Zijperspace

Bijna 24 uur thuis.
Alsof ik 4 dagen weg ben geweest & niet in m’n eigen bed heb geslapen. Mijn pannen heb ik niet gezien, maar de vriezer waar ik mijn brood bewaar wel. M’n voorraad sojamelk is elke ochtend vroeg beetje bij beetje met me meegetrokken.

Al ‘t witgoed dat m’n huis moest belemmeren te heet te worden, hangend voor de tuindeuren, heb ik vanmiddag verwijderd. In de goede hoop dat ‘te heet’ dit seizoen niet meer terugkomt.
& Hoewel ik die periode van opsluiten me niet heb verveeld, zou ik graag weer willen dat zich weer een mogelijkheid voordoet dat ik onbekommerd naar buiten kan om de insecten te begroeten. Ik flits ze wel weer tot leven terwijl ik ze stil zet.
Stiekem beweert m’n hoofd dat de vergankelijkheid van de seizoenen zich niet voor zal doen als alles weer aangenaam is.

Ik had overigens niet te klagen terwijl ik 4 dagen in de Slatuinen hielp zoeken naar alles wat klein was. Ondanks de vochtige warmte was ‘t zelfs bij 26 ℃ goed vol te houden tussen de bomen van deze omsloten tuin. ‘t Is een koelte-eiland dat de wereld tot voorbeeld kan dienen.
Dan maar geen trek van steeds nieuwe zuidelijke insecten richting koel Holland. Laat de biodiversiteit maar blijven waar hij oorspronkelijk thuis hoort.

Behalve ‘t Aziatisch lieveheersbeestje kwam ik nog een exoot tegen. De cicade Orientes ishidae. Zo fotogeniek als je van een oosters beest, bereid de halve wereld te bereizen om ons te bereiken, zou verwachten.
De saaiheid sloeg toe toen ik ‘m vanmiddag ook op de volkstuin registreerde. ‘t Verschuurde de glinstering van speciaal tot inmiddels algemeen in nog geen 3 dagen tijd, rafelrandjes aan m’n ontdekking, m’n instagramfoto ook, veroorzakend.

& Daar is ook waar ‘t stokt, m’n reis (4 ochtenden afgelopen week) naar ‘t verborgene, dat wat niet te ontwaren is met ‘t blote oog, maar met enige moeite tevoorschijn te toveren is.
M’n brillen voldoen niet. Zeker niet met een corona-masker op, want ze beslaan zo gauw je een zucht slaakt & niet meer ziet of de foto slaagt.

Ik ben te laat begonnen, besef ik me eens te meer. Ik had lang voor de slijtage in moeten stappen. Zodat ik vóór de noodzakelijkheid van brillen & ingebouwde uitvergrotingsmechanismen binnen m’n camera, telefoon & computer mezelf een routine had ingebouwd die me uit ervaring de zekerheid had kunnen aanreiken dat iets speciaals zich voordeed.
& Dan pas de hulpmiddelen om te zien of m’n intuïtie gelijk had.

Ik bedacht vanmiddag tijdens ‘t drinken van een welkomthuisbiertje dat de zintuigen smaak & geur niet zo snel slijten. & Voelde een zekere onzekerheid in de wereld die ik bezig ben mezelf eigen te maken.
Heb ik wel eens verteld over de heimwee die mij steeds noopte terug naar huis te keren tijdens m’n reizen naar niet eens zo ver gelegen oorden?
Bij terugkeer zocht ik de plekken op waar ik dacht dat ze op me zaten te wachten & kreeg daar slechts de vraag te horen waarom ik alweer zo vroeg terug was. Ik dronk bier & vertelde vervolgens honderduit over die paar dagen weg, laat ‘t 8 dagen zijn geweest.
Hooguit.

4 Dagen buiten Zijperspace overleeft de mensheid daar nog net.

Schrijven op ‘t terrein (de Slatuinen, nog geen eenduidige reden te horen gekregen waarom ‘t zo heet) is voor mij misschien niet makkelijk mogelijk. Wat ik eerder schreef als poging aan een afgelegen tafel, heb ik gebackspaced. Hoewel ik rustig zat, was ik te opgelaten om ‘t feit dat ik schreef waar anderen dicht in de buurt waren. 2 Mededeelnemers aan de Taxon-expeditie zaten niet al te storend met elkaar te praten, maar er was blijkbaar geen mogelijkheid om tot de essentie te komen.
‘t Is ook maar de vraag of dat in zo’n kort tijdsbestek mogelijk is. Voor mij dan. Ik ben geen verslaggever. Hooguit van mezelf. Niet van een evenement waar te veel tegelijk afspeelt waarvan de details pas laat tot me doordringen.

