Maand: maart 2021

Je weet niet waar ‘t begint, verandering, maar opeens heeft ‘t zich doen gelden, geuit, zijn aanwezigheid bepaald.
Zo bedacht ik, waarschijnlijk iets meer dan een half jaar geleden, om een boekenkast midden dwars in de woonkamer te zetten. De handeling was relatief snel gebeurd, maar ‘t rijpen van dat plan, dat heeft wikken & wegen gevergd, meten met een centimeter, stappen ook, soms van elleboog tot hand of topje van middelvinger als maat hanterend, m’n verzameling van boeken beschouwen, in hoofd, als verschillende entiteiten waar ze van elkaar verschilden van onderwerp.

Zulke dingen gaan niet over 1 nacht ijs. Zeker niet als ‘t uitzicht vanaf de dagelijkse stoel ingrijpend gaat worden gewijzigd.
Maar juist dat heeft de doorslag gegeven na weken van gepeins. Voortaan recht in de bek van een boel boeken kijken. Zo voor ‘t grijpen, zo voor ‘t denken wat er ook alweer allemaal in staat.

Voorbereiding is ‘t halve werk, zullen wel vele wijzen mij voorgegaan zijn te bedenken, achteroverleunend in voldoening. Waarschijnlijk net zomin verzot op omzetting, herordening of verplaatsing van hoe alles gewoon was te staan of liggen.

Dus een 2e moest daarachter komen. & 2 Keer ‘tzelfde doen, maakt zoiets haast tot een routine, waardoor de gewenning al gewend is er aan gewoon te raken. Zo snel kan ‘t soms gaan.

Ik heb, toch bezig, er meteen tussendoor de vazen van stof ontdaan. De planken moesten immers vooraleer ze hun plek zouden vinden tussen de staanders opgekuist worden.
Maar zo gauw je begint met schoonmaken, afstoffen in mijn geval, dan dreigt ‘t hek van de dam. Want overal is stof als je even niet opgelet hebt. M’n toetsenbord is waarschijnlijk ‘t minst bestoft doorgaans stilstaand element in huis, waar ik ondanks dat toch regelmatig m’n vingers tussen de rijen toetsen laat gaan om ‘t te ontdoen van weer een vers laagje.

Dat komt dan door dat stoffen. & Van ‘t stofzuigen dat ik ook maar meteen heb opgepakt. Ze zouden een zuiger moeten ontwerpen waarbij de lucht in beroering komt, zodat ‘t nog liggende niet tot leven wordt gewekt. Als ze niet door ‘t mondstuk van mijn stofverzamelaar worden gegrepen rijzen ze als Lazarus op & leggen zich te ruste op een willekeurig andere plek.

Mensen, vrienden noemen zij zich, of anders begeleiders, zeggen dat dat goed is. Dat ik tot iets gezet word & dat ‘t er van opknapt.
Ze gaan verder met wijzigheden als ‘wat van buiten ordening krijgt, zorgt voor meer overzicht van binnen’ & andere tegeltjes.
Maar daarbij zien ze niet dat er geen eindigheid is. Dat niets stopt. Dat we verdorie niet met dominosteentjes aan ‘t spelen zijn, waar uiteindelijk de laatste valt, maar dat dit doordringt tot alle elementaire deeltjes. & Dan heb ik ‘t niet over dat boek dat ik hier ergens in een kast heb staan, half gelezen, half bestorven. Al een tijdje ongewild dienend als een voor mij redelijk veilige vergaarbak van de stof die ik nooit meer hoef te zuigen & die hopelijk niet ongemakkelijk in beroering komt om me lastig te vallen met hun (want eigenlijk is ‘t een meervoud van ongekend groot getal) aanvang aan een nieuw circulair bestaan.

Nee, dan Zijperspace, die vanwege zijn begin gebonden is aan een zekere eind.

Ik sta in een postzegel. ‘t Heet natuur, maar ‘t staat op zichzelf. Wat er niet is, moet heel veel moeite doen om er te komen, tenzij sterke vleugels. Maar als eenmaal aangekomen, zal ‘t gekoesterd worden. Indien ‘t niet alleen kwam, dat is.

