Zijperspace

‘t Is verwarrend, ‘t lelijk zijn, ‘t pokdalige, de gaten die je achterlaat in andermans herinnering; neem m’n klasgenoot die half zo kleurde van ongewenste opsmuk als dit blad dat ik niet meer herken: je wilde niet met ‘m opgezadeld zitten uit angst voor spetters als z’n oneffenheden zouden knappen bovenop ‘t huiswerkschrift, maar hij bleef doorgaan met haastige overcompensatie waarbij de spetters ongecontroleerd maar door hem schijnbaar onopgemerkt z’n even zovele grappen vergezelden – sindsdien kijk ik schuin naar benee naar afgedankte blaadjes met zo veel mogelijk gaten, vlekken & beroerd gevoel voor make-up als berouwvol overcompensatie.

Dat laatste product is niet in Zijperspace verkrijgbaar, was ook niet nodig.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)

Zo’n vlekje noemt men een ‘groen eiland’, veroorzaakt doordat bij ‘t leggen van een ei een stofje vrijkomt dat ervoor zorgt dat de omringende bladgroenkorrels nog wat langer intact blijven & zodoende als voedsel beschikbaar blijven voor de latere rups of larve, maar je zou ook kunnen denken dat ‘t lijkt alsof een oog wordt afgedekt met een lapje & er ook iets aan de hand is met ‘t linkeroor & er iets groens aan z’n neus hangt of dat dat nou juist inbeelding is; hoe dan ook, ‘t is een portret, al kijkt-ie sip.

Doet men hier ook met zulke kwetsuren in Zijperspace.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)

‘t Is alsof ik over iets struikel & ik even bij moet komen van de schrik. Of de pijn in teen. Of nog erger. Afhankelijk van hoe groot de fout is.
& Steeds moet ik achterom kijken waar ik achter bleef haken & hoe die situatie ontstaan is.

Laat ik als voorbeeld ‘t boek nemen dat ik momenteel aan ‘t lezen ben: ‘Verweven leven’ van Mervin Sheldrake. Prachtig vertaald door Nico Groen, waardoor ‘t een extra genot is zo’n reeds indrukwekkend boek in ‘t nederlands te kunnen lezen.
Maar onderweg stond er ergens een foutje.
Ik ben gelukkig vergeten waar. M’n geheugen werkt inmiddels zo dat ik dergelijke oneffenheden uit kan wissen. ‘t Zou aan de slijtage van de cellen (of de verbindingen van ‘t systeem) kunnen liggen, maar ik vermoed dat ‘t wegstoppen ook een effectief middel voor me is geworden zodat ik struikelblokken niet achter me aan hoef te slepen.

Ik ben ook blij dat ik dhr Groen niet hoef aan te wijzen waar ik in zijn vertaling bij een onverwacht uitstekend grassprietje voorover buitelde. Dat ik zeg maar over ‘t spiegelglad gewaxte plaveisel liep & daarbij de punt van ‘t enige object dat enigszins uitstak vond dat m’n rechter- de linkervoet een luttel moment niet meer kon volgen, waardoor een breuk in evenwicht ontstond.
Daar zou ik me niet prettig bij voelen. Hij misschien wel evenmin.

Tegelijkertijd is ‘t wel zo dat zo’n oneffenheid in de tekst me uit de constante stroom van lezen haalt.
Ik ben gemakkelijk te verleiden me door zo’n stroom mee te laten nemen, maar wordt tevens makkelijk afgeleid. & Dan kost ‘t even om weer in dezelfde gemoedsstemming te komen, maar dat vergt dan wel enig heen & weer lezen om te achterhalen waar ‘t over ging voordat ik voorover duikelde. Waarbij ik heel erg m’n best moet doen ‘t punt waar ik struikelde te mijden. Alsof ik perse dezelfde fout wil gaan maken, alsof ik mezelf wil onderwerpen aan ‘t ongemak, net zolang tot ‘t weggesleten is.
Werkt niet bij mij; ik stop ‘t liever weg, ergens in hoekje vergetelheid.

Toen we in ‘t begin van ‘t crisisteam te horen kregen dat omhelzen & zoenen maar even voorkomen moest worden, had ik redelijk snel door wat de komende tijd van omgang met anderen zou moeten behelzen.
Enkele weken later zag ik op sociale media mensen verzuchten dat ze ‘t maar raar vonden dat ze mensen in films ‘t nu al kwalijk namen dat zij zich daar niet aan hielden.
Ik keurde ‘t gedrag van die acteurs een dag na de invoering van ‘t nieuwe normaal al af. Wat er voor zorgde dat ik steeds meer moeite kreeg om de verhaallijnen van die middernachtelijke series te volgen.