Ze vroegen me op een gegeven moment waar ik dan over schreef. In veel te veel woorden uitgelegd. Terwijl ‘t 1e antwoord al kloppend was: mezelf.
Ik suggereerde: soms insecten, of natuur. Maar zelfs daar stop ik een groot deel van mezelf in.
M’n vertraagde correctie was uiteindelijk: vooral over mezelf. Met zo’n ‘maar’ daaraan voorafgaand.
Heel veel van mijn uitgesproken zinnen beginnen met ‘maar’. Een ongemakkelijkheid voor de toehoorder, die ik in schrift kan voorkomen.

Laten we dan maar doorgaan op dat thema.
Uitleg was nodig waarom ik over mezelf schreef, hóe ik over mezelf schreef.
Niet alles is waar nl hier, niet helemaal waar. Legde ik uit in ‘t engels.
M’n engels is goed; als ik over dit soort onderwerpen moet vertellen zijn de juiste woorden er niet. Hier kan ik echter nadenken, ‘t enigszins verbeterd formuleren tijdens typen.
Ik ben uitvergroot, kreeg ik er met moeite uit. Waarbij ik niet mezelf wil ophemelen, zei ik, maar dat er eerder, omdat ‘t leuk lezen moet zijn tegelijkertijd, om m’n gedrag & m’n manier van denken te lachen valt.
Vaak. Niet altijd. Grappig moet zijn. Geen schater.
Dat laatste niet verteld.

Tijdens de avondlezingen probeerde ik op een vraag van een ander groepslid uit te leggen waarom ik best wel wat wist van insecten ondertussen. Hoe mijn burn-out me vorig jaar noodzaakte de natuur in te gaan, m’n in de loop van enkele jaren nieuw ontstane hobby, m’n hyperfocus van ‘t moment, probeerde te gebruiken voor een tijdelijke genezing.
Ik kwam in ‘t Diemerbos, legde ik uit, & binnen enkele minuten was ik alles kwijt. Alles wat me zenuwachtig maakte, waar ik stress van kreeg; niets anders dan insecten bestond er nog. & Binnen een jaar waren de inmiddels officieel ontdekte soorten van ‘t Diemerbos verdubbeld. & Snapte ik mijn plek in de wereld beter.
1 Stap per keer.

Ik ben de laatste tijd over de toekomst aan ‘t nadenken.
Wellicht voor de toehoorder niet zo boeiend. In een omgeving als dit. In een verhaaltje over mijn verblijf in ‘t Taxon Slatuinen-project.

Maar in Zijperspace een groot enzovoort.

Eigenlijk weet ik nooit wat jij denkt. Je laat me daar in de steek.
Ik heb die voorstellingsvermogen niet. Is niet toereikend genoeg. Ik word gedwongen, door m’n eigen wensen te voldoen, me daarop aan te passen. Op al dan niet gewenste eisen.

Je leest. Maar meestal doe je dat niet.
Ik schrijf. & Ga ondanks de tegenwind van bovenstaande zin daarmee door.
Waar ik stormen zou moeten zeggen. Schrijven. Steeds weer door, met veel nadenken vooraf.

Begrijp je me nog.
Eigenlijk weet ik dat nooit. & Tegelijkertijd wil ik ook geen vragen stellen. Ik ben niet degene die vragen moet stellen. Ik ben degene die ze moet openen, ze in staat moet stellen te bestaan.
Begrijp je me nog.
Jij bent ‘t vraagteken. Ik ben een invulling van de mogelijkheden. Zonder eerder genoemde voorstellingsvermogen.

Niet alles komt overeen met de werkelijke beleving van een zeker moment. Ze hebben echter wel elke keer mij gemeen. Ik probeer slechts te verwoorden wat ik ben, óf, heel flauw, dat te verworden.
Hoe ik een stap heb gezet, waar ik terecht ben gekomen & onderweg iets tegen kwam. Terug beredenerend.
Ik hoef daar niet ‘t juiste pad voor te bewandelen. Van: recht is goed. Of: waar.
‘t Is de weg, niet de kleine afwijkingen onderweg die ‘t pad de enige juiste maken. Onjuiste, zo jij wil.

