Categorie: zijperpost

M’n boekenkast

Die staat er ook dankzij een broer.
Ik kan dat soort dingen niet. Wil ik ook niet kunnen misschien, maar voel evengoed een bepaalde jaloezie tegenover mensen die ’t wel in hun handen hebben. M’n moeder zei dat ik 2 linker handen had. Of nee, dat zei m’n vader. Volgens m’n moeder had ik 2 linker ogen. Vandaar dan waarschijnlijk dat ik zo’n kast nooit waterpas had gekregen. & Op m’n vingers sloeg als ik alleen maar een hamer aankeek.
Ik heb ’t wel ‘ns geprobeerd, maar dat is niet interessant om hier te vertellen.
Ik raak elke keer weer gefascineerd van boekenkasten. Ik stond laatst stil; nee, ik liep terug, om nog 1 keer te kunnen genieten van een boekenkast die tot bovenaan ’t plafond reikte. Dat doet die van mij ook wel, maar die is niet zo breed als degeen die ik toen voor ogen had. Ik vind breed ook wel wat hebben. Maar goed, ik ben nu in ieder geval de hoogte in gegaan met m’n kast, straks ga ik in de breedte. Nog even doorsparen. & Hopen dat m’n broer nogmaals genegen is deze kant op te komen.

Om Zijperspace verder de breedte in te bouwen.

‘t Bed

Mijn hoogslaper heeft Myrte gemaakt. Dat kan ze. Zelf ontworpen, zelf in elkaar gezet. ’t Enige dat ik hoefde te doen was verven. Ben ik dan weer goed in. Zoals men kan zien heeft de kleurkeuze behoorlijk wat moeite gekost. ’t Mocht nl mijns inziens niet vloeken met de achtergrond. Ik denk dat ’t resultaat getuigt van een weloverwogen keuze.
Ik slaap in m’n hoogslaper. Dat klinkt vanzelfsprekend, maar als men zich bedenkt dat ik jarenlang niet hoger heb gelegen dan de dikte van m’n matras & dat ik al verschijnselen van hoogtevrees vertoon zogauw ik op tv iemand in een schommel zie heen & weer slingeren, dan zal men begrijpen dat ’t nogal wat moeite heeft gekost voor ‘t 1st de trap te bestijgen.
De trap is overigens niet geverfd. Steekt dan ook een beetje af. De trap heeft Myrte pas veel later geconstrueerd. ’t Bed stond er al enkele maanden. Ze wilde niet onnodig een trap creëren. Ik diende haar 1st te overtuigen van ’t feit dat ik van plan was de trap te gaan bestijgen. Ik had de verf toen inmiddels opgebruikt aan ’t bijwerken van de raamkozijnen & deurposten.
Vanuit m’n bed kan ik tegenwoordig zeer goed zien of ik de comp nog aan heb staan, de televisie wel of niet heb uitgezet. Dat drong vroeger, op ’t lagere nivo van slapen vlak boven de grond, minder goed tot me door.

Er is meer overzicht over Zijperspace.

M’n t-shirts

Ik heb er een ½ uur over gedaan, ditmaal. Kwam waarschijnlijk omdat ik ze niet van ’t gehele jaar hoefde te vouwen. M’n gehele familie was nl langsgekomen, zo rond 5 december. Dan hoort ’t huis ook gefatsoeneerd te worden. De familie weet dat vaak te waarderen. Belangrijk onderdeel van de algehele opruiming van ‘t huis is ’t vouwen van de t-shirts.
Ik heb er over zitten denken de t-shirts speciaal voor vandaag te sorteren naar kleur. Leek me dat ’t een leuk effect zou geven. Maar toch iets te veel moeite. Bovendien is Zijperspace zo al overdonderend genoeg.
Mensen vragen me vaak, bijna elke week wordt die vraag wel een keer gesteld, hoe ik toch aan al die shirts kom. ‘Hmm,’ zeg ik dan, met een grote nadruk op de ondertoon, de brom in m’n keel, waarom weet ik eigenlijk ook niet, maar men is gelijk wel onder de indruk, ‘ik krijg ze. Soms koop ik ze. Maar meestal vinden mensen mij aardig. Tenminste, dat prefereer ik dan te denken. Ik kan me overigens niet voorstellen dat mensen een t-shirt aan iemand weggeven omdat ze de persoon in kwestie een klootzak vinden.’
Vervolgens trek ik me voor een kort moment terug. Om na te denken over ‘tgeen ik daarnet gezegd heb. Ik denk niet altijd van te voren na over de dingen die m’n mond ontsnappen. Vandaar dat ik achteraf daarvoor de tijd neem. Geeft me ook even om te bedenken welk t-shirt ik morgen aan zal trekken.