Tineke vroeg mij: ‘Maar wat had je gedacht van dit gesprek? Dacht je dat je volledige WIA zou krijgen?’
‘Nee, ik dacht helemaal niets,’ antwoordde ik. ‘Ik dacht hooguit dat ik alleen maar gehoord zou worden, m’n verhaal kon doen.’
‘…maar ik zal wel iets van een gedeeltelijke WIA krijgen,’ voegde ik na enig privé-gemijmer daaraan toe.

Ik denk tegelijkertijd, ik wil me daarbij bedenken, dat dit een tijdelijk verhaal is. Tineke realiseert zich tegelijkertijd ‘t volgende moment, wakker geschud door een binnengekomen bericht, dat ze zich moet laten testen. Ik heb een andere test, in ‘t huidige, ‘t nu, misschien wel ‘t ‘historisch’ wordende heden, moeten ondergaan. Waar zij in ‘t synchrone tijdstip, op een ander niveau, ook bezig is, maar met een ander, nu.
De echo klinkt alvast vooruit.
Maar ‘t lijkt alsof we beiden in ‘t oordeel van straks, zij mogelijk Corona, ik mogelijk WIA, tezamen veroordeeld, tezamen in afgesloten isolatie, al in een aflopend tijdperk zijn aangeland. Waar de hoofdletters zich doen gelden, waar de rug knakt door ‘t gewicht van de importantie daarvan.
‘t Is vreemd hoe historie 2 kanten op lijkt te groeien terwijl ‘t nog bezig is genoteerd te worden.

Dat is: rolt, zwalkt, dreinst door/in m’n hoofd terwijl ik op een eiland sta, die postzegel, & contact heb met de buitenwereld, die ondanks mijn zelf verkozen afwezigheid mij altijd weet te bereiken.
We spreken met elkaar. Ik & de andere kant.

Ik moet diezelfde andere kant even interrumperen in z’n vloedgolf die hier binnenstormt.
‘Mag ik even tussendoor ajb nog even vertellen dat als je mij dingen zegt, dat ‘t best kan zijn dat ik ze na ‘t gesprek alweer kwijt ben? Als ik onder stress sta, lijkt ‘t op dat moment wel enigszins tot me door te dringen, maar als me achteraf gevraagd wordt ‘t te herhalen, blijkt er vaak niets meer van aanwezig.’
Ik verzwijg maar dat als ‘t gesprek straks in een verleden is aangekomen ‘t plots, op onschuldige momenten, weer tevoorschijn kan schieten. Op niets af.
Maar ik lijkt de woorden te voelen landen. Ik heb de dingen benoemd.
‘Ik zal proberen ‘t kort te houden,’ klinkt er, waar ik begripvol voel in de toon.
Waar veel zou kunnen betekenen dat er ook veel verloren gaat.

Een half uur later ben ik een moderne mediator. Ik wissel gesprek na gesprek, m’n vingers typen zich gek. Weliswaar 2-vingerig, waar ik veilig thuis een toetsenbord van 10 beheer, maar ik woon nog steeds tijdelijk op een oud postzegelalbum, waar ik de enige filatelist ben, met plots opdoemende grootheidswaan.
& Ik blijf herhalen, woord voor woord, autocorrectie-bewust, dat ik ‘t niet wist, niet weet, wat de betekenis is van ‘t woord WIA.

Ik ben tijdelijk op een eiland, blijf nog even om na al die gesprekken te weten te komen wat hier allemaal woont, m’n verzameling weer wat completer te maken. Mijn vingers uiteindelijk ijskoud van ‘t noteren bij deze wind die hier overal vat op heeft.
Neem afscheid, wend me excuses voor, u ziet: dit tijdelijk verblijf, waarbinnen zich een revolterende evolutie heeft plaatsgevonden, waar ik te oud ben om me deze frisse zuurstof ten volle te kunnen inhaleren.

Ik fiets terug naar Zijperspace, met ferme slagen over de golven van de Amstel, langs de stille zij de stad weer in.