Ondertussen ben ik blij met @spatiegebruik, waar ‘t om ‘t verkeerd gebruik van lege ruimtes gaat. Lege ruimtes in tekst, welteverstaan, spaties dus, maar dat klinkt minder mooi & spreekt minder tot de verbeelding. & Dat is nou juist waar ‘t bij dat Twitteraccount om gaat: doordat er abusievelijk de spatietoets wordt gebruikt, ipv een streepje (-) of de woorden gewoon helemaal aan elkaar te schrijven, ontstaat er een totaal andere betekenis dan dat er bedoeld wordt te zeggen. ‘t Stemt me vrolijk om mezelf een weg om een legging voor te stellen, ondanks dat er enkele knopen in m’n fantasie ontstaan, maar dapper huppel ik voort over de zich langzaam vormende weg.

& Over lege ruimtes kan je niet struikelen in Zijperspace, alleen maar wat langer in blijven hangen.

Bericht van mij:

Hoi Nils,
Kan ‘t zijn dat jullie me een 2e kaart hebben gestuurd? Ik had vorige week die kaart met ‘Helaas. Geen feest dit jaar.’ (leuke kaart trouwens)
Maar daarnet vind ik op de mat een kaart van postnl met ‘Oeps, te weinig postzegels.’
Op hun site kon ik een foto te voorschijn halen met een foto van dat poststuk & ik zie daar dezelfde handjes met een kruis er doorheen op de envelop, enigszins vaag, met aan de andere kant de gekruiste vingers.
Ik zou 3,64 moeten betalen om ‘t alsnog te kunnen ontvangen. Dus probeer ik 1st te achterhalen wat ‘t dan wel zou kunnen zijn.

Nils & Irma hebben een tijdje geleden ‘t versturen van post herontdekt. Mocht zich een gelegenheid voordoen, dan gaat hun voorkeur uit naar een leuk kaartje.
Nils ontwerpt, Irma likt de zegels.
Opeens is ‘t weer leuk om iets op de mat te zien liggen. 2 Of 3 keer per jaar wordt ik verrast door iets anders dan een officiële mededeling of een buurtkrantje, ondanks m’n nee/nee-sticker.

Hoi Ton,
De naheffing is een fout van PostNL, kan je negeren. Sorry voor het gedoe, we hebben veel reacties gekregen helaas…

Dus reageer ik, want ik snap ‘t nog niet helemaal:

Hè, vervelend. Maar wat staat er in?

Niet goed kunnen lezende. Maar Nils heeft geduld.

Hier een stukje in de telegraaf (ja, ik weet’t) waar we op gewezen werden.

Dus reageer ik weer. Want ik kan blijkbaar nog steeds niet goed lezen.

Nou, ik snap ‘t. Maar dat betekent dat ik ‘m alsnog wel zal krijgen, toch?
(voordat ik de telegraaf moet openen)

Nils heeft nog een pakketje geduld voor me. Verstuurt-ie gewoon via ‘tzelfde communicatiemiddel mijn kant op.

Nee, het gaat over de kaart die je al hebt. Lekker bezig daar. En er volgt (over een paar weekjes) nog wel een nieuwjaarskaart maar die ben ik nog aan het maken. Hopelijk dan zonder gedoe!

Kwartje valt hier. Moet ik wel ff laten blijken.

Ok, ksnap.
Alsnog bedankt voor de kaart btw. Leuk om af & toe iets in de bus te krijgen.

Eindelijk heeft Nils de reactie die hij verdiende. & Irma natuurlijk ook. Aardig dat ze aan andere mensen denken & dat weten te vertalen in een klein gebaar.
Wacht ff. Ik krijg nog een berichtje van Nils binnen:

Ja, zeker in deze tijden vonden we contact maken belangrijk. Nou, dat is dankzij PostNL zéker gelukt!

Ik heb de smileys weggehaald. Die werken niet in deze teksten. Bovendien gebruik ik zelf liever letters, zoals in mijn reactie terug:

Hahaha! Ja, ik zal ze een bedankkaartje sturen.

Postnl zal lang moeten wachten op bericht uit Zijperspace, ook al wordt hier beweerd dat ‘t al lang verstuurd is.

