Categorie: zijperpost

‘Jan,’ zeg ik, ‘speenkruid, zou dat ook een beetje groeien in mijn tuin?’
‘Oja, hoor. Dat doet ‘t waarschijnlijk heel goed in je tuin. Als ‘t maar een beetje vochtig is & niet te veel zon. Had je ‘t dan nog niet in je tuin?’
‘Nee. Dus ik wou vragen of ik misschien wat uit jouw bos mee mocht nemen.’

Pa doet een dutje, Ma stikt een jas van m’n nichtje, terwijl wij ’t bos in trekken. Met een schop in de hand.
‘Schep daar maar een stuk uit,’ zegt Jan. Hij wijst een bed speenkruid aan, 2 meter van ’t pad af gelegen.
Ik steek de spade de grond in. 4 keer. Een 4-kant creërend. Ik neem de homp aarde & speenkruid in m’n arm.
We lopen terug.
‘Wat is dit hier?’ Ik wijs enkele blaadjes aan die net uit de grond tevoorschijn zijn gekomen.
‘Koekoeksbloem,’ zegt Jan, ‘heb ik dat vorig jaar niet meegenomen?’
‘Niet dat ik weet. ’t Komt me niet bekend voor.’
Jan spit in de grond. Over de kale plek die vervolgens ontstaat, spreidt hij wat aarde & takjes uit.
‘Even husselen & ’t ziet er weer heel natuurlijk uit,’ zeg ik.

‘Breng me maar naar Anna Paulowna,’ zeg ik tegen m’n moeder, ‘dan heb ik 5 minuten extra de tijd.’
We pakken de plantjes in. Die gaan, samen met m’n rugzak, achterin, onder de klep van de auto. Oude Helderse Couranten moeten nog snel naar binnen gebracht worden. Ik ren naar binnen. M’n moeder probeert ondertussen m’n vader in de riem te krijgen.
‘Zal ik ’t doen?’ vraag ik als ik terug kom. ‘Ik kan er van de andere kant makkelijker bij.’
Ik pak de riem & steek ‘m vast. M’n vader zit stil. Hij laat ’t zich gebeuren.
Ik ga voorin naast m’n moeder zitten. We vertrekken.
Terwijl we de oprit afrijden zwaaien we. Maar er staat niemand voor ’t raam.
‘Niemand die kijkt als we vertrekken,’ zegt m’n moeder.
Jan springt nog net met een zwaaiende hand tevoorschijn als we uit ’t zicht verdwijnen.
‘Nee, Jan zwaait,’ zeg ik.
M’n vader steekt nogmaals z’n hand op.

Ik geef m’n moeder een zoen. Stap de auto uit.
‘Niet te snel nog, hoor,’ zeg ik, ‘ik moet Pa nog gedag zeggen & m’n spullen van achteren halen.’
‘Ja, dat weet ik.’
Ik doe de achterdeur open. Leun voorover.
‘Dag, Pa.’ & Geef ‘m ondertussen 3 zoenen. Ik weet niet wat ik voor de rest moet zeggen. Pak ‘m voor een moment bij z’n schouder vast. Stevig, zodat ik voel hoe breed hij is. Of juist niet, eigenlijk.
Hij kijkt me lief aan. Z’n ogen lichten op.
‘Dag, Ton.’
Ik doe de deur dicht & pak m’n spullen van achter uit de auto. De trap ligt achter me; ik beklim enkele treden richting perron. Keer me om.
M’n moeder zwaait, geeft gas. M’n vader zwaait. Langzaam trekt de auto op. Vlak voordat de auto de bocht moet maken, zwaait m’n moeder nogmaals. Vanonder de zonneklep lacht ze naar me. Ik zwaai terug. M’n vader kijkt recht voor zich uit, in afwachting van waar ze naar toe gaan. Licht gespannen. Hij ziet dat m’n moeder zwaait. Hij steekt als automatisch z’n hand ook weer op. Zwaait. Maar kijkt niet waarnaar.
Ik zwaai ook nog 1 maal. Naar niemand, besef ik.

Ik drink bier op m’n werk. Aan ’t eind van de middag. Drik is er ook. We laten de andere collega’s werken.
‘Ben je nou alweer terug?’ vraagt Drik.
‘Nou al?’ zeg ik. ‘Ik ben in Den Helder geweest, in ’t Zand, in Anna Paulowna. Ik heb 4 wandelingen door ’t bos gemaakt. Ik heb thee gedronken & soep gegeten.’
‘& Je bent met de trein heen & weer gereisd bovendien.’
‘Ik vertrok vroeg. Maar nu we ’t over vroeg hebben: mijn verjaardag begint om 3 uur, hè. Dan kan je ook je kind meenemen desnoods.’
‘Ja, is goed. Maar ik moet nu gaan.’
‘Ok. Doei.’
‘Hoi, hè.’
Drik gaat door de deur naar buiten. Koude lucht komt naar binnen. Ik ril van de tocht.

& De rilling is in heel Zijperspace hoorbaar.

