classificatie

Ik probeerde m’n nieuwe collega uit te leggen bij welke situaties ze op moest letten. Dat ze bijv niet te veel wisselgeld verliest aan pillendealers die hun klantjes van groot geld terug moeten geven. & Voor dat doel een blikje bier met een biljet van 50 proberen te kopen.
Ik wees naar de overkant, waar op dat moment een groepje voorbijtrok, duidelijk op jacht naar een volgende score.
Ik herken ze in 1 oogopslag, zonder er over hoeven na te denken waaraan ik ze herken. Ook als ze zich nog aan de overkant bevinden. ‘t Lijkt een soort intuïtiviteit te worden: er komt 1 de winkel binnen & ik heb onmiddellijk enkele bijpassende scenario’s in m’n hoofd klaar, waardoor ik sneller op de situatie kan anticiperen.
Moet ik beter opletten, terwijl ze richting ijskast lopen; zal ik ze net ff sneller helpen, zodat de andere klanten er geen last van hebben; is negeren een betere optie, ze moeten natuurlijk niet denken dat ze heer & meester op mijn terrein zijn; of zal ik ‘t spelletje spelen dat ik totaal geen wisselgeld heb, & m’n kassa niet leegraakt?

Ik onderscheid de minder welgestelden (ik heb nog steeds geen verzamelnaam voor de zwervers, alcoholisten, junks & pillendealers gevonden) net zo makkelijk van de ‘gewone’ klant als, om maar wat te noemen, de deense toerist van de amerikaanse. De deen loopt minder plompverloren de winkel in & heeft vaak een wat meer gekromde rug in z’n houding tegenover een vreemde, terwijl de amerikaan je overdondert door z’n aanwezigheid. Maar op die kenmerken let ik al niet meer, ik herken ze bij binnentreden.

Waarom zie ik dat de man een zwerver is, vroeg ik me af op ‘t metrostation Wibautstraat? Hij heeft een baard & hij mompelt een beetje in zichzelf, maar dat omschrijft nog niet de zwerver. Bovendien waren z’n schoenen gelakt, z’n lichtbruine ribbroek was brandschoon & de combinatie van kleren voor mij een teken dat de man zich met smaak kon kleden. & Ondanks dat ik de man nog niet eerder in m’n leven had gezien, zeker niet in de omgeving van m’n werk, wist ik dat-ie dakloos was.
Was ‘t de plastic tas, waarin een doos voor audio-apparatuur leek te zitten? De wantrouwende blik als ik bij m’n onderzoek plots zijn ogen ontmoette? De onzekerheid in z’n gehele gestalte?

Ondertussen zaten we in de metro richting station. Beide bleven we bij de deuren staan. Met een schuinse blik kon ik al z’n gedragingen aanschouwen, zonder dat ‘t opviel voor mede-passagiers.
Er schoot ‘m iets te binnen, want plots begon-ie in z’n colbertje te wroeten. Hij miste iets, of wilde iets controleren. Uit z’n broekzak haalde hij uiteindelijk een klein stapeltje papiergeld tevoorschijn, die hij snel op hoeveelheid controleerde.
Bij de beweging van z’n hand uit z’n zak kreeg ik m’n bewijs voorgeschoteld. Er liep een scheur over de zijnaad van de broek, van vlak onder z’n broekriem tot iets boven de knie. Door ‘t frummelen viel de scheur wijd open & werd ‘t niet meer bedekt door ‘t colbert. Een glimp van een vale, bedompte, groezelige spijkerbroek kon ik waarnemen.

De waarheid dient men soms te bedekken in Zijperspace.

morpheus

Plots een ontoelaatbaar geacht moment van slaap, ontiegelijke behoefte aan slaap. Op een tijdstip waarop ik normaal m’n 3e leven van de dag ga leven, mezelf vaak moet dwingen de slaap te vatten. & Een uur later pas een boek pak, opensla in bed, & na 5 minuten versuft opzij leg.

