns gezien hebt op m’n werk,’ begon ik, ‘Hein. Hij heeft altijd een linnen tasje bij zich. Niet zo’n grote man, zwart haar. Ach, doet er ook niet toe. Hein heeft in ieder geval hele theoriën over de Hema-worst. Hij vindt ‘t bijv ‘t grootste goed wat de na-oorlogse generatie heeft uitgevonden. Volgens hem kan je de Hema-worst ‘t beste rond een uur of 4 eten, omdat je spijsvertering dan optimaal werkt, je lichaam heeft op dat tijdstip juist die stoffen nodig die in de worst zitten. Daarom krijg je ook rond dat uur van de dag verschrikkelijke trek er in. Hij zegt dat als hij 10 verschillende worsten zou krijgen voorgeschoteld, hij de Hema-worst er al op de geur uit zou kunnen halen. ‘t Schijnt dat er ‘ns een documentaire op tv is geweest, tenminste, dat beweert Hein, waarin alles uit de doeken werd gedaan over rookworsten. Sindsdien begrijpt-ie waarom de Hema-worst zoveel meer genot oplevert dan een worst uit de schappen van de supermarkt. ‘t Heeft meer vocht, meer vet, zegt-ie, ‘t blijft op precies de juiste temperatuur nasudderen, of eigenlijk niet sudderen, da’s ‘t verkeerde woord volgens Hein, ‘t wordt warm gehouden zoals ze dat in bepaalde oud-germaanse beschavingen ook deden. Bleef ‘t vlees dagen smaakvol & mals bij. & ‘t Zoutgehalte, dat vindt-ie ook erg onderscheidend. Hij zegt dat er precies zoveel voedingsstoffen in zitten dat je desnoods een maand op Hema-worsten zou kunnen leven. Daar droomt-ie eigenlijk van; hij wil dat xperiment ooit uit gaan voeren.
Ik vind zelf dat je ‘m met zoveel mogelijk mosterd moet eten. Maar bij bepaalde Hema-filialen geven ze dat er niet bij.’

Myrte is een heerlijke luisteraar. Lacht op de goede momenten & zoniet, dan heeft ze wel een glimlach in de kuiltjes van haar wangen staan. Onderwijl staren we wat voor ons uit, knabbelend aan de snack, de gestage stroom voorbijgangers beschouwend. Ik praat verder.

‘Pak jij altijd uit ‘t bovenste vakje?’ vroeg ik een keer toen we een kroket uit de muur hadden getrokken. ‘Moet je niet doen. Volgende keer trek ik ‘m wel. Je moet nl altijd doen wat de mannen van Febo niet verwachten. Moet je echt doen, hoor, ik kan ‘t weten. Want die mannen merken nl dat bepaalde hokjes ‘t meest populair zijn. Ze stoppen dus de oudste kroketten in de vakjes waar de kroket ‘t snelst uit verdwijnt. Doen ze als de nieuwe voorraad klaar is.
Ik haal uit steeds weer een ander vakje m’n kroket. & Als ze denken dat ik de vorige keer uit de onderste heb gehaald, dus zal deze keer wel de bovenste aan de beurt zijn, dan haal ik xpres nog een keer m’n kroket uit de onderste. Ik probeer zo onvoorspelbaar mogelijk te zijn. Dan heb ik tenminste altijd een lekkere kroket. Ik zie ze altijd beteuterd kijken als ik ze dat heb geflikt. Maar ja, ze kunnen er niks tegen doen.’
‘Ze kennen je?’ vroeg Myrte.
‘Nee, natuurlijk niet. Ik kies ook elke keer weer een andere Febo.
Trouwens, de kroketten die een beetje lauw zijn zijn ‘t lekkerst.’

Zonder theorie waren we nergens in Zijperspace.