‘Neem Pa maar mee,’ zegt m’n moeder.
‘Ja, Pa,’ zeg ik, ‘ga even mee. Dan maken we een rondje door ’t bos.’
Ik pak de jassen. Er wordt voor m’n vader een extra sjaal gezocht. De wind is hard, in dit open landschap. & Zoveel bomen staan er niet in ’t bos van de eendenkooi om die wind tegen te houden.
‘Saartje wil vast ook mee,’ zegt m’n broer Jan, ‘dan is-ie er ook uit.’
‘Leuk,’ zeg ik.
Saartje rent al voor ons uit zogauw ik de deur open doe. Pa stommelt er achter aan. Ik hou de deur nog wat langer vast. Reik nog even m’n hand aan, voor de drempel, maar hij heeft ’t toch niet nodig.

‘Da’s speenkruid,’ zegt m’n vader plotseling. Hij wijst naar de grond, maar ’t enige dat ik zie is boerenwormkruid.
‘Dat daar?’ vraag ik.
‘Ja.’
Ik gooi ’t stokje van Saartje voor ons uit. Saartje stuift er achteraan.
‘Hij heeft ’t al de hele tijd ’
‘Wat zeg je, Pa?’ vraag ik.
Hij kijkt me aan. Ik ken z’n blik onderhand.
Z’n sjaal zit knullig om z’n nek gebonden. Is niet belangrijk. We zijn toch maar in ’t bos. Schuin voorover loopt-ie de sjaal achterna, zonder dat-ie door heeft dat er een sjaal zit. Hij probeert z’n handen in de jaszakken te stoppen. Ik help ‘m erbij, maar juist dan lijkt er geen soepelheid in z’n arm te zitten.
‘Saartje,’ roep ik naar de hond, ‘jij mag bepalen hoe we ’t rondje maken.’
We zijn op de splitsing. We kunnen rechtsom, of we kunnen rechtdoor om ’t bos te ronden. Saartje laat ’t rechterpad liggen.
‘We moeten rechtdoor, maar volgens mij luistert ze nogeneens naar me,’ zeg ik tegen Pa.

Aan ’t eind van ‘t pad kunnen we alleen nog naar rechts. De 1e bocht op onze ronde.
‘Zullen we nu niet….’ zegt m’n vader.
Ik haat ’t als m’n vader niet….
Waarom kan hij nou niet z’n zinnen afmaken?
‘Wat zeg je, Pa?’
‘Hmmm.’
‘Zullen we ’t rondje 1st afmaken? ’t Is een klein stukje.’
‘We kunnen beter teruggaan.’
‘We zijn in ’t bos van Jan. Dit hebben we al heel vaak gelopen, Pa. Over 5 minuten zijn we terug.’
‘’t Is beter dat we teruggaan.’
Hij kijkt vertwijfeld om zich heen. Hij durft me niet aan te kijken, lijkt ‘t. & Toch valt er schuins een blik op m’n gezicht.
‘We zijn hier al heel vaak geweest, Pa.’
Ik wil niet opgeven. Maar tegelijkertijd ook wel. Ik wil niet dat m’n vader is zoals-ie is.
Ik zie mezelf met m’n vader tegen boomstammen aanspringen. Om ’t bevroren rijp als sneeuw over de aarde te laten dwarrelen. Ik zie m’n vader de eenden voer geven, over de vangpijpen van de eendenkooi voer uitstrooien, in de tijd dat m’n broer op vakantie is. Ik zie m’n vader rondleidingen geven in ’t bos. Hij vertelt anekdotes, hij weet alles over de natuur. Ik zie ons bomen zagen, zieke iepen ontdoen van hun bast. We werken hard. We werken in ’t bos van m’n broer.
Lang geleden.
‘Ik wil terug,’ zegt m’n vader.
‘Ik breng u wel terug. Dan maak ik ’t rondje straks wel in m’n 1tje.’
Saartje rent al voor ons uit. Vlak langs ’t speenkruid. M’n vader stopt z’n handen in de jaszakken.

Alsof ’t ons niks uitmaakt, in Zijperspace.

‘Moe, ik ben vergeten te bellen,’ zeg ik door m’n mobiele telefoon. ‘Ik had Jan aan de lijn vlak voordat ik de trein instapte & toen kwam ik bekenden tegen. ‘t Ontschoot me helemaal dat ik beloofd had jou te bellen. Maar ik kom er nu aan.’
‘Zal ik je toch nog ophalen?’ vraagt m’n moeder.
‘Nee, ik loop wel.’
M’n gezelschap vraagt waar m’n ouders wonen. Ik wijs de straat achter die waarin we op dat moment lopen aan.
‘Wonen onze ouders eigenlijk nog steeds dicht bij elkaar.’
‘Of opnieuw.’

Ik bel aan. M’n moeder doet open. Ik zoen.
M’n vader staat in de huiskamer. Met slaperige ogen.
‘Hoi, Pa.’
Ik geef ook hem een paar zoenen.
‘Je lijkt wel dikker geworden,’ zeg ik. In ’t algemeen, omdat ik niet weet of m’n vader er op zal reageren.
‘Ja, hij is dikker geworden,’ zegt m’n moeder.
M’n vader kijkt lodderig uit z’n ogen. Z’n wangen hangen. Z’n armen dalen recht omlaag langs z’n lichaam. Vingers gekromd.
‘Hoe komt dat dan? Ligt ’t aan z’n nieuwe medicijnen?’
‘Dat weten we niet,’ zegt m’n moeder.
‘Er was een plek waar we ..’ & Langzaam dooft m’n vaders stem.
‘Wat zeg je, Pa?’
Hij kijkt vragend. Alsof er een mogelijkheid bestaat dat wij hem woorden kunnen geven.