Voor jou ben ik wellicht de hele tijd dezelfde persoon, maar ik ben onderwijl continu pogend mezelf uit te vinden. Als in ‘her’, als een achter de feiten aan lopen door de komst van ouderdom.
Niet van herhaling dus; ‘t is meer een continuüm. De rest laat ik aan jou.

Ik blijf tegelijkertijd heel beperkt mezelf dezelf. Ik heb weinig andere mogelijkheden.
Door enkele lichte afwijkingen schiet ik uit in verrassingen, is er iets onvoorspelbaars. Dat is ook waar ik mezelf niet vertrouw, maar waarvan ik wel weet dat wat ik schrijf de moeite waard is om gelezen te worden.
Evengoed vermoeiend, concentratie vergend.

Vanaf morgen ben ik 4 dagen druk. Insecten vangen, bestuderen, hun essentie achterhalen. Of anders misschien slechts de beestjes hun namen benoemen plus wat kneepjes van ‘t begeleidend vak.
Ook daar schiet ik wat mee op tenslotte.
Druk dus. ‘t Zal veel tijd opzuigen. Mijn bed zal blij zijn mij uiteindelijk te ontvangen op een manier die zij zich bedacht heeft, nacht op nacht. Terwijl ik dromen tegemoet ga waarin de toekomst mij een sprei heeft uitgevouwen voor een warm welkom.
Dromen van welkom.

Ik wil mezelf daarin nog een keer heruitvinden, m’n bestaan in teksten, ingekort & bondig, compact & niet veel tijd vergend, maar niet ontdaan van dictie.
& Als je niets van me hoort, dan had ik inderdaad geen tijd, is ‘t niet gelukt, gaat mijn ik niet verder…

Dan Zijperspace waar geen linksomrechtsom of achterom nodig is.

M’n geheugen & ik hebben een niet al te goede relatie. ‘t Ligt er vooral aan dat hij wil functioneren waar ik denk daar niet al te veel belang in te hebben & dat mijn wensenlijstje van mogelijk mooie herinneringen door hem door de shredder zijn gehaald.
& Bij ‘t vinden van woorden als bijv bovengenoemde ‘shredder’ geeft hij ook niet thuis.
Voor dat soort onvolkomendheden zijnerzijds heb ik een simpele taal uitgevonden die over ‘t algemeen goed scoort als een zoekopdracht (‘machine’ + ‘papier’ + ‘vernietigen’) nodig is om de frustratie niet te lang te laten duren. Naarmate ik ouder word, schakel ik die kindertaal vaker & sneller in. Da’s beter dan oeverloos & op niets af functies van m’n geheugen te proberen in te schakelen, terwijl de zich voortzettende verroesting zich onzichtbaar verstopt houdt onder ‘t drukvlak van de schaars beschikbare knoppen.

Ik heb al eens de wens geuit ooit op de leeftijd te komen dat als uit ‘t niets herinneringen, langvergeten gewaand, weer opkomen. Beroemde literatoren zijn mij voorgegaan in die fase in ‘t vinden van hun schatkist.
Hoewel ze dat lang niet allemaal zo wilden noemen. Vaak bleek ‘t juist een last te zijn, die plots opdoemende schimmen van vroeger, die als flarden met niet al te veel structuur zich opdrongen. Een geluk misschien dat zij zich gedurende hun leven zichzelf hadden getraind te noteren wat er in hun opkwam. Als je genoeg van dergelijke bierviltjes bij elkaar verzameld hebt gedurende de jaren, kan je er op een gegeven moment door de veelheid ervan nog wel een structuur in aanbrengen.
Een geluk bovendien dat ze ‘t naar een niet al te beroerd boek wisten te vertalen. Degenen die ‘t niet konden schreven een slecht boek & hebben we niets van gehoord.

Ik heb waarschijnlijk iets verkeerds gedaan. Hasj, bier, m’n aandacht er niet goed genoeg bij gehad. M’n duim niet leeg gezogen & de inhoud ervan niet als waarheid opgeslagen.
Maar eigenlijk vind ik dat ik niet eens zo extreem gezondigd heb.