‘Nog een gelukkig nieuwjaar,’ wenste Esther me toe.
‘Had ik jou dat dan nog niet toegewenst?’ vroeg ik.
‘Nee.’
‘Ik dacht dat jullie hier ook op 1 januari langs waren geweest.’
‘Nee, toen waren we in Frankrijk.’
‘Oh, in dat geval moeten we natuurlijk zoenen.’
‘Dat hoeft toch helemaal niet,’ zei Martha, die ernaast stond. Martha had ik zéker wel op 1 januari gehad.
‘Ja, maar dat mag wel,’ zei ik met een glunderende verbazing nadat ik Esther met 3 zoenen had verrijkt.
‘Oh, da’s een voorrecht die je hebt als barman,’ veronderstelde Esther.
‘Maar daar doe ik ‘t niet om. Ik geniet er gewoon elke keer weer van als ik een vrouw mag zoenen.’
Martha grinnikte. Ik zou haar bijna nog een keer de beste wensen hebben overgebracht.

‘Ik zie alleen maar de vrouw als ik een stelletje binnen zie komen,’ vertelde ik op oudejaarsavond. ‘Die man zie ik ook heus wel, maar ik ontwaar zijn gezicht niet. Terwijl ‘t gezicht van die vrouw onmiddellijk in m’n geheugen staat gegrift.’
‘Dus nu zit je eigenlijk alleen maar met vrouwen in een kamer?’
‘Nou, zo erg is ‘t nou ook weer niet. Maar ‘t is wel zo dat als ik om me heen kijk ik vooral de gezichten van de vrouwen ontwaar. M’n blik staat wel stil bij de vrouwengezichten & niet bij die van de mannen. Die mannen sla ik gewoon over tijdens m’n rondje de kring van aanwezige mensen bekijken. Ik zou heus wel anders willen, hoor, maar ‘t lukt me echt niet. M’n blik gaat automatisch naar de gezichten die bij ‘t vrouwelijke geslacht horen. Nou ja, misschien zou ik ook wel niet anders willen, maar om nou te zeggen dat ik daar sexistische motieven bij heb? ‘t Gaat vanzelf. Ik kan me ook veel beter concentreren op wat er gezegd wordt als ik een vrouw hoor praten.’

‘Dus we zouden ons nu moeten concentreren op de bh’s & de strings,’ zei ik gisteravond tegen Pes, ‘dan worden we veel wijzer van hoeveel aandacht de aanwezige dames aan zichzelf besteden.’
‘Of dat met strings ook zo is, weet ik niet.’
‘Tuurlijk wel. Als ‘t inderdaad zo is dat vrouwen die meer geld uitgeven aan bh’s een beter idee hebben over hoe ‘t er voor de rest er uitziet, in welke mate hun bh’s door hun shirtjes heen schijnen, & daar ook zorg aan willen besteden, dan geldt iets dergelijks ook natuurlijk voor hoe ‘t slipje of de string naar buiten kan schijnen & de daaraan gerelateerde aandacht die een vrouw aan haar verschijning besteedt.’
‘Ja, da’s misschien wel waar.’
‘Tuurlijk is dat waar. Hoewel ik ‘t wel een beetje raar vind dat dat meisje dat hier voor ons staat wel een string draagt, maar ondertussen heel duidelijk een goedkope bh draagt. Dat is: als ik jouw lessen van daarnet goed begrepen heb. Daarnaast vraag ik me af hoe iemand die zulke lichaamsvormen heeft ‘t in haar hoofd haalt wel een string te gaan dragen & niet een fatsoenlijke bh. Dat heeft zij veel harder nodig.’
‘Misschien vind ze die string wel lekker zitten.’
‘Ja, maar je moet ook nog iets van fatsoen zien te hanteren, als vrouw zijnde, vind ik. Ik was laatst bij de ABN-AMRO. Daar hebben ze tegenwoordig dat systeem van gastvrouwen & -heren. Als je binnenkomt wordt er meteen gevraagd waarvoor je komt & je wordt vervolgens meteen gewezen waar je plaats kan nemen. Terwijl je zit informeert de gastvrouw/heer of je door 1 van de medewerkers geholpen kan worden. Als je dan aan de beurt bent wordt je door hem/haar verder gedirigeerd.
Degene die mij bij de deur ontving die zei dat ik kon gaan zitten. Zij liep naar 1 van die bureau’s om te vragen of er iemand beschikbaar voor me was. Zij liep dus bij me vandaan, in zo’n strakke ABN-AMRO-broek, zo’n groene, zoals ze tegenwoordig allemaal dragen. Je kon er alles doorheen zien. Maar ze had zo’n dikke kont dat ik dacht dat je met zo’n lichaam geen string kon passen. Dat bleek dus niet zo. Want ik zag ‘t 3-hoekje van de string er geheel & al doorheen schijnen.’
‘Ja, je hebt strings in alle soorten & maten,’ wist Pes te vertellen.
‘Weet je wat ook zo raar is: ze wrijven de hele tijd over hun billen. Dan vinden ze ‘t blijkbaar lekker om aan hun eigen blote billen in de broek te zitten.
Kijkkijkkijk. Daar. Zag je die hand over de billen gaan?’