De arts tegenover me vroeg me of ik drugs gebruikte. Of gebruikt had.
Daarna zou hij vast verder gaan met vragen over alcoholgebruik, maar ik beantwoordde vraag 1 daar al mee. Want alcohol was tenslotte ook een drug.
De 1e die me dat zo open & bloot had durven vertellen was Juffrouw Küppers, conrectrice (later zou die functie ook voor haar conrector gaan heten) & non (dat bleef eeuwig ‘tzelfde) in één lichaam verenigd. Ze bleek zelfs de moed te hebben te melden dat hasj & wiet softdrugs waren in tegenstelling tot alcohol.
Ik ben daardoor dus jarenlang enigszins voorzichtig met alcohol omgegaan, waar ik mijn softdrugsgebruik pas stopzette toen ik merkte dat daar mijn langzaam opbouwende paranoia vandaan was gekomen.

Ik vertelde de man tegenover me dat ik meer dan 25 jaar in ‘t biervak had gezeten & dat bier drinken daar automatisch mee gepaard gaat. Momenteel 6 consumpties per dag; ik hou tegenwoordig de tel bij. & Dat ik vermoedde dat alcohol me kalmer maakt, socialer bovendien, maar dat tegelijkertijd de oorzaak van dit verschijnsel ‘t er waarschijnlijk tevens voor zorgt dat ik er niet van houd door dronkenschap de controle te verliezen.
‘Komt ‘t wel eens voor dat je zo rond 10 uur al een drankje neemt?’ vroeg de arts evengoed.
‘Nee,’ lachte ik, ‘ik zeg altijd dat de 3 in de klok moet zitten voordat ik begin.’
‘Er zit een 3 in 3 over 8.’
‘Dat was mijn grapje!’

Ik ben er in de loop der jaren achter gekomen dat een goed gesprek opgebouwd is uit momenten van onverwacht. ‘t Moet je op je gemak stellen, een vertrouwde omgeving zijn, maar ‘t wordt pas echt een belevenis als er 1 (of meer) onvoorspelbaarheid in voorkomt.
Een tekst evenzo.
Daarom zijn de openingszinnen zo verdomde moeilijk. Want dat is juist ‘t moment dat de lezer verwacht 1st op z’n gemak gesteld te worden, een beetje licht in ‘t nog onvertelde verhaal te zien gloren. Maar een goed begin dient dat tegelijkertijd tegen te spreken door een verrassing te presenteren.

Ik heb dagen dat er openingszinnen door m’n hoofd zingen. Uitschrijvend, schrappend, volgorde omgooiend, om dan uiteindelijk te denken dat ik daar wel wat mee kan.
Maar net op dat moment geen toetsenbord op voorraad. Dat uitschrijven & schrappen moet je bij mij niet letterlijk nemen.

Dus thuisgekomen achter m’n beeldscherm herbeginnen. Inmiddels de ervaring rijk dat mijn geheugen juist niet wil onthouden waarvan ik van ‘m wens dat wel te doen.

Daar komt de sprankeldwang om de hoek kijken. Vermomd in dorstig bier. ‘t Beeld zat al in m’n hoofd nog voordat ik op de bureaustoel had plaatsgenomen, eigenwijs negerend dat ‘t er toch van moest komen. ‘t Prikkelende, verfrissende, de hop, de volheid van de mout. & M’n hoofd die voelt dat alcohol dat alles begeleidt, maar na de slokdarm een dwarsweg afslaat richting vervluchtiging, vervoering zo men wil.
Even wordt de somberheid verlaten, de verdoving ingezet, ‘t niet meer kunnen voelen dat er eigenlijk niets van fantasie, originaliteit of talent aanwezig is in m’n geest.
Er daagt zelfs heel overmoedig ‘t idee dat er iets is dat verteld moet worden, iets wat al een tijd in mij aanwezig was, maar dat de kaars was uitgewaaid & de tast van m’n vingers gevoelloos.

‘t Optimisme doet z’n herintrede, overigens zonder dat ik ‘t merk; ik ben een machine geworden gevoed met energie van enkele slokken gelegen in bier vermomde alcohol & gestuurd & gestuwd door de plots juiste woorden van van boven naar beneden richting vingers.

& Op de betere dagen, een enkele keer, heb ik niet meer dan de ochtend nodig.

& Komt ‘t als vanzelf goed in Zijperspace.