We zitten in de auto. Onderweg naar ’t Zand, onderweg naar m’n broer. Pa achterin, ik naast m’n moeder. Net zoals Opa altijd achterin moest zitten van m’n vader, denk ik per ongeluk.
‘Sinds wanneer is-ie dan dikker geworden?’ vraag ik aan m’n moeder.
‘’t Begon zo rond ’t tijdstip dat we met de nieuwe medicijnen begonnen. Maar we zijn naar de specialist geweest. Ze keek naar de handen van Pa. ’t Kon in ieder geval geen ophoping van vocht zijn, zei ze.’
‘Maar dat wil niet zeggen dat ’t evengoed aan de medicijnen kan liggen.’
‘Alkmaar, Schoorl, Bergen,’ zegt m’n vader achterin.
‘Wat zeg je, Pa?’
Hij zwijgt. Weer diezelfde blik die iets wil zeggen, maar waarbij de woorden gehuld zijn in mist.
We moeten afslaan naar ’t Zand. M’n moeder is aan ’t voorsorteren.
‘’t Zand, Callantsoog, Groote Keeten,’ leest m’n vader weer voor. Nu zie ik ’t aanwijsbord ook. Ik had niet beseft dat-ie nog kon lezen. Hij leest de borden voor zoals ik dat tijdens vakanties in vreemde landen deed.

Men mag de weg niet kwijtraken in Zijperspace.

Ik kom aan op ’t verkeerde perron. In de verte zie ik Drik staan. Met kinderwagen.
‘Hé, Pappa-Drik!’ roep ik.
Drik kijkt een beetje om zich heen & beseft plots waar ’t vandaan komt.
‘Hé,’ zegt-ie, terwijl ik dichterbij kom, ‘wat doe jij hier?’
‘O, ik ga naar m’n ouders. Jij hebt Droes gehad?’
‘Ja, ik breng nu Droes naar Janneke. Mag zij weer op ‘m passen.’
‘Hij heeft gezonde blozende wangetjes,’ zeg ik, Droes aanschouwend.
‘Ja, hij is afgelopen weekend bij mij aan boord geweest. Lekker fris.’
We dalen gezamenlijk de roltrap af. Drik & Droes rustig aan. Ik druk om me heen kijkend of ik een signaal zie staan over welk perron mij een trein aanbiedt de goed kant op.
‘Ik heb nog 6 minuten,’ zeg ik. Ik begrijp de mededelingen over wijzigingen in ‘t vervoer uiteindelijk.
Voor iemand anders tijd zat, 6 minuten, realiseer ik me, maar voor mij een teken dat ik me moet haasten. Te weinig marge voor mijn gevoel.
Drik keert zich aan ’t eind van de roltrap om om naar Noord te gaan.
‘Ik ben wel donderdag wel jarig, hè,’ roep ik ‘m nog net na.
‘Oja. & Dat vier je?’
‘Gelooft de paus in God?’
‘Ok, ik zal proberen te komen.’
Terwijl ik de volgende trap neem verdwijnen Drik & Droes uit beeld. Ik pak m’n mobiel tevoorschijn.

‘Hoi, Jan,’ zeg ik bovenaan de trap.
Onderwijl zeg ik mensen gedag die op een bankje op de trein wachten. Vaste klanten van me.
‘Zeg Jan,’ praat ik verder in m’n mobiel, ‘ik ben helemaal vergeten te bellen nog. Maar je was er toch wel vanuit gegaan dat ik straks met Pa & Ma langs zou komen?’
‘Wat? Nee.’
Hij probeert ’t zo echt mogelijk te laten klinken, maar lacht er alweer overheen voordat ik kan reageren. Ik knik ondertussen nogmaals naar ’t stelletje op de bank. Ze houden me in de gaten. Hun barman.
‘Grapje. Nee, tuurlijk,’ zegt Jan.
‘Ik neem nu de trein & word dan opgehaald vanaf ’t station door Ma. We gaan dan meteen door naar jou.’
‘Tot straks.’

Ik keer me tot m’n klanten. Ik hoor beleefdheidshalve wel wat te zeggen.
‘Ook op weg naar ’t Noorden?’ vraagt hij.
‘Ja, ik ga naar m’n ouders in Den Helder.’
‘O, dat gaan wij ook doen.’
‘Jullie hebben ook ouders in Den Helder wonen?’
‘Ja, allebei,’ antwoordt hij weer. Zij kijkt lijdzaam toe. ‘Jij bent dus ook een echte Heldenaar?’
‘Nee, ik ben een echte Jutter,’ zeg ik met nadruk. ‘Ik ben er geboren & getogen, dus ben ik een Jutter.’
‘Ja, inderdaad. Wij ook. Maar da’s ook toevallig.’
‘Ja, zeker. Op welke school hebben jullie gezeten?’
‘Op ’t Joco.’
‘Ik ook.’
‘& Jíj staat de hele tijd ons bier te tappen. Weten we nogeneens dat we uit dezelfde stad komen. Hoe heet je van je achternaam?’
‘Zijp. Mijn vader was directeur van de huishoudschool. De Lichtbaak.’
‘Zijp?’ zegt hij. ‘Ben jij een broer van Jantje Zijp?’
‘Ja, ik had ‘m net aan de lijn. Ik hang ‘m net op.’
‘Nu ik beter kijk zie ik inderdaad dat jij een zijpenkop hebt. Die jukbeenderen, die ogen. Ik woonde vroeger in de Cornelis Ditostraat. Jullie woonden aan ’t pleintje achter ons huis, in de van der Hamstraat.’
‘Hoe heet jij dan van je achternaam?’ vraag ik.
‘Kuipers. Ik speelde altijd met Jan. Hoewel hij ook vaak met de jongens van Ouwens speelde. Hoe is ’t met je vader?’
‘Hmm.’