M’n broer, ik ben nog steeds bezig zijn mate van drankgebruik in te halen, brengt me regelmatig op de hoogte van wie er zoal onlangs, of lang geleden (maar vergeten te vertellen), is heengegaan. Ik heb af & toe ‘t idee, ergens in m’n late jeugd ontstaan dat beeld, dat men daar een speciaal talent voor ontwikkelt, daar in Den Helder. Ik heb indertijd wel eens zitten tellen hoeveel mensen ik kende die al vertrokken waren. De junks, de zelfmoorden.
Ik verkeerde in de kringen om mezelf wat extra handen te wensen zodat ik meer telvingers voor de doden had.
Als dat zo hard gaat wordt ‘t op een gegeven moment niet zo moeilijk een andere kring te zoeken waar nog wel wat leven in zit.
Als m’n broer namen noemt, dat is ook ‘t nadeel van niet meer allebei dezelfde omgeving om ons heen te hebben, moet ik ‘m ook elke keer vragen waar ik die persoon dan van zou hebben moeten kennen. Welke omgeving, welke tent, wanneer. Dat ik een plaatje krijg & er iemand van toen dat plaatje werd gemaakt in blijkt te staan.

De laatste tijd gaan er echter niet meer zoveel mensen dood. Of die ik heb gekend zijn allemaal al vertrokken.
We praten tegenwoordig over andere dingen, geloof ik. ‘t Zou ook raar zijn als ik een zoekopdracht invoer tijdens ons gesprek. Laat de anderen maar naar hun mobiele beeldscherm kijken & denken dat ze leven.
Misschien bestonden de mensen die ik volgens mijn broer voortaan zal moeten missen niet in de tijd dat zoekopdrachten mogelijk werden.

& Raakten ze zo vermist in Zijperspace.

De man die z’n lichaam al niet mee had, waarschijnlijk een rechterbeen dat te kort schoot voor de linker, waardoor zijn gezicht al lopend naar de bar grote afstanden aflegde, rechtsbeneden naar linksboven, om uiteindelijk na een korte afwezigheid op ‘t hoogste punt aan de andere kant van de bar te voorschijn te komen; die man had z’n baard nooit moeten laten staan.
Elke keer vroeg-ie om een servetje. Terwijl we hem bij zijn vorige bezoek al verteld hadden dat we die niet hadden. Dit was een brouwerij, geen eettent.
Hij keek kwaad, continu kauwend & een zakdoekje van z’n vrouw vasthoudend, vanwege een week later opnieuw de slechte service. We gaven hem in gedachten & al pratend met elkaar gelijk. We wilden dat ook niet pretenderen. ‘t Ging hier om bier, ja!

Ik eet bepaalde dingen niet buitenshuis, heb ik ergens rond die tijd besloten. Nu heb ik wat dat aangaat een gunstige positie om dat te verkondigen: ik heb ‘t geld niet om me die luxe te permitteren. Hooguit patat, hoewel de corona-inflatie in die sector al heeft toegeslagen. Maar mocht ‘t zo ver komen, ik weet dat een servetje noodzakelijk is. Alleen al vanwege ‘t feit dat mijn manier van patat eten daartoe noopt.
M’n broers zullen bij ‘t lezen van deze bekentenis, wat een ietwat overdreven uitdrukking zou kunnen worden bevonden, tevreden glimlachen & geen moeite hebben m’n schrokophanden & -mond tijdens ‘t verorberen van patat van een mensenleven geleden voor de geest te halen.
Ik heb ‘t me nooit meer geheel af kunnen leren. Patat hoor je nou 1maal efficiënt met enkele tegelijk in de mond te steken, zeker ook omdat je dan een gemakkelijke methode hebt om de saus mee te vervoeren.

Enige nadeel is dat er bij ‘t dragen van een baard van bepaalde lengte er ongemerkt iets van die saus in m’n al die jaren gespaarde kin- of bovenlipharen blijft hangen. Dat zie ik dan pas bij thuiskomst, als ik toevallig nog een plasje, wel zo prettig vóór verzadigd languit op bank met boek, wil gaan doen.
De spiegel passeert vanzelf onderweg naar de pot.

Tosti’s eet ik dus niet buitenhuizig. Onverstandig, gezien mijn behoefte die te bekleden met dat wat anderen alleen maar op patat doen. Nou ja, men zal vast ook wel eens mosterd voor een dergelijk maal hebben gebruikt.
Er hangt buiten die saus een grote mate aan onvoorspelbaarheid aan een tosti op een locatie waar je niet op de hoogte bent van de bereidingswijze & de hoeveelheid kaas die ‘t herbergt.
Gestolde kaasslierten sieren de baard niet. ‘t Siert hooguit de onwetendheid van de drager, in negatieve zin dan voor de persoon, in gesmoorde hilariteit van gezelschap of een toevallige voorbijganger.