Juist nu zou ik alle boeken willen lezen, achterover gelegen in bed, m’n hoofd omhooggeduwd door m’n 2 kussens. Urenlang lezen, de informatie bekomen, die verslavende informatie, die tot niets dient dan ‘t stimuleren van geheimzinnige activiteiten daar diep weg in dat hoofd van mij. Of de avonturen beleven, wijsheden eigen maken, diepzeeduiken in andermans stoffig zijn in literatuur vervat.

Ik word echter weggetrokken. De wimpers worden omlaaggeslagen door een onzichtbare hand. Terwijl m’n ledematen danig te lijden hebben onder de zwaarte van de kracht die ons op aarde houdt. Bovendien ontstaat er een vertraging van gedachtes, die wanhopig pogen de tekst tot een godsvruchtig & geïnspireerd geheel te maken.

Maar nee, dit geheel van datgene wat men mijn persoon noemt, de verschijning heeft van dit ik, moet z’n verlies erkennen. De boeken dienen uitgesteld, voor de zoveelste keer; de toorn van heer Vaak doet zich gelden & dwingt mij m’n oor te ruste te leggen.

Ik zal echter vechten tot ‘t laatst; een boek, toch een boek, ter hand nemen vlak voor ‘t betreden van de trap omhoog, in stille hoop enkele bladzijdes te kunnen consumeren.

Voordat Zijperspace weer voor enkele uren onbereikbaar zal zijn.

heuptasje

Ik heb ze eindelijk gevonden, m’n laatste niet-€-biljetten. ‘t Zat verborgen in een heuptasje. & Dat wist ik al meer dan een jaar wist. Ik wist alleen niet meer waar ik ‘t heuptasje moest vinden.

Heuptasjes van Carl Denig zijn zeer geschikt voor vakanties, zoals waarschijnlijk eenieder weet. Veilig in de grote steden; geen zakkenroller die bij mijn heuptasje komt, laat staan door de rits ervan weet te dringen. Bovendien gemakkelijk bij ‘t dragen van een rugzak, want de portemonnee zit niet in de weg van de steunen om de middel ervan, of misschien wel juist andersom. Terwijl ‘t heuptasje immer bij de hand is, voor beide handen beschikbaar.

Heuptasjes zijn niet geschikt voor ‘t bewaren buiten de vakanties. In ieder geval niet bij mij. Die raken vermist, want hebben een camouflage-kleur, zijn te licht, zijn te dun & noem nog maar een andere onzinnige reden waarom men een heuptasje kwijt zou kunnen raken.

Totdat ik bedacht dat ‘t beter was al m’n vakantiespullen bij elkaar in een rek te bewaren. & M’n 2 heuptasje daar trouw de tijd doorbrengt buiten de vakanties. Niks aan ‘t hand; ik weet dat ‘t 2e heuptasje nog steeds daar te vinden zal zijn zogauw de komende vakantie zich aandoet. Heel liefjes schuilt ‘t daar in gezelschap van alle andere benodigdheden voor de volgende wandelavonturen. Wel zonder geld erin, dat mag ‘t heuptasje buiten ‘t seizoen niet herbergen.

Mijn 1e heuptasje vond ik een ½ uur geleden schuin onder een tafeltje, dat ik gister bij ‘t bezoek van m’n ouders voor ‘t 1st in 2 jaar heb verplaatst. Door ‘t verschuiven van ‘t tafeltje moet ‘t tasje eronderuit tevoorschijn zijn gekomen, ondanks dat ‘t geklemd zat tussen 5 centimeter hoge plaat hout, 4 poten & de vloer. ‘t Vond dat, nu de invoering van de € was volbracht & ‘t ondertussen schier onmogelijk is belgische franken & duitse marken in Nederland te wisselen voor klinklare waardebezittende munten, z’n aanwezigheid in dit huis wederom kenbaar moest maken. Incluis de inhoud.

