Zijperspace

Ramon verzond ‘de staf van Sinterklaas’ naar Astrid, waarop zij ‘m liet continueren bij Merel. Merel op haar beurt stuurde staf door naar Pim, die mij vervolgens via meel liet weten dat ‘de opzet van en techniek achter mijn site het doorsturen van de staf fataal in de weg staan’. Hij voegde daar echter wel aan toe:

Wat moet ik met dat stafje?
Voor mij is het een strafje
Ik wil mijn staf vandaag nog kwijt
Als ‘t kan in een lekkere meid

pim, groetje

Ik hoop dat ‘t ‘m niet spijt,
dat ik ‘m niet steek in een lekkere meid,
Maar in ieder geval richting Micheline smijt.

De staf is weer in de race na een kort verblijf in Zijperspace.

bermun

Ir kumee vel feker demes beej me-a eun de-a ber bestellee. ‘Ha, iee deme-a! Deee-a is fuur meej,’ ruep ik dun neer m’n cullege’s. Um gesh dee bork, bork! Zeej feendee ‘t best, geun oopzeej & lechee vet. Um de hur de hur de hur. Ze-a spelee ‘t stookje-a mee-a. Sums vechtee ze-a vel ‘ns tut ik terooggekumee bee fun ‘t lege-a glezee helee. ‘Tun, ir steet heeer el iee hele-a teejd iee deme-a te-a vechtee tut ze-a kun bestellee.’ Neeetsfermuedend keejkt de-a klunt dun oop. Ieendelijk eundecht, leejkt ze-a te-a denkee.

Meer oopeens ves ir iee deme-a deee-a perse-a duur meej gehulpee veelde-a vurdee.
‘Kum oop, Jeruee, je-a huurt ‘t,’ zeee ik tegee m’n cullega. ‘Je-a kun beter noo fff eun de-a kunt geun.’
Veerup ze-a fertelde-a det heer freeendin jereeg ves. Um gesh dee bork, bork! Det ves ‘t begeen tenmeenste-a. Deerna fertelde-a ze-a nug feel meer (det verd effgooeesseld duur deengee deee-a ik te-a fertellee hed, meekt u zeech fuurel neeet oongeroost), terveejl m’n cullege’s undere-a
fruoovee heeelpee. Deer hed ik fff geee teejd fuur, meekte-a ik ze-a met iee hundbooegeeng dooeedelijk. Eun iee 1/2 gebeer heb je-a feek genueg, els je-a el jeree met ilkeer echter de-a ber steet. Um de hur de hur de hur. Deerum begreep ik oouk vet ze-a bedueldee tuee ik na
slooeetingstijd meeddee in ‘t pruefflukeel nug iee 5-tel meenootee met de-a deme-a stund te-a pretee. Funechter de-a ber verdee met de-a ermee zveeeeende-a booegeengee oonze-a kunt oop gemeekt. Um de hur de hur de hur. & 2 Hundee deee-a fun fer ueet ilkeer neer heel deecht beej ilkeer boougee. Ik kun det zeeee, m’n gezeecht stund reechting ber, m’n gesprekspertner neeet. Um de hur de hur de hur. Lungs heer schuooder gebeerde-a ik teroog det ze-a nuoo ‘ns iee keertje-a muestee oophuoodee. & Oom det dooeedelijk te-a letee ooferkumee schreeoovde-a ik ‘t met de-a
beejbehurende-a tekst. Um de hur de hur de hur.
‘Veerum duee ze-a zu?’ frueg de-a deme-a, oofer heer schuooder keejkend.
Bork bork bork!
‘Oh, ze-a veellee greeg det ik met juoo sta te-a pretee. Ze-a feendee det ze-a els bermunnee oouk iee bepeelde-a kuppelende-a foonkteee-a behuree ueet te-a ooeffenee.’

Toossenteejds hed ik teejdens ‘t oophelee fun de-a glezee heer freeendin oofereegens geffeleeciteerd (det ves tenslutte-a in 1i instunteee-a ‘t duel fun ‘t gesprek) & de-a jereege-a vet te-a dreenkee eungebudee. Det ze-a meer oop heer ieegee gezundheeed muest dreenkee, hed ik heer
gezegd, ik muest helees nug fff verkee, doos kun neeet meeduee.
Det suurt geberee fun iee bermun kumee oofer ‘t elgemeee vel gued eun. Meer leeefer hed ik iemund unders geffeleeciteerd, huooel ik neeet veest veermee-a. Oop det mument ves ‘t ichter zeek det meejn leecheemsteel neer de-a jereege-a dooeedelijk meekte-a det ik heer feleeciteerde-a,
tegeleejkertijd muest ik zufeel in det leecheem leggee det iee under persuun iets unders ueet zuoo koonnee oopmekee.
‘t Is iee mueeelijk fek, bermun. ‘t Geet oom de-a feenesses. Um gesh dee
bork, bork!