Waarschijnlijk blijft de vrouw ‘t onopgeloste mysterie van Zijperspace.

Inmiddels heb ik m’n 1e dvd aangeschaft. In die zin dat-ie gratis (ik kreeg de eigenlijke xtra kosten ad € 1,- meteen als korting van m’n cd-boer) geleverd werd bij de cd. Waarschijnlijk ben ik net een paar dagen te laat om uit te proberen of m’n dvd-speler echt wel werkt. Momenteel weigert-ie nl enig beeld te geven. Zoals wel meer onderdelen van m’n comp gebrekkige prestaties vertonen. De comp kan ‘t niet meer aan. ‘t Lukt ‘m zelfs niet meer muziek te laten horen.

Vanaf ‘t moment dat ik afgelopen dinsdag kontakt herkreeg met ‘t internet is de comp langzamer gaan funktioneren. & Dan bedoel ik héél erg langzaam. ‘t Doet zich voor dat de letters die ik intik pas 2 of 3 sekonden later in beeld verschijnen. Als ik een programma in werking wil stellen duurt ‘t soms wel 20 sekonden voordat die opdracht daartoe daadwerkelijk verandering van uitzicht oplevert. ‘t Lijkt er op dat de 256 ddr geheugen gezien wordt als ‘t geheugen van een vooroorlogse machine.

Ik heb al meerdere suggesties geleverd gekregen. De minst goede van de jongen van de adsl-helpdesk. Die moest ik toch maar weer ‘ns een keertje bellen. Tuurlijk had de jongen wel gedeeltelijk gelijk. Hij kon immers niet anders dan te suggereren wat-ie gedaan heeft, maar ik schoot er alleen niet zoveel mee op. De comp is nog steeds langzaam.

Ik had gedacht dat ik de minste risico’s zou lopen als ik windows 98 op de nieuwe comp zou zetten. M’n oude comp was daar ook mee ingericht, zodat ‘t herstellen van de internet-verbinding een plakje cake zou zijn. Die operatie had ik immers al meermaals moeten ondernemen, ‘t zou zich allemaal wel vanzelf wijzen.
Niets bleek minder waar, zo heeft men afgelopen week van stilte kunnen merken.
Nu nog minder, want windows blijkt m’n gehele bak te vertragen. & Niemand die daadwerkelijk weet wat er aan te doen. Tenzij ik morgen ‘t meeltje van Ramon binnenkrijg. Ramon had me uitgelegd waar ‘t aan zou kunnen liggen, hij had ‘t een week eerder bij iemand anders aan de hand gehad, maar ik ben alleen vergeten zijn verhaal te onthouden. Te technisch. Ik had zijn verhaal aan een andere deskundige in m’n kennissenkring kunnen vertellen, die mij vervolgens de juiste suggesties zou kunnen leveren om de comp weer normaal draaiend te krijgen.

Men moet weten: ik heb nog geen verschrikkelijk vertragende programma’s op m’n comp gezet. Kazaa is nog niet binnengehaald. Een vuurmuur heb ik nog niet kunnen installeren. Office staat op de achtergrond.

Ik kan geen muziek draaien. Tot overmaat van ramp is m’n discman ook al een tijd kapot. Wordt ook door een kennis gerepareerd, indien mogelijk.
Ik kan geen cd’s branden, laat staan dvd’s spelen. Radio luister ik tegenwoordig weer via de tv, in de ochtenduren, als Radio 1 vanonder ‘t testbeeld weerklinkt.
Vannacht was opeens zijperspace.nl niet te bereiken. Protagonist was volledig uit de lucht.