De volgende dag moet Zijperspace er ook weer top uitzien.

M’n comp

Daar moet iedereen maar vanaf blijven. Zolang men geen toestemming heeft. Ik ben er veel te afhankelijk van om die zomaar uit handen te geven. Ook tijdens m’n verjaardag. Zéker tijdens m’n verjaardag.
Nu loopt bijv de gehele dag lang m’n met moeite geselecteerde selectie muziek ad random. Continu. Vanochtend om ½ 8 begonnen. Daar ga ik proberen van af te blijven.
M’n meelprogramma staat altijd aan. Ik wil meteen weten wanneer men mij mededelingen wil doen. Wel zo leuk op m’n verjaardag. Weet ik wie ik dankbaar moet zijn. Zogauw zich meel aandient, gaat er een vogeltje fluiten. Klinkt zo. Word ik meteen wakker van. Of stop ik ’t gesprek met degene die me net heeft gefeliciteerd.
Verder heb ik ‘m natuurlijk ook nodig om m’n stukjes te plaatsen. Anders heb ik al die moeite voor niets gedaan. Alle teksten vantevoren ingetikt, klaargezet. ’t Enige dat ik nog moet doen is ze inbrengen in Pivot.

& Hatsjekiedee, men leert wat meer over Zijperspace.

(Overigens kan men ook maar beter van alle spullen afblijven die verspreid over de comp-tafel liggen. Puinhoop, zo lijkt ‘t. & Daar heeft men dan gelijk in. Zelfs voor mij, degene die ’t zo geconstrueerd heeft, is ’t een algehele klerezooi. Juist daarom maar beter er af te blijven. Dan weet ik tenminste waar de klerezooi ligt.)

De kapstok

Gekregen van m’n broer. Eigenlijk wilde ik dat-ie geel was. Dan stond ’t beter. Of groen. Je ziet ’t onmiddellijk als je de achtergrond, de omgeving erbij bekijkt. Ik ben er erg gevoelig voor. Maar een gegeven paard moet je niet in de bek kijken, zeker niet als ’t je 1e kapstok is. De enige dus. U bent er dus zwaar van afhankelijk. Behalve dan dat ik ook nog de gelegenheid heb geschapen dat mensen hun jassen op ’t bed kunnen neerleggen. Of eronder.
Mooi hè? Evengoed. Hij past er wel, ondanks de kleur blauw. M’n broer had ‘m over. Waarschijnlijk had-ie een overdosis 50-er jaren kapstokken op voorraad. Mocht ik ‘m meenemen. Jammer was alleen dat ik niet weet hoe je een kapstok op moet hangen. Dat heeft dan ook een hele tijd geduurd. Toen m’n broers allemaal, dus ook de bewuste gulle gever, langs zouden komen voor ’t vieren van Sinterklaas, moest ik er toch werk van maken. Niet alleen omdat ik de ruimte nodig had voor de dikke jassen die opgehangen moesten kunnen worden.
Daar heb ik dan weer een andere broer voor. Die kwam expres wat vroeger. Zodat-ie de kapstok op kon hangen.
Best wel handig hoor, broers.

Zonder zou Zijperspace niet bestaan.