De-a deme-a in kvesteee-a hed el ‘ns iee keertje-a oom m’n teleffuunnr gefreegd, meer heel gereffffeeneerd hed ik det tuenderteejd vetee te-a oontveejkee, fertelde-a ze-a. Hureca-irfereeng, decht ze-a.
Ik veest fun neeets. Um gesh dee bork, bork! Nuoo ja, m’n geheoogee ves zeech nergens meer fun boooost. Um de hur de hur de hur. Veerscheejnlijk oouk oonderdeel fun ‘t bermunschep: iee slecht geheoogee. Ooff in ieder gefel iee zeer selekteeeff geheoogee. Nemee & gezeechtee vurdee
oonthuoodee, & mugeleejk velk beeer beej velk gezeecht huurt. Um de hur de hur de hur.
Duurdet ‘t gesprek oondertoossee ferder geeng, verd det ferzuek el snel fergetee. Duur meej in ieder gefel. Meejn cullega-bermunnee hebbee ichter bleejkbeer ooree deee-a oop iee effstund fun 5 meter in iee stempful ceffé deet suurt ferzuekee nug koonnee oonderscheeedee fun ‘t
ferder heersend gekrekeel fun menseleejke-a stemmee
‘Heb je-a je-a teleffuunnr gegefee?’ fruegee ze-a ifee leter, oop ‘t mument det degene-a deee-a ‘t hed muetee oontfungee reeds neer booeetee leeep. ‘t Ves tenslutte-a slooeetingstijd, ve-a veree de-a teffels el eun ‘t schuunmekee, de-a kluntee eun ‘t summeree hoon leetste-a slukje-a
te-a nemee & de-a ber ves reeds zu gued els schuun. Bork bork bork! Mee veel neeet freejvillig bleejfee hungee in deee-a neergeesteege-a sffeer fun iee ber deee-a mbf deef steenkend schuunmeekspool oontdeun vurdt fun elle-a deerfuur heersende-a gezelleegheid & gemurst beeer. Hurty flurty schnipp schnipp!
‘Nee-a,’ zeee ik schooldboooost oofer iee dergeleejke-a stummeeteit, ‘meer ik ga oouk neeet meer echter heer eun lupee.’
Veerup meejn cullega de-a deoor ueetrende-a & ‘t nr eun de-a veglupende-a deme-a ooferhundeegde-a.

Ir is iee gruut gebrek eun heldee in Zeejperspece-a.
(met dank aan Marien)

Er komen wel vaker dames bij me aan de bar bestellen.
‘Ha, een dame! Die is voor mij,’ roep ik dan naar m’n collega’s. Zij vinden ‘t best, gaan opzij & lachen wat. Ze spelen ‘t stukje mee.
Soms wachten ze wel ‘ns tot ik teruggekomen ben van ‘t ophalen van lege glazen.
‘Ton, er staat hier al een hele tijd een dame te wachten tot ze kan bestellen.’
Nietsvermoedend kijkt de klant dan op. Eindelijk aandacht, lijkt ze te denken.

Maar opeens was er een dame die perse door mij geholpen wilde worden.
‘Kom op, Jeroen, je hoort ‘t,’ zei ik tegen m’n collega & duwde ‘m een stukje opzij. ‘Je kan beter nu ff aan de kant gaan.’
Waarop ze vertelde dat haar vriendin jarig was. Dat was ‘t begin tenminste. Daarna vertelde ze nog veel meer (dat werd afgewisseld door dingen die ik te vertellen had, maakt u zich vooral niet ongerust), terwijl m’n collega’s andere vrouwen hielpen. Daar had ik ff geen tijd voor, maakte ik ze met een handbeweging duidelijk.
Aan een ½ gebaar heb je vaak genoeg, als je al jaren met elkaar achter de bar staat. Daarom begreep ik ook wat ze bedoelden toen ik na sluitingstijd midden in ‘t proeflokaal nog een 5-tal minuten met de dame stond te praten. Vanachter de bar werden zwaaiende bewegingen met de armen onze kant op gemaakt. & 2 Handen die van ver uit elkaar naar heel dicht bij elkaar bewogen. Ik kon dat zien, m’n gezicht stond richting bar, m’n gesprekspartner niet. Langs haar schouder gebaarde ik terug dat ze nou ‘ns een keertje moesten ophouden. & Om dat duidelijk te laten overkomen schreeuwde ik ‘t met de bijbehorende tekst.
‘Waarom doen ze zo?’ vroeg de dame, over haar schouder kijkend & nog net een flits van hun gedrag oppikkend.
‘Oh, ze willen graag dat ik met jou sta te praten. Ze vinden dat ze als barmannen ook een bepaalde koppelende funktie behoren uit te oefenen.’