Hoi R.,

Ondanks dat ik sinds gister na 2 jaar ziektewet officieel geen werk meer heb, had ik ‘t afgelopen 2 dagen behoorlijk druk. Dat komt deels doordat allerlei instanties nu aan me trekken en tegelijkertijd andere bezig zijn me daarbij te helpen. En dan is ‘t ook nog eens zo dat opeens allerlei dingen op me af lijken te komen. Zoals bijv dat vrijwilligerswerk in de bibliotheek waar ik ‘t eerder over had.

Ik vind jouw verhaal over je tuin in Frankrijk heerlijk om te lezen, doet me denken aan één van m’n favoriete boeken van de laatste jaren, ‘Geroezemoes in het gras’ van Dave Goulson. Hij startte ook een tuin in Frankrijk om daar te proberen van bijna uitgeput land bij een oude boerderij, een gebied te creëren dat opnieuw aantrekkelijk zou worden voor insecten. Ik ga er eigenlijk van uit dat je dat boek wel kent gezien jouw verhaal.

Ik schrijf dit in antwoord op je vraag hoe ik aan al die uitgaven kom. En ik, die door een burn-out mezelf heb laten diagnosticeren op autisme en adhd, ben dan geneigd om ‘t hele verhaal te vertellen. Skip dit maar als ‘t je niet interesseert van een Marktplaatsverkoper. Maar je stelde die vraag, dus moet ik wel, gezien mijn blijkbaar door die 2 ‘afwijkingen’ ingeblazen eerlijkheid.

Ik heb bijna 26 jaar in ‘t bier gezeten, nadat ik op 1 of andere manier niet in staat leek om aan een scriptie voor Film- & TV-Wetenschap te beginnen. Als je m’n naam googelt kom je afbeeldingen als vanzelf wel tegen. Ondanks niet al te hoge beloningen daarvoor was ‘t de tijd van m’n leven. Ik wist alles over bier en kon er goed over vertellen.
En, andermaal ondanks, ben ik samen met m’n toenmalige vriendin begonnen aan een cursus Natuurgids begonnen. Wat enigszins schorvoetend begon bleek een nieuw onderwerp waar ik me volledig in kon storten. Waarbij vooral de interesse voor insecten prevaleerde. En boeken, maar dat was me eigenlijk al ingegeven vanaf ‘t moment dat ik de kinderbijbel van m’n oudere broer begon te lezen.

Gezien m’n minimale budget ben ik door m’n nieuwe hobby continu op zoek gegaan om zo goedkoop mogelijk aan interessante natuurboeken te komen. Ik kocht van alles in goedkope kringloopwinkels, kreeg ook veel van gepensioneerde natuurgidsen en wist me bovendien binnen te werken in de bibliotheek waar ik vanmiddag ondanks de lockdown weer kon komen werken. Daar hadden ze bij m’n 1e entree een overschot aan ‘dubbele’ boeken, dankzij schenkingen uit ‘t nalatenschap van overleden natuurvorsers. Ze wisten niet wat ze met dat overschot aan boeken moesten op een gegeven moment en ik was 1 van de weinigen die de weg naar deze bieb wist te vinden.

Toen ik in de ziektewet terechtkwam heb ik op een gegeven moment besloten, ook omdat een mij aangewezen jobcoach van mij verlangde dat ik opnieuw werkervaring opdeed, op een ander vlak dan ‘t door noodzaak gedwongen te verlaten biervak, en zodoende vrijwilligerswerk te beginnen bij die bibliotheek.
Daar hadden ze inmiddels besloten om dat teveel aan boeken weg te laten stromen door wekelijks dozen met boeken gratis af te leveren aan verkopers op ‘t om de hoek gelegen ***markt. Ik heb in mijn begintijd als vrijwilliger daar voorgesteld dat ik ook tbv de instelling boeken kon aanbieden op Marktplaats, maar dat was geen mogelijkheid. Men wilde niet verdienen aan schenkingen en wist vanwege ruimtegebrek buiten de papierbak geen ander voortijdig einde voor de boeken te verzinnen dan marktkooplui te laten profiteren van ‘t overschot.

Een rare situatie vond ik. Ik zat met een minimaal budget en marktkooplui kregen gratis fantastische natuurboeken aangeleverd, zonder dat ze wisten wat ze verkochten.
Dus heb ik op een gegeven moment voorgesteld dat ik ze ook zelf op Marktplaats kon zetten. Dat vonden ze een goed idee, want dan wisten ze, na mijn uitleg, dat ‘t uiteindelijk op een goede plek terecht zou komen.