Gestolde baardslierten, onderweg naar huis zijn ze van hoedanigheid, structuur & afwasbaarheid veranderd, zijn niet leuk om tijdens dat plasje te ontmoeten in ‘t voorbijschieten van je evenbeeld.
Al die tijd heb ik in alle onschuldigheid zitten nakauwen (als men mij toestaat om nagenieten van een goed bereidde tosti op een dergelijke wijze uit te drukken) van kaas, een melange van spaarzaam toegevoegde groenten, ‘t prettig gekrokanteerde brood, niet te dik niet te dun, niet te zwart evenmin, voorzien van een kaassoepelheid die ‘t zo je keel in doet glijden, gepaard gaande met de juiste combi & hoeveelheid saus, dat in gedachten engeltjes een uitdrukking van vervoering in m’n mond proberen uit te beelden.

Nee, patat is voor buiten, maar resten-tosti-spiegelingen laat ik mij bij thuiskomst niet meer gebeuren. Je kan nog zo je best doen op verschoning van de baard, maar je wast de eerder verkeerd geïnterpreteerde lach van ‘t daarvoor gezellig lijkende gezelschap, dan wel passanten, nooit meer van je ziel.

Een reden te meer om vanavond Zijperspace niet te verlaten, of ze moeten ergens Vlaamse friet samourai in de uitverkoop hebben gedaan.

In reactie op Mirjam die blij was hier terecht te zijn gekomen dankzij ‘t feit dat ik haar op ‘t bestaan van Zijperspace wees (met begeleidend plaatje om de inhoud wat te verduidelijken):

Leuk om jou te kunnen verwelkomen. Als ik geweten had dat je de weg naar hier nog niet gevonden had, dan had ik zeker sneller met een helpende digitale wijsvinger geholpen.

Ik prefereer overigens ‘teint’, eventueel met ‘-je’ er op volgend, zoals jij schreef. Hoewel ik dan bij de uitspraak moeilijkheden krijg: automatisch valt die gedistingeerde ‘è’-uitspraak dan weg. Dat kriebelige daarvan vind ik nou juist zo leuk aan dat woord & er doemen gelijk deftige haagse dames in m’n hoofd op, met parasolletjes tegen de zon bij derby’s voor paarden.

‘t Vreemde daarbij is dat er totaal geen associatie met mensen op ‘t strand bij me opkomt. Pas toen ik de zon er bij haalde, kwam ‘t plaatje dat ik al gedurende deze gehele hete periode op de KNMI-site krijg voorgeschoteld als ik weer eens kijk of de regen er al aankomt & telkens weer teleurgesteld word.

Daar kan de KNMI natuurlijk niets aan doen, maar ik neem ze wel kwalijk dat die good old time toen al m’n vriendinnen nog topless over ‘t strand paradeerden totaal vergeten wordt door ‘t tonen van huisvrouwen die hun spullen pakken & zo volledig mogelijk ingepakt daar op ‘t strand verblijven.

Borsten zijn er niet meer om normaal gevonden te worden, met of zonder teint. Je mag slechts verwonderd kijken naar een perongelukse stijve tepel om iets van de verborgen geheimen te zien gloren. Wat er alleen maar voor zorgt dat juist die vrouwen, bij wie dat lichaamsdeel onverwachts &/of voortdurend op emoties, stemmings- & temperatuurwisselingen reageert, te maken krijgen met glurende blikken van mannen met een zonnebril.

& Mij natuurlijk. Hoewel ik mezelf gedurende de jaren dat ik op de hoogte ben van m’n belangstelling voor ‘t vrouwelijk deel van de samenleving een manier heb aangemeten die ong neerkomt op de techniek van een geplande vertraagde reactie van iets dat mij voorbijkomt (hoewel ik, ondanks mijn inmiddels in de verte falend zicht, puur intuïtief al ruim van tevoren weet of iets de moeite van een blik waard is).
Ik heb zogezegd geen verhullende bril nodig & weet dat mijn blik doorgaans niemand stoort dan wel op zal vallen door de gehanteerde slow-motion in werking stelling.