Tussentijds had ik tijdens ‘t ophalen van de glazen haar vriendin overigens gefeliciteerd (dat was tenslotte in 1e instantie ‘t doel van ‘t gesprek) & de jarige wat te drinken aangeboden. Dat ze maar op haar eigen gezondheid moest drinken, had ik haar gezegd, ik moest helaas nog ff werken, dus kon helaas niet meedoen.
Dat soort gebaren van een barman komen over ‘t algemeen wel goed aan. Maar liever had ik iemand anders gefeliciteerd, hoewel ik niet wist waarmee. Op dat moment was ‘t echter zaak dat mijn lichaamstaal naar de jarige duidelijk maakte dat ik haar feliciteerde, terwijl ik tegelijkertijd zoveel mogelijk in datzelfde lichaam moest leggen zodat een ander persoon iets anders er uit zou kunnen opmaken.
‘t Is een moeilijk vak, barman. ‘t Gaat om de finesses.

De dame in kwestie had al ‘ns een keertje om m’n telefoonnr gevraagd, maar heel geraffineerd had ik dat toendertijd weten te ontwijken, vertelde ze. Horeca-ervaring, dacht ze.
Ik wist van niets. Nou ja, m’n geheugen was zich nergens meer van bewust. Waarschijnlijk ook onderdeel van ‘t barmanschap: een slecht geheugen. Of in ieder geval een zeer selektief geheugen. Namen & gezichten worden onthouden, & mogelijk welk bier bij welk gezicht hoort. De rest valt weg in een grote brij van kleine gebeurtenissen.
Doordat ‘t gesprek ondertussen verder ging, werd dat verzoek al snel vergeten. Door mij in ieder geval. Mijn collega-barmannen hebben echter blijkbaar oren die op een afstand van 5 meter in een stampvol café dit soort verzoeken nog kunnen onderscheiden van ‘t verder heersend gekrakeel van menselijke stemmen.
‘Heb je je telefoonnr gegeven?’ vroegen ze me even later, vlak na ‘t moment dat degene die ‘t had moeten ontvangen naar buiten gelopen was, me onderwijl een handkus toewaaiend. ‘t Was tenslotte sluitingstijd, we waren de tafels al aan ‘t schoonmaken, de klanten aan ‘t sommeren hun laatste slokje te nemen & de bar was reeds zo goed als schoon. Men wil niet vrijwillig blijven hangen in die naargeestige sfeer van een bar die mbv div stinkend schoonmaakspul ontdaan wordt van alle daarvoor heersende gezelligheid & gemorst bier.
‘Nee,’ zei ik schuldbewust over een dergelijke stommiteit, ‘maar ik ga ook niet meer achter haar aan lopen.’
Waarop mijn collega de deur uitrende & ‘t nr aan de weglopende dame overhandigde.

Er is een groot gebrek aan helden in Zijperspace.

M’n buurman heeft z’n 1e huis al verhuisd. Ik zag ‘m net op z’n bakfiets stappen. Ik keek een beetje stiekum door de gesloten gordijnen.
Ik was een beetje verwonderd over ‘t lawaai dat van buiten tot mij door kon dringen. Om me een beetje te kunnen concentreren, ‘t ventilatortje in m’n comp kan verschrikkelijk veel geluid maken de laatste dagen, had ik oordopjes ingebracht. ‘t Kabaal van buiten wist die barrière te slechten. Alsof de voorkant van een huis in de straat gesloopt werd. & Dat op zondag, dacht ik met een restje rooms-katholicisme in m’n gemoed. Verstoord keek ik door de kieren die m’n gordijnen aan de voorkant open laten naar buiten. Ik zag m’n buurman met houten planken in z’n bak de straat inrijden.
Daar kon de herrie niet door veroorzaakt zijn, bedacht ik al bijna geheel afgeleid van de oorspronkelijke reden van kijken. Buiten dat: mijn buurman zal ‘t slopen van huizen niet met zoveel misbaar laten plaatsvinden.

Hij verontschuldigde zich een tijd geleden voor ‘t bezitten van een vleugel & ‘t dagelijks oefenen erop.
Ik wou dat de muren wat dunner waren & ik er daadwerkelijk wat van kon horen, stelde ik ‘m gerust.
Nee, van m’n buren kon ik geen last hebben. Hooguit de telefoongesprekken in de zomerse tuin konden mij uit de concentratie van m’n boek halen. Maar ach, dat bracht mij altijd weer wat beter op de hoogte van de zieleroerselen van m’n buren. Daardoor kwam ik bijv te weten dat ze een nieuw huis hadden aangeboden gekregen.

Na door de gordijnen gegluurd te hebben, ben ik naar achteren gelopen. Vanuit m’n keuken heb ik zicht, voorzover ik over de schutting kan kijken, op hun tuin.
‘t Tuinhuisje was weg. Dat was in 1 oogopslag te konstateren.
Ik ging nog ff op de vuilnisbak staan om ‘t beeld nog wat beter in me op te nemen. Misschien hadden ze ook al div planten weggehaald?
Zo troosteloos mijn tuin er van verdordheid, hangende, eens stoere stengels & een bedompt kleurenmengsel uit ziet, zo troosteloos was de tuin van m’n buren door de reeds ontstane verlatenheid. Een kale zwarte plek waar 1st ‘t tuinhuisje stond. Een schep stond nog ergens verloren naast een gat in de grond. Omgewoelde grond. ‘t Gras dat 1st groen zag, was platgetrapt met modder. Eenzaam & zeer anachronistisch eigenwijs hingen er nog een paar geel-oranje bloemen boven de schutting uit. Als laatste groet, zo leek ‘t. Over enkele weken zouden die ook weggenomen zijn. Door de vernietigende herfst of anders de vertrekkende buren.