& De tocht werd voortgezet in Zijperspace.

Ik heb een goed excuus, geen zorgen, ik heb een goed excuus.

Kijk, ten 1e voelde ’t vreemd aan in m’n keel, nadat ik een kitkat-chunk had gegeten vlak voor slapen gaan, & vervolgens nog m’n tanden had gepoetst. Dat gaf een vreemde oprisping, zo midden in de nacht, net voor ’t indutten.
‘Hèèghhh, dat moet ik in de gaten houden,’ dacht ik.
Volgende ochtend geheel vergeten.

Gister, op m’n werk aangekomen, bij ’t helpen van de 1e klant, voelde ik een zware niet-meewerkende stroefheid in m’n rug zitten, die al snel zich vertaalde in, helaas niet anders te benamen, rugpijn. Ik probeerde ’t los te gooien, kwestie van een beetje heen & weer bewegen, naar links, naar rechts, licht vooroverbuigen, armen boven de schouders, naar voren naar achteren, etcetera, maar dat leverde slechts een nog grotere vermoeidheid op. Vervolgens ben ik achterin de winkel op de grond gaan liggen, alleen bij afwezigheid van klanten, om oefeningen van 15 jaar her opnieuw op m’n lichaam uit te proberen. Hielp niet, maar ’t verzachte wel voor een kort moment.

Ik heb altijd last van een min of meer verstopte neus. Daar ben ik aan gewend; hooguit kan ik m’n snot wat vloeibaarder, snuitbaarder, makkelijker te verwijderen maken door ’t medicijn nasonex m’n neus in te spuiten. Kan ik tenminste nog een beetje buiten-adem-hard fietsen richting werk. Ik heb nl bijna altijd ’t idee dat ik te laat ben of wil anders vooral vroeg aanwezig zijn. Valt niet te veranderen; aard van ’t beestje, voel me er lekker bij & houd zodoende bovendien m’n conditie enigszins op peil.
Om niet te veel uit te wijden over onderwerpen die slechts zijlings met ’t eigenlijke doel van mijn uiteenzetting te maken hebben, ga ik hier verder met wat ik beoogde te vertellen.
M’n neus leek wat meer verstopt dan gewoonlijk: reeds 3 keer m’n neus gesnoten & verrassend genoeg (slechts tot mijn eigen verrassing natuurlijk; niemand die zich hierover ook maar enigszins druk zou maken behalve ikzelf) tot 4 maal toe luidruchtig geniest.

De 3 factoren bracht ik met elkaar in verband, stopte ze in de husselpan, mengde ze een beetje met elkander, & uit de toverdoos van mijn eigen vindingrijke redenatie kwam als mogelijke oorzaak van de genoemde verschijnselen dat ik enkele varianten van de griep zou kunnen hebben opgelopen, of anders alle ziektes die mij de laatste tijd ter ore waren gekomen, met als gevolg dat ik een week lang te bed zou moeten blijven, m’n verjaardag niet zou kunnen vieren, & nog enkele andere rampen van wereldformaat.
Dit suggereerde ik in monoloog, zonder enig antwoord hierop te verwachten, laat staan enige reactie, aan m’n zaterdaghulpje Thomas, die ik vervolgens ook maar gelijk uitlegde wat een hypochonder nou is, wat-ie doet & hoe snel zo’n persoon zou sterven.

Dit alles tezamen voegend, daarbij bedenkend dat m’n rugpijn toch wel degelijk pijn deed, besloot ik dat een paracetamolletje niet afdoende zou werken, maar alcohol wel, of in ieder geval ontspannend & verdovend, & heb ik ‘t, onder ’t mom: we moeten tenslotte weten hoe alle bieren smaken die we verkopen & dat zijn er veel, dus kan ik beter nu meteen beginnen, op een drinken gezet, wat resulteerde in een vroege kater, te weten vlak na m’n warme etensmaal.

U ziet: volledig legitiem. Ik hoop op enig begrip na dit open boek.
Vanochtend ben ik enige mate hersteld van al ’t euvel mij gister geschiedde, maar ik ben juist van plan richting ouderlijk huis te vertrekken.

Vandaar geen verhaaltje momenteel in Zijperspace, men zal ’t zonder moeten stellen.