Tenzij ik natuurlijk weer eens in gedachten verzonken ben & mijn ogen doelloos rond laat gaan & deze daarbij alleen maar aangetrokken wordt door duidelijke ‘markers’.
Daar gaat m’n gentlemenschap wel eens fout, moet ik eerlijk bekennen. Maar ik weet niet of de vrouwen zowiezo getuige zijn van de gevangenschap waar de blik van menig man door de massale afschaffing van de ooit vrijelijk onthulde borsten tegenwoordig mee te maken heeft.

Ach, die tijden van weleer in Zijperspace toen er tenminste nog een reden was voor strandbezoek…

‘t Is eigenlijk vreemd dat je als mens onder bijna alle omstandigheden je inmiddels ‘t meest op je gemak voelt als je iets om je lijf hebt. Ik word momenteel keihard geconfronteerd met die door gewoonte gedreven noodzaak.
Al enkele dagen hou ik me verstopt voor de buitenwereld. & Hoewel ik dat niet goed uitdruk, ‘t heeft tenslotte vooral te maken met ‘t ontwijken van de temperatuur buiten, merk ik tegelijkertijd dat ik geen behoefte heb mijn zelfverkozen isolatie kenbaar te maken aan de rest van de wereld.

Ik zou dus de hele dag naakt door m’n huis kunnen bewegen zonder dat iemand daar aanstoot aan kan geven.
Maar buiten de linker sok die ik noodzakelijkerwijs op voorschrift aanhoud (vanwege een ‘orthese’, ‘een uitwendig gedragen hulpmiddel ter correctie van standafwijkingen’, in mijn geval om mijn grote teen zo te laten staan dat de hallux valgus niet verdere ongemakkelijkheden veroorzaakt; zie google voor kennisverwerving) is er geen enkel bezwaar de rest van m’n menselijke kunstmatige omhulsels weg te laten.
Maar omdat bijna alles in de wereld moet spiegelen heb ik natuurlijk ook een rechter sok.

Niemand die me ziet. Nergens aanstoot. Geen afwijkende geluiden voor buren.

Behalve natuurlijk als afval richting vuilnisbak moet. Die staat buiten; achtertuin.
Of de was opgehangen moet worden. Droogt daar sneller.
…& Er ook weer af.
& Ik die locatie tevens gebruik omdat ik energie wil besparen & de hitte aldaar in mijn voordeel wil gebruiken. Magnetron voor ontdooien niet nodig. De verwarmde was wordt gecompenseerd door de afwezigheid van onnodig ronken van die masjien.

Bovendien doet een mens dat niet in z’n onderbroek. Op risico dat de bladeren inmiddels alweer dun hangen.
‘t Is dat ik geroezemoes, kindergejengel & barbecueleut tot me hoor komen, anders was ‘t boomblad van de 1e bewoners op aard een goede naïeve oplossing voor m’n schaamtevolle bescherming tegen niets geweest.
Hoe moest ik uitleggen aan een plots te voorschijn gekomen lotgenoot (‘t zal wel weer een vrouw zijn in dat geval, laten we alle stereotypen & voorspelbaarheid maar weer herhalen) dat ik mijn omhulsel bij de Hema had gekocht?

De vrouwen zouden minzaam lachen. De Hema is tenslotte, misschien wel niet door hen uitgevonden, maar wel voor hen geschapen.
Ik heb, voor de zekerheid, de vergelijkingen met de bijbel inmiddels losgelaten. Voor de iets te goede verstaanders.

‘t Is alweer enkele dagen geleden dat ik de deur moest openen vanwege de bel die aankondigde dat er iemand was die zo’n actie van me verlangde.
Zoiets gebeurt me wel vaker. Meestal op zondagmorgen als de coronafeestjes voorbij zijn & de afterparty bestaat uit ‘tzelfde spelletje dat ik speelde tijdens luilakken.

Dit keer was ‘t een vrouw, eindelijk een vrouw, dacht ik. Geen postbode met een pakketje voor de buren.
Of 1 van die buren evenmin. Ik had tenslotte geen pakketje afgelopen dagen van de postbode aangenomen in afwachting van bezoek van 1 van hen. Tenminste, ik kon ‘t me niet herinneren & er stond ook zeker geen pakketje in de hal te verjaren.