‘t Seizoen van een praatje over de schutting is nog lang niet aangebroken; de vorige ligt eigenlijk nog maar net achter ons. ‘t Is momenteel meer ‘t seizoen van elkaar groeten onderweg naar huis, werk of boodschap. Altijd op de grens van een overgang in bezigheden, waardoor je bijna nooit tijd hebt voor een praatje. Je hoort mij daar niet over klagen. Deze tijd heeft ook zo z’n charme van lekker binnen willen zitten bij de kachel. Met als consequentie ‘t weinige kontakt met de buurt.

& Toch had ik laatst nog een kort gesprek met m’n buurman. Toen heel Amsterdam zonder stroom was komen te zitten, besloten wij beiden buiten ‘ns een kijkje te gaan nemen. We lieten ons zelfs nat regenen om de donkerte van een stad zonder elektriciteit te kunnen aanschouwen. Gestadig meer bijgelicht door de kaarsen die in de huiskamers werden aangestoken & met dat minieme licht de straat beschenen.
‘t Had toch wel wat, waren we ‘t met elkaar eens, die rust van geen tv, geen felle lichten & nergens versterkt geluid. Midden in een stad van 100.000-en zielen vonden wij die rust weldadig.

‘t Is nu afwachten wat hierna aan buren volgen. Vast geen vleugel, die op m’n vrije middag nog net door de muur weet te dringen. Vast geen buurman die ongemerkt een tuinhuisje met de grond gelijk kan maken.
Eigenlijk vind ik alles best, hoewel ik niet van veranderingen hou, zolang ik maar niet te vaak m’n oordopjes hoef te gebruiken.

& Ik ongestoord de annalen van Zijperspace kan bijhouden.

‘t Moet na afloop van een film van Kieslowski zijn geweest. Ik keek er gisteravond xpres niet naar. De tv stond wel aan, de film Bleu speelde zichzelf af, maar ik keek niet. Niet met volle aandacht, in ieder geval. Af & toe zag ik ‘t gezicht van Juliëtte Binoche voorbijgaan, als ik door ‘t geluid afgeleid achterom keek. Ik zag onmiddellijk de filmposters weer die alle meisjes in die tijd op hun kamers hadden hangen. Met haar gezicht. & Wij jonge jongens ons maar afvragen waarom ze wel van zachte vrouwen hielden, maar niet van zachte mannen. In ieder geval niet lang genoeg.
Nou ja, jonge jongens.

‘t Moet dus na afloop van 1 van die films van Kieslowski zijn geweest. De filmzaal was leeg, de bezoekers waren alweer weg, er was genoeg bier, de muziek al uren afgelopen, daarin de film volgend, ‘t was uit met haar vriend, al tijden; Jolanda & ik waren over van alle vrijwilligers. Zittend aan de bar van ‘t filmhuis. Overgebleven.

Momenteel probeer ik er achter te komen van welke film de muziek afkomstig is. Was ‘t van ‘la double vie’ of van ‘bleu’? Eigenlijk is ‘t al niet meer belangrijk, want spontaan was de muziek me alweer te binnen geschoten. Ik hoefde slechts 2 nootjes van de muziek van Zbigniew Preisner te horen.
& Ik zag Jolanda.
‘t Zoeken zelf wordt belangrijker. De herinnering is er al.

Kent u ‘t gevoel van slenterend in de ochtendschemer langzaam zwevend van lantaarnpaal naar verkeersbord op weg naar huis te zijn? Die ochtend ben ik opgestaan zonder geslapen te hebben, ben naar huis (ben ik naar huis? hoe kom ik erbij: ben ik naar huis. ik weet niets meer van huis. ik weet de rest, maar meer ook niet. die zin heb ik niet geschreven. er is geen herinnering van. ik kan die zin niet geschreven hebben. had ook niet geschreven mogen worden. plots stopt deze zin in ‘t einde van haakjes sluiten).
Kent u ‘t gevoel van slenterend in de ochtenschemer langzaam te dansen over tegels die de herinnering van de nacht lijken te bevestigen? Waarbij elke aanraking met die ondergrond ‘t lichaam lichter lijkt te maken. Een weg te kiezen die nergens naar leidt, maar ooit wel ‘ns zal stoppen, liefst zo ver weg mogelijk richting de zee, voorbij ‘t strand. Over voetpaden die hele generaties daarvoor al bewandeld werden, door vroege zonneschijn, ontwakend, die wederom dezelfde warmte aflegt, door wind, een zachte zwoele, geurend van verre zee & per ongeluk een zweempje vrouw van afgelopen nacht. Die heeft de wind opgedoken bij ‘t korte bezoek aan jouw kleren.