Ik kan me nog herinneren dat Quint ooit zei: ‘Ik ben zo zenuwachtig voor Carel z’n verjaardag.’ Dat hij daarom niet slapen kon. Wij moesten er allemaal om lachen. Zenuwachtig zijn voor je eigen verjaardag, dat kon, maar zenuwachtig voor die van je broer, dat was ontroerend, vertederend, maar we deden net alsof we ’t een beetje kinderachtig vonden. We hebben Quint er nog jarenlang mee gepest.
We kregen van iedereen een kado, van m’n ouders een extra grote. De oma’s kwamen ook langs, kregen we wat in ons hand gedrukt. Zo, dat niemand kon zien wat ’t was, maar iedereen kon zien dat je iets moest wegmoffelen. Dan stopten we ’t snel in een broekzak & keken we op onze eigen kamer hoe groot ’t bedrag was.
Ik zal wel een fijne jeugd hebben gehad, zeker zo rond m’n verjaardagen, want ik kijk er elk jaar weer naar uit.
‘Sinterklaas is de mooiste dag van ’t jaar,’ zeg ik altijd tegen kinderen, m’n neefjes, m’n nichtjes, ‘behalve dan je eigen verjaardag.’
& Ik meen ‘t. Hoewel ik dat menen ook wel een beetje kinderachtig vind. Alsof ’t om de kado’s gaat die je krijgt. Ik wil niet dat mensen die indruk krijgen. Daarom vraag ik geen kado’s voor m’n verjaardag. Men mag wat meenemen, maar ’t hoeft niet.
Aandacht. Ik schreeuw om aandacht. Hoewel ik ’t tegenwoordig goed weet te verbloemen. Ik heb me altijd al uitgesloofd. Rende door de gangen van school tussen alle grotere leerlingen door. Had een grote mond tijdens de les. Ik probeerde altijd de 1e te zijn, of maakte anders een leuke opmerking, zodat ik mijn beurt toch niet onopgemerkt voorbijging.
In grote lijnen ben ik nog steeds dezelfde. Ik heb er alleen andere vormen voor gevonden. Men heeft er minder last van. Ikzelf incluis. Er zijn legale vormen van aandacht winnen, heb ik ondervonden. Men is zelfs bereid mij daarvoor te betalen. Of ik ben degene die luid over iedereen uitbrult. Iemand moet ’t doen, zeg ik dan, ik maak dankbaar gebruik van de gelegenheid dat anderen niet zo nodig hoeven. M’n stem heeft zich inmiddels gevormd naar die vorm van aandacht vragen.
Als klein kind maakte ik een dansje. Temidden van de verzamelde familie. Men klapte, men lachte, ik bewoog op de aangegeven maat. Ik was zo’n lekker jong, hoorde ik zeggen. & Ik lachte mee.
M’n broer, 1 jaar ouder, stond afzijdig. Van hem hoefde ’t niet zo nodig, die aandacht. Of men vergat dat hij er was. Dan is ’t op een gegeven moment vanzelfsprekend dat je die aandacht niet meer wil. & Ik werd er steeds afhankelijker van.
Ik kan ’t allemaal wel verklaren, hoe ’t zo gekomen is, waarom ik me er prettig bij voel, waarom ik niet meer anders wil, waarom ’t perse zo moet, & niet anders. Maar liever sta ik zo af & toe nog verbaasd over mezelf. Verrast. Ondanks ’t feit dat ik weet waar ’t vandaan komt. & Hoewel ik weet dat anderen ’t liever anders zien.
Nee, ik blijf mezelf. In zoverre een door omstandigheden gevormd karakter een eigen zelf mag heten. Ik blijf aandacht vragen. Ik vind dat ik ’t leuk mag blijven vinden in ’t middelpunt van de belangstelling te staan.

Daarom, beste lezer, bent u van harte uitgenodigd, as donderdag de 10e april. Ik vier m’n verjaardag tussen 15.00-22.00 uur. Er staat 60 liter bier gereed om weggetapt te worden (zeer speciaal bier & bovendien tamelijk zwaar; ik moet tenslotte m’n naam als bierspecialist hooghouden).
Men hoeft niks mee te nemen, geen kado’s, als men ’t maar leuk vind langs te komen bij de schrijver dezes.

As woensdag meer details over waar ’t gaat plaatsvinden.

Waar ergens in Amsterdam bevindt zich Zijperspace, wordt dan beantwoord.

’t Is nog helemaal niet makkelijk, een eitje bakken. Ik bedoel, als je alle aspecten ervan bij elkaar optelt. ’t Is niet zomaar een eitje breken & daarbij pogen geen eischil in de pan te laten vallen of eiwit over je vingers te laten lopen (ik zal ’t maar niet over eigeel hebben, want dat ziet er helemaal smerig uit). & Met op de juiste momenten kijken of ’t eitje aan de onderkant al de juiste kleur heeft, de bovenkant mooi gestold is, daar red je ’t ook niet mee. Ik ben zelf van mening dat ik op andere vlakken zwaardere verantwoordelijkheden tegenover mezelf & m’n welbevinden heb.
Alleen al ’t simpele feit dat ik 3 eieren nog in de koelkast heb liggen (op ’t moment dat ik voor die kast sta, moet ik weer denken aan ’t feit dat ik geneigd ben ‘ijskast’ te zeggen, terwijl iedereen ’t een koelkast noemt; de vriezer zou een ijskast kunnen zijn, gezien de grote hoeveelheden ijs aldaar & de lage temperatuur die dat bewerkstelligt, maar daar waar ’t hooguit 4° C is, daar vind je geen ijsvorming: een koelkast dus), een gebakken eitje bij mij meestal bestaat uit 2 eenheden ei, & m’n schone beschikbare steelpan te groot is voor die kleine hoeveelheid; alleen al die, in andermans ogen niet ter zake doende, omstandigheden creëren twijfel in mij. Die wordt nog vergroot als ik een luttele 3 plakjes ontbijtspek aantref. In diezelfde koelkast, die vanaf mijn jeugd, tot niet zo lang geleden, eigenlijk altijd ijskast heeft geheten.