De gordijnen

Ik heb de gordijnen geërfd van 2 dode mensen die ik nooit heb gekend. Ze hadden een totaal verschillende smaak. Dat is te zien. Daarom woonden ze wellicht niet bij elkaar. Ze kenden elkaar hoogstwaarschijnlijk ook niet. De 1 woonde op de Albert Cuyp, de ander op m’n huidige adres. Die mevrouw (de laatste) had de minste smaak. Over de doden niets dan goeds, maar ze wist gewoonweg niet wat leuk stond in een huis als dit. Of ’t zou kunnen zijn dat smaak te duur was voor dit arme vrouwtje.
’t Kost te veel, ik verdien te weinig om zomaar ‘ns de gordijnen te vervangen. Ze zeiden, ‘ze’ van daar bij die gordijnhandel, dat ’t me ongeveer (ze rekenden me dat helemaal voor), zo om & nabij (ik stond te flapperen met m’n oren), nou toch zeker wel (ik kon ’t niet geloven) € 200,- ging kosten. Voor de achtergordijnen. Ik wilde gordijnen voor ’t hele huis.
Ik ben de deur uitgelopen & gaan hopen op een wonder.
Nou, nee, dat ook weer niet. Ik moet niet overdrijven.
Ik heb een week later gordijnen gekocht voor ’t tussenstuk. Die kan men momenteel weliswaar niet zien hangen, maar ik heb ze toch wel degelijk.Weggehaald zodat er meer ruimte voor u & de andere gasten ontstond. Die gordijnen, door m’n moeder zorgvuldig aan elkaar genaaid, hebben me een aardige cent gekost.
Mocht u een indruk van de verschijning ervan willen hebben: ze zien er ong ‘tzelfde uit als de velours gordijnen aan de voorkant.
Ik hou van gordijnen. Vooral als ze dicht hangen. Ik ben wat dat betreft geen nederlander. Bij mij mogen de mensen niet binnen kijken. Dat doe ik liever zelf. In m’n 1tje.
Ik had een vriendin, die hield van licht. Nou, ik niet. Gordijnen toe, zo min mogelijk lichten aan. Als ik nog maar m’n boek kon lezen. Maar zij wilde licht. Helderheid. Ook als we in bed lagen. Kon ze me zien. Hup, daar gingen de gordijnen weer open. Midden in de zomer. Late avondlicht, of anders ‘t vroege ochtendlicht viel binnen.
‘& Die mensen aan de overkant van ’t water dan?’ dacht ik dan, ‘die kunnen ons toch bezig zien?’
‘Pff,’ dacht zij op haar beurt.
Maar we zeiden ’t niet. Duurde niet zo lang, die relatie. Ik heb ook nooit geweten wat ze met die ‘Pff’ bedoelde.

Als dat al belangrijk mocht zijn in Zijperspace.

Om u enigszins een indruk te geven van dat wat u te wachten staat, gij uitgenodigden & kloek ter moede, wil ik u alvast ‘t 1e deel voorschotelen van de komende dag: de rondleiding in Zijperspace.
Helaas in ‘tzelfde lettertype zoals ik reeds in deze zinsnedes gebruik, maar ik beschik nu 1maal niet tot meer mogelijkheden, meer variatie, ik, met mijn beperkte geest. Evenzogoed:

De deurbel

Gisterochtend was er nog geen deurbel. Althans, geen werkende. Je moet heel wat organiseren voordat je een soepel lopend feestje met je verjaardag mogelijk kan maken. Een werkende deurbel is een noodzakelijkheid. Ik had ’t er nog met de verkoper van deze nieuwe bel over.
‘Ik ben morgen jarig,’ zei ik, ‘& ik kan natuurlijk niet de visite buiten laten wachten totdat ik ‘ns bij de deur ga kijken of er iemand staat.’
‘Nee,’ zei de verkoper, ‘een deurbel is wel degelijk een vereiste voor ’t soepel verlopen van een feestje.’
Dat waren z’n woorden. Ik kon ’t niet minder met ‘m eens zijn. Ik schafte gelijk een hoog-kwaliteitsschroevendraaier bij ‘m aan. Kruiskop. Zodat ik de oude deurbel kon vervangen.
‘Ik krijg ‘m er niet met m’n huidige schroevendraaier uit,’ vervolgde ik m’n verhaal, ‘die past gewoon niet in ’t schroefje.’
We hadden een zeer interessante conversatie, de ijzerwarenwinkelmedewerker & ik.
Thuisgekomen heb ik met grof geweld, zijnde een hamer, de oude deurbel er uitgesloopt; de schroevendraaier bleek overbodig. U kunt de sporen van dit treffen van de deurpost & de hamer nog waarnemen. Ik was er door genoodzaakt ’t nieuwe exemplaar schuin te hangen. Had ik niet zoveel moeite mee. Als ik dan toch een deurbel moet hebben, dan maar een scheve, dacht ik. Bovendien is ’t wel handig. Voor de bezoekers, bedoel ik dan.
‘Waar is Zijperspace dan?’ zal heus wel iemand gedurende deze dag als vraag te stellen hebben.
‘O, da’s bij dat huis met de scheve deurbel,’ luidt ’t antwoord.

Zijperspace begint bij de deurbel.

‘t Spijt me, ‘t spijt me,

Vergeet ik ‘t bijna helemaal persoonlijk te doen.
Nou ja, persoonlijk. Men ziet ‘t misschien niet, maar een hele massa wordt bij deze via 1 meeltje benaderd om toch zo snel mogelijk recht te zetten wat ik nagelaten heb. Gewoon, vanwege uitstel. Nalatigheid. Komt later wel, dacht ik.
Maar straks weten ze van niks, bedacht ik me vanavond. Of zijn ze ‘t vergeten. Had ik er op moeten hameren. Sommige mensen hebben dat nodig. Moeten over de streep geholpen worden. Natuurlijk niet dmv zo’n schijnbaar persoonlijk doch zeer algemeen geschreven-waardoor-mogelijkheid-tot-massaal-te-versturen meeltje, maar ‘t effect zou beter zijn dan ‘t totaal te laten. Ik heb in ieder geval iets gedaan. Mij valt niets te verwijten. Na deze. Of ik moet ‘t verkeerde i-meel-adres hebben opgeslagen. Hoewel mij dat dan weer sterk lijkt.
Ziehier, de poging te corrigeren, dat waarin ik nalatig was. Slordig, zou men kunnen zeggen.

U bent uitgenodigd. Voor donderdag 10 april. Te genieten van mijn verjaardag. Tussen 15.00-22.00 uur. U hoeft geen kado’s mee te nemen. U dient gewoon te komen. Dat vindt uw gastheer leuk. Ik hoop u ook.

Mocht men ‘t niet persoonlijk genoeg vinden, deze uitnodiging, dan moet men zich maar voorstellen dat ik er een kus op ‘t voorhoofd bij geef. Dat doe ik immers nooit. Lang niet gedaan, in ieder geval.
Zo, die heeft u dan alvast binnen.

Nu nog komen.

Ik verwacht u.

Groeten,

Ton.

(voor de zekerheid m’n adres: ******straat ***-hs)
(& telnr: 020-*******)
(dit alleen als men de weg niet kan vinden)
(mobiel: 06-********)
(dit in geval m’n gewone lijn vanwege afbellen overbezet blijkt)
(mocht men nou bedenken dat ik iemand vergeten ben, neem die persoon gerust
mee)
(ook zij hoeven niet af te bellen, in geval dezen toch bedenken niet te
willen komen)
(maar ik had ze graag een persoonlijke uitnodiging gestuurd)
(misschien wist ik ‘t i-meel-adres gewoon niet)
(dat heb ik wel vaker)
(nieuwe comp)
(mocht men dit meeltje kwijt raken, of niet bij de hand op ‘t moment van
vertrekken richting mij, dan staat ‘t adres vanaf as woensdagmiddag op m’n
weblog)
(zijperspace.nl is dat natuurlijk)
(mocht men dat ook niet weten)
(nou overdrijf ik)
(had ik al gezegd dat ik ‘t leuk vind als jullie allemaal verschijnen?)
(mond dicht)

Men zou kunnen zeggen dat vanaf heden, maar zeker niet voor lang, Zijperspace gelokaliseerd is.