Ze hoeft maar een zweem van me opgevangen hebben & alle onderdelen van haar starten wanordelijk beweging. Haar achterwerk schudt haar voorwerk in tegendraads zijwaartse richting. De voorpoten willen zo hoog mogelijk reiken, maar weten dankzij de van achter komende voorwaartse drang dat ze 1st nog een weg hebben af te leggen. Romp doet alles wat ‘t totale lichaam wil & voegt daar nog een ietsjepietsje toets van eigen richting & impulsiviteit aan toe. De bek gaat open tot breedkakige lach, waar tussendoor haar tong slingert om alles wat los zit in mee te sleuren of weg te slingeren.
‘t Spettert & kronkelt, zodat ik niet anders kan dan overgeven aan liefde.

Hoe kort ook, denkt m’n berekenend zelf er al automatisch achteraan.
Dat gaat onverhoeds hard maar toch voor even door m’n hoofd.
Een voorbehoud om alles van te voren correct in te schatten.

Maar zo gauw ze hoog op springt, tot 2 maal toe, haar lijf tijdelijk zwevend in de lucht, ze weet dat dit beeld misschien wel alles is wat me bijblijft, haar achterpoten pogend met die van voor gelijk te blijven, maar dáár zit de afzet & van vóren zit de aanraak, zo gauw ze hoog op springt, haar tanden teder m’n trui, mouw of jas kussend, ‘t midden tussen kussen, raak me, hou me, ga niet, kruip in me, aai me & doe mee; zie je, zo gauw ze tegen me opspringt, met alle blijkbare bewondering van dien, ben ik alweer kwijt wat m’n stuntelige voorbehoudsels waren, waar m’n gedachten waren, wie ik was & wat ik deed dat ik er niet vanzelfsprekend 1st voor haar was, die flappert & zwabbert & schudt, bijt & lacht met al die dingen die niet los kunnen komen, maar haar wel, haar wel, haar wel (haar tong zoekt m’n nek, m’n oren, desnoods m’n baard), herhaalt ze met al haar doen, haar wel, haar zijn, als in een liefdesstorm.

& Dan, enigszins geluwd door een gedachte, die van mij natuurlijk, een beweging er achteraan, waardoor ze begrijpt dat ‘t niet eeuwig door kan gaan, af & toe nog zachtjes lief bijtend me vasthouden aan m’n kleren, terwijl ik haar niet vergeten ben, maar geconcentreerd tegelijk bezig met zoeken naar de riem die ons over verre paden moet leiden.
Is ze met 2 sprongen weg.

Konijnen van 2 tuinen verder.
Vogels die voorbij vlogen.
Een wind die rook.
& Mij onverklaarbaar vergeten.

‘t Duurt me 2 min om alles op een rijtje te zetten, de spullen te pakken, de deur op slot, voor ‘t geval dat ik haar meteen te pakken krijg. & Voor haar nog 1tje extra om op ‘t schreeuwen van ‘DOORTJE!’ te beseffen dat ze nog steeds van me houdt.

Is er toch iets stiekem Zijperspace binnen gedrongen.

Ik heb in enige mate wel te doen met de snelle vergankelijkheid van blaadjes: zit hun taak er op, na niet eens een jaar vol gemaakt te kunnen hebben, zodoende niet de kans te hebben gehad de verschillende aspecten te aanschouwen die zich voordoen in de 4 seizoenen, daarentegen slechts bezoek genoten te hebben van een incidentele minerend insect – hoewel gezellig keuvelen niet van toepassing lijkt bij zo’n rups of made, die z’n mond liever gebruikt om zich rolrond te eten van de wanden van de daardoor uitdijende logeerkamer – worden ze slechts door een enkeling gezien op hun oude dag, als hun kleurpracht in volle glorie wat mij betreft had mogen schijnen.

In nagedachtenis van al dat verbladderd is in Zijperspace.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)

De gele hersentrilzwam parasiteert niet de boom – die is al dood – maar de eveneens gele, maar van een totaal ander kaliber geel, korstzwam, saprotroof van beroep, & doet dat doodgemoedereerd op een klein grasveldje in de Watergraafsmeer (Amsterdam) & gedraagt zich daarbij als een openbaar museumstuk ter meerdere glorie van de reeds zo in zwang zijnde stadsnatuur; & ik kreeg de taak toebedeeld dat te onthullen: gezwind even langs in de Jan Wattstraat.

De route die kant op is aldus bewegwijzerd in Zijperspace.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)

Men moet zo’n vergeten bloem, of bewuste laatbloeier, niet onachtzaam voorbij gaan: ze hebben zich met opzet aan ‘t seizoensritme ontrukt, losgetrokken van hun soortgenoten waar ze wellicht nog mee weten te kruisen mocht hun beider bloei wel afgestemd zijn op elkander; de voorkeur gaat bij dergelijke subspecies uit naar einzelgängerigheid & rust vanwege al dat gedoe, dus laat ze blank & voor anderen in ‘t donker groeien opdat ze hun vruchten op een andere wijze kunnen spreiden & schenk ze de blik van begrip als ze even niet op hun qui vive zijn.