3 Is een moeilijk getal. Je kan er niks mee. ’t Is eigenlijk de moeder der priemgetallen. Moet je 1 even niet meetellen, die is geheel niet interessant, want door 1 ontstaat er niet meer dan 1-dimensionaliteit. Nee, 3 dan. Hoogte, breedte, diepte. Met z’n 3-en staat er altijd iemand buiten spel. Je kan nou 1maal geen gesprek, geen zinnig gesprek van man tot man voeren als je met z’n 3-en onder elkaar bent. & Degene die brons wint, wordt nog sneller vergeten dan degene die zilver mag bekomen. Wat aan de andere kant wel weer handig aan 3 is, is dat je altijd evenwichtig zit op een kruk met 3 poten.
Maar als je een ontbijt bereidt in een net te grote pan, waardoor je gedwongen bent 3 eieren kapot te slaan, meer dan 3 plakjes ontbijtspek te gebruiken, bij gebrek daaraan deze hoeveelheid aanvult met katenspek (die uiteindelijk veel lekkerder in ’t gebakken resultaat blijkt te smaken), & 3 ipv de gewoonlijke 2 boterhammen daarmee kan bedekken, dan ga je wel even anders over dat getalletje denken. Zowiezo blijkt ’t bakken van een eitje veel minder makkelijk dan gedacht.
Kijk, ik heb ’t bakken van een eitje van m’n vroegere baas Nan geleerd. Ik stond achter zijn bar & moest derhalve tijdens de lunch meermaals eitjes bakken. Hij heeft me laten zien hoe hij ’t eitje lekker vond & ik heb z’n methode verder geperfectioneerd. Maar dan alleen voor mezelf. Als ik thuis zat. Als ik genoeg eieren & bijbehorende producten in huis had. Ik kreeg tenslotte niet genoeg betaald om de lunch tot een ware paradijselijke ervaring te laten uitgroeien. Zeker niet de lunch van Nan.
Nan liet me zien dat ik vooral moest kijken. Kijken naar ’t stollen, kijken terwijl ik allerhande andere benodigdheden sneed, kijken terwijl ik kruiden toevoegde, & kijken op ’t moment dat ik de plakken ontbijtspek in de pan legde. Klinkt simpel, maar men heeft een geoefend oog nodig om de finesses achter ‘t goed bakken van een eitje te ontwaren.
Daarenboven moest ik goed opletten bij ’t draperen van de dressing op ’t bord van ‘t eitje, zei Nan. Minstens zo belangrijk, want de mensen aten met hun ogen. Dan kon hij meer geld vragen voor minder inhoud.
Nou, die dressing lukte me wel. Men zei op een gegeven moment dat mijn aangedragen borden gebakken ei er mooier uitzagen dan die van de baas zelf. ’t Leverde me echter geen loonsverhoging op, laat staan bewondering. Dus nam ik maar wat eieren uit de keuken mee, plakjes kaas, plakjes ontbijtspek, tomaatje, komkommertje, om thuis verder te oefenen op mijn professie & geen honger daarbij te hoeven lijden.
Waarmee ik maar bedoel te zeggen dat ik heus wel weet hoe je een eitje moet bakken. Ben er geweest, heb ’t geproefd. ’t Wordt alleen zo’n onoverzichtelijk zooitje zogauw je voor 3 boterhammen met 3 eitjes & 3 plakjes ontbijtspek aan de gang moet. & Een te grote pan, niet te vergeten.

Wilden we even kwijt, hier in Zijperspace.