PS: Vergeet ik ‘t weer. Maar dat komt dit keer vooral doordat ik ‘t al eerder gezegd heb, & daarbij voorbij ga aan ‘t feit dat niet iedereen alles leest wat alhier gepubliceerd wordt. Voor alle duidelijkheid: ik heb de lezers van Zijperspace uitgenodigd langs te komen voor de viering van m’n 39e. Bier zat, moet men maar denken. Adres staat vermeld in bovenstaand stuk. Te Amsterdam wel te verstaan.

Buren,

Jullie zijn uitgenodigd. Dat spreekt eigenlijk vanzelf; m’n buren zijn altijd welkom op mijn verjaardagsfeestjes, maar buren dienen er wel op geattendeerd te worden. & Dat niet dmv luide muziek tetterend door parket of vloerbedekking.
Uitgenodigd dus, & wel op mijn verjaardag, vandaar dat ik ’t een verjaardagsfeestje noem, die ik morgen, zijnde de 10e April, net als elk jaar, tussen 15.00-22.00 uur vier.
Kom langs, vergeet de noodzakelijkheid van een kadootje, nergens voor nodig, & drink een biertje met me. Mocht ik ’t te druk hebben met de rest van de visite die mijn huis zal bevolken, schroom niet & drink er gewoon nog 1. & Nog 1. Ooit komen jullie wel aan de beurt gedurende jullie aanwezigheid op de begane grond mij te mogen feliciteren. Want dat is alles dat jullie te doen staat. (Behalve dan gezellig zijn, praten, lachen, mensen herkennen, & een poging wagen zonder morsen een biertje te tappen).

Zo, nu kunnen jullie niet meer weigeren. Kom langs.

Verdere gegevens over de ligging van Zijperspace volgen later.