Ik had snel een t-shirt aangetrokken. Ik had ook nog ergens een lang geleden verlaten broek liggen die ik middels de daar aan hangende riem aan m’n middel kon binden. Tijdens ‘t rukken & zuchten door de lange gang richting voordeur trok ik met m’n met moeite enig overgebleven rechterhand m’n haar recht.
& Ik kwam dus die vrouw voor m’n deur tegen die zei dat ik ‘t niet was.

Ik kwam er niet eens aan toe om haar te vertellen dat ik (g)een pakketje klaar had staan in Zijperspace.

Slurp!

(Deel 0 staat hier, als introductie op wat ik 50 afleveringen lang heb volgehouden te schrijven voor ‘t weblogmagazine about:blank, maar verloren werd gewaand. Deel 1, Deel 3  [daar kan je ook lezen wat er aan de hand is met Deel 2], Deel 4, Deel 5, Deel 6, Deel 7 & Deel 8 zijn reeds herverschenen alhier. De komende tijd zal ik de rest van ‘t materiaal dat ik ondertussen geheel heb teruggevonden alsnog hier gaan publiceren.)

Door al die zonuren die ik in huis doorbreng (ik vertoon werkelijk zeer veilig gedrag door slechts naar buiten te gaan als ‘t niet anders kan, veroorzaakt bijv als noodzakelijke boodschappen of fysio-bezoek mij daar toe nopen), ben ik bezig met een kennisinhaalslag.
Was ‘t wat minder warm, ik kwam er vanochtend achter, dan is er lust om ‘t bos in te gaan om te aanschouwen wat er zoal rondhangt, -vliegt & -steekt. Optimistisch vervuld bij een lekker relatief koel luchtje op ‘t tijdstip dat ik deze ochtend de fysio verliet, besloot ik door te trekken om dergelijke avonturen te beleven. Waar dat avontuurlijke natuurlijk pas begint als ‘t steekgedeelte een rol van betekenis gaat krijgen. Doorgaans hou ik niet zo van avontuurlijk waar pijn, onvoorspelbaarheid & gevaar de boventoon voert.
Maar ik droop snel af, m’n zweet deed ‘t mij voor, want de gezwind oplopende temperatuur had mij ingehaald.

Dus op mijn geheel eigen wijze slurp ik tijdens mijn thuisverblijf tijdschriften leeg aan informatie. Boeken evenzo (maar dan op een iets andere wijze).
‘t Is maar de vraag of ze na mijn gebruik opnieuw voor ‘tzelfde doel ingezet kunnen worden, gezien de manier waarop ik me van ‘t toe-eigenen van kennis bedien door middel van deze media.
‘t Is jammer dat ik deze manier niet eerder heb ontdekt, want tegenwoordig stroomt ‘t weliswaar allemaal bij mij naar binnen, maar een groot gedeelte neemt onderweg zeg maar een spontaan ontstane zijrivier, die met dezelfde vaart m’n hoofd uit glijdt. Dankzij een bepaalde mate van meanderen, zoals dit soort stromen plegen te doen, blijft er af & toe wat langer hangen.

& Juist omdat ik al een tijdje op de hoogte ben van de lekken in m’n hoofd, was ik enigszins verbaasd dat tijdens een wandeling door ‘t fenomeen natuur, waar ik al mijn lees-uren aan besteed, ik, mijn vader gelijkend, alles met naam & toenaam wist te benoemen voor m’n gezelschap.
Nou ja, een heleboel. ‘t Viel me mee. Soms zat ik er 20% naast. Een andere keer kwam er een 100%-score minstens een kwartier te laat.

M’n gezelschap trok zich daar niets van aan. Soms kwam ze met iets aanzetten met de vraag wat dit nou weer was.
& Hier gaat ‘t verhaal de verkeerde kant op.

Zij kwam met iets aan.
Waar ik dat nooit in m’n hoofd zou halen.
Ik realiseerde mijn rol als huiskamergeleerde (waarbij men heus wel dat laatste gedeelte weg mag gummen, maar ‘t is omdat ik geen alternatief toevoegsel aan ‘huiskamer’ kon vinden in dit geval), die constant slurpt, maar een ietwat weinig datgene wat geslurpt lijkt te worden, slechts in getypte, gedrukte zo men wil, in meer dan slechts woorden tot zich neemt.

& Ik durfde die wants niet zomaar zelf ter hand te nemen.

Ik wist slechts waar-ie huis hield in Zijperspace.