We wilden niet in hem geloven, maar momenteel waart Murphy toch echt ergens rond in Zijperspace.

Update: Pes was langs. Ik vertelde dat ik windows nogeneens kon updaten. ‘t Algehele probleem van m’n comp bekijkend kwamen we er vervolgens achter dat office wel geupdate kon worden. Waarna windows automatisch volgde. Diep in de nacht werden files na files binnengehaald. Comp was langzaam, maar de internetverbinding werkte ondanks dat optimaal.
We dachten de oplossing gevonden te hebben. Nu zou windows 98 volledig aktueel worden, waardoor-ie de nieuwe ethernetkaart zou begrijpen.
Bij ‘t opnieuw opstarten liep ‘t echter fout. Hij bleef hangen.
Reset.
Helemaal fout. Comp startte wel op, maar er kwam geen bureaublad. Kaal scherm.

Ik heb de hele nacht liggen dromen over allerhande handelingen die ik op de comp uitvoerde. Ik was redelijk geniaal in m’n verrichtingen. De comp was nog niet eerder op een dergelijke wijze doorgrond. Ik snapte alleen niet hoe ik toegang kon krijgen, terwijl ik voor ‘t slapen gaan de comp nogeneens een diskette kon laten herkennen.

Wakker geworden. Jan gebeld. Gefeliciteerd. Gevraagd of-ie al visite had. Hem ‘t probleem voorgelegd. Bios. Opstartdiskette. Windows-cd-rom. Windows setup. Jan praatte me door de hele procedure heen. Jan is een moderne held.

Windows herkende alle oude instellingen. Herkende blijkbaar ook alle hardware & drivers. Mijn comp werkt weer zoals ‘t hoort.
Rare dingen, die comps. Blij dat ik er geen verstand van heb.

De film ‘Billy Elliott’ moest op video opgenomen worden & later bekeken, had ik besloten. Ik zou immers niet thuis zijn. Meer iets voor de rustige avond; later. Ongemoeid door de druk weer aan ‘t werk te moeten.
Dus dreef ik mezelf tot tranen, die niet bestonden, tijdens ‘t verlaat kijken van de nieuwjaarsavondfilm van BBC 1. Ze bestonden niet, die tranen, of anders werden ze snel weggewreven.
Er zit ergens in m’n achterhoofd verstopt, ik weet niet waar ‘t vandaan komt, de gedachte, de veronderstelling dat ik niet mag huilen. Tranen moeten geweerd worden. Zeker als je onzinnige tv zit te kijken.
Alles is onzinnig zogauw tranen zich tonen, maak ik mezelf wijs.
Misschien is ‘t ‘t man-zijn. Misschien de opvoeding. Temidden van louter mannen. Jongens eigenlijk. Hoewel ik ze niet verdenk van ongemeend stoer gedrag. Wel ‘ns een enkele keer, vroeger, maar ik voelde mezelf toendertijd op dezelfde manier gedwongen tot een dergelijke houding.

Ik zat op de rug van m’n oudste broer, onderweg naar school. We liepen met z’n 4-en. Carel & ik op weg naar de kleuterschool, Jan & Theo inmiddels richting lagere, die vlak ernaast lag. Jan liep wat langzamer dan de rest, omdat-ie mij als xtra ballast had.
‘Hé, daar heb je die vervelende gozer,’ zei hij, terwijl hij de zijstraat in wees.
Ik keek de aangewezen richting op, langs de bosjes op ‘t kleine pleintje ging m’n blik. Daar liep een vervelende gozer. Inderdaad. Hoewel ik ‘m niet kende. Maar oudere broers hebben altijd gelijk.
‘Als we dichtbij ‘m zijn, dan geef jij ‘m een trap,’ zei Jan.
Jan riep ‘m. Precies midden op z’n gezicht kwam mijn schoen vervolgens terecht.
De jongen droop luid jankend af. Geen brutale mond te horen, zoals we eigenlijk verwacht hadden. Terwijl-ie eigenlijk net als wij naar school moest, liep-ie terug richting huis.
Janken als hij zouden wij nooit doen. Ik & m’n broers.