Ik probeer me niets te herinneren, ‘t dringt zich op. Soms wil ik met rust gelaten worden door de schijn van betere tijden. Alsof. Hoeveel zweet ‘t wel niet gekost heeft. Wervelstormen. Hittegolven. Razzia’s. Ik zou ‘t verhaal aan een vreemde kunnen vertellen zonder dat de pijn van toen tevoorschijn komt. & Ik zou ‘t zelf geloven. Alsof alles beter was.

Maar Jolanda was maar voor 1 nacht. Hoewel ik haar smaak nog steeds in mijn mond heb. Ik zie haar twijfels elke keer als ik zin heb om over straat te rennen. Ik proef haar lach als ik dans terwijl slechts 1 licht brandt. Ik zie haar languit liggen als ik 2 tonen muziek hoor. Ik hoor haar fluisteren als ik vrouwenzweet langs de dunne haartjes van een bovenlip zie trekken. & Elke keer als ik m’n neus stoot op ‘t moment dat ik een vrouw zoen, zie ik de donkerte van de nacht, & lijkt iets hees hijgends de weg te wijzen. Ik ruik haar soms, plotseling, vanuit een onverwachte hoek kan ze tevoorschijn komen.

Dan is zij terug in Zijperspace, maar nog veel korter dan die nacht.

In de serie over mensen die ik heb gekend wil ik ‘t nu kort hebben over de man die z’n handen waste met zand.
‘t Was een grote man. Met blond kort haar. Z’n armen waren lang. Zo lang dat ze me altijd bij m’n nekharen konden grijpen. Soms deed-ie dat zelfs ongewild. Z’n handen moesten iets, zei hij dan achteraf. Hij xcuseerde zich ervoor. Niet te lang, slechts een kort xcuus. Van: ‘t gebeurde gewoon. Moet je maar niet zo snel & plots bewegen. Maar ondertussen greep-ie me beet & gaf-ie me een ferme tik op de handen. Handen die niet hadden gedaan wat zijn wil daarvoor had opgedragen te doen. Wat dat ook mocht zijn.

Achteraf denk ik: was die man wel oud, of zou hij ‘t ooit wel worden? Waar zat dan de baard, die mijn vader toch zeker wel had? Wie haalt ‘t in z’n hoofd z’n schenen te betasten met ‘t blad van de bijl? Wie haalt ‘t in z’n hoofd z’n wond vervolgens niet te verzorgen? & Bovenal vroeg ik me af waar z’n vader eigenlijk was. Hij kon toch niet alleen maar met z’n moeder op een camping verblijven.
Hij liep hinkend, met een gapende wond, langzaam helend, onder z’n broekspijpen over ‘t terrein de kinderen te vermanen zich te gedragen. De wond moest open blijven, want dan zou de genezing eerder plaatsvinden, zo was zijn overtuiging. Misschien dat ik ‘m verkeerd begreep. Wij kregen daardoor in ieder geval zo af & toe de gelegenheid zijn wond te aanschouwen.

Hij hield dus de kinderen in de gaten, terwijl de ouders afwezig waren.
Er mocht niet met zand gegooid te worden, er mocht niet met de kegels gesmeten worden, er mocht niet met de tentstokken geworpen worden, er mocht niet hard tegen de bal getrapt worden. Graven mocht ook al niet. Maar ondertussen vond-ie kinderen leuk. Als ze maar eerlijk speelden bij blikkietrap. & Niet te diepe kuilen graafden.

Nu moet ik mijn verhaal een korte wending geven. Om wat meer duidelijkheid te scheppen in ‘t gevoel die wij kinderen hadden tegenover deze man. Of misschien was ‘t nog maar een jongeling. Wij beschouwden ‘m echter als man.
Een korte wending dus.
Ik liep daarnet naar de keuken. ‘t Licht had ik zo-even uit gedaan; ik zou toch niet voor slaaptijd terugkomen aldaar. Maar plots had ik bedacht dat ik een nieuw pakje zakdoekjes nodig had. Altijd ruim op voorraad, maar ook altijd op de plek waar ik me niet bevind.
Ik dacht: ik kan de grote pak zakdoeken makkelijk op de tast vinden: ze liggen achteraan ‘t kastje onder de wasbak, ergens in ‘t midden. Licht is niet nodig.
Ik bedacht echter ook: stel dat er zich een rat in die kast bevind, wat doe ik dan? Krijg ik dan spijt dat ik ‘t licht niet heb aangedaan?
Dus ik heb ‘t licht aangedaan.

In zo’n soortgelijke situatie zaten wij mbt de man die z’n handen waste met zand.

Hij sprenkelde wat water over z’n handen & pakte een handvol zand. We zaten midden in een bos. Overal tussen de bomen & langs de paden was zand te vinden. Dat zand wreef-ie over z’n handen. Alle hoeken & gaten. Daarna spoelde hij z’n handen met nog wat water. Z’n handen waren schoon.
‘De beste manier om je handen schoon te krijgen.’