‘t Komt vaak niet verder, maar ‘t suddert wel lekker door. Met een vleugje van een antwoord die die naam eigenlijk misschien niet zou mogen dragen, gewoon omdat de intentie of ‘t doel niet op die manier geformuleerd hoeft te worden.
Je zou ‘t eerder verwondering kunnen noemen, dat proces, 1tje van ‘in ontwikkeling’, met een grote urgentie dat niet te willen pretenderen. Wat onderweg opgepikt kan worden, is meegenomen. De noodzakelijkheid daarvan is hooguit dat ‘t als extra voer kan dienen. Nog meer vraag om te consumeren, te malen, te verwerken in combinatie met andere ingrediënten.

Zo stond ik daarnet in de keuken, vlak nadat ik me gerealiseerd had vreselijk trek in vette kippenhamburgers te hebben die ik in m’n voorraad wist. Ik had ze tenslotte vanochtend dankzij de verleidelijkheid van een 35%-sticker aangeschaft. De verlekkerde van te voren opgebouwde zogenaamde honger was te groot & die voorgestelde noodzakelijkheid werd enkele uren later nog even bevestigd door lekkere trek.
Ik weet hoe die dingen werken hier. De klok kan er net niet op gelijk gezet worden, maar er heerst een hoge voorspellingsgevoeligheid hier. Ons kent ons, ziet u.

Ik vroeg me af waarom ik eigenlijk biologische bakboter gebruikte icm zonnebloemolie. Een vermoeden van antwoord deed iets van opborrelen, maar drong zich niet op. Er was geen noodzaak.
De ontkenning van wat voor kip gebruikt was deed zich iets meer gevoelen, als een vraag hoe ik die gewetenskwestie weg kon moffelen, de schuld kon verhullen, ‘t tegemoetkomende genot van vet & ongezond & slecht kon laten prevaleren.
Maar poeh, waar ik vroeger ‘god’ zou schrijven, ik had ‘m toch wel ff gesteld.

Dan de kwestie waarom ik me zo bewust moest zijn om god er bij te betrekken, al was ‘t maar door hem schichtig om de hoek te laten gluren, & dat te laten vervangen door een nederlandse vertaling van ‘Winnie the’, & hoe ik die snelle associatieve gedachtegang kon hebben laten gebeuren.

Achtereenvolgens kwam de vork voorbij die ik in de zelfgemaakte saus, van sambal, zaanse mayo (nu in de bonus, wist ik vanochtend) & chilli pickle, op een gegeven moment in m’n mond stak om een zorgvuldig afgemeten hoeveelheid ter begeleiding van 2 van de gebraden kiphamburgers op ‘t bord te deponeren, nog een zwiep na om zo min mogelijk op m’n vork achter te laten, omdat ik wist dat ik de rest pardoes bij onbeslistheid, twijfel, angst-voor-aanbranden-haast in m’n mond zou steken. & Dat zoiets een beetje suf was, waarom die sufheid, omdat ik toch ondertussen wel uit ervaring wist dat wat ik ook op ‘t bord schepte aan saus altijd aangevuld moest worden.
Daarna de afdepdoekjes die, we zitten overigens nog steeds in de eerder genoemde achtereenvolgens, om ter compensatie van die hap saus, zorgvuldig ingezet moesten worden & om ‘t eerder gebruikte biologische boter & zonnebloemolie, aangevuld met ‘t innerlijke vet van de kip goeddeels te verwijderen ter voorkoming… ja, ter voorkoming van wat, waar ik net een sausvork van alles wat geen vork was had ontdaan?

Ik mijmer net niet, mompel evenmin, dat zal vast nog wel komen, dat hoort erbij heb ik geleerd van series & films waar ouder wordende mensen in afgebeeld worden die een dergelijke leeftijd & alleenzaamheid bereiken, waar vroeger een familie half werd toegesproken maar nu de pan slechts uit de kast werd gehaald ter eigen gerief of alledaagse ingesleten gewoonte te proberen overleven.
Voor wat eigenlijk hadden zij dan nog een drijfveer, vraag ik me dan af & probeer voorbeelden in beeld te krijgen, maar blijf hangen in een stereotiep omdat ik afgeleid word door waar die trek in vet toch vandaan komt.

Maar vul de ruimte van Zijperspace slechts met de echo van de vraag & een vederzachte fluistering van een onafgemaakt antwoord.