‘t Heeft door mijn problemen mbt m’n burn-out nog behoorlijk lang geduurd voordat ik daadwerkelijk met dat project kon beginnen. Ik heb dat wel eens omschreven als dat ik ‘geen spieren in m’n daadkracht’ had. Maar iets meer dan een week geleden is me ‘t op een vreemde manier toch gelukt om advertenties te plaatsen.

En daarom ben ik heel blij dat jullie belangstelling tonen. Ik heb voor ik prijzen ging bepalen rondgekeken wat anderen voor dergelijke WM’s vroegen en heb besloten om daar onder te willen zitten. Ik wil geen geld graaien. Ik wil dat mensen dergelijke vergeten publicaties opnieuw ontdekken. ‘t Enthousiasme voor minuscule natuuronderwerpen en hun details. Als ik ‘t gratis aanbied komen de graaiers opnieuw als geïnteresseerden bovendrijven en verliest ‘t opnieuw z’n belangwekkende waarde, heb ik ‘t gevoel.

Ik heb gister een gesprek gehad met een arts van ‘t UWV, dit om die instelling te laten bepalen wat voor soort uitkering ik op korte termijn moet gaan krijgen. Toen ik die arts moest uitleggen waarom ik tijdens de strenge lockdown vrijwillig boeken ging bezorgen voor een nabijgelegen boekhandel, kreeg ik, voor mij onverwachts, tranen in de ogen, maar er kwam evengoed nog net uit m’n mond dat ik ‘t belangrijk vond dat mensen boeken lazen.
Oók… Nee: júist nu.

Zo, nu heb je een mooi verhaal om aan de mensen die je tuin komen bezoeken hoe je aan de WM’s bent gekomen.
En ik hoop tevens dat je door bovenstaande begrijpt dat voor mij op dit moment nog niet alles vanzelfsprekend gaat. ‘t Zal me moeite kosten om uit te zoeken wat de beste en goedkoopste manier is om je de WM’s toe te sturen en alles wat daar op moet volgen.
Geen excuus, maar eerder een uitdaging die ik met veel plezier aanga. Kijken of ik in een andere fase terecht kan komen. Meer daadkracht, meer spieren.
En ik hoop dat je tot ‘t eind van dit verhaal kan komen en niet bent gaan denken dat ik op zoek ben geweest naar medelijden. Ik hou gewoon van natuur, van boeken, van schrijven en door m’n afwijkingen die afgelopen 2 jaar gediagnosticeerd zijn, heb ik op die vlakken momenteel niet al te veel remmingen; en buiten dat van kindsbeen af ‘t gevoel dat ik volledig moet zijn in mijn verhalen.

Ik hoop morgen tijd te hebben uit te zoeken hoe & wat mbt verzending vanuit Zijperspace.

(Deel 0 staat hier, als introductie op wat ik 50 afleveringen lang heb volgehouden te schrijven voor ‘t weblogmagazine about:blank, maar verloren werd gewaand. Dl 1, Dl 3  [daar kan je ook lezen wat er aan de hand is met Dl 2], Dl 4, Dl 5, Dl 6, Dl 7, Dl 8, Dl 9, Dl 10, Dl 11, Dl 12, Dl 13, Dl 14, Dl 15 & Dl 16 zijn reeds herverschenen alhier. De komende tijd zal ik de rest van ‘t materiaal dat ik ondertussen geheel heb teruggevonden alsnog hier gaan publiceren.)

Morgen is m’n laatste dag. Ik ben ‘t na al die jaren wel verplicht ‘t aan te kondigen. Hoewel ik dus al 2 jaar op non-actief sta. Omdat ik ‘t niet kan, omdat ik ergens over m’n grens heen ben gegaan.

Dus doe ik morgen wat ik afgelopen 2 jaar heb gedaan om te zorgen dat ik verder kom: niet werken. Zoals dat heet.
Maar ik hoef inmiddels niet níet te werken om te voelen wat er scheef zit. Ik hoef maar een beetje ‘t idee krijgen dat ik hard m’n best gedaan heb om te voelen dat ik íets gedaan heb, & dat voelen wordt vervolgens een blokkade om tot ook maar íets te komen.
Alsof je de steeplechase 200 m hebt afgelegd, wonderbaarlijk niet bent gestruikeld, maar je lichaam. Je lichaam.
Voorovergebogen lijkt ‘t zich te gevoelen.