Ik was alleen maar bang dat er een drol in ‘t zand zou zitten.

Zijperspace ligt vol met drollen, verstopt in kasten.

‘t Jeukt, ‘t kriebelt; ik krijg zin om m’n broek te openen & ‘t goedje ‘ns strak te trekken. Hoewel ‘t niet gepast is om ‘t op een willekeurig welk moment te doen. Stel dat mensen zien dat je een beetje zit te sjorren? Dat geeft geen pas, vind ik gelukkig zelf.
Nee, men hoort keurig te blijven staan. Zeker in openbare funkties. Geen aandacht geven aan ‘tgeen zich onder de gordel afspeelt. Negeren. Ook al is de jeuk, de kriebel, ‘t ongemak, ondraaglijk.

Ik loop altijd in een t-shirt rond. Vroeger waren ‘t blousjes, tegenwoordig t-shirts. M’n handelsmerk tegenwoordig, zogezegd. Altijd een biergerelateerd t-shirt, elke dag een ander. Mensen kennen me niet anders.
& Ergens in m’n puberteit heb ik besloten dat ik m’n t-shirts in m’n broek hoor te dragen. Niet erbuiten. Dat stond te slonzig, vond ik toentertijd. Bovendien hoorde ‘t niet bij de new wave-scene van die tijd.
Nu weet ik inmiddels niet anders meer, of durf mezelf in ieder geval niet tot anders dragen te zetten. T-shirt gaat altijd in de broek. Hooguit thuis, een wereld op mezelf, maak ik daar een uitzondering op. Naarmate mensen ouder worden beginnen ze steeds meer op zichzelf te lijken. Ik ben daarin geen uitzondering.

Je moet er echter wel de tijd voor nemen. Daarbij doel ik op ‘t stoppen van de t-shirt in de broek. Niet veel tijd, maar wel genoeg. Zodat je zeker weet dat-ie goed zit. Zodat je weet dat-ie niet verdraaien zal zogauw de riem aangetrokken wordt, of er voorovergebogen dient te worden. Gewoon een klein beetje aandacht voor ‘t aankleed-ritueel.

Vanmiddag had ik blijkbaar net ff te weinig tijd. Of ik was naar de wc geweest & had onderweg naar boven te nonchalant m’n shirt teruggestopt in m’n broek. Of ik had m’n riem al aangetrokken & besloot ‘t shirt nog wat verder weg te stoppen.
Ik bedoel: ik weet niet meer wat de reden voor ‘t gevoel van onbehagen kan zijn geweest. ‘t T-shirt zat scheef, er zat ergens een kreukel, juist op de plek waar-ie m’n broek inging, dat was duidelijk, maar hoe dat zo gekomen was? ‘t Was totaal langs me heen gegaan.

‘t Vervelende is dat ‘t vervolgens een uur, of misschien wel langer kan duren voordat ‘t model zich weer heeft gevoegd naar de wensen van de drager. Zijnde mij. ‘t Kost sjorren, trekken, krabben, stiekum naar achteren lopen (publiek mag me niet zien, collega’s eigenlijk ook niet), broek open, herschikken.
Je komt terug, na je fatsoenlijk buiten beeld te hebben teruggetrokken, & bij de 1e beweging bemerk je dat ‘t nog steeds fout zit. Nu aan de rechter- ipv de linkerkant. Probeer dan maar ‘ns onopvallend ‘t t-shirt, de broek, op de juiste manier naar je lichaam te zetten. ‘t Ene model (t-shirt) moet vloeiend vallen over ‘t andere model (lichaam). Meer vraag ik niet. Een grotere, zwaarder wegende funktie heeft ‘t t-shirt eigenlijk ook niet.

Ik ben nog 1 keer naar achteren gelopen (we hebben achter de bar een hok, waar de noodzakelijke spullen voor ‘t funktioneren van de bar opgeslagen staan, & waar niemand je kan zien), m’n broek wagenwijd opengegooid, m’n t-shirt eruit, m’n onderbroek in ‘t plan van herschikking meegenomen, & omstebeurt heb ik de verschillende kanten van broek & shirt op elkaar in laten werken. Daarbij af & toe voelend of ‘t aantrekken van de riem hierin geen verstoring zou kunnen veroorzaken. Zachtjes heb ik enkele plukjes shirt er vervolgens weer uitgetrokken, niet helemaal, subtiele bollingen vlak boven m’n broek veroorzakend. Een klein stukje de broek weer opgetild, niet meer dan een ½e cm, een ¼ cm weer omlaag door aan m’n broekzakken te trekken. Een stukje naar rechts, stukje naar links. Pulkje aan m’n schouder. Pulkje aan m’n zij.
Alles recht?
Alles recht.
Jeuk?
Geen jeuk.
Ik deed de klapdeuren open & betrad de bar opnieuw.

Een goede voorbereiding is de ½e film van Zijperspace.