Ik heb meerdere keren ‘t huis ondersteboven gegooid, wanhopig hopend op ‘t laatste moment voor vertrek naar België nog een xtra zakcentje te kunnen meenemen. Of vlak voor de invoering ‘t denken te kunnen meegeven aan een vriendin, die kontstant internationaal geld nodig had & dat liefst voor een gunstige-niet-bank-wisselkoers wilde verkrijgen.

3½ maand te laat laat ‘t heuptasje z’n koppie zien, waarbij ik 1st denk: ‘Wat is dat voor iets geks dat daar tevoorschijn is gekropen?’ Maar al snel deze gedachte weet om te buigen in: ‘Godver, jij vermaledijd etterig rot-heuptasje; waar was jij al die tijd?’

Heeft er nog iemand behoefte aan 2 antieke briefjes van 500 frank of 1 van 10 DM?

Men verwacht geen getr€m geld dat geen geld is in Zijperspace, maar ‘t voelt wel zonde.

afkeuring

Hier stond ong 7 uur lang, afgelopen nacht dus, een kwaad stukje over m’n broer & schoonzus die ‘t maar niks vinden dat ik stukjes betrekking hebbende op m’n familie schrijf & op m’n weblog plaats.

Ik ben nog steeds kwaad.

Maar ‘t is voor de rest de aandacht niet waard vanuit Zijperspace.

vuilniszakken

Zoals ze daar ‘s morgens
op de stoep tegen elkaar
aan geleund warmte zoekend
in hun plastic jassen
staan te wachten, grijs,
vormeloos, vol afgedankt
leven, tegelijk broos
en weerloos. Je zou ze
weer naar binnen willen
halen, je ouders
wachtend op de bus.

(Victor Vroomkoning)

(met dank aan Theo)
Theo moest zo af & toe aan bovenstaand gedicht denken, in situaties & omschrijvingen van gebeurtenissen mbt m’n ouders. & Dan vooral m’n vader. ‘t Is zo treffend, dat gevoel. Theo & ik zien ze al staan in gedachten. & Inderdaad, ze mogen nog niet mee van ons. Nog ff blijven, ook al heet ‘t dan broos & weerloos. Laat ons nog maar een tijdje aandacht aan ze besteden.

De vormeloze zakken worden nog niet afgedankt in Zijperspace.

sporen

Ik heb ‘t toiletmatje met mijn profielzolen besmeurd met happen aarde uit de tuin, tekens van de noeste arbeid die ik daarin verrichtte, terwijl m’n vader z’n after-lunch dut deed. Wat losse takjes liggen her & der verspreid door de gang: delen van ‘t tuinafval dat ik in de verzamel-container probeerde te dumpen.

M’n vader had ‘t dekbed nodig om ‘t warm genoeg te krijgen voor z’n middagdutje. Met de kussentjes ligt ‘t nu keurig uitgestald op de bank naast de tv. ‘t Toiletpapier hing bijna tot aan de grond naast de pot, de rol slechts voor de helft hangend aan de closetrolhouder. Ik weet dat ‘t komt door een licht gebrek aan controle over z’n lichaamsbewegingen.

De aanwezigheid van m’n moeder zou je niet kunnen traceren, als je niet wist dat ‘t vouwen & uithangen, ‘t afwassen & laten uitdruipen op een schone aanrecht niet door mij geïnitieerd kan zijn.

Elke gebeurtenis is aanwijsbaar aanwezig in Zijperspace.

cocktail trio

Een mooier='mooier' plaatje was='was' niet te='te' vinden van='van' de 3 mannen. gaarne='Gaarne' suggesties voor='voor' een beter='beter' alternatief op='op' internet.

Ik zou 10-tallen andere nrs kunnen laten horen. Met allemaal dezelfde herinneringen. Hoe mijn vader 1 van de platen vroeg in de avond of anders op de zaterdag- of zondagmiddag op de pick-up legde. & We met z’n allen mee mochten genieten.

Ik heb ‘t ‘m vanmiddag nog gevraagd, maar hij wist ‘t eigenlijk niet meer.
‘Zeg Pa, je had toch alle platen zo’n beetje van het Cocktail Trio?’
M’n moeder had ‘tzelfde idee.