Zijperspace is nog steeds even gevuld.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)

18 Januari 2018 ben ik begonnen met ‘t samenstellen van deze speellijst. Met La Boxeuse Amoureuse die ergens onthouden moest worden. Misschien dat ik door ‘t woord boxeuse op op een gegeven moment op ‘t idee kwam op zoek te gaan naar een plaatje dat hoorde bij een berceuse: een slaapliedje.
Slaapliedjes staan er dus ook in. Die zijn per definitie zacht van toon, al zachter naarmate de slaap nadert, & traag, ooglidvallend traag.

Nóg een misschien: dat ik wellicht voorvoelde dat ik deze lijst nodig ging hebben in de niet al te verre toekomst.
Nou hou ik zowiezo van tranendal in muziek. Tranendalen van liefdesproblemen & zoeken naar teder. Als dat gecombineerd wordt met de juiste pace, dan zwijmel.
Zoals de bede bij Please Be Good to Me. Je denkt even dat op een gegeven moment Hannah Williams zal gaan krijsen, maar de traagheid van smeken treedt weer in.

Ik had deze lijst uiteindelijk hard nodig. Zoals ik ook de natuur nodig had, een bos met niet al te veel mensen, waar ik meegezogen werd door m’n fascinatie voor insecten & de wil ze in levende lijve tegen te komen.
Dat laatste zorgde ervoor dat er weinig van buiten invloed op me kon hebben. Dat heeft muziek ook, maar daarbij wordt bovendien behoorlijk wat emotie van binnen plots weer bewust beleefd.
Je zou zeggen dat dergelijke emoties misschien niet opgezocht moeten worden gedurende een burn-out. ‘t Werkte echter bij mij. Door de traagheid waar ik de nummers op had geselecteerd. Ik werd al luisterende door dat tempo naar een emotioneel dromenland getrokken, een zweverig feel-good-gevoel.

Liefdesverdriet van jaren her kwam terug, maar dan meer op een toon van ‘weet je nog wel’, dan van herbeleven met z’n ups en downs. Diverse ex-en zijn de revue gepasseerd terwijl ik, als 1 van de weinige tuinbezitters, uren achter elkaar op de volkstuinen takken stond te knippen.

Ik ben ook op de zolderkamer geweest waar ik na m’n 20e weer teruggekeerd was. Hoofd stekend uit ‘t klapraam om zo min mogelijk rook te laten verraden dat ik binnen rookte. Op dat moment niet wetend wat ik anders moest doen, totaal geparalyseerd door de angst weer te gaan hyperventileren.
Daniel Johnston nam me bij de hand om daar terecht te komen.

Als ik deze speellijst aan heb staan, in de keuken tijdens koken, als ik lange afstanden af aan ‘t leggen ben, komt we wel eens voor dat deze muziek me uiteindelijk gered heeft. Niet door me ergens uit te trekken, maar door andere dingen niet binnen te laten komen. Zoals tijdens m’n zoektocht naar insecten.
Geen prikkels, zouden m’n begeleiders van afgelopen jaar dan zeggen.

Maar de tijd ging ook sneller. Ik fietste naar Nijmegen 105 km (een week later ook weer terug) met een boxje die deze muziek voor me speelde. Niet te hard, zodat de spaarzame medeweggebruikers er geen last van zouden hebben. Toch weer harder als ik een lege rechte weg te gaan had, zodat ‘t kon proberen te schallen over de koeloze weides.
Ik vergat m’n eten, ook hoelang ik al gefietst had, m’n spieren voelde ik pas als ik rechtop probeerde te staan & de nummers even moesten zwijgen voor de verlate boterham. Na Donald Byrd vlak na opnieuw vertrek was ik dat alweer kwijt, dat gevoel. De muziek trok de stijve stugheid uit m’n spieren.
Ik had een koptelefoon kunnen dragen, maar dan had ik de fietstocht minder gevoeld.

Als ik deze speellijst niet had samengesteld, was ik niet meegesleurd in die gemoedsstemmingen van anderen, had ik m’n eigen sores laten prevaleren, had ik m’n burn-out minder goed kunnen relativeren. Door me mee te laten nemen naar ‘hogere’ sferen kwam ik dichter bij, met beide benen wat steviger op, de grond.

Ik wens degenen die de moeite nemen (delen van) de lijst te luisteren iets dergelijks toe.

Vandaag alleen maar traag & gemoedsrust in Zijperspace.