Ik doe er niet aan mee. U krijgt van mij zelfs niet de link richting BNN Blog 40. Ik heb me weliswaar aangemeld, maar ik weiger voor de rest er nog aan mee te werken.
Vooral ook niet omdat ik per ongeluk een fout in m’n introduktie-tekst heb opgenomen. In de laatste zin gebruik ik nl 2-maal ‘niet’. Staat absoluut niet niet. Alleen al daarom wil ik iedereen ontmoedigen die vermaledijde Blog 40 te bezoeken (& zeker al helemaal niet op mij te stemmen). Waarom schrijf ik ‘t eigenlijk nog met een hoofdletter? Dat verdienen ze nogeneens met dit initiatief.

‘t Dient uiteindelijk slechts om de haat & nijd binnen weblogland op een nog wat hoger nivo te brengen. Iedereen moet afgunstig kijken naar degene die zogenaamd nog beter gewaardeerd wordt. Vooral degenen die niet opgenomen staan in de blog 40 zien argwanend de ‘top-gewaardeerden’ aan. Ze weten hoe ‘t komt dat die zo hoog staan. & Denken er ‘t hunne van. Volgende keer zullen ze nog beter hun best gaat doen nog meer mensen/comps te stimuleren voor stemming op hun persoon & weblog. Terwijl ‘t zo dodelijk simpel is hiermee vals te spelen. Ook dat valsspelen zal steeds beter worden aangepakt. Men moet immers in die top 40 terecht zien te komen. Kost wat kost.

Alle blogs staan ondertussen vol met verwijzingen als: ‘Stem op mij’, ‘Ga naar de blog 40’, ‘Laat je waardering spreken’, ‘Hou van mij’, ‘Doe me niets tekort’; allemaal richting een systeem dat stinkt. & Als ze die verwijzing nog niet hebben geplaatst, dan zal ‘t binnenkort wel met grote letters opgenomen worden.
Ik doe daar niet aan mee, zoals men inmiddels wel begrijpt. Ik ga een beetje afhankelijk zitten zijn van 1-, hooguit vakje nr 2-stemmers, die mijn blog anders nooit zouden hebben gelezen. Laat zij maar bij hun eigen porn-blogs blijven.
Ik bedoel: als ik m’n blog opnieuw aanmeld, stel ik die mensen in staat op mijn weblog te stemmen waarvan ik vind dat ze niks met m’n weblog te maken hebben. Laat ze ajb oprotten. Ik ben blij dat ze hier nooit zijn.

Mag ik u allen verzoeken mijn weblog niet meer aan te melden voor een dergelijk fenomeen dat slechts lage driften bij de mens oproept. Hoe goed men ‘t ook bedoelt met zulk een gebaar.

Zijperspace is een fenomeen op zich, laat ‘t daarbij blijven.

Hoewel ‘t totaal niet mijn schuld is, bekruipt mij toch ‘t gevoel dat ik m’n xcuses aan moet bieden. Voor ‘t feit dat ik afgelopen dag helemaal niets geschreven heb. Tevens omdat men vandaag zelfs niets nieuws is tegengekomen hier. Daarnaast ook nog omdat ‘t een groot gedeelte van de dag onmogelijk was een reaktie alhier te plaatsen.

Van ‘t laatste werd ik op de hoogte gesteld door Marloes. Bij een poging vlak daarna m’n teksten te corrigeren, kwam ik erachter dat die correcties niet doorkwamen. Een test-tekst werd ook al niet geaccepteerd. Er was iets mis.
Maar de mensen van m’n hosting-provider Protagonist (ik ga ze verdomme niet linken) beweerden dat zij niets hadden gedaan. Dat beweren ze overigens nog steeds. Ook na de ruzie die ik over de telefoon met 1 van hun medewerkers heb gemaakt.

Ik ben niet iemand die makkelijk ruzie maakt; daar heb ik geen talent voor. Ik krijg zeer negatieve gevoelens over mezelf ervan. Hoewel ik zeker weet dat ik wat betreft de woede volledig in m’n recht sta, ga ik mezelf als minderwaardig zien. Ik moet vooral zien te zorgen dat alles weer zo wordt als dat ‘t was, of anders moet alles wat ermee te maken heeft volledig genegeerd.
Ondertussen staat m’n gehele dag in ‘t teken van de woede. ‘t Valt niet meer weg te stoppen.

Puck heeft, ik geloof ism Bob (ik was ondertussen op m’n werk), de boel weer op orde gebracht.
Puck heeft gepoogd mij telefonisch uit te leggen wat er mis was. Waarom de werkzaamheden bij Protagonist de oorzaak van ‘t euvel was. Ze heeft de puinhoop die zij veroorzaakt hebben handmatig, stukje voor stukje, tekst voor tekst (meer dan 1400), in orde gemaakt.

Protagonist beweert nog steeds dat zij van niets weten. Ook niet nadat ik ‘t verhaal voor de 4e maal heb uitgelegd. Zo goed & zo kwaad dat bij mij gaat.

Ach, dit is een wazig verhaal. Ik ben woedend op m’n hosting-provider.