Het Cocktail Trio was minstens zo populair bij de kinderen als bij Pa. Als we ‘m lief aankeken mochten we 1 van de platen lenen & op onze eigen kamer draaien, maar liever in de huiskamer. Zodat hij zag wat ermee gebeurde.
‘Wel de plaat in de juiste hoes terug. & Als je ‘m opruimt op dezelfde plaats zetten als waar je ‘m vandaan hebt gehaald.’
Op onze kamer zongen m’n broer & ik alle liedjes mee. Probeerden we ‘t al playbackend bij te houden.

Waarschijnlijk vond hij ‘Batje Vier’ nogeneens zo’n fantastisch nr, want hij hield nou 1maal niet van bier. Hooguit een borrel aan ‘t eind van de avond.
Hij had ‘t drinken van bier afgeleerd na een bezoek aan de Heineken Brouwerij in z’n jonge jaren. Zoveel van ‘t gratis aanbod genoten dat-ie waggelend buitenkwam.
Meer wist-ie niet te vertellen over ‘t voorval, want hij wist niet hoe hij uiteindelijk was thuisgekomen. Waarschijnlijk heeft-ie de nacht in Amsterdam doorgebracht. Ergens op een bankje.

Een geluk dat je niet alles van je vader erft, bedacht ik me vanmiddag tijdens ‘t luid mee ‘Neeneeneenee’-en.

We zijn nog naarstig op zoek naar een mogelijk bankje ergens in Zijperspace.

bouwen

M’n huid geneest nog elke keer van snijden in huid,
nadat de mesjes scheren over & in
ipv alleen maar over, zodat ik moet,
nou ja moet, ‘t gebeurt me in ieder geval,
me heropbouwen, elk steentje op de juiste plek gelegd.
Er is iets weg, daar moet iets voor in de plaats.
Nou kan ik grote droge beelden bouwen,
maar daar is geen bloed, van
levende schalen & juiste verhouding.
Zo ontwerp ik mezelf een verhaal over anderen,
die zij hebben helpen denken, & ach,
dat is ook overdreven. Men heeft mij verward,
of misschien wel deskundig, verteld over
eigen wedervaren.

& Zo luister ik als ieder ander
Bij gebrek aan notie, van niets gewaar.

Is ‘t daarom dat Zijperspace……

bezoek

Ik moet vroeg naar bed. M’n ouders komen morgen. Een bezoek dat ik nog tegoed heb van m’n verjaardag van vorige week.
Waarschijnlijk weet m’n vader ‘t zelf nog niet op dit moment. ‘t Wordt ‘m pas morgenochtend verteld dat hij & m’n moeder deze kant op gaan. Anders maakt-ie zich veel te druk.

‘t Is een onderdeel van Parkinson, dat drukmaken. Er tegen opzien de veiligheid van thuis te verlaten.
Als-ie 1maal begonnen is aan ‘t ‘grote avontuur’ vermaakt-ie zich vaak uitstekend (zolang m’n moeder er maar bij is). Daarom verzwijgen we soort uitstapjes liever van te voren. Dan kan m’n vader zich pas druk maken vanaf ‘t moment dat m’n moeder morgenochtend vertelt dat-ie op moet schieten, omdat de trein zo zal vertrekken.

Ik moet vroeg naar bed. M’n huis moet er goed uitzien, misschien voelt-ie plots die trots van weleer.
& Ik moet boodschappen doen, zodat ze de lekkerste lunch in jaren zullen hebben.
& Ik moet fit zijn voor een wandeling die ons ver gaat voeren. Niet ver in afstand, maar ver in van binnen.

Want ik mag ‘t niet denken & toch doe ik dat wel.
Want er komt ooit een eind aan & alles wat van minder belang leek wordt allengs van zwaar gewicht.
Want misschien is ‘t de laatste keer & stel dat ik daar geen rekening mee had gehouden.
& Ik mag niet zo denken, maar misschien is ‘t zo wel.

We verwachten hoogstaand bezoek in Zijperspace.