Ik word ouder. Of ik krijg last van m’n hormonen. Als die ook bij mannen enige invloed kunnen uitoefenen op ‘t verliezen van vocht.
Ik vertelde over m’n vader. Aan ‘t eind van de dag. Een lange dag die was verlopen als in een roes. We hadden de pizza’s nog maar net op. Ik vertelde dat ‘t belangrijk was te schrijven over hem. Alles moest beschreven worden, voordat ‘t te laat was. Ik had al veel te veel tijd verloren. Alles dat ik nu over ‘m opschreef zou zodoende bewaard blijven.
Op ‘t moment dat ik wilde vertellen dat ‘t schrijven daarom zo belangrijk was, voelde ik m’n neus richting ogen trekken. M’n lip pruilde dezelfde kant op, met schijnbaar, voelbaar ook, meer souplesse, geen wil die de bovenlip tegen kon houden. Er ontstonden spastische neigingen in m’n gezicht. Neigingen waarop ik een verbod had gelegd. Al jaren geleden. Maar welk verbod steeds weer overtreden wordt. Ik voelde een soortemet afdruk van een schoen in m’n gezicht.

Er bestaan weliswaar geen rivieren, maar toch zeker wel smalle stroompjes in Zijperspace.

‘t Is lang geleden dat ik als laatste ‘t werk verliet, waardoor ik ‘t alarm aan moest zetten & de deuren vergrendelen. Meestal wilde ik eerder dan de rest weer richting huis. Geen xtra biertje voor mij, liever zat ik zo snel mogelijk achter de comp of aan m’n avondmaaltijd.
Op 1 januari is dat echter geheel anders. Die moet zo lang mogelijk genoten worden.
Dus sta ik om ½ 4 ‘s nachts als enige de vloer te moppen zonder daar ook maar enig bezwaard gevoel bij te hebben.

We hebben de gehele dag met z’n allen gewerkt, alle collega’s hebben achter de bar gestaan, glazen gehaald & gespoeld, soep rondgedeeld, muziek gedraaid, bier getapt, maar ook gedronken, na 6 uur open te zijn geweest de klanten weer de deur uitgejaagd, de boel aan kant gemaakt, gegeten & nog meer bier gedronken, tot laat in de nacht. We zijn een team. Dat ik toevallig bij ‘t nazitten van de laatst aanwezigen ‘t meest nuchter ben is niet van belang. Iemand moet ‘t doen. Was ik ‘t niet geweest dan had degeen die wat minder stevig op z’n benen stond onze troep opgeruimd.

Op 1 januari heeft iedereen de dag van gisteren nog volledig in z’n lichaam zitten. Slechts een enkeling heeft volledig rekening gehouden met de dag van morgen terwijl-ie bezig was met ‘t inluiden van ‘t nieuwe jaar. Ondanks dat we allemaal weten dat we de gehele dag beschikbaar moeten zijn. Maar op dit soort dagen is ‘t voor ons barmensen de dood of de gladiolen. We leveren topsport, maar dan wel in teamverband: als iemand de dag van gister iets te veel op voelt komen, of inmiddels de dag van vandaag reeds in een benevelde toestand aanschouwt, wordt ‘t opgevangen door de rest. ‘t Gaat er om dat we met z’n allen de eindstreep halen.

Dagen als deze zijn moeilijk te omschrijven. ‘t Gaat er niet om dat er de gehele tijd gewerkt wordt. Iedereen moet ‘t tevens voor zichzelf ook naar de zin kunnen maken. Praatje met de klanten, handen schudden, zoenen, beste wensen. Vooral ook drinken. Die 6 uren dat we open zijn vliegen dan voorbij. Vrijwilligerswerk waar je betaald voor krijgt.
Waarna we met z’n allen aan de bar verder gaan zitten drinken. Wij, & een heel klein beetje aanhang.

Ik beleef deze dag euforisch. Elk jaar weer. ‘De leukste dag van ‘t jaar’ noem ik ‘t tegenover klanten die nog nooit zijn langsgeweest. & Ondanks dat er elk jaar wel een ruzie of een incident onder ‘t personeel plaatsvindt, ondanks ‘t feit dat er altijd wel in de late uurtjes door iemand een traantje moet worden weggepinkt, kan niets de pret drukken. ‘t Is er een geaccepteerd onderdeel van. Een uitvergroting van de rest van ‘t jaar.