Verder kom ik vaak niet in pogingen tot omschrijving van wat ik voel. ‘t Is een gevangen zijn in een band, borsthoogte, zonder benauwdheid, maar wel met al ‘t andere dat beklemt & bovendien transpireert zonder druppels.
Ik zit gevangen dan, in een lijf dat buiten z’n eigen borstkas weliswaar geen tralies voelt, maar evengoed fijngeknepen lijkt te worden.
Ik heb in m’n leven wel last gehad van hyperventilatie, maar omdat mijn lichaam die kennis in zich herbergt, lijkt dit er niet op. Want wat heeft ‘t er aan als ‘t zo gemakkelijk valt te herleiden?
Kennis daarover lijkt ‘t begin van de bestrijding.

Ik ben ‘t bos ingegaan. Mijn best mogelijke remedie.
Maar waar ik aldoor mijn trucs kon inzetten om de valse aanvallen te ontduiken, weet ‘t me, zelf ook getraind inmiddels, toch te vinden. ‘t Vormt zich naar talloze voorbijgangers & de daarmee gepaard gaande afwezigheid van rust.
Ik voel 1st hun stemmen, maar als ik een tijdje concentratie, ‘t verdiepen in m’n vondsten in de natuur, veins, weten hun blikken mij als priemende lasso’s zich naar hen toe te trekken.

Tot een kind z’n stem laat klinken, zoet zacht van op een afstand waar z’n stem nog niet vandaan reiken kan, & bij herhaling blijkt te vragen wat ik zoek.
We zijn in ‘t donkere gedeelte, waar de eiken, hoewel ontdaan van hun bladeren, nog talrijk verzameld staan aan levende zowel als dode stammen, zodat stemmen zo sierlijk onschuldig nog makkelijk verloren gaan.
Wat ik zoek?

Ik wijs ‘m op de witte vlekken aan ‘t dode, ontschorsende hout, waar ik deels schuld aan heb om te kunnen zien wat er anders is aan de wereld dan wat in 1e instantie slechts aan de oppervlakte aanwezig.
‘Je mag wel even komen kijken,’ nodig ik ‘m uit.
Z’n vader neemt de aanmoediging van ‘m over. Z’n bierflesje uit ‘t beeld wegmoffelend. Even later blijkt dat een aanleiding om te bekennen dat hij me van mijn werk (‘Dat eindigt na morgen,’ wordt onge-echo’t genegeerd) kent.

Ik vertel over kaas- & tandzwammetjes. Laat een eikentrilzwam zien plus een foto van de zojuist gevonden kever in net zulk dood hout.
& Terwijl ik praat over wat leeft in of ten koste van wat al overleden is, knoopt ‘t jochie in zijn verlegenheid een jong takje om ‘t dunne stammetje van waar ‘t vandaan komt.

‘Kijk, die groeit om zichzelf heen,’ prijst hij zijn zelf gecreëerde vondst.
Vader zegt: ‘Dan moeten we daar straks over 2 maanden daar weer naar komen kijken. Hoe ‘t om zichzelf heen groter & dikker is geworden.’
& Ik ga na die woorden weer verder naar dingen waar ik zelf nog geen weet van heb.

Maar ik gebruik andere woorden, want anders snapt-ie niets van Zijperspace.

Ze waren al iets voordat ze samen gingen bestaan, ze hadden al, hoewel minder, omvang, ieder van hun z’n weg geslecht om uiteindelijk deel van elkander te zijn: een nieuw nu, een ander ik – ze zijn door de aderen der bomen omhoog gestuwd of gecondenseerd toen ze in aanraking kwamen, geen botsing, eerder smelting samen tot nieuw volume, nieuw bestaan, voor zolang dat valt vol te houden, want alles stroomt, ook waar ‘t naar de ochtendlijke koude zondagstilte ruikt.

Inmiddels maandag in Zijperspace; dat voelt toch anders.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)