De tap staat er. ‘t Laatste vaatje bier is net door Marlies afgeleverd. Nog wat xtra geplant in de tuin. Koffieprut eromheen gestrooid. Vlekken op de muur oververfd. Nadat ik de tap had aangesloten ‘t bier geproefd; daar ben ik nu reeds 2 dagen (alleen in de avonduren) mee bezig. De troep die in de weg stond weggeruimd. De 1e tafels vrijgemaakt.
& Nog zijn we niet volledig voorbereid in Zijperspace.
You made it through the flick, but, um, it’s not a pretty picture. You’re the bloody heap in the corner who everyone thought was dead until you stumble into the hero’s arms after the bad guy bites it (think Jamie Kennedy in Scream). You are a smart and fiesty person, but you’re also a little reckless and you tend to put yourself in awkward positions -without a good weapon. But even though you get sliced up a bit, you get to survive and that’s all that matters. Who needs all those toes, ears, and arms you’ll be missing by the end of the flick anyway?
(Met dank aan Barbalog)
Zomaar weer laten verleiden tot een testje. Dat moet bij mij tegenwoordig een zeer goede reden hebben, anders komen de testjes er niet in.
Gisteravond ‘I know what you did last summer’ bekeken. Werd door mij niet echt eng bevonden. Hoewel ik mezelf op gegeven moment wel betrapte op bewegingen van m’n hand over m’n wangen & gespannen opgetrokken knieën. Dat is slechts een teken dat je de film meebeleeft; zo ga je je leven lang al op in verhalen, hield ik mezelf voor.
Dat is ook de reden waarom ik vroeger niet naar horror-films durfde te kijken. Sinds er ihkv een sci-fi-maand ‘Invasion of the Bodysnatchers’ werd uitgezonden op tv, had ik me voorgehouden dat films die ook maar een bepaalde mate van engheid hadden niet door mij bekeken hoefden worden.
Pas tijdens m’n studie F&TV-wetenschap heb ik me durven wagen aan ‘t genre. Ik moest wel, ‘t aanbod aan goede films in de andere genres raakten een beetje op, door ‘t hoge tempo van vaak 5 films op een dag.
Tegenwoordig kan ik daardoor genieten van films van Raimi, Romero, Craven et al. Hun films gaan eigenlijk over ‘t kijken naar & ‘t maken van films. Film is bij hun een beleving die je mee moet voelen; je moet met al je zintuigen gewaar zijn van ‘t gebeuren op ‘t doek.
Dat overkomt mij dan ook nog steeds. Ik weet mezelf tegenwoordig echter voor te houden dat ‘t daarvoor gemaakt is. Met de nadruk op ‘gemaakt’. ‘t Zijn films die me moeten doen beseffen dat ik leef, ook al is ‘t in de beleving dan enigszins fake.
Toch vinden we fake best angstaanjagend in Zijperspace.
Via F:un[x]iun.
Frank Tovey is overleden aan de hartkwaal, die hij al sinds z’n jeugd met zich meedroeg.
Net als F:un[x]iun plaats ik daarom een nr van Fad Gadget (zoals altijd klikken op de illustratie). Een band waar menig ledemaat de volgende dag verstijfd, vermoeid & verstrooid van ontwaakte.
Zo moet dat ook vaak met zijn eigen lichaam zijn gebeurd. Hoewel ik ‘m nooit live heb aanschouwd, weet ik dankzij concertregistraties van oa de Vpro dat hij z’n lichaam er volledig in wierp. ‘t Leek of z’n lichaam een onderdeel was van ‘t instrumentarium.
Men kan dan zeggen dat ‘t niet verwonderlijk is dat zo’n man zo vroeg aan zo’n kwaal overlijdt. Men kon toendertijd zelfs zeggen dat z’n optreden om verminking of voortijdig heengaan vroeg.
Daar wil ik niet meer over nadenken. Ik wil z’n muziek weer horen. Die mij meesleepte over de dansvloer. Maar ook op m’n slaapkamer liet Frank Tovey me niet onbewogen.
We wilden leven op ‘t randje van Zijperspace.
20 T-shirts, 20 minuten.
Nog zeker 20 minuten te gaan.
M’n moeder belde me een uur geleden. Om te vragen of ze langs zou komen. Ze wilde me wel bijstaan & 1 dag vrij reizen bij de NS daarvoor opgeven.
Ik moest werken, dus ‘t kon zowiezo niet, maar anders had ik ‘t evengoed niet geaccepteerd. M’n moeder een beetje mee laten helpen met de grote opruiming voor m’n verjaardag. M’n 38e nog wel. Dan horen moeders zich ergens anders druk over te maken.
Maar die resterende 20 minuten stellen we in ieder geval een dag uit in Zijperspace.
Update: Ze zijn gevouwen. Ik heb ‘t maar niet uitgesteld. ‘t Waren er inderdaad 20. & ‘t Duurde inderdaad die 20 minuten te lang.
Op je verjaardag mocht je zeggen wat er op tafel zou komen. Dat lieten we dan ook enkele dagen van te voren weten. Zodat de trek alvast ontstond.