Hoe leg ik ’t m’n moeder uit? Ze zal verschrikkelijk teleurgesteld zijn zogauw ze ’t te weten komt. Met treurige ogen zal me aankijken.
‘Hoe oud ben je nou?’ zal ze vragen. ‘Ik dacht dat ik m’n kinderen toch wat netter had opgevoed.’
‘Maar Mam, maar Mam ..’ zal niet helpen.
Nee, ik had er wat aan moeten doen.
‘Bij anderen ziet ’t er toch ook netjes uit? Laatst bij Theo zag je toch ook geen kleren her & der verspreid door de kamer liggen.’
‘Ja, maar Yvon was ziek.’
‘& Toch lag er niks.’
M’n moeder zal ’t altijd winnen. Ik gebruik de verkeerde argumenten.
Morgen moet ik maar zo snel mogelijk beginnen aan de rest. Hoewel ik weet dat ik ’t niet zal redden. Hoe moet ik haar dat uitleggen?
‘Mam, ik wil even serieus met je praten,’ zal ik zeggen zogauw ze de auto uitstapt. ‘Even van zoon tot moeder. Ilse kan dan alvast wel koffie zetten. Ze vind de koffiepot vanzelf wel.’
‘Vergeet de suiker niet bij te vullen,’ smoes ik m’n schoonzus Ilse nog snel even toe, terwijl ze langs me m’n huis inloopt, in haar handen een stapel kado’s, allemaal voor mij. ‘& Zet voor mij nog even snel een bakkie thee.’
‘Kijk, Mam,’ ga ik dan verder, ‘ik wilde ’t je al over de telefoon vertellen, maar je was zo ongerust over ’t feit dat je misschien wel niet kon komen. Ik wilde de pret niet nog extra bederven.’
M’n moeder zal me 1st wat bevreemd aankijken. Waar zal dit toe leiden? Vervolgens zullen haar wenkbrauwen donker kleuren. Mijn zoon is m’n opvoeding afvallig geweest, denkt ze. Uiteindelijk zal ze toch naar binnen gaan, vooral omdat de kadootjes & lekkernijtjes dan niet onaangetast richting huis genomen hoeven worden. Weg feestvreugde, zou dat betekenen, weg de zin van een rit van 80 km. Heen. & Weer.
Ze zal ’t uiteindelijk wel accepteren. Ook al zeg ik er niks van & zal ze haar nek op gegeven moment breken omdat ze erover struikelt bij binnentreden van m’n woonkamer. Of omdat ze m’n slaapkamer nog ‘ns wil bewonderen.
Moeders bewonderen slaapkamers niet. Ze inspecteren ze. Gaan met hun handen stiekem over de randjes boven aan de deuren & planken. Als niemand kijkt gaan ze op een stoel staan, om bovenop de kast te kijken wat er verstopt ligt & hoe dik de laag stof. Opeens blijkt hun lichaam veel elastischer dan menigeen kon bevroeden; ze laten zich op de grond vallen & terwijl de gebakjes uit de koelkast worden gehaald controleren zij de vergeten nissen, hoekjes & gaten, om onmiddellijk daarop ’t ondergoed te checken op vlekken.
Ik zal ’t haar eerlijk moeten bekennen; ze is niet anders van me gewend. Ik ben m’n leven lang al openhartig geweest. Soms tot verdriet, vaker nog tot uiteindelijk genoegen. Dan kon ze ’t in de loop van de tijd toch accepteren. Moest m’n vader wel er tevens van overtuigd raken, met argumenten die een beroep deden op ‘t gevoel, dagen achter elkaar, tot diep in de nacht. Kregen we achteraf te horen dat Pa er niet van had kunnen slapen. & Als iets erg was, was ’t onze vader die niet kon slapen. Hij kon altijd slapen! We hoorden ’t immers tot op zolder. ‘t Niet slapen van hem was voor ons een straf. Maar wij zoons wisten dan in ieder geval dat we moeder aan onze kant hadden.
Hoe leg ik ’t echter nu uit? Ik heb niets om me achter te verstoppen. Ja, ik moest nog een tekstje intikken voordat ik naar bed toe ging. ‘Maar dan had je toch zeker tijd de volgende ochtend?’ zal ze te berde brengen. & Ik sta geparalyseerd om zoveel logisch vermogen. Had m’n moeder de wereld maar uitgevonden, we zouden verlost zijn van hoofdpijn & ingewikkelde verhalen die veel te lang duren. Een punt is een punt & hij staat meestal aan ’t eind van een zin.
‘Mam’ oefen ik in de spiegel, ‘ik wilde zo graag, ik had ’t helemaal in m’n hoofd, ik wist dat je ’t zou weten te waarderen, ’t huis staat zoveel mooier als jij komt & ., ik heb echt m’n best gedaan om ’t voor elkaar te krijgen, maar ..’
‘Er liep een kudde mammoeten over toen je besloten had er wat aan te gaan doen,’ vult ze aan.
Weer die spiegel, die verdomde spiegel.
‘Mam.’ Nu meen ik ’t serieus. ‘Ik heb ’t geprobeerd. Ik heb er 8 gevouwen, maar toen begon m’n rug op te spelen. Dus die 30 t-shirts die midden in de kamer liggen (ik dacht: ik kan ze beter open & bloot tonen, dan schijnheilig betrapt worden bij je inspectieronde) heb ik niet kunnen vouwen. Zoals andere jaren. Ik weet: 30 is niet zoveel; vorig jaar heb ik in 2 dagen tijd 70 t-shirts moeten vouwen, maar m’n rug deed zo’n pijn, Mam. M’n rug deed pijn.’
Ze zal me een aai over de bol geven. & Zeggen dat ik niet zoveel suiker in m’n thee moet doen.

& Daarna begint ’t echte feest in Zijperspace.