& Dat zorgt ervoor dat ik niet kan schrijven.

‘t Maakt de algehele woede nog groter in Zijperspace.
(kortom: mijn xcuses)

Als ik z’n hand schud ter afscheid, vind ik ‘t alweer zinloos. Ik was er tenslotte de gehele dag van overtuigd dat ik binnenkort zou overlijden. Zijn grote worstvingerige hand doet me beseffen dat mijn uiterlijk niets is; ‘t leven dat in mij zit is iets nietigs vergeleken bij dat wat huist in ‘t forse lichaam van mijn financieel adviseur dhr van Dijk.

Afspraak met dhr. Zyp op 25-11-2002 om 2100 uur. Reden dat deze afspraak zo laat is ingepland, is omdat meneer alleen in de avonduren kon wegens werk en uw agenda is erg vol. Meneer is vriendelijk, maar wilt niet iets aangesmeerd krijgen. Meneer vond het wel interessant om zijn persoonlijke situatie door te nemen, voor omtrent pensioen, omdat hij zich hier totaal niet mee bezig houdt en zelf nooit de krant leest, etc. Hij staat er dan ook voor open dat als er iets geregeld moet worden, dat hij dan met u wilt kijken wat de mogelijkheden zijn. Goed gesprek gehad. Veel succes iig en voor verdere gegevens zie het relatierapport.

‘t Is toch aardig van dhr van Dijk dat-ie ‘t afspraakformulier heeft laten liggen. Zie ik ook ‘ns hoe ik als klant via de telefoon overkom. Ik wist dat ‘t in de tegengestelde situatie uitstekend beviel bij mijn toenmalige respondenten; ik werd niet voor niets elke keer redelijk snel bevorderd in die tijd. ‘t Is prettig te bemerken dat ‘t ook andersom werkt.
Jammer evengoed dat dhr van Dijk succes gewenst wordt. Toch alsof ik een te veroveren objekt ben.
Ander minpunt: ik word Zyp genoemd. Net als in de telefoongids. Dat bevalt mij niet. Ik wil die oerhollandse ‘ij’ terug in mijn naam.

Ik had evengoed ‘t idee dat-ie niet wist wat-ie kwam doen. Ik was degene die uiteindelijk ‘t gesprek begon & de zogenaamd ‘prangende’ kwesties voorlegde. Ik suggereerde m’n maandelijkse inleg te verdubbelen, hij had daarvoor geen enkele daad- dan wel overredingskracht, vertegenwoordigersvernuft, financieel inzicht of ook maar enigszins talent nodig tot ‘t overtuigen van de noodzaak hiervan. Ik was blijkbaar dermate hopeloos verloren in de toekomst, die met mijn inzichten van die bewuste dag niet meer zo lang zou bestaan, dat ik besloten had dan maar alles op safe te spelen.
Dat klinkt tegenstrijdig, maar zo liepen de zaak & m’n gedachtengang nou 1maal.
28 Jaar lang leg ik elke maand € 45,- apart. Nou ja, mag er van dat geld druk gespeculeerd worden. Waarna ik ‘t weer terug mag eisen. Met rente. De wereld is oneerlijk verdeeld, maar ik voel me er behoorlijk tevreden bij. Zolang ik leef. & Niet hoef na te denken.

Ik begon pas na te denken toen ik bij de deur die dikke vingers weer moest omklemmen. Dat lukt een fatsoenlijke hand niet, dacht ik. Mijn hand paste met moeite in zijn palm. Hoe kan een mens zo worden & hoe komt-ie dan vervolgens in zo’n vak terecht?
Ik maak me overal druk om.
Hij zag er voor de rest best gezond uit. Zoals-ie gebruik maakte van mijn zitbank. Heel netjes voor iemand met zo’n omvang.
Maar ‘t gekke is dat ik niet weet waar ik me druk over maak. Ik zie alleen maar die vingers. Die hand die niet te omvatten valt. Z’n rustige, o zo rustige uitstraling van een ouder geworden Dik Trom gezeten op m’n bank ipv achterstevoren op een ezel.

‘Zal ik ‘t maandelijkse bedrag dan € 45,- maken?’ vroeg-ie concluderend. ‘Of misschien is een afgerond bedrag van € 50,- beter?’
‘Nee, doe dan maar € 45,-. Dan voel ik ‘t net niet zo verschrikkelijk erg maandelijks in m’n portemonnee uiteindelijk.’
Dat was een ingewikkelde hoeveelheid woorden achter elkaar om uit te spreken, maar zo heb ik ‘t ‘m gezegd.
Je moet wel een kutsmoes verzinnen om toch ‘t gevoel te blijven houden zelf de touwtjes in handen te hebben.

Ik keek ‘m na, toen ik ‘m buitenliet. Hij zou ook een biertje gaan drinken zogauw-ie thuis was. Had-ie nog net in de gang gezegd. Maar op ‘t moment dat-ie buiten was keek-ie niet meer om.

Zijperspace is in ieder geval financieel verzekerd van een lang bestaan.