Naarmate we ouder werden verdwenen daarbij de maaltijden als pannekoeken & patat steeds meer. Hoewel ik vermoed dat Theo tot op late leeftijd die patat voor z’n verjaardag heeft laten bereiden. Hij kwam er in ieder geval vaak voor terug op zaterdag, onze vaste patatdag, toen hij reeds uithuizig was.
Er was iemand groot voorstander van rode kool, een ander stemde spruitjes, ikzelf zag liefst de boerenkool op tafel verschijnen & Marc gaf de voorkeur voor gehaktbal met gebakken aardappeltjes (mocht dit niet zo zijn, dan verbeteren m’n broers me binnenkort wel). Hij wilde in ieder geval altijd de verzekering hebben dat-ie de gehaktbal kon bestellen als we uit eten gingen.
Dat was bijv ‘t geval als m’n opa & oma Zijp jarig waren of hun trouwdag vierden. Dan gingen we met de hele familie eten bij ‘t visrestaurant boven de visafslag. Dat had m’n oma al weken van te voren geregeld. ‘t Leek zelfs of m’n oma tot in ‘t restaurant de boel nog aan ‘t regelen was.
Ze moest ook wel, want haar manke man kwam slechts om de maaltijd te verorberen. Die bemoeide zich nooit met de organisatie.
‘t Was de belangrijkste dag van ‘t jaar; je merkte ‘t aan ‘t gedrag van m’n oma. Alles moest goed verlopen & niemand mocht zich druk maken. & M’n opa moest ‘t vis lekker vinden.
Ik denk dat m’n vader liefst de kliekjes van afgelopen week op z’n verjaardag te eten had. Hij kon juist xtra genieten als de restant van een maaltijd al een dag, misschien 2 in de ijskast bewaard had gestaan. Je moest smeken als je ‘t kliekje prefereerde boven de maaltijd van de dag, want ‘t was altijd speciaal voor m’n vader bewaard.
‘t Moet dus een feestmaal zijn geweest als hij van 3 dagen de restjes mocht opeten. Of dat daadwerkelijk ooit op z’n verjaardag heeft plaatsgevonden, kan ik me helaas niet herinneren.
Maar boerenkool is nog steeds ‘t lekkerst als ‘t 1 dag gestaan heeft in Zijperspace.
Herfstige dagen waren ‘t. Dagen van thuis zitten op m’n kamer, om de buien te mijden. & De storm, & de wind.
Anders nog een enkele keer bij Mirjam. Of soms bij Lange Ton, maar dat was alleen voor de muziek.
Bij Mirjam was ‘t de tragiek. Want een onbeantwoorde liefde die de schijn steeds deed gloren wel te antwoorden.
Herfst: ‘t zou beter zijn me op de herfst te concentreren. Ook al hadden we een lente & een zomer achter de rug, ‘t was zinniger me te richten op ‘t verval van tijden. & Me niet te laten verleiden door iets onbereikbaars.
Een lente van ontluiken; ‘t zit in de aard van ‘t seizoen.
Een zomer van plots blootgeven. Niet zomaar bloot. Nee, een totaal naakt verscheen me, waar ik m’n verontschuldigende ogen niet vanaf kon houden.
Ik wist niet wat de herfst me nog kon bieden. Mirjam wist dat ook niet.
& Anders, zoals gezegd, op m’n eigen kamer. Luisterend naar de radio, waar plots dit nr verscheen in die ‘verrukkelijke 15’.
Meejankend op m’n kamer, hopend weer terug te kunnen keren naar de verleiding.
Maar die boot vertrekt nooit weer vanuit Zijperspace.
De t-shirts zijn gewassen. Ze hangen al een tijdje te drogen in de zon. Waarschijnlijk zijn ze al droog ook.
Ik stel ‘t nog ff uit, ‘t vouwen van de t-shirts, want als er iets saai is & slecht voor m’n rug bovendien, dan is ‘t dat wel.
‘t Zijn niet slechts de 8 aan de lijn nl. Hier naast de comp staat een stoel behangen met nog een stuk of 7. & In de slaapkamer bedekt de grote voorraad een andere stoel, als een grote berg.
Al met al betekent ‘t minstens 30 shirtjes vouwen. M’n moeder had liefst gezien dat ik ze nog gestreken had ook. Ik ben bang dat ik dan pas woensdagavond ermee gereed ben, want er liggen nog 100 xemplaren op ‘t vouwloze strijken in de kasten te wachten.
Strijken is niet aan mij besteed. Er staat nog wel een strijkplank in de kelder & ergens anders in ‘t huis moet ook nog een strijkbout rondzwerven, maar ‘t is lang geleden dat ik beiden ter hand genomen heb.
Ik heb ook niet ‘t idee dat ‘t er mooier van wordt, zo kreukloos. Alsof ‘t karakter uit ‘t shirt gewreven wordt.