Ik kijk in de spiegel. Bestudeer m’n gezicht voor misschien wel de 10e keer vandaag. Doe nog een stapje dichterbij & krijg daardoor ’t gevoel dat ik m’n eigen neus bijna aan kan raken. Neus tegen neus. Ik hou m’n hoofd schuin, m’n neus deint mee, probeer m’n porieën te openen door m’n neusgaten te verwijden, staar naar alles wat los & vast zit op m’n gezicht, vergelijk ’t ene deel met ’t andere, & kom toch weer tot de conclusie dat ik er niks aan kan doen.
Daar zou ik nou een vriendin voor moeten hebben, denk ik dan. Ik krijg alleen maar wazige ogen & dring niet dieper m’n huid in, kom niet dichter bij de waarheid. Een vriendin; alleen al om me te zeggen dat ik nou ‘ns op moet houden met er aan zitten, een tik op m’n vingers om ’t te benadrukken, & dan een bezorgd bestuderende blik om ’t boeltje te analyseren.
Vrouwen hebben vast meer verstand van huid & de diverse verschijningsvormen ervan, waag ik me te bedenken, terwijl ik verder ga met m’n eigen studie voor de spiegel. Kijk, verzucht ik, bij die linkerplek zal die mogelijke vriendin niet kunnen laten te bedenken: daar heeft-ie vast jeuk. Daaronder zit er 1tje die ’t resultaat is van z’n drankgebruik, vervolgt ze dan in zichzelf, maar die 3e, daar vlak onder de haargrens van z’n wenkbrauwen, daar zou ik nog wel eens in kunnen knijpen. Ik heb tenslotte m’n nagels vanavond nog gevijld. & Mannen vinden een beetje pijn ten bate van de liefde meestal niet erg.
Ik zie dat ze gelijk heeft, ook al weet ik dat ze niet bestaat. Maar de spiegel toont wel degelijk dat ’t rode plekje op m’n neusschot, vrij hoog gelegen, een tintje wit in ’t midden vertoont. Misschien zou de kleur geel een betere benadering van z’n verschijningsvorm kunnen zijn. Maar de hint naar wit is al aanwezig. Hij voelt ook anders.
Maar wat moet ik dan met die andere plekjes? Daar vlak onder m’n oog, ’t doet de waas van wallen duidelijker naar voren schijnen, vloekt een rode vlek met m’n eigenlijke huidkleur, dat wat de rest van m’n lichaam vertoont. Of in ieder geval m’n hoofd. Net even te rood.
Misschien omdat ik niet kan laten te voelen & te jeuken, soms te krabben. Nee, niet krabben; zo wijs ben ik nog wel. Daar heb ik geen vriendin voor nodig. Ik hoor ’t mezelf al verwijten: afblijven, Ton, daar wordt ’t alleen maar erger van.
Toch is ’t prettiger als een vriendin ’t zegt, waag ik echter weer. ’t Geeft meteen een bepaalde mate van aandacht. Er is iemand die op meer aspecten van je persoon let dan slechts de onzinnigheden die je de hele de hele dag door spuit. Ze kunnen nog zo hard zeggen dat ’t niet om de uiterlijke verschijningsvorm van de mens gaat, ’t innerlijk is veel belangrijker, maar god, wat is ’t lekker als ’t tegendeel per ongeluk naar voren komt.
Zolang ’t niet te lang duurt.
’t Zou nu echter best mogen beginnen. Ik & die vrouw. 2 Mensen denken nl meer dan 1. Meer oplossingen, meer mogelijkheden, meer rust misschien ook wel. Weg rode vlek. Vlekken.
Ik kijk nog ‘ns in de spiegel. Zet m’n nagels tegen de vlek op m’n neus. Die met de witte punt. Of geel.
Goh, er zitten inderdaad zwarte pitten in die poriën, denk ik, terwijl m’n zicht opeens microscopische kwaliteiten lijkt te krijgen. De zwarte pitten waar Pamela ’t altijd over had, waardoor zij zichzelf gelegitimeerd voelde om toe te slaan.
Ik word echter snel afgeleid door ’t plotse verdwijnen van de wit-gele punt onder m’n nagels. & ’t Verschijnen van nog meer rood op m’n neus. Vergenoegd, & toch licht verontrust, beschouw ik ’t resultaat. Ik wist niet dat ik zo handig was. Pamela is blijkbaar niet de enige die mijn huid weet te bewerken.
Nu moet ik alleen nog te weten komen wat die 3 andere rode vlekken betekenen, bedenk ik me weer nuchter. ’t Zal toch geen vreemde ziekte zijn? Ik sla meteen weer door. ’t Zou best handig zijn een vriendin te hebben op dit moment: vrouwen hebben veel meer verstand van de huid. Vrouwen; ach ja, vrouwen. Vrouwen zijn altijd beter dan elke keer naar de huisarts gaan. Er zijn vast nog meer voordelen aan vrouwen. Maar 1st moet ik weten wat er aan de hand is met m’n huid.
Ik wend me van de spiegel af om in de kamer een boek te gaan lezen. Tijdens de draai druk ik de knop van de wc in & met de andere hand de knop van ’t licht.

Als we ’t niet kunnen zien, weten we ook niet wat er is in Zijperspace.

Hij kwam naast me staan.
‘Misschien kan ik ’t je beter nu vertellen.’
Hij zweeg even. Om daarna weer verder te gaan. Serieus.
‘Arie komt niet meer terug.’
‘Arie?’ vroeg ik kort.
‘Onze ouwe man.’
‘Oh, da’s Arie? Ik ben niet zo goed in namen onthouden.’
‘Ja, zo heet onze ouwe: Arie. Hij komt niet meer terug.’
‘Waarom niet?’
‘Er was longkanker bij hem geconstateerd. Ze hadden de helft van z’n long weggehaald. Maar hij had weer last. Toen kwamen ze achter een hersentumor. & Uitzaaiingen in z’n rug. & In z’n andere longhelft. Ze laten ‘m nu rustig inslapen.’
Ik ben geschokt. Ik kijk met open mond naar ‘t verhaal dat uit die van hem komt.
‘Inslapen?’
‘Waarschijnlijk gebeurt ‘t binnen 2 dagen. Ik wilde ‘t je vertellen, zodat je je niet afvraagt waar Arie plots gebleven is.’