Op m’n oude dag zal ik terugdenken aan hoe ik ooit deel was van een familie. Een familie die wist wat leven was. & Dat 1maal per jaar duidelijk probeerde ten toon te spreiden aan de toevallige visite. Op m’n oude dag zal ik dan weer beseffen dat die ene dag de rest van ‘t jaar al de moeite waard van ‘t te leven maakte.

Met moeite beseffen we in Zijperspace echter dat 2 januari ook bestaat.

12 Uur. Misschien iets later. Ik fiets naar huis door de regen. Staand voor ‘t raam had ik nog gezegd dat ‘t dan vast minder koud zou zijn.
”Ja,’ werd er beaamd, ‘dan vriest ‘t in ieder geval niet meer.’
‘Maar misschien dat ‘t koude regen is,’ waagde ik me erbij te bedenken.
‘Hmpf, koude regen,’ schamperde ‘t achter m’n rug. Alsof koude regen nog nooit bestaan heeft.

De regen is in ieder geval koud. Ik mag m’n gelijk aan den lijve ondervinden. De korte afstand die ik moet afleggen om thuis te komen zorgt al voor verkleumde vingers die amper de sleutels uit de broekzak tevoorschijn kunnen halen.
Onderweg zie ik slechts 2 verdwaalde voetgangers, een man die z’n hond uit moest laten, 3 tot eeuwig wachten gedoemde personen bij de tramhalte & 2 auto’s die me passeren. Je lijkt wel gek om je met dit weer op deze dag rond dit tijdstip op straat te begeven.

‘Ik geloof dat ik maar ‘ns moet opstaan.’
‘De wekker loopt een ½ uur voor.’
‘&? Werkt dat?’
‘Bij mij wel.’
Bij mij niet: ik sta op.
‘Je mag wel douchen, als je wilt,’ wordt er aangeboden als ik m’n kleren aantrek.
‘Nee, dat doe ik thuis wel. Dan heb ik de tijd. Nog 3 uur & dan moet ik op m’n werk zijn.’
Ik ga verder met ‘t loom zoeken naar de verspreid liggende kleren. M’n hoofd staat zo duf dat ik niet weet op welke volgorde ik ze ‘t best kan aantrekken.
‘Je kan ook wel wat te eten nemen, hoor,’ wordt er aangeboden. ‘Er liggen toch nog overal toastjes & spul om er op te smeren.’
Een slaperige kop lacht vanonder ‘t dekbed.
‘Nee, joh. Eten doe ik thuis wel. Ik moet voordat ik naar m’n werk ga nog een stukje schrijven. Dan eet ik ondertussen wel een boterham.’

Men heeft z’n verantwoordelijkheden hervonden in Zijperspace.

Vlak voordat ik zou vertrekken richting mijn oudejaarssamenzijn is ‘t me gelukt (veel, veel, heel veel dank aan de medewerker 2e lijn van de mxstream-helpdesk) de verbinding met internet op m’n nieuwe comp te bewerkstelligen.

Bij deze wil ik dankzeggen aan Jan, Tabe & Aäron & vooral ook m’n moeder die ongerust opbelde met de vraag of ‘t wel goed met me ging. Wellicht hebben anderen gereageerd via meel of m’n reaktie-ding, maar ik heb nog niet de moeite genomen dit te controleren. Ik dank ook hun.

Voor de rest wens ik eenieder een prettige jaarwisseling.
Mijn oudejaar kan sinds 5 minuten niet meer stuk, dus ik laat komen wat komen gaat in ‘t nieuwe jaar.

Binnenkort wordt Zijperspace weer met enige regelmaat gevuld.

PS: Wilt men de mogelijkheid hebben tot ‘t ontvangen van meel vanuit Zijperspace, stuurt u dan zelf ff een berichtje naar ‘t bekende adres; dan kan ik mijn adressenbestand weer ietwat vullen. Voorlopig heb ik toch nog niet m’n oude harde schijf overgezet, dus zal ik wel een tijdje de daar opgeslagen gegevens moeten ontberen.