Bij ‘t opstaan pak ik dan ook een t-shirt uit de stapel & trek ‘m aan. De kreukels die er in zitten, verdwijnen wel bij ‘t dragen. & Sommige kreukels dienen er nou 1maal in te blijven.
Zijperspace zit vol met kreukels.
Ik heb de opruiming in fases ingedeeld. Dat gebeurde zomaar, eigenlijk had ik ‘t niet door.
Aan de andere kant moet ik bekennen dat ik bijna alles van te voren plan; dat ik zodoende vaak in fases denk; van alles daardoor, nog voordat ik er aan begonnen ben, reeds ongemerkt in fases verdeeld heb.
Ik ben in de stiekeme fase aangekomen. In ‘t voorbijgaan pak ik papieren op, die net zo goed bij ‘t oud papier terecht kunnen. Voor me uit starend, dubbend over een stukje tekst, ontdoe ik ‘t beeldscherm van visite-kaartjes & teksten geplukt van ‘t internet. Wat me, nog steeds in gepeins verzonken, er toe aanzet de printer ook ‘ns te bevrijden van soortgelijk onnodige vulling van ruimte. Terwijl ik de tv uitzet, pak ik de mouw van m’n t-shirt om daarmee de buis & z’n omhulsel af te stoffen & loop verder. Terwijl ik de bank passeer waar ik m’n jassen, sjalen & petjes altijd neerpleur, pak ik gedachteloos de winterjas die ik ‘t komend seizoen waarschijnlijk niet meer nodig zal hebben. Als vanzelfsprekend verdwijnt-ie de kelder in.
& Onderwijl probeer ik te bedenken wat ik met de rest van de troep moet. Zal ik de muziekcassettes weer tot stapels verzamelen; de bibliotheekboeken retourneren; overtollig kleren in de slaapkamer verzamelen? & Wat is ‘t uiterste moment van stofzuigen?
Ik localiseer in gedachten de plekken waar ik benodigde spullen vandaan zal moeten halen. De kwast & de verf bijv voor ‘t wegwerken van vegen van 100-en keren met de vingers langs strijken. Of de doos waar ik de verspreid over de kamer liggende schoenen & veters in kan verzamelen, want dan lekker overzichtelijk bij de rest.
‘t Vordert traag deze fase, maar is misschien wel essentiëel voor ‘t uiteindelijke resultaat.
We bedenken de punt op de i van Zijperspace.
Ik heb af & toe grote zin niks met u te maken te hebben. U niet te hoeven leren kennen, & als ik u al ken, niet te kennen. U niet van repliek te dienen, omdat antwoorden niet bestaan in de zin die bij mij bestaat.
Ik zal een poging wagen u & uw wereld te beschouwen als een wereld om mij te dienen. Waarin de noodzakelijkheid van andermans bestaan gereduceerd is tot de noodzakelijkheid van boodschappen bij de Albert Heijn & boeken uit de bieb of de boekhandel. & Lekker alleen deelachtig zijn van m’n ruimte & ik.
Niet een wereld om teleurgesteld te raken, klappen te krijgen, gekunsteld gezellig te doen. & Al die andere mogelijkheden die slechts tot creatieve nietszeggendheid leiden.
Ik heb af & toe grote zin niks van u te verlangen. Dat verlangen wordt nl vaak te groot & zo ontoepasselijk plots tot 0 gereduceerd.
Ik heb af & toe grote zin u daar niet van op de hoogte te brengen. Maar weet dat ik dat niet kan.
& Ik heb af & toe grote zin in Zijperspace te zijn, alleen daar te zijn.
De hoogslaper staat, m’n boeken opgestapeld, de planken van de oude boekenkast zijn opzij gezet. Een troep uitgestald langs de vensterbanken aan de voorkant van ‘t huis.
M’n hoogslaper is echter nog niet beslaapbaar. De gatenbodem is net een enkele cm te groot. Waardoor ‘t matras er niet inpast. Waardoor ik naast, & dus onder, m’n hoogslaper zal moeten slapen.
Terwijl Myrte bezig was met haar bouwwerk, verschoonde, boende, schrobde, schuurde & dweilde ik ‘t aanrecht.
‘Ik wist niet dat aanrechten er zo glanzend uit konden zien,’ vertelde ik Myrte terwijl ik enkele steunen moest omhooghouden totdat ze konden worden bevestigd aan de rest. Daarnaast was ik ook vergeten dat ik daar misschien wel ‘t geduld voor zou kunnen hebben. Ik had dermate veel geduld vandaag dat ik zelfs ‘t plaatsje heb durven ontruimen van tuinafval. & Zelfs de bezem heb gehanteerd.
Nu nog enkele dagen geduld betrachten, dan mag ik de slaapkamer zuigen. Tuurlijk mag ik dat wel eerder, maar 1st moet de hoogslaper klaar zijn voor gebruik. Stel je voor dat ik binnen een week ‘t 2 keer van stof zal moeten ontdoen; dan zakt al snel ‘t schoonmaakenthousiasme tot een 0-punt.
Vervolgens zal heel Zijperspace glansen als nooit tevoren.