Arie is 1 van mijn cd-boeren. Waarschijnlijk is ‘t grootste deel van m’n cd-collectie door z’n handen gegaan. Op 3 kwart van de cd’s zitten zijn vingerafdrukken, schat ik. Misschien is Arie al dood. Of anders beseft-ie misschien al niet meer dat-ie nog leeft. Maar 1 dezer dagen staat er een rouwadvertentie in de krant. Dan is de muziek definitief afgelopen voor Arie.
Een lang slungelig lichaam had Arie. Hij bewoog zich soepel achter de toonbank & cd-bakken langs. Keek licht afwachtend ironisch naar de vraag die je ging stellen. Wist alles. Vooral alles van dat wat ‘oud’ was. Terwijl hij praatte & nadacht boog-ie z’n hoofd voorover, je keek ‘m van opzij meestal in de nek, pakte met z’n vingers z’n neus of lippen vast & murmelde dan z’n antwoord.
Ik weet niet anders of hij stond 20 jaar geleden, bij m’n 1e intrede in Get Records, al in de winkel. Klaar om mij te vertellen wat er nieuw was, interessant, de moeite waard.
& Tot mijn spijt kan ik me de laatste keer niet herinneren, hoewel ik me Get Records in ’t geheel niet zonder hem kan herinneren. Ik meen ‘m zelfs gezien te hebben bij ’t laatste optreden dat ik bezocht heb, naast 1 van z’n collega’s. Maar zeker weten doe ik ’t niet. Ik ben me niet bewust geweest van de laatste keer dat ik ‘m gezien heb. Dat spijt me. Niet dat dat helpt. Maar ’t zou prettig zijn geweest. Dan zou dat laatste moment ’t moment van afscheid kunnen zijn, in retro.

Ik geloof dat Arie wel van Nick Lowe hield. Vandaar. Ik weet niets anders te doen. Ik heb de cd waar dit nr op staat bij hem gekocht.

Er weerklinkt veel muziek dankzij Arie in Zijperspace.

Aangezien ik de afgelopen 2 dagen (ik hou een paar sokken altijd 2 dagen aan, behalve dan dat ik ze vlak voor slapen gaan uittrek & de volgende ochtend bij ontwaken weer aan) op 2 linker sokken heb gelopen, zoals eerder vermeld duidelijk vast te stellen, daar de linkersokken bij mij duidelijk zichtbaar een ‘L’ vertonen, de rechter daarentegen een ‘R’, zal ik de komende dagen doorbrengen op rechtersokken. Louter rechtersokken. 2 Wel te verstaan. Ik benadruk ’t nog maar even. Of ik moet trek krijgen in blootsvoets, maar dat gebeurt mij meestentijds slechts bij de gang richting sponde.
Nou vroeg ik mij af, een gedachte die mij te binnen schoot & mij vervolgens de gehele ochtend niet meer wilde verlaten, of ik nu anders in de wereld zou staan doordat er bij mijn linker kleine teen wat meer ruimte overschiet & de grote teen aan dezelfde zijde ’t met een kleinere behuizing zal moeten doen. De 1 kan plots vrij ademen, de ander stoot bij ’t minste geringste pardoes z’n neus. Dat moet iets doen met de gemoedsgesteldheid van beiden, welke mogelijk effect kan hebben op ’t humeur van de algehele voet, ‘t been, ’t zenuwgestel aldaar, de bloeddoorloop, m’n hersenen, m’n hart, etcetera.
Een omstandigheid van ogenschijnlijk nietszeggende aard kan een wereldrevolutie veroorzaken. U weet wel: de vlinder, de orkaan. Zo ook de 2 rechtersokken die elkaar de komende 2 dagen gezelschap zullen houden in ’t verwarmen van een belangrijk deel van mijn onderlichaam. Overigens zonder dat zij elkaar kunnen zien. Maar ik ga er vooralsnog van uit dat een sok dat niet nodig heeft: hij weet dat-ie altijd een broertje dan wel zusje bij zich heeft, die hij helpt voort te bewegen & vice versa. Maar nu blijkt dat ’t bedachte broertje dan wel zusje ’t broertje noch ’t zusje blijkt te zijn. Een volkomen vreemdeling, weliswaar van ‘tzelfde ras & af & toe gedumpt in dezelfde sokkenmand, maar vooralsnog hebben ze niet dezelfde avonturen beleefd, of zogezegd tegelijkertijd dezelfde paden bewandeld.
Zogauw 1 van beiden ’t te weten komt zal er onevenwicht ontstaan, ametrie, een wanverhouding. Zo die al niet reeds bestond voordat ’t bekend werd. Wellicht dat ik plots een vreemd loopje zal gaan vertonen, de ene voet trager op gang komt dan de ander, of juist grotere afstanden pleegt af te leggen binnen 1 stap, zodoende verder verwijderd te raken van z’n gedwongen wederhelft, of dat hij achter elk hobbeltje of andere oneffenheid probeert te blijven haken, een ware suïcidale aanslag op z’n meester plegend; misschien is ’t wel de andere voet die pogingen onderneemt tot dit soort ondermijningen van de voortbeweging van de grote baas. Zijnde mijn persoon.
Men begrijpt hopelijk mijn onrustig gevoel.
Daarentegen stel ik me enigszins gerust door te denken aan de afgelopen dagen die in pais & vree zijn doorgebracht door ondergetekende in gezelschap van de per abuis aangetrokken linkersokken. Hoewel ’t weer gister wat slechter was, meen ik te mogen bevroeden dat dit niet te wijten kan zijn aan ‘tgeen zich afspeelde in de onderste regionen van mijn lichaam.

Hoewel ’t zich wel zeer toevallig tegelijkertijd afspeelde in Zijperspace.